[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Хакуна матата!
Треба да се препишува како средство за кревање на потопени бродчиња.
http://www.youtube.com/watch?v=xB5ceAruYrI

Тоа е, Хакуна матата! Ит минс ноу уорис!

 

Дали некогаш некои луѓе (џоа писмени) ке сфатат дека зборчето "сфатив" не се пишува "сватив" ?

 

Ќе се редактирав ама неможам. Ма страшна свиња сум станала... Брееее не стомаче, ами стомачиште имам. Обично сите се поправаат зиме а слабеат кога иде лето. Јас сум цела наопачки! Зиме слабеам, ама затоа кога иде лето буре се праам
Не не... не иде ова. Па нема смисла, колкава свиња сум станала. Стомакот и газот се испрчиле и истекле на сите страни. Ова денес го приметив оти подолго време не бев облекла тесни блузички. Леле мори мајко свеста ми се сврте. Јес да сакам подебелки, ама јас како надуван балон сум станала... Мора да си ја вратам линијата под хитно додека не биде касно, оти ако се занесам отидов! И после како буре ќе ме тркалате

 

Под облаци, тивка вечер..ѕвезди се бројат, се гледаат..ѕиркаат, ми намигнуваат..Ме терат пак! Пак! Пак! И пак!.. Да одлутам низ некоја темникава доба, низ мисли да пролутам..пак на него да се досетам. Душата ме тераше на неспокојства, а таа пак..неспособна за толку висок доскок-падна..на него. Во моментот како во спржена вода..со спржен здив да седам..и да гледам, мислејќи..кај се нурна се`? Зарем оваа вода спржена голтна се`? Зарем и здивот беше толку семоќен?

И низ тие најтемни доби..во најнепогодлив час..Не, па и немора да седам таму! Тргнувам, барајќи лутањето да ме успокои, во најдоцни часови, низ најстрашни улици..Таа вечер..ноќта лесно ја зеде месечината, а мене..ме врати таму каде што застанав. А јас, пак, чинам..една бездна гледав пред мене. Бездната дури и длабоко допираше..и гледајќи ја височината.. ..онемев.

Безнадежноста и целата вистина останаа зад мене..Ја вдишуваа прашината од земниот пат. Пробав да се извлечам на кратко од таму..и да продолжам, иако се изгледаше опустошено. Ама ако..не се плашам. Одам на место..кај ме чека.

И таа ноќ..ме обзеде. Признавам..и се препуштив. Ја оставив. Нека ме води кај треба. Знае таа..ако ме оставеше јас ќе го скршнав патот. И лутајќи како лудак..несватливо, ми се чини..ама нема никој. Така е кога сите ќе си заминат..тогаш..настапува тишината.
Ѕвездите да ми го укажат патот во темницата..не сакаа.
Народе тука си, да! Но..луѓе! Кај сте? Ме остави на патот вон..таа ноќ. Колку бурно, а ништо не се случи..Храбрата јас. Ха!
И ден денес трагам, за одговорот. Зошто? Зошто баш ти? Толку мало, нежно, невино суштество. Се предаде. Не успеа да се избориш за уште еден здив.

Во која дупка сум?! Зошто не го добивам одговорот? Зарем не знаете што се случи тој кобен час?
Посакувам само да се спасеше, од сите стравови и безизлезни патишта.
Не, па и смртта не е најстрашното.
Ништо не е пострашно од тој миг, да дојде судниот час, со само 3 месеци изживеано. Со само 3 месеци поминато во рацете на мајка си, во прегратката на татко си.

Наеднаш..се изгубив. Не видов ништо. Ни тронка светлина во целиот оној мрак, чиниш се повторува истата ноќ. Ноќта кога замина таму горе, да ме чуваш мене, мајка ни, татко ни, сестра ни. Но јас продолжив да одам, се` повеќе навлегував во дупката, поставувајќи милион прашања. И пак; зошто?
Осетив, како да беше до мене. Како да ми ја држеше раката, а допираше срцето. Како да ме чуваше од сите мангупи, како мој поголем брат.

Се трогнав за миг. Не беше тој. Тоа беше мојот сон. Ох, Господи. Колку е само темно, и празно.
Овојпат... се плашам.

 

Oткако се омажив јас, во рок од три години, се омажи и една моја другарка која тврдеше дека никогаш нема да се омажи и се верија двајца мои бивши. На саканите и некогаш саканите луѓе очигледно мојов брак им донесе среќа. Само убавини нека ве пратат!

 

... почнувам да ги сфаќам сите оние напорни бабички и теткичиња кои се појавуваат во Дормео рекламите.
Значи навистина си треба добар душек и удобен кревет за одличен сон, исправен `рбет и бистри мисли.
А јас кутрата се скичмив на пропаднатиот кревет, го мразам, треба ли сега да се мажам, само за да легнам како човек, откако ветив дека нема купување кревет - додека не е наменет за брачна постела...

 

На факс не знаеш кој е кој,се додека дипломирате. И тогаш следи потврден тест кој бил дебил,а кој не, и кој ќе го биде,а кој не. Обично се вторите оние шо ОБАВЕЗНО одат на свечено доделување на дипломи,а немаат просек над 8,5 (не де оценките се мерило, ама тука животот ги тестира колку се очајни левл бесконечност) и обавезно умараат со фотографија на со дипломата у рака. А оние со просеци над 8,5 или со помалку,ама со акл поштено си зимаат диплома на студентски и ги занимаат побитни ствари у животот. Жива вистина!!! Ама не братче, знаеш ако се ракуваш со деканот,тоа е еквивалент за фаќање на господ за муда, мајата за успешност и магијата за правење пари. Е така одлучив како ќе ги селектирам моите колеги по поштовање. И гледаш брдо дебили со тутуртки у рака. Оооо тутурутко една,го заболе светот за твојата покакана диплома. Е ај твоите родители се радости, ама дипломска не ти беше задоволствие доволно?! Тоа се тие обични и досадни луѓе кои сакаат да прават сензација од нивниот мошне сиромашен живот. Дај бидете малку покреативни во животните уживања, ова е попатна животна вообичаеност. Онда...нејќам да знам колку досадни и безживотни ви се секојдневијата... Она како основно,полуматура,средно,табло,матура,факс,табло,дипломска, зимам диплома,ако даде господ мастер,ако не работа,брак,деца... Пу,пу,пу...а,да, одмор на море, мини одмор до Истанбул, Виена и све попатно што една извештачена и сасвим обична девојка од Скопје посакува,за да другите и љубоморат. И све ова е проследено со посебен албум на фб. И уште ако имате гелни нокти... онда,честитам,вие сте подпросечната глупача од секое обично скопско маало која живее сасвим еднолично, по правила и прописи а ла животот на Кардашијан и да може да избере,би го избрала нејзиниот глуп живот (технички,не е глуп со целиот тој луксуз...ама Кардашјан е...мда!). Ама хеј... тука се работи за личност со ВИСОКО мислење за себе. Слушај душо, спушти си го мислењето и помири се дека си глупа. Та-та!

Да се разбереме...ова е само и само за факултетот на кој јас завршив зошто поштено му го знам составот и структурата на особите кои се шуњаат по него. Богаташи, манекенки, партиски полтрони, ескиватори, глуматори, малцински заедници со многу повластувања, малку книга, многу глума... Не зборувам за другите,да не се најде некој навреден,не ми е тоа поентата. Баш,баш за конкретен факултет си важи погоре наведеното... Зошто на крајот,никој не сака да ги дружи овие особи... и живеат за такви моменти во животот.Само такви...зошто се е сцена,драма и фама... Капата да ја фрли, пошто амерички филм.

 

немам телевизија - МАКСТВ идите доџавола! па по кој пат

 

Кога ќе видам некако поминала цела година, а јас си седам невработена. Мислам дека секоја надеж ми пропаѓа и тоа по брза постапка. И нели веднаш би требало да се раѓа нова, или можеби грешам за новата.

Ме фрка некоја неизвесност во последно време. Така ми е бидејќи одамна некоја желба ми се нема исполнето. И слободно можам да кажам дека во животот само една желба ми се има исполнето. А тоа е тој! Ми текнува еднаш како мала стоејќи пред бунарот кај Свети Наум си замислив желба за него. Истата ја замислив и кога бев на Метеорите. И во Црна Гора! И тој е тука. На тоа поле сум задоволена.

На полето образование кикснав! Сакав нешто сосема друго, а немав можност да го изучувам тоа. Дипломирав убав факултет ама тоа не е мојот факултет. Сега се мислам да продолжам понатаму ама некако не ми изгледа продуктивно таквиот чекор. Ако продолжам моите ќе треба да ми помогнат пак, а тоа е последното нешто кое го имав замислено. Овој период не си го замислував вака. Си фантазирав за јас како сум во некој малечок град во Италија и како сум на мастер. Си замислував како се возам со точак по тесните кривоулести улички. Сакав да изучувам за Европскиот мистицизам, за натприродното и волшебното. Сакав да разговарам со луѓето за уметноста, да одам по музеи и да ги впивам трагите од минатото. Сакав да вдишувам свеж воздух и насмевки. Сакам да го гледам него како радосно ме чека насмевнат во нашиот мал стан, таму и ме прашува како сум си го поминала денот. А јас му зборувам без престан за моите нови сознанија. Потоа се гушкаме, јадеме тортељини и пармезан и пиеме мали ликерчиња. Пушиме цигарчиња и се тушираме заедно...

Не се откажувам сеуште. Тоа е мојот сон којшто сакам да го проживеам на овие мои години. И се борам да дојдам до тоа.

 

Апел во трета година на факултетите да се вметне предмет "Да, се запиша тука затоа што сакаше, имаш иднина, само ти учи. "

Ви збореле за една фамозна криза која ве фаќа на пола студии? Мене ми дојде и никако да си ојде. Да се разбереме, јас сум интелентно човече. Знам дека сум и не, ова не е самобендисување или фалење. Ова е факт, научно докажан. И се нервирам како морон со глупости. Со сакати скрипти кои не можам да ги гледам, со трагични професори на кои по 10 години работа со компјутери не им текнува дека ако стиснеш Ф5 на презентација чуда се случуваат. На раб сум да станам пропалица и да се помирам со тоа. Да се задоволам со една просечна плата и просечен живот наместо да си ги остварам потенцијалите. Факултетот е направен за најсилните. Не за оние кои учат, него за оние кои ќе го поминат. Еден, еден апсолвент ми треба што ќе ми каже дека си го сака она што го учел повеќе од тоа мутаво бруцошче што беше кога со страв седеше на предавање и се молеше да не задоцни.

Се тешам со некои глупави фантазии, се надевам искрено се надевам дека вреди. Затоа што инаку, ќе се вработам на брод во Норвешка и ќе чистам риби. Најсериозно.

 

СДК дека ме боли душата.Ми стои камен на срце. Се чуствувам ко прегазена од воз... Немам желба за ништо, единствено сакам да лежам и да плачам за убавите мигови поминати со моето злато кои знам дека веќе никогаш повеќе нема да се вратат и покрај тоа што сакам да го вратам времето назад. Ми недостига многу.И многу го сакам, знам дека во длабочината таму некаде и тој ме сака сеуште. Можеби помислува на мене, којзнае а? Се надевам ќе сфати каква грешка направи....

 

Тренди ама и ти сеа многу сакаш, па нели за свадба делимано тави во комплет?
Не се премислуј молим ти се, а тамн ќе ти собиравме сите по 100 денари да те изненадиме, ти сеа види што праиш.
One at a time, или па ако не втор пат мажи се, нема друго чаре

 

СДК дека неправдата боли.

 

Прцулко! колку е слатко
http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... gLGk8Ssgsg

 

Ок, доста јадам трици, одам...само прв пат да видам нешто на фемина што всушност...се поистоветува со реалноста на скопските лепотици.

http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... l5pQQv2mhc

Све е исто,сем што вадење на вамп шминката на очи е попрецизна и солидно барски зацрнета. Онака, порно. Нема разлика меѓу денска и вечерна шминка. НЕ-МА! Омилен дел ми е она со усните...
Ванила лук!

 

По дебилно нешто од машко кое си го пушта ноктот на палецот или на најмалиот прст нема!
А мислев дека ова е искоренето нешто и повеќе нема такви мажи, се запрепастив, има 25 години работи во пекара и си пушта нокти Да немав видено со свои очи и не би верувала. За што ли им служи? хмм...

 

Ох какво олеснување,марак што е само физичко,добро е.

Периодов ми е со многу вкрстени патишта.Многу е лошо кога сте во ситуација кога некои работи не зависат од тебе па незнаеш да што да се надеваш.Чекаш и молиш бога,што и да излезе да излезе на добро.

Плитки луѓе во паметот насекаде околу мене,ама тоа е тоа.Џабе им е се,мозокот како воопшто и да не им функционира.Лечење комплекси како лечење на тешка заразна болест за која ви треба повеќе време.Со еден збор ужасно.

Доаѓам читкам одредени теми и заминувам.Едвај собирам неколку реченици за да сврзам еден пост,се оттуѓив од форумов.Се чувствувам и како странец.
Изгледа се презаситив.Незнам.

 

Многу работи си ставам при срце, ама човек сум, имам чувства и не можам против нив. Ме револтира светот, ме револтира се што се случува.. Гледам само сивило и ништо друго. Ќе се погледнам во огледало и се прашувам себеси дали треба така? Дали треба да го сменам мојот начин на размислување, мислење..? Ако го сменам ќе бидам како оние кон кои гледам со презир.
Дополнително денес ме растажи случката во Бостон. Мораше ли да разберам за неа додека во позадина одеше мојата омилена, give me love? Ме растажи болката на сликите, ме растажи сликата на момчето врз мртвата девојка, не знаејќи за неговата замислена цел. Претпоставував.
Жалосно. Жалосно е се што ни се случува, како дел од групата наречени „обични смртници“.

 

СДП кој ќе се разболи и во пролет и кога температурите се над 20 степени ? Јас,се разбира.