[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Малку се пронајдов во постот на Марамка.


Секогаш е тука за мене, ме чува и се грижи за мене речиси колку и мајка ми дома, на моменти мислам дека ќе изоди од едниот до другиот крај на светот за мене... Ми рече дека сум најдоброто нешто што можело да му се случи во животот, ме расположува, ме тера да се насмеам, уште побитно, кога ќе ми текне на него сама ми иде насмевката. Некогаш одвај чекам да го видам и да го гушнам, значи и мене тој ми е една од најдобрите работи што ми се случиле. Трагичното е што му го немам ова кажано, а му кажав дека на моменти сум беземоционална во врска со него. Бедна сум на моменти, не знам зошто така го стропав тоа, навистина сум понекогаш, не го излажав, ама деновиве сфаќам дека сепак и не сум до толку колку што си умислив сама. И најтрагичното е што се случува него да му се истресам за некоја глупост, или да се правам ,,паметна,, и да се издрдорам и да не знам да се затнам, како тоа глупоста погоре. Да биде уште поболно, не може ни да ми се налути, барем да ми се налутеше ќе се налутев и јас па ќе ни поминеше за некој ден, само го гледам дека го повредувам и дека го боли. Деген сум, и најтрагично е што најмалку заслужува деген во животот негов.

Знаете, јас можам да се извинам, ама зошто на едно човече кое толку многу ми значи му правам така? Се чувствувам како да валкам нешто невино, чисто, убаво, свето. Не дека ќе си ја расипам врската, или дека ќе му се скарам или ќе го оставам, или па чувај Боже дека се караме или слично, ама едноставно зошто? Зошто потребата да бидеме злобни на моменти и да ги повредуваме тие најмилите? И на мајка ми некогаш така и правам, а прва е да направи се' за мене. Морам да си ги запрам стреличките на злоба некогаш пред да испаднат.

Некогаш мислам дека ние луѓево не знаеме да цениме доволно, секогаш сакаме да бараме повеќе и повеќе и повеќе. Знам за еден куп примери на врски кај што на прашањето ,,Зошто го остави?,, одговараат со ,,Е, па, дечкото е супер, фин, симпатичен, ме смее, убаво ми е со него, ама едноставно мислев дека можам да најдам подобро,,. Дали бараме некоја филмска љубов, некое тресење на колена, не знам што бараме, најверојатно бељата си ја бараме. Ете тоа е тоа трулото и расипаното во нас, никаквото, што имаме се', имаме премногу од доволно да бидеме најсреќни, и упорно бараме повеќе и повеќе и повеќе.

А не, јас да ви кажам, не барам веќе ништо повеќе од ова што го имам. Едноставно, треба и мора да знаеш кога е време да кажеш - доста, запри, време е да бидеш среќна. Како што реков пред некој ден, не чувствувам ни потреба ни желба да задржувам луѓе во животот, да вметнувам нови... Нека си тераат работите по свој тек, нормално дека треба да се работи на релациите и во врска, и на тие пријателските, и на фамилијарните, ама со сила убавина не бива.

п.с. Ќе почнам почесто да изразувам емоции на вистински места, ветувам.

 

Ме зафркна времево само што сакав да излезам со другарки да поиграме на игралиште малце фудбал одма заврна

 

Некогаш и многу луѓе околу тебе не е на арно. Знаат да те шекнат. Тек тогаш ќе ти свирне копчето за асоцијалност во глава, ко децана на свадба: Абе дома сакааааааааааам!

Некој не сфаќа дека книга и фудбал ми се real buddies. Не можам да цртам со дрвени боички и со инка да садам нешто што се нема. Зошто мислиш дека ако веЌина го прават тоа, се подразбира дека и јас ќе го правам?!
За луѓе пијавци ви имам зборено, за оние досадните исто така, за сезнајковците сакав да ви зборам, ама што дека. И тогаш ќе си речат: Пушти ја оваа, ништо не знае. Не, ти се знаеш.
Абе некогаш во животот ќе расчистиш со стручна литература, причачемо тад.


И дечки, молам да не се декларирате себеси ко објективни и реални, оти далеку сте од тоа кога самите си ги лупате тие етикети. Не за друго, 100 повторувана лага ќе стане вистина, па наоколу ќе се фали дека е многу објективна особа.

 

Во собата ми влезе мува...и не излезе!
Денеска е Светскиот ден на книгата.Бидете фини со книгите и користете ги разумно,никогаш не знаете кога ќе ви затребаат.

 

... јас сум од оние што веруваат дека дел од мажите се фини, необрусени дијаманти, на кои им треба полирање за да станат бесценети и сјајни.

Не верувам дека мажите (ниту пак жените во контекст на муабетот) во животот доаѓаат спакувани идеално, совршени, тропаат на врата и ти намигнуваат - Здраво, дојдов да те усреќам и да ти го направам животот совршен, не барај повеќе.

Верувам дека им влијаеме на мажите и тие се менуваат, секако на подобро оние паметните, сакале да го признаат тој факт или не.
И обратно, тие ни влијаат нам, за да станеме подобри, понежни, посамоуверени, посреќни.

Ми се лоши од луѓе кои се тврдоглави и не се менуваат за атер на сопствената среќа.
Дури и гордо изјавуваат - Јас не се менувам.

Честитки, биди подготвен да го поминеш животот сам, евентуално да ти закачиме лигавче и да ти бапнеме цуцла во устата. Биди едно големо бебе, кога веќе не се менуваш од раѓање.

Едно нешто е константно во животот: промената.
И паметните знаат кога е време да пораснат, да направат компромис, да прејдат во следната етапа и безгрижно да уживаат.

 

Верујте ми, нема ништо полошо од тоа да имаш личност до тебе блиска и да се знаете со години и да се однесува ко дете .
Нема полошо од тоа да имате таква личност до вас која нема да ја признае ниту една своја грешка.
Буквално и кога ке кажете што ви смета кај неа целосна нејзина одбрана да е контранапад без грам да застане и да се замисли дали стварно е грешката до неа.
И на крај краева кој сака нека е , ама најмалку треба да се дозволи да бидете некому само за потреба. Ма и нека се работи за милион годишно другарство. Вашето пред се !

Кога некој нема време да одвои ни пола саат за вас, ни 2мин за мејл да ви пише ни 5ден за порака да ве праша како сте, да одвои макар пола саат време да ве види а да ве бара само кога се има потреба, ондак стварно незнам што таа личност уште бара у нечиј живот. Конкретно у мојов.
Нејќам луѓе кои незнаат да кажат дека погрешиле и кои не планираат да направат ништо у врска со тоа. Немора нели никој вам у лице да ви каже “Признавам, згрешив“ Нека се потруди бе , нека направи нешто за да го докаже тоа.
Ама не таквите се себични , мислат само на себе. Мислат како само они се повредените, како само они се у право, како само они се пораснати, како само нив ги мрзи цел свет, како само они го сакаат целиот свет, како само они имаат најголеми проблеми у живот.

Ич не ви требаат вакви, подалеку од нив мој најискрен совет, ако сакате да си зачувате енергија.

И не треба да ви е гајле за никој за кој не му е гајле за вас !

Спојлер

 

Жими моносахариди,дисахриди и полисахариди сега станувам да учам хемија !

Чајлд мрзо светска...

 

..У туѓ, па ајде да речам туѓ град, каде што немам ниту од кој да зајмам, јас останав без ебан денар.

What happened next?
Епа, фатив да си ја мерам улицата до „дома“, и размислував. И да, ова можда ми беше најдобрата прошетка у животецов ми.

Одам така, ме врне дожд, и си викам, што е човекот кога останува вака, сам и без ништо, без идентитет (да, и личната карта си ја заебав), без пари, без средства за задоволства, што се оние кои не се љубени и не љубат, оние што немаат ебана ситница.
И сфаќам една работичка ... - човек не е ништо без своите мисли. Или поконкретно - човек не е ништо без своите стабилни мисли.

Ете, да, тоа сме ние, на крајот од денот, се е еден огромен, гоооолем перформанс. Бар така вика мојот човек. Мојот, најмојот човек на светот.
И да, на крајот од денот, на крајот од се, на крајот на краиштата... - it's all just a ride.

За некои од нас сиромашна, за некои од нас богата, за некои од нас најдобрата, за некои од нас најлошата. Сепак, заслужена. Од некоја причина, која исто така, претпоставувам, е перформанс...

http://www.youtube.com/watch?v=WOt15JsLloU

 

Чудно како со текот на годините работите ги изведуваме рутински. Чувствата во врска со тие работи ги губиме. Не ја чувствуваме истата возбуда, истата среќа, истата тага, истиот страв...
Стануваме роботи кои работат и живеат механички.
Се сеќавате ли на чувството при првата насмевка на симпатијата? На чувството при првиот состанок? На чувствата кога се скаравте со најдобрата другарка? На чувствата кога првпат ве испрашуваше страшниот професор?
И да, колку работи оттогаш се сменети?
Колку насмевки сте размениле со луѓе кои не ви се ништо посебно? На колку состаноци сте отишле со луѓе кои не ви се допаѓале? Колку караници сте поднеле рамнодушно? На колку испрашувања/испити сте отишле неспремни и уште полошо не ви било гајле?
Епа мили мои светот на возразните е суров па изгледа принудени сме и ние да се претвориме во сурови суштества...

 

^
Сега секојпат кога некој раскажува за својата голема љубов, многу први заеднички работи, возбуди и кавги, плачки и разочарувања, велиме -добро де, аман, голема работа...Забораваме дека и ние сме биле луѓе некогаш
(Мислам дека станав зависна од смајливо ) стоп стоооп

 

I don't care about anything anymore...

 

Денеска многу јадев,дури и премногу,да немав добиено ќе помислев трудна сум

 

Мирна сум и задоволна без причина...
Да.
Сонувач со отворени очи.
Непоправлива.
Како перница наполнета со најубави соништа .
Ја сакам оваа верзија на живот која носи насмевки.
Надеж и волја.
Се губам во синилото ,во румената надеж.
Очекувам среќа и кога сум проткаена со тага.
Го живеам малиов свет ,мој,посесивно скриен од секој поглед.
Намирисувам убави работи во воздухот...можеби нешто ќе се случи..задутре...ќе видиме...

 

оф Господе , те молам дај ми сила да издржам оти како што недела и нешто секој ден ми е смечено од се и од сите, се плашам да не забегам и да не направам некоја глупост па после последиците јас ке си ги поднесувам

 

Јас ... посакувам само едно вечерва.Тој безбедно да пристигне на неговата дестинација,да поминат овие 3 наредни дена што побрзо и да има безбеден лет назад до дома.
Цело семејство е до мене,сите кои ги сакам се тука но јас повторно не сум целосна.Фали еден дел од мене,ми фали тој да дојде и да ме изгушка.
Три дена за мене се вечност... Ми недостасуваш љубовче мое.
И така јас си се изнаплакав денес , ми беше тешко на душичкава.
Пуста да остане далечината ...

Вечерва останувам во загарантирано друшто со "Девојката со портокалите " :geek:

 

Ако досега немав време за вас поради работа, не се секирајте, среќата не ме сакаше баш долго и сега сум повторно невработена. Земете ме назад во фемина друштвото жал ми е што ве запоставив.
Си се изнаплакав до сега, тешко ми падна фактот дека повторно дома треба да седам, ама ние што не знаеме на шефот да му лижеме гз ќе добиваме отказ. Oh well... здравје нека има нели? Јас на ова сепак гледам вака.

 

Koнечно конечно!!!
Утре е the day.
Се надевам ќе биде позитивен

 

...пак јас со моите ученички приказни.

Го знаете ли чувството кога вашиот број во дневник и е најомилен на професорката по најнеомилениот предмет? Епа јас оваа година го запознав. И тогаш... епа тогаш не ти требаат пари за карта за во кино, 2 пати неделно имаш бесплатен хорор филм.
Туку... држете ми среќа сите денови до наредна среда.
Не знам за што попрво, ама важно држете.
Аста ла виста... море ај да си кажам по мое, ариведерчи

 

Не за џабе се вели дека забранетото овошје е послатко..

 

Некои луѓе тешко праваат разлика помеѓу тврдоглавост и бранење личен став.
И како тоа одма се вадат со:Кој ти е крив што незнаеш да си го браниш ставот.Ма дај молим те не ме зезај .
Абе инает си е инает и нема тука што .
На таквите „кози на мост„ одма стискам копче игнор и не се замарам,а не да си трошам времето со демек „бранење мојот став„ упорно нивното црно да го правам бело.

И то