[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Неуморно и засекогаш би ме чувал ко капка на дланка, како кокичето кревко и нежно кое толку грижливо го вардев во градината во ран март, како... не знам, не би можела да пронајдам компарација за тоа колку многу сака да сум негова!

Оној другион, безобразно арогантен, баш она ми глуми bad boy, со некојси мил лик... Привлечен и одбивен истовремено! Мистичен до немајкаде.

И тука некаде, стојам јас, ранлива, а горда, принципиелна и луда во исто време!

Бетер бушава азбука ова!

Гушни го оној што седи до тебе во моментов!

#х

 

Е, преку глава веќе од дигнати десетгодишни „типки“ на фејс. Ставила слика, наочари, шешир „peace“ знакот или облекла штикли 15-ка, кратко фустанче (плива во него) и сега се мисли кој знае која е. И пишала во дескрипшн: „Не ме напаѓај зошто немаш моќ,нема да те сакам ни една ноќ..Можеби си фраер и ќе ме зафркнеш, но ако ме допреш 100% ќе се зафркнеш! “, може да се сретне (не може него секоја втора е таква) се ставила во врска со некого (и тој копук некој)..Не поминале два дена одма во депресии паѓа, „дечкото“ ја оставил и што ти знам јас. До каде со ваков памет ?!

 

Jас само чисто онака, ова на свадба никако! И слични варијанти на истава комбинација.
Фустанчињата со принт се убави ама не сите.

Инаку чекам! Си чекам и ќе си го добијам тоа.

 

Одвреме навреме нешто напната сум како некој да ме има тепано абе појма немам што ми се дешава..

 

... дека сончоглед успешно убива нервоза.

 

СДК...некои работи и времето не ги лечи...

 

... боженце, благодарам што ме поштеди од фактот што 10 годишнината по повод матура е дури следната година.
Прво, се почувствував така (неочекувано) помлада.
Второ, уште цели 365 денови поштедена од досадни, иритирачки повици кои кокодакаат: „Ќе дојдеш“? „Зошто бе не доаѓаш“? „Ајде бееее дојдииии“.

Трето, навистина ги мразам тие собири. Ги оправдувам само доколку имало искрена дружба, слога, другарство, а кај мене немаше ништо од горенаведеново.

Позери, лигушки, плачковци, лицемерни створења, смрдежи, душата им беше гнила, не ми се верува дека имаат усул и лице да се собираат и да глумат лудило во една заедничка просторија (матурата очигледно не беше доволна).

„Уууууу, види ја ама се здебелила / ослабела“.
„Трудна е, а веќе има две“.
„Не може да затрудни, кутрата“.
„Не работи, леле за греота“.
„Знаеш каде работи, ајјјј, а колку плата зема, нема да веруваш“!
„Разведена е, кога стигна бре“?
„Мажена е, кога стигна бре“?
„Не е мажена уште, ќе си умре стара мома, хихи“.


Ќе ве скокнам, фала на покана и прашање.
Чешлање на ресите од тепихот ми изгледа како подобра и позабавна идеја.
Глуперди на нивоУ!
Ај - ама ве мрзам бе! Пу!

 

Најмногу што мразам се дволични луѓе! Со мене прави еден муабет, а после ќе ги изврти моите зборови и јас ќе испаднам крива.. А јас верувај и уште,кажувај и се`, прави се добра и на крај таа ќе те за*бе
Памет за друг пат !!

 

Од утре тортурата почнува т.н колоквиумска недела нека помини и набрзина па да можам нарајат да си го чекам летово вода итн......

 

Мајка ми воведува ново правило во куќниот ред: Спалната не е магацин!
Јасно де, ама што да им правам на алиштата што не ги носам? Морам некаде да ги складирам.
Всушност, спалната им е само привремено сместување, додека не сфатам дека модата се вратила и можам пак да ги носам. Во истата или малку видоизменета форма.
Па додека си барам нешто друго, ќе налетам на некои хеланки од памти век и ќе си речам: Ееееј, што убави хеланки сум имала бе! Таман за вежбање!
(собирам куп алишта од соба и ги ставам во спална, а тие од спална ги враќам кај мене во плакар)
И така сé во круг...

Кога сум нервозна, немам концентрација за учење, а бидејќи сега немам ни инспирација за пишување, почнав дома да барам новогодишни балони.
За што ти се балони среде мај?
- За да ги исполнам со моите негативни чувства. Читав дека еден од начините да се ослободиш од она што те мачи, е да надуваш неколку балони и да ги пуштиш.
Многу е битен психолошкиот момент...

Патем, на фејсбук му фали едно seen на seen-от.
Видов дека ме виде работава.

 

Сфатив дека дали љубовта ќе опстои зависи од храброста на оној кој љуби. Најчесто вистинската љубов е болна затоа што дечкото нема храброст да се бори, односно нема храброст да го погази егото и да му покаже на светот дека таа е неговата гравитациона сила од која тој цел живот ќе бара мир. Таа пак сакајќи да покаже дека е силна самостојна жена ќе води инат, и така во круг ќе се вртат погледите и копнежите. За на крај да ги убие љубовта – него неговата гордост, а неа нејзиниот инат.

И чудно е како љубовта се раѓа онаму каде што најмалку очекуваш. Во моментите кога најмалку се надеваш. Нема причини, ама има последици. И еден нестварен круг на искри и воздишки кој всушност е пореален од самите нас.

И не е важно дали ќе бидеш ти тој кој ќе биде повреден или ти тој кој ќе повреди. Битно е да ја почуствуваш цела таа магија. Како и да е на крај времето ке покаже...

 

Пред малку една мила личност ми кажа дека сум станала без чуства.
Морам да признаам, избрзав во врска со една работа, ама не чуствувам грижа на совест. Сеедно ми е.
Не ме интересира веќе ништо поврзано со него, сеедно ми е. Може да се убие ако сака, еве цимерката ми вети дека кога ќе го види, ќе му удри една.
Не дека немам чуства, имам ама потонаа некаде.
Во моментот кога го закопав, кога закопав се поврзано со него, соништа, надежи.
Си кажав јас дека не верувам во љубов. Ете и официјално.
Ќе си се забавувам и ќе продолжам со тоа што го почнав, не за инат, туку од мерак.
Ќе уживам до максимум...
На крај краева, ништо нема да изгубам.
Ама знаам ни дека нема да добијам.
Ама ако ќе уживам до бескрај.
И ќе му се изнасмеам во лице, наредниот пат кога ќе го видам.
А и сите ми кажуваат дека сум се разубавила. Многу добро ми годело да не сум со него...
Па ми годи мајке ми.
Среќна сум, жива сум.

Спојлер

Постот е напишан после 2 дијазепами. Се мразам самата себе, се мразам поради тоа што не можам да се исплачам, поради тоа што не знаам како сум и што правам со самата себе. Ама најмногу се мразам поради тоа што не можам ни да го мразам ни да кажам барем еден лош збор за него

 

Се запустев со факултетов.
Веѓи гајтани, раце, нозе, коса, нокти се е несредено. Не само што не личам на девојка, него не личам ни на човек. Некој полу-орангутански створ.
Четврток му е спасот. Ајде четврток помини, мајке ти га спалим. Уште еден предмет и јас куртул да видам.
Да пркнам.
Шишки немам, ама затоа подочњак имам за позади уши да си ги ставам. Хорночно ненаспана.

Инаку пред некој ден бев под влијание од полагањето, бев напи*дена како прв пат во животот. И во соба имав некој сличен монолог како старото добро видео за Кире Печијаревски.
http://www.youtube.com/watch?v=ErHjKdSqfjM
Арно ама сестра ми да ти ја оставила вратата отворена, и додека јас се борев со книгата и урлав, таа да ме слушала.

Тогаш сфатила дека нешто е откачено и дека не сум арна. Си земав бедоксинче и си легнав. Само на почеток сум а веќе почнав монолози да држам по дома. Се молам четврток нека ми помине па ќе се рехабилитирам. Ќе одам во некој дом за старци.
Или во дом за глувонеми, ако постои нешто такво, чисто да не слушам гласови од надвор, доволни ми се гласовиве во главата.
Ај чао.

 

Од секогаш не ги поднесувам таканаречените„ луѓе бижутерија„.
Од далеку убави,а одблиску моструозно лажни.

 

Смешно и жално.
Недела на семинарски ни е ова, презентации на пауер поинт, напнатост, борење за максимум поени, завидување чија семинарска е поубава и знаете се такви работи.
3 кокони, глупи и тупи со усти до земја, кои кога влеваш во предавална те меркаат од глава до пети, и нормално ми завидуваат на градите или задникот, незнам на што поточно, пошто погледот секаде им шеташе.. - едвај чекаат да стигнеме на ред да презентираме јас и уште две колешки, за да притоа толку очигледно и без срам со пораки на мобилен не оговараат.
Не ми е јасно од која причина, пошто не ни стоеме лошо со нив, сигурно оти се жени како прво а како второ мислам јасно како ден е дека се од оној тип на тешки оговарачки кои бедно и жално завидуваат и се споредуваат нонстоп со секоја која е појака од нив - мислам нормално, (физички мислам, психичкото не е битно) не трудејќи се ни да си ги покријат своите жални и тажни траги на комплекси.

А јас....јас си го предадив мојот дел од семинарската, ташната во рака и да ме нема - дечко ми ме чекаше во чаршија, да си се почастиме од омилените ќебапчиња...

И моментот кога - го навиваш алармот за утре, и гледаш дека имаш уште 9h и 30 минути за спиење...
- Нормално, си ги измив садовите, си ја средив кујната, си сварив увин чај, и спремна сум за една епизода од новата ми серија за добра ноќ.

16+
Надвор тмурно и намрштено време - а јас сакам да водам љубов над Скопје, под небото!
Јас сите да ги гледам под мене, а мене никој!
Таа желба - мора да ми се исполни.
Секс во височина.

 

Знаете што сакам? Знаете? Епа не знете. Ама сега ќе знаете.
Сакам да скршам нечиј прозор! Е тоа сакам! Вака од срце, да го искршам.
Вака со сета сила.... ииии.... БАМП! ШКРАМП!

Не знам како почна муабетот со татко ми, ама почна да ми збори за неговото детство. Ми кажуваше како кршеле прозори на комшии, со фудбалски топки. Ама и они ни ги кршеле на нас. Како се бореле со „старите“ од тоа време, да не им ја земат топката. Ми кажуваше како еден роднина завршил средно за 8 години, а сега на сите ни вика да учиме. Ама не, не... Тогаш било друго време. Така се вадат сите.

И пола работи што ми ги кажуваше, ги заборавив. Не знам што ми кажуваше, ама пукнав од смеење. Среќна сум што ги цивнав малку 90тите, што цел живот не го поминав пред компјутер. Ама малку ми е криво, што не сум од тоа време. Па види ја ти мајка ми, и она играла фудбал.

И така... ајде јас да продолжам да учам.
Иде вовче од Кочани, носи деца помочани... Чув, чууув.
Ама не, гледам... уствари слушам сестра ми како се кикоти, нашла нешто интересно на ТВ. Ај ќе погледам, после ќе учам.

 

Тоа што се наспав до 22 часот е само мој проблем, ама ќе се правам дека не е. Испозамарав све гастербајтерско у друга часовна зона што имав. Чак што више и на тетка ми и пишав и и реков дека мајка ми многу ја поздравува,а мајка ми спие,нема веза.

Ама тоа што некои девојки кои ја облекуваат иронијата место пижами секоја вечер, е проблем на сите... Едноставно некои не се судени да пишат дека е време за бјутислип, пошто тоа веќе е морбидно. Се работи за длабока кома.

Освен што ме тепа меланхолија, тешка...значи...тешка, трет ден по ред, уствари што освен. Страшно е! Компулсивно и опсесивно размислувам на проблем кој сама си го создадов, а кој МОЖЕБИ не е страшен и што е најважно, НИКОГО не повреди. Никого...и постои некое време и си постојам јас со него,ама ете овие три дена ме прободе копилето, као ај ќе те мачам! И ме мачи! И полесно ми е да размислувам за смрт, него ли за ова, уствари тоа ти е исто. Ми се умира кога го мислам! А замисли да заебам човек или напраам некоја превара,дури и на несакајќи?! Па тек тогаш ќе се самозапалам на плоштад бе! Многу сум крута со себе, многу. Значи не можам. Затоа никад нема да станам милионерка.

И сакав нешто да измрчам ама ете заборавив. Беше ден на банкари пред едно две недели... се собираа у Ванила. Што да ви кажам поише? Што?! И вие очекувате добар банкарски систем...ооо туго, несречо! Вие сакате работа у банка?! Ајме мени... Замислувам Аца Лукас, бело, млади богати банкари и Натали Грубовиќ! И така нешто!

А за велигден пред црква кажував мрсни вицеви и црн хумор и кукав да ме носат побрзо Кај Перо и да се изнапиеме пиво и да јадеме уштипци...и ете дечки,тоа е знак дека има карма. Затоа сега три дена болна! Ама видов и една што си ги носеше јајцата во Викторијас сикрет кесичка и со црвен кармин и миниќ...епа еве не знам што и се десило. Ама добро...јас јајцата му ги дадов на циганчето... и после верниците ќе ми кажуваат како господ бил праведен и постоел. Море мрш!
А другар исто што не е верник,ама пости три дена заради воздржувањето и моментот на олеснување после 12 кога се омрсува со некое усалено месиште...еве не знам кај му е душата. Утре ќе се јавам да го прашам какое,штоправи, далиедобар...