[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Цел ден ми помина во исчекување на тоа како помина операцијата на мојот драг чичко.Наваму,натаму ,еве го ,ене го и конечно во 18 часот си дојде дома.Малку преморен,но се е во ред и ептен ми е мило .Не е некоја високо ризична операција-катаракта но сепак срцето цел ден ми беше во петици.Она чувство секој пат кога ќе влезам во болница,нејзината миризба,количките секогаш ќе ме потсеќаат на лоши денови.Но овај пат фала му на бога се заврши добро . Па сега дома си одмара и ене брачед ми го зафркава му вели пират,па дури и ми го пуште Џек Спароу да му бил инспирација ,матуф е знам .Дури и во тешките моменти позитивноста,меѓусебното разбирање и договор кај нас ги прави нештата полесни.Си ја сакам мојата фамилија,моите браќа и родители.Да,токму така родители бидејќи јас не знам за други мајка и татко и браќа и сум среќна што секој ден ми започнува и завршува со нивните насмеани лица.Секаде има проблеми,не велам не,секаде се случува да има недоразбирање,па дури и кај нас ,значи не сме совршено семејство каде што се е под конец,но некако проблемите кај нас се решаваат незабележливо,мирно и тивко со разговор.Благодарна сум на тоа што ми дале пример како треба да функционира едно семејство ,се надевам дека и со него ќе ни биде така во иднина.Тие ме научија се да носам на своите рамења гордо и да преминам преку се,поради нив и ја имам оваа позитивност и надеж во себе.
Имам некое чувство кое што ме тера да мислам дека ќе се случи нешто лошо,необјасниво за мене,без причина.Се молам на Бог се да излезе како што треба и сите да ми се живи и здрави,друго не ми треба.
Веќе е доцна,одам во кревет мили мои,ви посакувам добра ноќ и прекрасен викенд.

 

Ме иритираат луѓе кои први бараат нешто и на крај се премислуваат и се натегаат. Па реши се веќе еднаш или сакаш или несакаш.

 

Сакам да кажам нешто, а и самата не знам што. Некоја тежина ми стои на душава и ме попречува да го кажам она што го мислам или пак направам она што го сакам. Чудно чувство. Не можам да го опишам.
Еден вид на незадоволство помешано со тага, лутина и ред други работи.
Чудно е колку брзо ми се менува расположениево. Пред само 15 минути бев толку расположена што мислев дека никој и ништо не може да ми го расипе расположението,но не сум била во право.
Така е се во животов. Колку брзо се менуваат работите, било на подобро или полошо. Додека трепнеш се е поинаку.
Се се случува кога најмалку очекуваш.

 

Цел ден ми помина тапа. Крвта ми врие од нервоза, и на кој ќе ми дојде на тој ќе му го истурам бесот. Баш прееска се каравме со сестра ми и мајка ми. А + нервози за у школо, проекти тестови презентации, цела недела ангажирана.
п.с. не умреа у тоа школото.

 

Колку време го чекав ова? - Конечно да си направам самата на себе лична сатисфакција.
Уживање и релаксација кои долго време ги барав.
Гордост, на самата себе.
Кога си задоволен од самиот себе и цврсто стоиш пред сите непријатели, со таков сјај во очите кој за нив боли повеќе и од смрт.
Одамна чекав да се соочам со тие лица. И, прекрасно си поминав. Со таква насмевка на лице, како да ми се најмилите...ама како и да вртиш, пак кај нив се враќаш.
Вака душава одамна не се чувствувала...
Среќна и покрај сите несреќи. Задоволна покрај сите незадоволства. Храбра, и покрај сите падови.
Мене ми треба само мала мотивација, за да бидам некршлива.
За да бидам среќна ми треба толку малку, такви ситници. За кои живеам. Лесно е да ми угоди човек.
Кој што сака нека вели, нека мисли...јас го живеам мојот живот по мои ''правила''
Мозокот ми е на пасење. И заминувам на викенд кој мислам дека ќе ме прероди.
Ми недостига љубов и внимание. Будејќи тие не идат кај мене, јас ќе одам кај нив! Како што вели поговорката ,,Ако брегот не оди кај Мухамед, Мухамед ќе оди кај брегот'' (така беше, нели )
Нема место за тага и демотивации. Мора да се живее со полна пареа, ако не отидовме од рака...
Еден е животот, па да си го живееме како знаеме, да уживаме во се` што тој ни сервира. Едноставно да се препуштиме...
Среќна треска ме удри. Ај, нека е за арно. Долго нека трае. Да ви ја пренесам и вас Убаво е...

 

Цело време пишувам и се жалам дека сакам дома, а сега кога сум дома сакам Скопје.
Не ми се седи веќе тука, убаво е да. Моите ме пазат, ручеци, вечери, цела фамилија е собрана ко демек претседателот им е дојден, ама за кого бе.
Да се разбереме, не дека не го ценам сето ова, ама јас сум јас.
Во моментов точно знаам каде сакам да бидам, во Скопје, во една тесна соба, до едно човече високо метар и деведесет.
Ми недостига. Неизмерно многу...
Пуштете среќа за утре. Ќе ми треба.
Ќе биде долг ден, а уште подолга ноќ

 

Сфаќам дека сум премногу строга и очигледна кон луѓе што не ми се допаѓаат, имено, има еден огромен замислен ѕид меѓу мене и нив од кој не можат да го видат одблесокот од мојата личност.
Од друга страна, овие што ми се блиски се или навистина среќни или премногу упорни и трпеливи штом стигнале до тој степен - блиски.
Јас пребирам, си признавам, премногу и тоа, ама некогаш, кога се сомневам во своите одлуки и се обвинувам себеси за дозата на мизантроп+антисоцијален, се појавува таа будала која ме враќа во мојата реалност и ги оправдува моите постапки.
Така да, другари и другарки мои, бидете среќни што сте тука каде што сте. За тие што сакам, можам да бидам право сонце, дури до толку што некој може да се врати дома со преубав тен, ама за некој друг, пеколен оган и изгореници. Некои луѓе не заслужуваат ни шанса.

 

СДК на Фигаро му најдов бела женска, едвај чекам да ми ја донесат утре

 

Сдк се ужаснувам од она што се дешава во светов, се некој убил некого, се некој се тепал...а некои и кучиња за ручек си готвеле Ај тоа, па тие пусти пари, едно ливче хартија умот им го врти на луѓево, којзнае од каква хартија се направени штом толку цел свет го „ шармираат“, ај тоа, па и се некој да се мешал во туѓ живот и тој некој ептен да бил у тек со настаните во туѓите животи, уште можеби треба и некаква награда да добие за тоа, па и тек - тук потфрлена критика за истото.Зш луѓето така прават? Зш? И после очекуваат дедо Боже да им се појавел у стил на Чак Норис Па она Кинезине, како не им е жал, барем малку? Како се изнервирав, душа ме доболе, срце ме доболе.Треба нив на клада да ги стават, да ги горат живи, да видат како е.И после ќе не мавнел астероид, па планета, метеор падна и не им е гајле за повредените луѓе, тука за парите, сеа па како да не паднал метеорот, има кратер, ама не паднал метеор Некаде немаат леб да јадат, други незнаат што да прават со парите.
Што е некому важно како друг живее? Па и кога осудуваат некого за некоја грешка, како да па тие се безгрешни.Бога ми, за да осуди човек некого за грешката што ја направил, прво треба да е достоен за тоа да го направи.Арно ама своето не се важи, а туѓото се важи? Како ли само имаат очи за тоа да забележат?
Зошто не ги прифаќаат сопствените грешки, не се помират со истите и не ги поправат? Барем така ќе си имаат мир на душа.Каква душа имаат оние луѓе кои малтертираат животни,каква? Јас немам душа да утепам животно, а не па да се изживувам со истото.
Како очекуваат и бараат луѓето нешто подобро, кога прво ни тие не прават добро? Како може да го сакаат своето, најмилото, а туѓото да не го сакаат? Како? Зарем некој не би очекувал нешто исто за возврат на она кое го прават кон другите луѓе? Зло со зло се враќа, никако поинаку.Тогаш не би требало да се бара нешто добро, да се вели дека нема луѓе, а како да има? Се е во нас, нема ништо надвор од нас.
Имаше нели една изрека „ секаде машки и женски, а никаде луѓе“ , изгледа ќе да е така.
Се ужаснувам по незнам кој пат Не......ја нисам издавде
Аривидерчи

 

Твој е изборот.А богами немаш многу.Во денешниов свет скоро ич.

 

СДК дека ќе пукнам. Незнам кај ми е главата имам многу за учење. Имам прокети да правам 4. Па на школото не пукнаа со овие проектни не пукнаа. Се некој треба да праве. Па ќе ослепам од ова компјутерот. ОД кога само се немам уклучено на чет на фемина, да си напраам малку муабет. И мислење од дамна немам напишано. Ам ако јас пак ќе најдам време на фемина да се уклучам, тешко но сепак на ден двапати по 10 мин. да се укл. доволно м и е. Од понеделник преокупирана сум од учење, правење прокети и такви работи. Па уште малку и ми е роденден. Нананаа И за тоа треба да организирам, 16 сепак не е мала работа.
Само едно не ми е јасно, иако сум преокупирана од учење немам време за ништо, љубовта не ми оди никако со оној мојот глуп симпатија , шо занм дека сепак и он чувствува нешто за мене, сепак јас си се чувствувам некако среќничко, расположена сум.
ТОА Е УБАВО ЗА МЕНЕ! Па доста беа црни денови.

 

Татко..зар не е совршената умисла за тоа како твојот принц сакаш да изгледа? За мене да.Тој е се. Се е широк поим и тој е тоа за мене,апсолутно се. Кога бев малечка, секоја вечер ме носеше во кревет, ги бркаше лошите под креветот и чекаше да заспам.Јас не заспивав,чекав да стане за да видам дали ќе ја остави сијалицата запалена,за да не дојдат лошите по мене. Го сакам најмногу на свет и неможам да го замислам животот без него. Тој ја вовлече силата во мене, ме учеше ''карате'' , ме учеше да бидам најсилна, да непријателот неможе да ме повреди. Но,на овој свет непријателот ти е пријател а најдобриот пријател - најголем непријател. Е од такви тој сакаше да ме зачува и успеа. Можам да кажам дека сум најсилната особа на овој свет со него. Те сакам!!!!

 

Успеав.
Се научив да живеам сама,да нема никој кога се враќам дома.
Успеав да станам после сите удари што ги добив,успеав да се смеам без многу галама.
Научив да ја гушам носталгијата за дома,особено за време викенд.
Добив нова пријателка,спремна за делење и насмевки и солзи.
Еден куп нови ликови.
Направив грешка и скапо ја платив,ама еве ме..на нозе.Го изгубив и него.Ама тој се врати..
...ама јас се одљубив.Сега полека љубам пак.
Еееј да,љубам пак! Ако не љубам,ќе љубам.

 

Види богати, ја вчера сум правела 2 годишнина.
Па ајде, уште долго да одиме, па на свадба да играме, па мекици, па ова она...
Не бе, стој. Oткако сум на форумов, годишнина. За какви мекици зборам јас?
Далеко било.

Него деновиве, сум си како отсутна, така како разветреана...
Додуша, јас цел живот сум таква, ама ај можеби ќе успеам да излажам некого. Или можеби самата себеси. За викендов, имам вкупно 6 предмети за учење. Од почеток да ги учам. Онака кампањски, како што знам јас. Си поделив, 3 за денес, 3 за утре. И како по обичај, прво ги прераскажувам лекциите на листови, па после од листовите учам. И до сега, на бел лист, шпартав линии, паралелни, со маркер. И после кога ќе ги препишувам лекциите, да ги пишувам на право, да не фаќам кривини.
Ете, со какви глупости се замарам. Додека ишпартам, додека прераскажам... до сега ќе научев.
Нема врска.

Друго, што да кажам, што да се пофалам?
Уште од полу-сабајлечки накај поручечки се нафукав со макарони.
Деновиве, малце ќе бидам отустна. Ради тромесечиево, кое повеќе личи на едномесечие.
Се надевам, дека нема да играм криминал кејс и дека ќе учам.

Златна бубамара, вечер. Ќе се нацртам пред тв.
Гледам, како што е редот, секогаш се части, со некои сликички, чим се прави годишнина, тука.
Ај, да не ви мачкам само очи, за џабе, еве едно песниче старо. Да ве развесели.
Добар викенд.
http://www.youtube.com/watch?v=XuvCBg1MpA8

 

....Денеска сум посреќна од било кога.Најсреќна.Вчера вечер незаборавна вечер дефинитивно.Скокам од радост.И многу ми е мило.Како викаат нека пукнат душманите.

 

Насмевка,
среќа,
задоволство,
љубов,
почит,
разбирање...
Позакувам да не се само дел од она што го прикажувам.
Кај сум јас? Која сум јас? Повеќе ни јас не знам...

 

Просто е невозможно да си ја сокријам насмевката на лицево...

А, кога сум јас среќна и насмеана гледам дека и другите се....

 

Zs ne dode denes... ?

 

СКД јдека секој човек барем еднаш се има прашано кој сум јас...кои сме ние? Кои биле навистина првите луѓе на светот? Но едноставно на тие прашања нема одгов ор!