[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

А тебе да не ти е тешко да научиш правопис?
Неразбирливи ти се мислењата.

 

Jaс никогаш не сум била принцеза.
Никогаш не сум била Снежана, ниту пак невеста.
Се чувствувам ко детство да сум немала.
Никогаш не ме одбрале за *најубава маска во одделението* прибидејќи ги бираа горенаведениве, нели.
А тоа секогаш беа мамини разгалетини, нежни девојчиња на тато, поарогантните ај да речам.
Ама не ми е криво.
Зошто си бев оригинална.Си правев свои верзии на Пипи Долгиот чорап, бев сонце, огромно, нашминкано, циганка, итн. и итн. , а откако пораснав стандард сум си полицајка.
Тогаш почнав да го сфаќам животот.
Побогатите добиваат повеќе, зошто се - побогати, иако се глупави, неоригинални и тапи.Тие другите пак, и покрај тоа што се труделе и направиле нешто сосем поразлично - ништо.
Не дека сакам да се ставам во категорија паметна, ама навистина е така, а за ова и денес сме сите свесни.

Како и да е...Друга поента - не целам да бидам нешто што не сакам, само затоа што тоа ќе ме направи поубава и подобра во очите на другите.

 

Се чувствувам како главниот лик во Играј Играј Играј на Харуки Мураками.
Во мојот живот постојат две врати. Влез и излез. Луѓето си доаѓаат и си одат. Понекогаш и самата ги отфрлам. Веќе се навикнав дека ќе биде вака. Само пролазна станица низ животот, на која тие се на поминување.

Причините се непознати поради недостаток на информации. Cancel.

 

Прекрасен првоаприлски ден.
Некако брзо помина март. Ама ако, доближувањето на летото ми се допаѓа.
Надвор времето, не да пукнала пролет, него баш како да е лето.
Убаво време + 0 тестови на повидок = прекрасна комбинација, кулирање и убаво расположение.
А кога уште повеќе ќе се стопли, во мај, баш сите тестови ќе ни ги натрупаат. Ама барем убавото време дава енергија.
Денеска надвор гледав маскирани дечиња - самовили, пеперутчиња, кловнови, принцезички, ах колку ми се слатки... Баш ме потсеќаат на основно, она време кога сеуште не бевме големи за такви работи. А кај нас во гимназија, секако, можеш само два-тројца маскирани во одделение да видиш, оние највицкастите.
А, и да не заборавам - ете го и петчето историја, и тоа конечно дојде, алелујаааа.
Поздрав и ариведерчи.

 

Толку многу се случи - а толку краток викендот ми беше!
Изненадена сум од постапката на една моја најблиска другарка.
Денес, сум сведок дека, љубовта на далечина, може да опстои, да може, но сведок сум и на тоа дека денес има толку многу, многу повеќе покварени луѓе(отколку добри и поштени), кои наивно, полека и без грижа на совест знаат и бавно кројат & спроведуваат план да украдат туѓ/а девојка/дечко.
Страшно, жално, бедно и долно е, глумиш сосем трета личност, знаеш дека таа/тој има среќна долгогодишна врска, а ти упорно праќаш порачиња за добро утро и добра ноќ, упорно частиш кафе во бифе, и на крај, делиш поклончиња...скапи?!
Изреволтирана сум шо јас секој ден слушам и знам шо и како е, и на крај јас не молчам, јас јасно и гласно се изјаснив дека прифаќањето на поклони и на секојдневно частење е таков патетичен и празен начин на кој ти се спушташ на долно ниво, сам/а!
Не сум нервозна, секојдневие е ова, но јас не молчам за вакви работи, напротив, скокам и врескам, како да некој тоа на мојот дечко му го прави.
Сум многу тешка и реална кога се работи за правдина, а тука е тоа, не мижам и не глумам дека сум слепа, кога со очи, нос и уво впивам вибрации од целава ситуација, која ми смрде, и која праве да ми се гаде.

Мојот дечко ми дојде на гости во Неготино, овој викенд.
Домаќински викенд, јас, он, мама и тато. Не можев да шетам, но затоа дома ми беше најудобно, највесло и толку се смирив, толку позитива внесив и си го оладив мозочето.
Јас си заминав порано во петок(а тој дојде во сабота) за да си завршам некои мои работи, кои секако се разљепшување- фарбање, менување боја повторно и одење на рутински преглед кај мојот омилен доктор.
Но... тмурен облак висна над мене, за жал.

Пред некаде, една недела, на рандом прошетка со дечко ми низ Скопјево, наеднаш, од никаде, кога ме стегна желудник, кога фатив да се потам, да ми се врти во глава, не можев чекор да дадам.
Арно ама, мини аптека си носам секогаш во ташна, за не дај Боже, па ранитадин одма се напив, но за џабе, два саати малку ми олесна, после исто пак.
Се зачудив откако ова се повтори неколку пати во текот на минатата недела, а и на сабајле почнав да чувствувам тегови, страшно големо дуење во стомак, да не продолжам.
Си дојдов дома во Неготино, и правец на доктор.
Рутински се помина добро, но ми открија бактерија во желудникот, Хеликобактер и тоа со два плуса(од три)...
За жал, мора да пијам тешка и агресивна терапија да симптомите ги снема шо побргу, и да се повлече бактеријата.
Си го сфатив сериозно ова, и почнав од вчера со терапијата, и со мој, најнов режим, здрав и дупло по ефективен дури и од тој на Цеце...
Јајаца од потполошка, ленено масло, аронија, цитрони и јаболки секое утро, заедно со мојата терапија. Салата и варено нешто за ручек.
Вечера - вода, многу вода.
Мислам дека во моментот кога слушнав дека имам хеликобактер, ми се стемни пред очи, го изгубив апетитот, ми се згади од се и сешто, и буквално пред очи ми помина се и сешто што бутав во оваа моја голема уста последнава година...
Се што не треба, е се тоа јадев, и јадев и јадев, и уживав, мижев од задоволство дури, мижев и викам ммммм мммм мммм...
За мене е ова сериозна сетуација иако докторот ми вика не е толку многу, со тешката терапија ќе помине, мора да помина...ама јас здравјето многу си го пазам, и знам дека оваа бактерија што ја имам се по моја вина, иако докторот ме убедуваше дека сеуште не е докрај отриено што е тоа што всушност ја предизвикува бактеријава.
Таква грижа на совест, ладна пот, нервоза, револт, разочарување ме обли, и ме облива уште и уште.

Станот исчистен темелно цел. Денес за саат време сум го светнала буквално цел.
Со 20 евра што татко ми, ми ги даде за слободна, си нарачав заштитни маски за мобилниот од eBay, што ги сакам веќе неколку месеци, си купив лимони, цитрони, аронија и се што ми треба.
Пешки одам, и пешки ќе си идам од факултет, за 25 минути од дома до факултет сум - и обратно.
Орбитрекот и теговите се извадени, исполирани, и загреани.
Жално е што баш оваа бактерија ми ги отвори очите, ама поарно нешто, отколку ништо.

Долг, тежок и проклет пат ме чека, ама вистината е - сега или никогаш.

Чувајте си го здравјето и среќата.
Бидете себични кога се работи за тие две нешта.

 

ми се гади од сите околу мене

 

Животе, те сакам! Среќна сум ...

 

sdk.

Najprvin se izvinuvam so pisuvam latinica ama vo momentot ne sum vo moznost da pisam kirilica.

sakav da kazam dekaa ete me pak na forumovvv posle meseci..i sum mnoguuuu srekna..mi falese... mi falea lugeto so koi non stop pisevme ... (si znaat tie koi se ) i'm back .. dodeka ne pocne majskata sesija

 

Е јас ако сум нормална...

Решив денес исклучиво здраво да се хранам. Си го почнав денот, и еве сакав да го завршам.
За вечера - салата. И седнав демек да си спремам, почнав да ја сецкам марулата...
Сецкај, сецкај ама нешто не иде... Пак да пробам, абе не сака.
И се заинатив, кога фатив со ножот цак-цак со сета сила тегни, стискај, сечи, мислев и масата ке ја пробушам.
Цееели 10 минути се мачев, и успеав

И знаете што? :geek:

Спојлер

- Сум сечела со обратната страна на ножот

 

Пак сме по старо шалалалала, завршија лошите денови за менеееее, и не, не е првоаприлска шега туку вистина се опраивме. Па него како, во петок треба ли годишница да славиме

 

Секоја година се повеке и повеке сум убедена дека замира креативноста на Скопјаниве на денешниов ден.
Секоја година истите некреативни на момент досадни и тушаџиски маски.Мажи преправени во жени,жени преправени во проститутки.И што тука треба да биде интересно и смешно?Глупоста и некреативноста?
Како што прочитав еден умен статус на фб-На денешен ден конечно девојкиве со низок морал можат да шетаат голи по подзвездици без притоа никој да ги гледа попреку и да ги осудува.
Едино малине дечиња ми беа интересни и симпатични.Остатокот повеке срека наредна година.

 

Во центарот на Скопје ништо ново ,куп џемцки со минич до пич ,тук там по некое дерле се дере: "дрво/крш сум" и фаци со кисели насмевки као кул сум се ми е океј само неможам да се пронајдам самата себе.
Паркот по мртов од било кога .Мечето, само ,само јас и ОН седевме кај него .Ме пука носталгија кога цело брдо го исполнувавме јас и моите бивши другари ,сега пријатели/познаници .Пораснавме ,сменивме мислења, поинакви ставови имаме за некои работи ,но спомените се тука, остануваат .Парков ми го врати мирисот на тие весели пијани муабети .
До младинава е ,со што ли ги хранат ,како идат генерациите го убиваат духот на Скопје ...
Но јас не го давам ,СКОПЈЕ РАДОСТ ТИ КЕ БИДЕШ .

 

Бедни, ситни, патетични души. Мизерни, истрауматизирани, искомплексирани. Први за коментирање, последни за самокритика. Најскапите пудри и парфеми на светот нема да ви ја покријат бедотијата која ви зрачи од очите, од потезите, од движењето на телото. Бедотијата што ви излегува од секоја пора. Негативноста и сарказмот ако ви се најјаките атрибути во целата ви мизерија од карактер, секоја ви чест.


Не знам како дозволив денеска толку да се извадам од такт, обично сум си искулирана, што знаат нека прават, ама до толку, одамна немав забегано. Дојдов до степен да ми струјат трпки во раката, нагоре и надоле, надоле и нагоре. Мислев дека ќе земам и ќе збуцам некого со молив. ВО ОКО. Ако поседев уште некој саат во такво окружување, со таква горчина и беда и мизерија... Тешко мене.

И повторно, мојот спасител ту д рескју , не знам што ми прави :geek: , ама знам дека ако не беше баш тоа време таму, немаше да имам две параграфчиња, него цел реферат околу бедиве.

Како да си кажам, некогаш многу попуштам и си преќутувам и се замарам во мене. Неубаво, не-у-ба-во.

 

Се вратив! После денови и денови поминати закопана во книги и без фемина (сериозно не стигав ни да отворам а камо ли да напишам нешто) јас сум тука. За ова време сватив многу работи
-сватив дека има разлика помеѓу личност што си го кажува мислењето, и негативни се****ци.
-сватив дека ако си бидам своја и ако се фокусирам на работите што ми се важни можам да се сменам на подобро.
-сватив дека некои блиски луѓе без разлика колку мислат дека те знаат не можат да те разберат.
-сватив дека не треба да се грижам кога некој не го прима мојот совет
-сватив дека треба да си бидам јас и да си ги слушам инстинктите.

 

Зошто постојано се трудам да извадам креативност од мене кога сум ужасно несмасна ?!
Глитерси светки и тракатанци не се за мене бреее....


кој ли ке чисти сега ова све ....

 

Цел ден мислам дека е петок.
Нити се маскирав, ниту нешто ми значи денов. Дремам и слушам џез и препрочитувам некои стари свои есеи, статии, рецензии и треба да ги праќам во електронска форма на едно наше списание. Некогаш, кога ќе се задлабочам во сите свои минати мисли, се прашувам како ми работел мозокот, во кој правец, со која пареа, зошто сум имала толку смешни насоки, сум верувала во некои идеали...? Сега некако веќе не се прашувам, ниту претпоставувам, ами интуитивно опипувам и читам. Читам и читам и сакам да си ја освестам подлабоката Јас, во тоа време, кога ентузијазмот за компаратистика и новинарство ми беше јасна цел. Времињата се сменија, моите глетки исто така, нештата околу мене, зрелоста, а и приоритетите.
Тој ми вели дека не’ чека нов свет, а за таму јас ќе треба да пречекорувам нови милјеа, да почнам забрзан курс за јазик, да мислам и спиејќи. Лудило е. Но, се случува. И денес сфатив дека во работната атмосфера, никому не верувам. Звучи очајно и тажно, но така е. И Марксовата теорија на исцицани души и полни капиталистички џебови, и те како ја осознавам. Со малку поголем дијапазон на литература, освестени прашања и бегство од сето тоа. Кога сакав да знам само митологија и ревносно ги читав Рабинадрат Тагоре и Гертруда Штајн, сето тоа имаше некаква космичка смисла. Не престануваше да биде мој фах, моја природна средина. Е, сега со капитализмов, шо прајме...? Ништо, само бираме да не вриштиме гласно, да не не’ чуе алармот и ни ја пресече главата со секира.
Не се маскирав. Најреално до сега сакам да си одам од овде, за да кога се вратам, ништо не ме погаѓа.
Да, зеновите се случуваат кога реалноста ќе и отстапи простор на фантазијата да се развие. Овде, некои процеси траат факинг предолго. Конфузно, како впрочем и мојава глава вечерва.
Си ги препрочитувам сите стари, а така свежи мисли.
Сум имала очекувања. Сакам секогаш да ги имам. Сакам во секое доба да ги имам. Да влегувам од процес во процес и да останам личност, а не материјален објект. И да не ме занимаваат телевизиски бурлески, туѓи комплекси и недолечени егоа.
Не сакам да бидам како никој друг, ниту пак сакам тој другиот да биде како мене. Секој со својата несовршеност може да изгради нешто од себе, или пак да руинира.
Би била среќна да можам да изградам меки патеки на кои алтруизмот би процветал. Но, оваа ноќ, некако премногу ми се заматени мислите од Кафкијанството и затворените кругови во кои бдее само очај и патетика.
Не се предавам.
И онака веќе е втори април, маските паднаа.
Знам дека ликот во огледало, можеби е матен, но е мој.
И така ќе продолжам да го проучувам, зошто на крајот од денот, сами си ја правиме рефлексијата.

 

se izvinuvam sto pisuvam na latinica..
sdk kje se ubijam,zosto zivotot e takov?Nemam drugarki ..nemam nisto

 

Моментот кога некој ти мрчи затоа што гледаш турски серии, а тој гледа емисии од типот на шоуто на Кардашијанови и Големиот Брат. На некои луѓе им треба пократок јазик, а поголемо огледало.

 

СДК-доколку планирате да се убиете не пишувајте на форум, одма ќе ве разубедат.
Завршете си работа тивко без никаква врева.

Не ми замерувајте, лабаво ми е.

 

SDk…deka posle tolku ubavi procitani cestitki, prosto maka mi e da kazam Aprilili li li