[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Не можам да ви опишам колку сум возбудена.
За една недела ќе му кажам добредојде дома на едно бебче со четири ножиња и најубавите сини очиња некогаш на свет.

Уште сега имаш име, уште сега си нештото што највеќе го сакам.

Мјау.

 

Дека естрада немавме, но дури сега ВООПШТО немаме !

 

Сите се надеваме на подобро утре, без разлика колку сме несреќни денес.
И кога веќе имате сила да замислите подобро утре, направете го тоа "утре" подобро сами!
Секоја постапка си има свои последици, за секоја акција има реакција. Ако ве турне некој, не паѓајте, скокнете подалеку, реагирајте.
Болно е времево, болни сме и ние сите.
Ама, јас го сакам животов!

 

Прочитав некаде ..
Јадете мрсна храна за да ослабете побрзо да , сигурно..
Јадете кучешка храна и ќе станете куче без сомнение

 

... оптимизам: Со последните 30 ден. да уплатиш спортска и со цел памет да почнеш да ги планираш тие потенцијални 9000 ден. добивка.
Само мене тоа може да ми се случи. Го уплаќам и готово - добитно е, каде сега ќе ги трошам парите?
Нормално - не беше добитно.

Денов беше каша-попара. Единствената мала светлина на крајот од тунелот е петок, мојот слободен викенд и испраќањето со другар ми.
Не знам дали ќе ја добијам фамозната плата во петок, но Хуго ми вети дека ќе стигнеме и до крајот на светот, ако сакам. И нема потреба да се грижам - ќе има ли плата, или ќе нема.
Нема поубаво чувство од тоа да знаете дека - може да се потпрете врз некого, во секој момент. И тој истиот нема да дозволи да паднете никогаш.
А ако паднете, ќе ве крене, ќе го бубне коленцето и ќе извади лижавче од џебот.

 

Секој почеток е тежок.
Но јас ужасно многу сакам почетоци. Како воздух ми требаат.

Наивно почна, на смеа, на шала, ама се случи. И уште не можам да верувам.

Од над 500 пријавени, после две интервјуа и едно тестирање - денес ми се јавија да ми кажат дека ме избрале мене. И ми кажаа дека воопшто не им било тешко да донесат одлука
Повисока позиција, подобри услови и подобро работно време.

Излезе непланирано, не барав работа, огласов ми го прати една другарка, се пријавив некако затоа што некако чувствував обврска да се пријавам, кога веќе ми го пратија огласот. А и тука каде што се уште сум ми е добро. Оваа година требаше да имам доста предизвици, ќе беше интересно, ама од друга страна ваква прилика не се пропушташе.

За мене најважно е тоа што решив да си одам. Речиси 8 години сум тука, а претходно уште речиси 4 години во „иста фирма - друго О-ЗЕ-ТЕ“ (сестра-фирма, или така нешто). Многу повеќе од она што сметам дека е здраво - да смениш работа на околу 5 години. По толку време, се заседнуваш, се чувствуваш комфорен, ама и губиш храброст да смениш, ти паѓа и самодовербата. А да си одиш од таму каде што ти е убаво, е голем чекор.

Се гордеам со себе. Колку и да звучи самобендисано

 

Секојдневно откривам слој бели влакна во косава,веќе ми е потполно бела.Да не се фарбиве не знам на што ќе изгледам.Се смееев пред некој ден со мојата козметичарка,не дај боже да снема боја за коса.На што ли ќе личам???
Не,не се потресувам јас околу допаѓање,и некако немам причина да го барам тоа од било кого.Смешно.Всушност недопадливоста е нешто на што сум навикнала,таква сум и ја привлекувам некако.
Јас и не знам што значи да му се допаѓаш на некого,баш онака....почна и да не ми смета,едноставно се навикнуваш...
Ама го сакам зборот случајност.Сакам случајности,тие блесоци во кои се отворат сосема нови правци.Сакам кога се отвараат нови правци,кога се пружа светлина од разни агли зашто и сенките можат да бидат прекрасни.Денес допрев сенка.И топлина.

 

Колку беше убаво порано, кога турбофолкот мирно си седеше во Србија и Бугарија.

 

Немам другарки. Имам милијарда познанички. Секоја за збор-два и тепање време. Немам ни сестра. А уствари имам две, едната ми најдобра другарка, а другата речиси sister-in-law. И сепак, кога трите ќе спискаме пола литар вот(д)ка нагладно, немајќи што друго да правиме, се чувствувам како да сум во гужва. Ете толку муабети, плачење и смеење истовремено добивам. Е тоа е групна стрес терапија

 

...
пак јас со моите нервози од моите соседи
ама ова е претерано .... правење скара под мој прозор. толерирав реновирање на стан 5 месеци , и секојдневно тропање *читај рушење*, и сега на крај од денов госпоѓава над менее да ја слушам како вежба Зумба и тоа тропање е нече мочи
мене главата да ми пука од нервози секој ден (вечер)
испаѓам ко ненормала во ситуацијава , ама сега ќе напишам писмо и сабајле директ во сандаче
Што е многу многу е !

Поздрав феминки и убава мирна вечер
Толку од мене

 

Некако сум не знам, недефинирана.
Го знаете она чувство кога во принцип се ви е добро во животот но не сте среќни?
Епа така се чувствувам сега.

Сакам да пишувам почесто овде.
Ви девојки, па и момци, сте инспирација. Ме исполнувате. Не знам само каде се луѓето како вас настрана од виртуелниот свет, ама знам дека јас сум опкружена само со игнорантни и интелектуално нестимулативни луѓе.

Уморна сум, само тоа знам.
И мал ми е градов, ме гуши.
Ќе летнам од овде, кога тогаш.

 

Постојано се преиспитувам што не е во ред со мене и никако да дојдам до заклучок.

Причини за неубавото чувство: обврски, монотонија, тмурно време, некој килограм плус........................ = депресија. Најверојатно сум во депресија пордади се што се збирало, збирало и збирало и затоа сега психички опаднав. Само се надевам дека нема долго да трае и дека за брзо ќе се опоравам.

 

Дечки,готово!!!
Не прашувајте што,ама готово!!! Ми падна све од душа! Тури параф,тури штембил! Чао!
Ооооо!



http://www.youtube.com/watch?v=eKEpqSlGGcg

 

Ах Есма , Есмааа..песнава ти е срање у боја (со извинение )
Доживеав траума од тебе.
Абе не ја испраќаме Империја на Еуросонг ... Скриена камера беше.

 

Ги разлистував темиве и сакам да кажам нешто отворено.

Ме нервирате, многу ме нервирате за одредени работи и глупави постапки. Да го дефинирам терминов "глупави".

Според одредена ситуација (долга врска на пример ќе земам), некоја девојка ќе побара совет (а се работи за 100 годишна врска), ќе каже на пример дека дечкото не и обрнува внимание како порано, и прв одговор на нејзиното прашање погодете кој е? Те изневерува! И тоа јасно и гласно, без дилеми. Сте поминале низ тоа знаете како е. Ахам, добро, никој не вели дека не сте поминале, ама, АМА знаете ли дека секоја врска, секој човек се разликуваат? Станува збор за карактер луѓе, нешто што го има во безброј многу варијанти. И така упорно стоите зад тој став притоа не знаејќи (или знаејќи) дека сте потенцијален учесник во злосторство-завршување на врска поради претпоставка (уствари тврдење) дека тој ја изневерува и точка!
Точно е дека никој не ја присилува да бара совет, ама па треба да се размисли како да и се одговори на девојка која моментално е психички растроена како да кажам.
Исто на пример, Дечко ми одби да се видиме, и веднаш следува одговор Оладел од тебе, бегај од него под итно..
Секогаш кога се дава совет треба најпрво да се потенцираат добрите можности за што е можно да се спаси што и да е, било да е врска или било кој друг дел од нашето секојдневие. А не веднаш Пих, мочко, ретардиран не те заслужува дрн дрн. Сакам реално издание, не сакам да се симнуваат ѕвезди или па да се дава лажна надеж, но како што една личност не може проблемот да го искаже во 3 реченици јасно и прецизно така и одговорот не може да биде толку сигурен.
Значи зборам само за случаите кога се даваат совети како што кажав погоре, не ми ги преправајте кажаниве зборови подоцна да не дојде до забуна!
Знам дека давам глупави примери ама поентата ми ја разбирате.
А, и апел до девојките кои бараат совети. Не земајте се здраво за готово, ако јас речам Оди раскини му веднаш, тоа значи ли дека треба со трчање да одиш кај него и да раскинеш самоо заради тоа што Ричи кажала така? Што ако некој се мајтапи тука со вас (а такви ги има многу)?

И не сакам реплики од типот ако ти смета оди си, ми смета и си кажувам потреба од заминување нема!

 

Душата ме напушта.
Мислиш животот шара црно и сиво за мене, а јас копнеам по лила, портокалово, зелено и сино!
Копнеам да мирисам лаванда и допирам кашмир, а мирисам само очај и овенати мртви цветови...допирам скиснато веќе лисје и боцки на цело тело од проклетата долга ноќ...

Да имав када, да се оптегнам во неа, да одлетам бар на неколку часа, да замижам и заплачам одново, ама немам тука, а немам сили да стојам под туш, немам, едвај цел ден го иседив како овената темјанушка која нема видено вода цел месец...

Очите црвени, образите бледи, устата сува.
Немам волја ни вода да се напијам, немам желба ни јаболка да гризнам.

Сакам да сум дома и да се изнаплачам во мојот кревет, да ме грее мојата печка и да го дишам мојот слободен воздух.

...ќе чистам, макар плачела и чистела, тоа ми е тајната за да се смирам...

Сакав многу работи да кажам, имам толку многу, но еден таков полн темен облак е над мене да не можам да мрднам и дишам...

Времето е лекот, но времето носе промени, а јас се плашам од нив.

Сега и тушот не изгледа како лоша опција, по втори пат, пишењето тука како да ми зема дел од товарот на срцето... благодарам Фемино.

 

http://images.4channel.org/f/src/funnie ... 20ever.swf

Љубопитноста ја убила мачката.

 

СДК егото и гордоста, се совршени за рушење на туѓото его.Оти некако некои луѓе незнаат за доста, ако со арно веќе не бива.Не за друго, многу се гледа туѓото, а не своето.Можеби и е подобро да дозволам моето его да каже, што се има да каже, па ако треба нека биде, после мене потоп.Со задоволство, потпис, печат, а ако треба и на нотар заверено.Бидејки луѓето заборавиле да се радуваат на туѓиот успех, гледаат на истиот со сомнеж, а потоа “ навистина“ истиот им е драг и мил.Не е дека тоа е нешто морално, но не е добро.А после, истото станува нормално и не така приметливо.Па ќе мора нешто другите да измислат за да го фасцинираат човек, секако доколку можат да го фасцинираат, ако не, тогаш секоја нивна мака за истото, е само пропадната инвестиција.Велат гордоста не е добра работа, ама којзнае...

 

Пред неколку дена му беше роденден. Сите пари што ги имав соберено ги потрошив за поклонот којшто не очекував дека ќе биде толку скап. Сам си го избра. Сакав да испаднам фер, го прашав што сака, да не земам нешто па да му стои така. И си избра ама од цената ми се светна. Инсистираше да си доплати и тој ама ја се правев дека ми е океј цената иако во себе се тресев дали воопшто и носам во мене толку пари.
Го купив и останав без денар за наредните 10 дена, затоа што морав да ги дадам и парите кои ми беа наменети за џепарлак.
А јас дури си планирав од заштедените да си купам нешто за мене, ама поважна ми беше гордоста.
Знам дека грешам, неколку години сме заедно, ама сеуште се чуствувам глупаво и срамно затоа што моите не ми даваат доволно пари а економската состојба ни е сосем солидна веќе неколку години уназад.
Значи да не помислите дека сум некое разгалено детиште кое само бара и бара од родителите без да помисли дали тие имаат или немаат да дадат. Значи не.
Зборувам за секојдневни работи, за излегување...Дури ми е срам овде да напишам колку пари ми даваат за излегување иако сум анонимна колку-толку. Јас немам пари за некое непланирано кафе.
Парите за школо ми се строго изброени. За тетратка и молив морам 2/3 дена пред тоа да кажам, да си планираат, иако се работи за 30 денари.
Примањата имам пишувано колку отприлика ни изнесуваат, ама стварно е за срамота ова.
Дури братучетка ми која има 8 години во нејзе секогаш има пари да си купи и 5 јадења а јас немам ни за мастики.
Ми се смачи пред секое излегување да барам пари секогаш точно изброени, колку што чини пијалокот или она што треба да го купам.
И доста избегав од темата ама морав да пообјаснам за да ме разберете за она што ќе го кажам.
Дечко ми знае дека сме со добри примања, иако нивните примања се далкеу подобри од нашите сепак тој очекува и јас да можам да си дозволам некои нормални работи како и тој и сите други а јас неможам.
Се срамам да кажам дека во џеб немам ни 30ден.
Една вечер бевме излезени и му текна да идеме да пици, а јас немав воопшто пари во мене, сите ги имав дадено за поклонот роденденски. Едвај го убедив демек немало место, немаме резервирано итн...
Ама му текна да си порача пица. Е тука што ќе правам, океј. Се правам дека не сум гладна, дека дома сум јадела. Сто пати ме праша дали сакам или не, да му правам друштво ама јас упорно одбивав.
Ја зеде пицата и ја јадеше пред мене. Ми рече да си земам парче, ама нели не ми се јадеше, ме беше срам да земам иако од самиот мирис лиги ми течеа. Ми беше многу неугодно. Се вртам настрана, се обидувам да започнам разговор, а тој само мрмла јадејќи.
Таа вечер сонував дека цела куќа ни била преполна со пици.
Како траума да добив од таа случка.

Јас луѓе едвај чекам да почнам да заработувам сама, да не зависам од моите.
Благодарна сум и им за се, ама за жал времињата веќе не се како порано кога можеше со 100ден цела вечер да поминеш.
Многу пати им имам кажувано каква е ситуацијата, а тие упорно ми велат да не се рафрламе со пари, штеделе за иднина, за факултет, за кола...
Што ќе ми се тие пари, кога живееме како да ги немаме, кога секој ден се тресам од страв некој да не спомне кафе или нешто друго?

Толку се изнапатив од парите, што свесно знам дека станувам материјална личност.
Кога цел живот броиш денарчиња и сметаш дали ќе имаш за денес, оние благородни чувства полека почнуваат да се губат. Веќе се гледаш и претвораш во пари.