[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Одамна немам напишано од темава... колку и да сакам да се откажам од фемина, не можам... зависна сум ... можеби не сум единствена што сум приметила дека не е како порано, многу квалитетни постови нема, квалитетни феминки си замина.. а и старите што останаа се поретко ги читам, а толку ми е жал. И уште еднаш на никој да не му текне да си оди од форумов, ние, членките и мислењата го правиме форумот! А некој зузне дека ќе си оди, ќе се караме.

Туку... колку пати ми имаат кажано: „Ти не си како неа, таа не правеше вакви глупости како тебе“, „Таа не се однесуваше толку дрско како тебе“ или „Како девојче беше посрамежлива, а ти на секој збор капаче си, не знаеш да ќутиш“...
Зборов ми е, колку сме различни јас и сестра ми, како два различни света, јас север, таа југ, таа има различен вкус, различни сфаќања и гледишта, сака различни работи, има различен карактер, понежна, помила, јас подрска и на некој начин побунтовна... толку различни, а на средина пак не поврзува нешто, сестри сме, иста крв сме...

Камо сега да беше до мене и силно да ме гушнеше, многу ми недостасува. Иако не двојат само неколку километри. Убаво ми викаше татко ми кога бевме помали: „Тепајте се сега, утре ќе се барате“. И точно е ... дадичке ако постои некаква можност да го видиш ова, утре ти ја посакувам цела среќа на испит и едвај чекам што поскоро да се видиме.
Те сакам !

 

Има една работа за која ретко зборам, но... поттикната од еден настан, морав.
Од многу мала се запознав со поимот - смрт.
Починаа неколку школски другарчиња од основно за краток период.. Брзо после тоа почина наставничката од прво до четврто, која не ми беше само наставничка туку и пријателка со моиве, и ми беше како втора мајка затоа ме изгледала од кога сум била бебе се до нејзиниот крај, многу бевме блиски. Ја обожавав. И ја видов, како лежи во розев костум. Спокојна.
Меѓувреме починаа и уште неколку пријатели на моиве со кои и јас сама бев блиска, се сеќавам на начините на кои мајка ми ми соопштуваше.
Во средно за период од две години починаа двајцата родители на мојот најдобар другар...
Прабаба ми почина годината кога славев матура, некој месец пред тоа.
Да не ја спомнувам смртта на брат ми, кој починал пред да се родам и никогаш не сум го запознала, но и покрај тоа, тука е ме прати на различни начини. И боли на некој чуден начин. И недостига, иако не го знам.

Што ми беше зборот... Човек ќе помисли со време се навикнуваш, кога некоја работа се случува често отрпнуваш.. Но, не. Секој пат боли исто. Секој пат е истиот шок...
И после нели... се продолжува да тече, ко ништо да не било.

Поентата ми е. Луѓе, животот е прекраток за да си ја жртвуваме нашата среќа само затоа што "така треба" и така ни налага околината.
Ставете го вашето време на земјава пред се друго, и искористете го до максимум.
Всушност, убаво пишал Толстој - Ако сакаш да бидеш среќен, БИДИ!
Но, тука зборам и за мене, јас прва не ги применувам моите совети.
Ама свесна сум дека колку и да е суров,животов ни нуди опции.
Што не спречува да ја одбереме таа која ќе не исполни? Што не тера секогаш да го бираме полесниот начин и оставаме нештата да течат сами, наместо да имаме некаков удел во тоа?

Вечерва со мисливе сум растргната на многу страни, а утре имам испит.
Едвај чекам да се раздени, утре ќе биде подобро, знам. Секогаш е најмрачно пред разденување, нели.

Како и да е.
Нека мотивот за овој пост почива во мир.

 

затоа што полесно е да се скрие сето тоа и да се каже „добро сум“..

 

Ги знаете оние денови кога само си го чепкате носот и ништо не правите?
Е јас сум во таа фаза.
Дремам по цел ден на фемина и фб и ништо не правам.

Во фаза на тажење сум. Во црно ќе се облечам.
Бев на очно денес и ми кажаа дека мора да ги оставам мојте најсекси ночари, кои на моето лице личеа како на професорица. :geek:
Сега треба нови .

Чувствувам некоја болка во вратот, како и да го свртам боли. Како мавнат був сум.

Денес плачев како мало дете.
Гледав филм, кој е хит веќе некое време, и бидејќи е на мојот „втор“ јазик за мое изненадување 60 % сфатив. Битно на крајот, се наплакав како мало дете.

И расеана сум. Многу. И сакам да легнам, и да не се разбудам подолго време. Или можеби само да пукнам некои мозочни клетки и да заборавам на некои работи.

 

Дали во ова време се вежба пилатес,ама шо убаво ми дојде за мерак сега ке си запијам ка ко мече

 

Има , проблеми знам и сама ги сносувам
но не откажувам , исто ко ништо да сум постигнала чим плачам,
останувам до крај.
Додека имаш срце ќе има некој што ќе ти го скрши.
Незнам дали праведно е што го стегам грлото да не пуштам ниедна солза. Во огледалото го видов одразот на сите што ги сакам од последен другар па се до мајка. Ако мојта солза им носи на срце тага, ако е така нема никогаш да плачам, ни у ваква мака... Во хармонијата извини незнам да се снајдам кога цел живот сум дел од калта..

 

Не очекувај денеска да бидеш сватен од некој.Не очекувај дека коа ќе тонеш во Бездна некој ќе ти подаде рака.Луѓето се толку опседнати со самите себеси, што немаат време да се свртат околу нив а најмалку да ги валкаат рацете.Да валкање, затоа што ако го наречам жртвување ќе изгуби од смисла. Но секогаш има нешто позитивно, барем ќе видиш дали некој има особини на човек или ќе си го потврдиш кажаното.

 

дека ми се пие кафе ама сама не ми се пие па сеа си барам друштво.

 

Кога прв пат дојдов, се почувстував како излезена од Дизни-индустријата.
Гледаш во големата зграда и си викаш this is it.
Дали под импресии од неодамнешниот филм или слично, во секој случај убаво чувство.
Скалило погоре, со надеж дека јаготката на шлагот ќе биде пристојна работа,а ти ќе парадираш по костумчиња во најновиот мерцедес.
Еееее или тоа или ова.
Сега моментално, седам дома. На топло. Што од тоа што немам купено вентилаторче за лаптопов, па ми ги топли копанчињата, што од печкава на која сум потпрена.
Само има една работа на која ќе треба да се навикнам.Секогаш ми се здрвува газот или задникот, како милуваш.
Ама ќе го одржавам,ветувам.. и онака кога не онде, тогаш овде 40 минутно пешачење, слушалките на уши и фурај.
План, за план, а во моментов ги живеам најлошите пмс-денови.
Тешко е, ќе биде уште потешко,ама овој налив на емоции во моментов не се смирува.
Накратко, вечерва се чувстувам : смирено,очајно,бесно,трпеливо,надежно,пропаднато,храбро,непопустливо.
Еден идеален микс на чувства,емоции или како и да се викаат.
Само знам дека едните беа 4 основни.
Anyway.. размислувам дали да летни подалеку или да оди само на хајд. Не можам да ги читам тие срцкасти изливи на љубов. За мене не ми е жал, јас знаев,ама за девојчево... а, ќе речиш големи сме.
Бериќатварсан мене имаше кој да ме подучи.
Никогаш не сум се нашла во ваква ситуација,ама вака од страна гледајќи ми е многу смешно.
Да ми ја посвети "дал она зна" фали.
Како и да е, кутро девојче не е криво.
Машкиве се криви, викам јас.
Не е ни девојчето криво што му дала на Били Ѕвер. Тој каде си ги копа очите да би си ги ископал со малолетничка?
Ај таа знаеме мала е,но зрела за нејзините години како зелена банана.
Ама, тој?
Стока.
Нека прелажи така некоја на негови години.
Ај оваа е барем мала, ама оваа другава?
Трагедии, трагедии.

 

СДК музикава на Бетовен, Моцарт и др., совршена, фантастична која го остава човек без зборови барем имале тенденција за истата да ја создадат, а денес...сосема поразлично од тогаш, не дека некои работи кои ги има денес, ги немало порано, но на човек пред вакви совршени дела, му останува само да им се воодушевува, ако ништо друго.Но и не за друго, тие си овозможиле да ја имаат славата до ден денес.Ми текна на Мис ричи, кога во еден нејзин пост отприлика рече “ Каде сме ние луѓе денес“ , е каде сме де, додека некои како тие на почетокот кои ги спомнав, а и други го насочиле/насочуваат својот живот кон нешто подобро, трети со желба кон нешто полошо наводно достигнувајки си некоја правдина, а кое истото е ем осудено, ем заборавено.Кое е доброто? Или не е воопшто важно, туку што е полошото, вложувајки ги сите сили за тоа, како за демонстрација на некаква си сила, колку за придобивање на публиката, која патем секако би го одбрала доброто.Многу е едноставно, само некако луѓето го комплицираат животот, а притоа кога ќе им се укажат некои работи на кои тие не им обрнале внимание, бараат начин истите да ги увидат.Секако мислејки за себе си дека многу добро проценуваат, за подоцна да разберат дека згрешиле.Ете една таква музика како на Бетовен и неговите колеги, може и истовремено да го подзамислат човек, секако ако му прија на увце.

Вистината боли, ако човек не ја прифаќа или не ја осознал.

 

Сакам да кажам....

Абе сум сакал да кажам ... јас кога тербало да кажам не сум кажал сега ке кажувам ..

Абе ок е да правиме срања во животот ... некогаш намерно некогаш ненамерно ... не дека се обидувам да си најдам некоја утеха или некој изговор... грешиме , луѓе сме ... е сега некој од сета таа ситуација излегува премногу повреден а некој се понаша како идиот ( можеби и е идиот) па не и дава многу внимание на сета ситуација како што некој му посветил него внимание...
Но што е тука е... Животот продолжува понатаму ... некој ја научил лекцијата која скапо ја платил , а некој допрва можеби ке ја научи...

 

Сдк Боже те молам помогни ми да им простам на моите непријатели иако тие ГАДОВИ не го заслужуваат тоа.Кравче те разбирам дека треба да се прости,ама има луѓе кој едноставно не заслужуват ни да ги сретнеш а камоли да им простиш.

 

^ Колку и да е себично ова што ќе го кажам, ако не простиме, не може да очекуваме и да ни биде простено. Можеби тврдоглаво стоев зад сите работи низ кои поминавме и не сакав да попуштам, но поголем е оној човек што знае да прости. Па наредниот пат кога ќе дадеме извинување и покајание, може и нам искрено ќе ни биде простено.

Сакам да кажам, дека си ги најдов мислите во некои од вашите постови. Не знам дали не допрела истата вистина, но без разлика дали е или не, верувам дека е исто болна. Срцето мислам дека ми се скрши на милион парчиња. Верувам дека смртта е големо олеснување, дека кога некој умира се ослободува од својот товар наречен тело и болка и сите проблеми од овој свет, но што е со оние што остануваат?
Сакам да ви кажам да не се нервирате и оптеретувате, да примате само љубов на срце, а проблемите како дошле, да си одат. Стресот е најголемиот убиец на денешницата. Не им замерувајте на луѓето, дишете длабоко, сакајте, смејте се. Не е едноставно, не е лесно, можеби и наивно ќе бидам сфатена, ама не можам повеќе да слушам и гледам како млади животи се губат. Сакам само секој да си расте во своето семејство. Живот е, ќе преминеме преку се, ама понекогаш сами влијаеме до колку ќе издржиме. Стиснете заби, ако не за себе, за оние кои ги љубиме, има за што и за кого да живееме.

 

СДК најсреќна сум на цел свет. Вчера го положив последниот испит. Конечно после 4 години патешествија "црнилa" и "тешкото", 4 години "акање" по ходници и кабинети, чекање професори, 66 положени испити и оцени во индекс, 66 стресови, 66 неспани ноќи, 4 години дружење со колеги и со некои прекрасни професори, тоа сето остана зад мене. Уште малку фали, уште дипломската ќе биде за брзо. Дај боже сите што студирате да ви се врати вака за убаво. Прекрасно е чувството кога ќе се положи последниот испит.

 

Знаев дека овој нов ден ќе биде тежок поради мојот нов проблем, кој се појави токму кога мислев дека со таа работа се е завршено со среќен крај, но не било така и сега јас седам на работа и цело време мислам на проблемот, кога ќе им дојде крај веќе на проблемите малку да здивнам и спокојно да седнам да ги затворам очите и да уживам во спокојот додека не се науживам на таа моја состојба. Сакам да кажам денес ми е ужасно тежок ден..............

 

Сите кои ја чекаат славата Свети Атанасиј нека им е вечна и многу многу здравје и благосостојба во нивниот дом

 

Џабе учев вчера кога денес не отидов на школо. Да, точно дека не ми се ни одеше, ама подобро таму него во амбуланта.
Идам да ми снимат таму синуси и чекам докторо на лап-топо да изгледа еден спот. Гледав и ја, шо ќе правам. Патем, како мојо лаптоп има.
Во ходникот кога чекав за снимањето, мислам дека се разболев уште толку. Значи надвор е потопло. А унатре кај докторо - сауна.
И тоа ми беа „импресиите“ денес од амбуланта.
Сега треба да бидам многу претпазлива и внимателна синусите да не ми прераснат во хронична болест. Мхм, да.
Ај.

 

Балканштината т.е. македонштината ќе не дотепа.
За жал си живукраме во едно забатисано, закоравено, без тендеција за поголем развој, трачарско опшество. Искрено, ама најнај искрено жалам што сме такви, што несвесно ги прифаќаме „принципите“ кои делумно родителите, делумно родбината и околината ни ги дала и сервирала на тацна:
„-Ево изволте“ .
А малдинава сервилна и забегана до немај каде (свака част на искључоци), за постарите и да не отварам уста, оти пештера ќе ми стори. Колку и да глумите современи и модерни, факт е дека сте затуцани. Без увреда, али ја незнам кој тоа рекол дека ако имаш долга врска мораш да се мажиш, ако до 30 не се омажиш никој нејќе да те земе, ако се вериш и одма не правиш свадба немаш пари, ако и после година дена од веридба или свадба не си трудна-грев си, неможеш деца да имаш (пу, пу далеко било).
И не ви зборам на памет, еве од себе ќе тргнам кога почнав со Петко да се маткам, да си преспивам кај него, одма фрчеа муабети дека ќе се мажам, па кога се веривме, со нож на гркљан гарантирам дека 80% од познаниците мислеа дека сум трудна, кога и после 2 години не ги викнав на свадба, гарант ме жалат-немаат старциве пари да ги најадат и напојат-си мислат, а кога ќе ме прашаат дали има нешто ново мислејќи дали сум трудна(?), , одма местат некои благо ожалостени фаци, ко демек грев сум.
Побогу, незнам што има лошо ако решиш на млади години да се вериш, незнам што е лошо ако факултетот ми бил приоритет а не раѓањето деца, незнам зошто мора родителот кој те створил од сперматозид и јајце клетка, те исчувал од 1 килограм месо, те направил човек, те донел на правиот пат, истиот тој да мора сега и свадба да ти плаќа. Чудна сум можда, ама не, нејќум мајка ми да се заглавува во кредити само јас свадба да правам, нејќум да раѓам деца и стварам свое семејство, ако немам макар свое скромно катче, нејќум да барам пари од мајка ми за пелени и каши, нејќум и точка.
И дали ако сакам во животов прво себе да се обезбедам, без никој да не страда грешам?
Дали ако несакам свадбиште да правам не сум жена?
Дали ако несакам наскоро да раѓам сум стерилна?
Дали ако пркосам и неподнесувам авторитет и лажговци сум безобразна и некултурна?

Еве ви к*рац, слободно п*пушете, ама ме заболе за туѓите мислења, ме заболе за туѓите блебетања, за све ме заболе.
Отфрлете ги прангите кои ви тежат, ослободете се и уживајте, еден е животецов, јаден и страден ама мил е, јас досега направив се што сакав, уште малку ми остана за да бидам комплетно среќна и исполнета, не дека сега не сум, ама ете, сакам јас и Петко сами, заљубени, во свое катче, со све што ќе имаме да биде наше, љубовно. А сите други, ајде ишшшшш, тука сме-тука ќе бидеме, ама олабавете, мојот свет се врти окулу мене, и ако јас ве примам во мојата галаксија О.К. ако не, молим лепо не-ме-замарајте!

И не, не сум љута и нервозна, само некако огорчена, како кога расипано сончогледче ќе грицнеш, но ако тоа не чинело, незначи дека цела ќеса е таква, ама ете барем за кратко ќе те стави во дилема на уште колку такви, расипани, ќе налеташ во иднина.

Имајте убав ден, смејте се и радувајте и се на оваа топла и сончева зима, оние на Сибир плачат за зрак сонце.
Хвала пуно, аривидерчи и адиос.

П.С. Ајнштајн у право бил кога се прашал „Аm i or the others crazy?“

 

не се трпат повеќе овие училиштата. Мачење без логика