[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

СДК дека децава од моето маало ми го разубавија вчера денот. Навистина се вратив во времето кога јас бев дете, кога ние игравме криенка и кога по цели денови неможеа да ме приберат дома. Си играа викаа, се слушаше детски џагор, колку само се почуствував среќна .
Само сватив дека во суштина правото детство сеуште не е заминато.
Горда сум јас на децата од моето маало , бидејќи сеуште знаат што е игра !

 

Tука сум како да несум, живеам колку да постојам, полно е со луѓе а нигде човек да видиш,се е проклето полно а јас сум празна.. моменти кога се ми фали и ништо не е како што треба да биде се обидуваш и не иде,пуста завид и љубомора..колку ли само лагата боли .Мозочето ми е блокирано немозе да мисли а јас уште поеке се заглавувам ...додека да соберам сили ке стојам долу на дното и ке набљудувам а потоа ништо нема да биде исто ....

 

На дофат ми се иднината што секогаш сум ја посакувала и иднината која навистина би ме направила среќна.
Двете се подадени од исти раце, само треба да ја одберам левата или десната. Дали тоа што некогаш сум го посакувала и понатаму ќе ме прави среќна? Дали јас ќе се пронајдам навистина таму? Дали го можам јас тоа?
Од друга страна знам дека оваа среќава е сигурна и повеќе од сигурна. И ќе бидам навистина среќна.
Но, како да се откажам од нешто што сум го посакувала кога ми се нуди?
Не знам дали можам со моите дланки да ги склопам тие две па да имам се.
Како ли да одлучам?

 

Кога киснеш пред шпорет и го чекаш кафето да се свари- никако да се свари, кога се завртиш за секунда на другата страна- оно отишло веќе .....

 

..Сакам да почнам нов живот сега во средно.Не да завртам лист,туку нова книга во мојот живот.Прво да си го сменам однесувањето,потоа да се запишам во тоа средно што сакам,да ослабам,од септември да почнам да учам и да бидам одлична ученичка сите 4 години.И да си најдам другарки.Сега за сега само тоа сакам.
Не е многу нели?
Знам дека се од мене зависи.За да ослабам треба диета да држам и да вежбам,за 5 треба да учам,за да си најдам другарки треба да бидам дружељубива,искрена,весела и најважното како што вика татко ми да не избувнувам,да размислам пред нешто да кажам и да не започнувам расправии.
Навидум изгледа мн лесно,но не ми се чини баш така.Не знам што ме чека,ама едно знам.Знам дека се ке дадам од себе да успеам и нема да се откажувам бидејки иако е тешко знам дека можам.

 

Положив математика Многу е чудно чувството

 

Колку е само убав денов.Во школо се оди како подмачкано,надвор сонце грее па ќе можам да играм одбојка денес.После часови се собравме сите осми,неколку деца и смислувавме за наставниците текстови за алманах,не дека пишувавме повеќе се смеевме и зафркававме.Како и да е,баш беше супер и сфатив дека сме добра генерација,со исклучок на некои личности,и дека колку да викав дека нема да ми фали школово ќе ми фали,децата,онаа атмосфера што ја имаме во училна,ходниците,абе луди сме.Наставниците сигурно нема да ми фалат,добро освен по Хемија и Физика,друштвото многу.Уште 2 месеца заедно,мислам дека треба да ги искористиме за дружба и тоа што ќе одиме на екскурзија ни е плус.Во среда не сликаат за во алманах и одвај чекам после тоа да ни ги дадат сликите и да им раздавам на тие што сакам и да ми дадат дури и си имам направено список

 

СДК Последниве неколку дена се чувствувам како вулкан којшто може да еруптира во секое време. Ама се изолирав од се, се смирив, и подобро така. Се разочарав, ми падна тешко и сакам само да си ја смирам главата. Никој да не ме меша и вплеткува во ничии проблеми. Сфаќам дека секоја досада е поубава и од најмалиот немир.
Денес чувствувам и физичка болка, а кога ќе помине сето тоа ќе си дозволам едно освежување, се надевам се ќе испадне како што треба.

 

Со загинувањето на Никола Младенов... кажете збогум на македонското новинарство.
Чувството ми е како цела држава се руши и одломки лебдат во бескрајниот простор на космосот...
Не верувам во случајности.

Извор.
http://www.facebook.com/notes/фокус/живот-подарен-на-новинарството/498995913483345

http://www.plusinfo.mk/vest/86372/IN-ME ... ite-vlasti

 

Денеска ми се сруши сиот свет над мене,денеска едно мало сонце отиде на небото,Ангели ве молам чувајте го тоа мало срценце чиј што лик вечно ќе биде во моите мисли и срце.Никогаш не ми било и нема да ми биде јасно како може се да е толку црно,мачно,тешко,зарем мора да е така?Како некои црни облаци да надвиснале над нас кои што немаат намера да се тргнат.Таман помисливме дека се е добро и дека ќе се среди таа тажна вест сите не распарчи. Па што направило тоа душиче за да го изгуби штотуку почнатиот живот,зарем Бог толку многу го сакал кај него па си го зел,барем нас да ни го оставеше да се радуваме на неговиот живот.
Солзите не запираат,болката во срцето е преголема,неиздржлива.Ако болката кога дете ги губи родителите е преголема тогаш мајката кога ќе го загуби своето дете е неописливо огромна. Ах проклета да е далечината што не можам да го прегрнам,да сум крај него,да земам барем дел од неговата болка кога не можам целосно.Не можам да си простам себеси што не сум крај него кога најмногу му требам,срцето ќе ми препукни.Во овие моменти нема утешни зборови кои што би можела да ги кажам некому па за тоа има огромна тишина во која што се слушаат само плачот и воздишките од тага.
Почивај во мир мое малечко,сигурна сум дека таму горе мама и тато ќе те чуваат и кажи им дека јас тука со него сум среќна и дека се ќе поминеме заедно и ќе сме заедно засекогаш без разлика на се.

 

Жалосно е што кај нас мора да умреш за да те признаат ко човек, за да ги признаат твоите дела и за да те величат!

 

Пред некој ден заедно со ѕверчево отидовме во продавничката. Му купив паштета, малку да го закрепнам, зашто беше малку болен. Толку беше радосен, почна да скока, да се радува, да не стои во место. Почна да привлекува внимание. Сите го гледаат, го галат, додека дојде една тетка, која го расипа целото расположение на сите.
Почна да вика:
-Леле колку е голем? Каква е таа ваша гордост? Каква е таа ваша гордост да гледате такви големи кучиња?
Не колку зборовите, толку колку гнев имаше во тие зборови, во нејзините очи.
Срцево ми се параше, ама ставив една насмевка на лице. Ја погледнав, се насмевнував на секоја нејзина реченица, иако толку сакав да и кажам многу работи. Ајде да не рече нешто повеќе, да ја скротам таа нејзина лутина.

Можеби проста секојдневна случка, но за мене значајна. Сфатив колку таа жена е празна, без грам љубов. Сфатила во животот, дека чувањето куче е гордост. Не сфатила дека тоа е љубов, чиста, вистинска. И ми беше жал што таа тоа очигледно не го почувствувала тоа во животот, па затоа и така ги гледа работите. Воопшто не се обидела да засака едно такво животинче, да види што е тоа љубов. Да види, дека тоа „големо„ куче има толку голема душа која знае и многу повеќе да љуби од нашата, човечката.

Го анализирав тој настан во себе доста долго. Барав секакви оправдувања, одговори, но навистина едно останува, гордост, себељубие или најстрашното омраза. И не само тукутака да се дојде до тој заклучук, туку е потполна вистина. Од себе, од својот живот.
Секогаш кога и да му пристапам на ѕверчево со смирение, без ни малку гнев, без да го повишам тонот, или само да молчам, тој веќе чувствува се. Иако е темпераментен, скока, се радува, тогаш е спротивност. Мирен, се гали, ја слуша секоја наредба, не се спротиставува, не каса од радост. Но некогаш е потполна спротивност, знае да скока, да каса за да играме... тогаш сфаќам колку мојата душа е забранувана и колку немам воопшто смирение. Тој ми е термометарот на душата, кој секогаш ја кажува вистината.

Молскавично ми светна една мисла на една книга која ја читав неодамна. За човек кој живеел континуирано 2 години на островот на Преспанаското Езеро. Цели 2 години на островот преполн со змии, без ниедна да го касне, заедно се движеле, а ни една змија не возвратила со лошо кон него. А тој само кажа: заради нашата гордост, заради тоа и животните се плашат од нас и затоа се бранат со напад на нас.


Се радувам кога читам доста девојки кои опишуваат случки за своите кучиња, мачиња, или други миленичиња. Навистина се радувам што ја чувствувате таа љубов. Затоа ќе им дадам еден најдобронамерен совет на оние кои не ги сакаат.
Обидете се.
Обидете се да сакате.
Тогаш ќе сфатите што е вистинска љубов .

 

Леле или пак мојана комшивка со коментарите нејзини.
Се распрашувавме за кутриња, раса, ова, она (инаку планирам да продолжам напред по толку години страв од врзување со милениче поради загубата на моето кутре која многу лошо ја поднесов ), па затоа се распрашувавме со мм за која раса, што, како стојат со особини, дали може да се чуваат внатре или не...

И комшикава вика „Ќе ни` го сотрете семето бре! Наместо млади, здрави, прави деца во најплодните години да правите и да ги чувате па да направите добро дело, вие на кучки и мачки мислите.“

Ќе и` вратев, ама се шокирав од нејзината ограниченост па ми снема зборови.

 

Јас не знам како секој еден глуп чоек во државава си зема за право да им се смее на други често и попаметни неможам да ги поднесам луѓиштава во мојов град. Дечиштава поготово ко ментални нешто, ко озрачени се. За средношколци и основци викам, и за некои до факултет што стигнале

убав ден беше денеска

 

Абе денеска да ви кажа многу убо си поминав со другаркиве.Фативме СПРЕЈОЈ се испрскавме од гла до петици и забегани сите се мавтаме по улица, врвит еден шо го познаваме не глеат и се крстит, ние патос се смејвме ко будали.
Бидете поздравени и убав ден на сите!

 

^

Спојлер

Извинете за офтопик.. Чекај малце, ти немаш ист аватар ко Јагода123?? или само е сличен? :geek:

 

сдк ако може некој да види во темата мобилни телефони и ако може да ми одговори

 

Не су знајла дека и та имат таков
Сеа ќе го смена.

 

Станавме луѓе од навика,без желба да пробаме нешто ново, без желба да ризикуваме, без стремежи за подобра иднина... Тивки, мирни, задоволни од тоа што го имаме, затоа што, нели... додека нешто функционира не треба да се менува. И секогаш е така, во се... И сите сме такви... мизерни, тромави... Се држиме за тоа што го познаваме како давеник за сламка... Без разлика што е тоа, дали една мизерна врска за која и самите сме свесни каква идинина ни носи, или работно место кое не нуди никаков напредок... или па макар и најобичното кафе што го пиеме секое утро, без желба на пример да го промениме некогаш со едно јаболко или пак шолја чај... Се е до навика... ама навиките не го изградиле светот, туку човековата љубопитност и желба да истражува... Па не може се да иде кон полошо, нели? Можеби некогаш баш со тоа играње на сигурно избегнуваме нешто уште поубаво...

 

80% од градоначалнициве хирурзи, кардиолози, разни доктори ... Ако се зголеми наталитетов во следниве 4 години Груевски е крив, не Бранко