[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Нема ништо поубаво од чувството да си легнеш во својот сопствен кревет после подолго време, опкружена со своите омилени перници, а прекриена со мирисот на дома! Заспиваш секундарно и се будиш во сосем нова ера. Ми фалеше било која активност овдека, па дури и блеењето во ѕид како теле, како последица на аздис.

Се вратив со плус некое кило на мене, со зголемени рачиња, ноџиња и обем општо, а богами и со зголемени куфери. Имам баба злато од жена, си ја даде душата за да си поминам убаво, и срце ми се кинеше кога ја оставив повторна сама, на туѓо, отуѓена. Mи даде пари да сум си купела чоколадо, со здравје да си го носам новото ланче...

И дечиштава од маало не се тоа што беа, ги гледам и да ми простите како излезени од Чернобилска катастрофа се, интернетот им го има испиено мозокот, и многу, премногу ми е жал, не знаат како да го искористат, него го имаат потценето до тој степен на самоуништување. Тоа што го видов тие неколку минути беше поразително и жалосно, дечишта бре, кој би рекол...Хиени!

А јас имам во план да си купам точак со предна корпа и фенси боја на портокал, па да натурам разно разни цветичи напред во корпата, и да правам една тура со него низ скопскиве калдрми, нешто налик амстердамска тура со точак и да изигравам туристкиња по други пут. Маседониаа тајмлессссссс

 

И повторно исто... Секогаш исто... Солзи и солзи. Солзите станаа мои секојдневни гости кои остануваат долго и долго. И само што ќе ги испратам се враќаат повторно. А зошто? Зарем јас заслужив само солзи? Зарем не заслужив ништо повеќе?
Веќе се навикнав да одам по трнлива патека гледајќи ги другите како одат по патека послана со рози. За жал сум ја немала таа среќа да се најдам помеѓу розите, мене ми останале трњата, па колку и да били чекорењето по нив морам да продолжам понатаму. И со секој нареден чекор се повеќе навлегувам во темен тунел од кој нема излез...
И по незнам кој пат ги затворам очите, воздувнувам и си помислувам дека се ќе се среди, иако знам дека нема. Не знам и зошто воопшто се надевам, кога знам дека среќата секогаш е далеку од мене. И тогаш кога мислам дека среќата е во моја близина всушност се залажувам. Таа воопшто и никогаш не била во моја близина. Да била сигурно ќе сум ја почувствувала. Но не сум...
И повторно сум сама... Сама со своите мисли и со моите најчести гости – солзите.
Да можев да ги сокријам моите чувства во длабочините на мојата душа, да можев да ја издржам сета болка која ја мачи мојата душа, да можев храбро да застанам на нозе и да се соочам со се... Ех да можев, но неможам... Немам сили за борба...

 

Најпрво убава вест-изгледа ке полагам за автомобил.Благодарејки на мајка ми која ја покрена таа иницијатива.
Неможам да поверувам.Баба ми не прислушкуваше мене и мајка ми.Еј,за грев!
Сега се спремам,нашминкана, но ме кочи се..Мајка ми ми кажа дека во телефонот на татко ми видела дека и се јавил на ,,швалерицата,,...И реков да се разведи од него,и онака имаме доволно проблеми дома,не се седи повеке..Но и таа кутрата..ја жалам.Нема Ж видено од живот..Толку добра,толку мила,толку окапана од сите проблеми кои ги прави тој со баба ми..
http://www.youtube.com/watch?v=i20tAMYeIWk
Џабе се нашминкав,џабе е се..Солзите дојдоа,нека си одат!!! Не ги сакам повеке!Сакам да сум срекна! Сакам и таа да е срекна и сестра ми!

Господе те молам помогни ни,ништо лошо не сме ти сториле!Те молам не дозволувај да страдаме повеке,те молам! Ако треба земи ме за жртва но сакам да ги видам срекни,ги сакам!

 

The problem in this world is that people don't wish,they are fine the way they are.It takes courage to make a wish.

 

Многу си го сакам мојот пони ,по цел ден се возам со него,најубаво ми е, сите со нови точаци само јас во средина со мојот пони јако точаче е одвај го поправивме со татко ми, го префарбавме,па нови бандажи па нови гуми..како нов е ми се смеат скоро сите, ама гајле ми е кога го возам се чуствувам ко ферари да возам ,многу јако ги фаќа кривините,ептен е брз ваков е како на сликата само малце посветла боја

 

Еднаш перцепиран материјал, еднаш доживеан настан, не се репродуцира објективно, додека сеќавањето е помалку репродукција, а повеќе реконструкција. :/

 

Сакам да кажам дека тука има прости луѓе, и прости луѓе од дијаспората. Слично ко браќава, има коњи, и коњи од Швајцарија. Е сега, вака гледано, ќе си речеш ај овие вториве шетнале, виделе цивилизација, попаметни се, ќе се вратат тука и ќе те научат на нешто, ама пази, ќе се излажеш. Ништо не е просто како прости луѓе од дијаспората. Да потенцирам, прости луѓе од дијаспората не било кои луѓе од дијаспората. Тие што заминале во времето на Тито евентуално пред тоа, и мислат дека се вратени во истото време, посебно нивните мајки. Толку имам да кажам за вечерва, јас и мојот алкохол, и овие будалите од дијаспората.

 

Сакам да кажам дека дечко ми ме одби за секс
Но кога јас се тргнав понастрана, виде дека не треба да се праи мачомен пошто нели, јас сум нимфоманката, он не е многу по тие работи, да да,секако :up:

Spoiler

Се покаја па почна да бара но, за жал не доби

 

Aриела,нешто на неверство ми мириса тука

 

Секогаш 8.00 часот ми бил за добар ден, ама последно време и за добро утро. Малку од мачнините, ама изгледа многу се опуштив, страшна работа .

Денес нов ден .
Си се разбудивме со ангелчето малку порано. Прво поздравчиња за добро утро, потоа се’ што следува. Заминавме малку на свеж воздух, кој навистина сфаќам дека очајно ми недостигал.
Ги наполнивме батериите, се погаливме со ѕверчето, ги видовме првите сончеви зраци, а малите ластовички ни ги стоплија срцата на двајцата.
Ги гледам и му се восхитувам. Си викам во себе:
-Ех, мори душо, душо моја, една тупаница е големи, а имаат една голема душа! Се радуваат, скокаат, бараат и секогаш добиваат. Ќе начекаат некој да им даде трошки, ќе пронајдат фрлено лепче... важно ќе најдат нешто за живот.
И така гледајќи ја таа нивна игра и ние им се радуваме нив. Како да сме дел од нив, како да сме семејство, па се’ да ни погодено и средено во животот.
Додека ги гледавме така радосни, како молња ме погоди тагата која се случува може на чекор од нас. Но, никогаш нема да можам да сфатам некои личности, кои се’ имаат, а се прават како ништо да немаат.
Па, добро бе луѓе зарем не се радувате на животот?
Зарем не се радувате што сте здрави, живи, работоспособни...?
А што да рече оној кој е прикован во постела, оној кој не ја видел светлината на денот, оној кој не слушнал ни еден глас, оној кој плаче за да оздрави и да придонесува во животот за себе и за другите!
Нажалост понекогаш сме толку слепи, ставаме превез на очите и дозволуваме да гледаме не подалку од прстот. И тоа е она што навистина ме натажува.
Млади, убави, перспективни, од прекрасни семејства, а тие се занимаваат со дрога, алкохол и постојано ги продаваат своите тела. И не само телесно што се продаваат, туку тие веќе се продале духовно. Го измачуваат она најсветлото во себе, душата, а па потоа паѓаат во очајание. Се заплеткуваат во сопствената исткаена мрежа на безизлезност.
Имаат, им дарил Бог, но барем да знаат како да искористат, да се радуваат на тоа што го имаат и да го ценат.

Факт е дека финансиите се неоспорен, неминовен дел и можеби еден од најважните во животот, но не и ЦЕЛ на животот. Можеш да ги имаш избилно, па да ги немаш и тоа само затоа што не си знаел да раководиш со нив.
Но, колку е убав мирот на душата. Да немаш и да благодариш на она што го имаш. Можеби немаш пари, но имаш мир кој оној со преголемите финансии и го нема, па се мисли како да заспие од кражби, од напади, од закани по живот...

Спокојството во душата не се купува, но ние некако заборавивме на него и на неговото постооење.
Навистина не некогаш, туку секогаш, не сме свесни што имаме, а не прави пребогати!

 

Добро утро најмили мои!
Многу, многу ве сакам сите.
Имајте најнајнајубав ден, исполнет со многу среќа, насмевки и радосни моменти!
Поздрав, ве сакам!

 

Леле колку ме нервираат тие од фб со тој статусот за тој супер маркет Oк бре луге знаиме дека ако =ена ви каже идам за 5 мин ке дојде за 5 саати. И да знаиме дека другаркте ви имаат дечко.. наку (чекај да кренам ролетна) соубав сонлев ден, а јас со нервози го почнувам.. Море решив, ич не се замарам со такви.. И да денеска другарката си оди за Ск, многу ке ми недостигаа А може е и отидена, нз И да, ке заборавев, Добро утро и имајте убав ден

 

Добро утро!
Овој ден за чудо, мајка ми ме разбуди порано и после пак легнав ама неможев да заспијам и станав.Си легнав во 6 часот наутро така да не сум многу одморена али ајде.Ептен е убав денот несакам да ми помине во спиење.Прилично е топло така да најверојатно ќе одиме до базенот да се оладиме.И така.Сега ќе одиме со мајка ми да пазариме нешто.
Имајте убав ден феминки!

 

Еве пиши ми мене ако можам ке ти помогнам

 

До денеска неможев искрено да се насмеам ниту да се позабавувам ама денеска си доаѓа другарка ми од одмор и најсреќна сум едвај чекам да ја видам и да испаѓаме заедно на прошетки и да си поминуваме најубаво туку сакав да кажам дека имам некое чувство кога таа не е со мене јас неможам да комуницирам со луѓето нешто како да ми фали и др другарки не ги чувствувам мн блиски кога таа не е тука.До вчера си го гледав симпатијата ми но замина на одмор па ќе си дошол изгледа негде во август како и да е имајте прекрасен ден а јас одам да се поготвувам за вечер за да ја пречекам другарка ми цуннн

 

Тргам на одмор. Будва хир ај кам

Spoiler

 

Колку силно може да биде нагласувањето на она човеково ЈАС! Присутно е во секој разговор, секоја реченица, па дури и секој статус на фб, во потписите и текстовите на форумите, како луѓето да сакаат да стават акцент на делот од фамозната изјава на Мерлин Монро:„I'm selfish, impatient, and a little insecure. I make mistakes, I'm out of control, and at times hard to handle. But if you can't handle me at my worst, then you sure as hell don't deserve me at my best.“ Она што ми падна во очи е дека многумина го доживуваат овој опис како лично свој, сервирајќи ни на чинија дека сме биле однапред предупредени за несовршеноста на нивната личност, но и вредноста на нивниот карактер.
Тоа некако ме натера да размислам за сопственото ЈАС. Велат дека ние современите луѓе, не го препознаваме мноштвото на различните ЈАС во нас, туку дека ги поистоветуваме и ги доживуваме како едно. Едноставно сфатив дека не сум способна мноштвото мисли, емоции и случувања да ги гледам во диференцијален спектар, со јасни приоритети - да му дадам на секое мое ЈАС прилика да евалуира посебно, а потсвесно сметам дека само единственото ЈАС е најпаметно и може се.
Затоа и доаѓам на ова мето, на овој форум, кое е преполно со единствени и различни ЈАС. Овдека убаво може да се забележи како различните ЈАС реагираат во истите личности. Овдека може да се научи нешто повеќе за комуникацијата и лутењето. Па тогаш сфаќам дека кога сум и лута на некоја личност, дека не сум севкупно и емотивно предадена на таа лутина, туку дека едно од моите ЈАС во мене е луто. Ова е важно спознавање за сите оние кои овдека ги вкрстуваат мечовите и кои филозофскиот конфликт го претвораат во пазарска караница. Спознавањето на самите себе си и прифаќањето на мноштвото важни и неважни ЈАС во нас, дефинитивно припаѓа на човечката сфера на самоконтрола и контрола.

 

Љубов е кога седиш на клупа на плоштад , делиш од своето лепче и им даваш на врапчињата ...немо броејќи кое зема , кое не зема за да знаеш кое е на ред

 

СДК дека нешто не е во ред со мене.Дали остарев, дали периодов ми е под притисок повеќе на работата нз, ама не ми се допаѓа. Максималната концентрација и насоченост кон една работа произведува заборавеност на друга....
Што ми се случува?

- Се јави мм пред малку да ме праша, зашто не сум му спремила алишта на малиот ( не за друго, ај што не стигнав да ги запеглам, нели и тате може, зошто да не , туку и не сум сигурна кај ги оставив откако ги собрав од надвор ).
-А пелената со влажните сум ги ставила на некое сосема не вообичано место ( на пример во кујната во фиока!!!!!) па ти утепај се барајќи ги...
- И со носот не сум во ред нешто.Сетилото за мирис ми е аут оф ордер, а шо убаво душкало си бев...од далеку намирисував парфеми, а сега полна пелена не регистрирам.....
И грбот ме боли...
Плачам за физички и психички ремонт.
Одам јас на лечење...
Ќе барам помош од морето , а богами и од мм

 

Да ме праша некој зошто се смеам нема да знам да кажам...
Убаво ми е бе...
Нека биде вака...