[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Утрото е помудро од ноќта...аха да. Алал да им е на сите оние што им поминува било каква нервоза само со неколку часа сон, небаре магично лоботомија се случила.
Можеби па јас некогаш премногу непопустливо и негативно се однесувам, ама па од друга страна се прашувам како да не биде човек негативен кога има периоди кога се осеќам дека сум сунѓер за сите можни нервози и несреќи на светов.
И очајно сакам да ја здувам негде и вистински да се одморам, не од жештини, не од обврски поврзани со образование и работа, туку од секакви информации што ми прават грутка во душава, од секакви игнорантни копилиња без грам совест, од болници и секакви несреќи.
...Сериозно, човек да не тргне во болница. Ќе се врати наелектризан и скиснати со темен облак од мисли над глава. Неспособноста за комуникација и неорганизацијата да не речам ја навикнавме, ама оди навикни се да го свариш сето она на што е налеташ за тој саат-два. Животот не е фер во никој случај, не дека не знаев, ама упорно и упорно се наоѓам во ситуации повторно да се шокирам од истото...

 

Цел ден се борам со солзите под нос што ми висат, не можам да се воздржам додека на работа треба да си ја работам работата. Најден го нема, ќе најдете ли вие бездушници спокој во животот со ова крвничко дело, каде ќе одлута вашата душа, бездушници, крвници, злокобнии, лоши луѓе... Зарем едно дете ви беше одвишок, зарем едно дете ви беше тешко да го завиткате поштено во топла крпа и да го оставите на некој праг да го пронајдат оние кои имаат повеќе душа од вас? Зошто господе си дал некому способност да раѓа, да ствара живот и да си поигрува подоцна со него, додека милиони мајки на планетава се борат со сопствената желба и немоќ ти на некоја бездуничка си и дал уште едно срце во утробата. Немајко, така ќе те наречам, ќе заспиеш ли мирно вечерва, твоето дете е спокојно сега на небото, не те боли ли раната под градите од која се откина ова мало срценце. Најден, мило момче, ангелче со скршени крилца, вивни се високо во облачињата, таму нема мило злобни луѓе како овде на земјава, таму нема клетници, таму ја нема твојата немајка која те фрли на буниште и ти зададе смртни рани. Ако има бог Најден нема да и даде на твојата немајка да роди уште Најдени и Најденки, нема да дозволи друг живот да се запусти. Немајко заспи мирно, Најден е спокоен на небото, го чуваат неговите ангели кои не успеаа да го сочуваат од смртта во која ти го турна, заспи мирно и вечерва види си го чедото на сон, за да те заболи ако не успеа да те заболи неговиот плач додека полека му го одземаше животот. Најден ќе остане под моите гради засекогаш, во срцево ќе го врежам неговото битие и никогаш нема да заборавам колку многу ме заболе оваа негова судбина. Ах судбино, биди толку сурова кон неа како кон Најден

 

На 17 години,млада девојка со цел живот пред нејзе јас живеам со лексилиум и диазепам.. толку ли не сваќаат луѓето околу мене дека ми го загрозуваат животот и дека ми оставаат трајни последици? Колку пати сум им кажала,мајками ми вика пубертетот е,аха да! Она не е свесна што ми прави,со секој нејзин скандал и шок за мене и се што не сум истрпела овие години и секое наредно апче за смирување што ке се напијам потонувам се подоле и подоле.. тонам! си ги голтам како бонбончиња апчињата и рацете ми се тресат,невротична станав,ни психијатар ни психијатри ништо не ми помага.. ми помагаат во моментот кога разговарам со нив,а кога ке се вратам дома пак истото.. ми се умира,сакам да умрам и да ме нема,тогаш сигурно ке им биде поубаво без мене и полесно ке живеат,како црнец сум во куќава дискриминирана,се ми е забрането а на братми се му е дозволено,МАШКО БИЛ ! Со на ти 50 денари и ете имаш се (а немам ништо) не се прави човек среќен,ми треба разбирање и родителска љубов!! не ми треба пеколен живот!

 

сдк дека после толку години поминати заедно, денес пак открив нешто ново за мм. Ги сакал романтичните филмови, тој жанр му бил омилен ах вечер ќе му спремам некоја срцепарателна сторија да видам дали ќе пушти некоја машка солза

 

Go home FEMINA, you're drunk

 

сакав да кажам денес по прв пат станав и кафето веќе беше на маса...даде кафе бате доручек..леле колку беа фини..уште да знам што наумиле

 

Izvinete nemam uste makedonska poddrska presno mi e prinstaliran PC, ama od corapi me vadat vasive kolumnistki! Pa koj ima dal za pravo da pisuvaat kolumni i da gi objavuvaat koga i pokraj site opomeni uste ne naucija da satvaat poramnuvanje od dvete strani na tekstot, tuku kako nekoi pocetnici so prv pat pisuvaat na kompjuter bez nikakov sram i kultura gi objavuvaat so poramnuvanje na leva strana. Pa profesor na faks mozi na lice mesto da ti ja iskini seminarskata za takov propust, ne ti ja ni cita ako ima vakov propust -.-!!!

 

Периодов, со многу инспиративни луѓе се видов, гушкав, пиев џин тоник, ми истурија вотка во чевлите, си го расипав патентот од чантата, изгубив лабело, дознав како се молат во Уганда, како Ленка ќе оди на магистерски во Рим, колку пари ќе ми требаат за воз до Нант и како Месечината не’ собра нас, Мар и Чудесната на сангрија и сок во Ли токму кога срцето ми трепереше од возбуда дека ми се збиваат многу нешта. Чаки ме вика во Минхен. Толку места можат да се посетат, треба многу пари да се збираат, аналогно. Само да е за убаво!

Радоста се буди токму во насмевките на луѓето кои не си ги видел одамна, а ти носат искуство. Ти кажуваат дека светот треба да се открива во и надвор од себе, да се биде внимателен но и насмеан, дека најубаво се расте кога крилјата се шират во висок и убав распон, а корените секогаш остануваат онаму кај што ти е убавото ќоше од личниот кревет на кој сонуваш. Цвеќиња и чоколади во Дамар и многу убави муабети во Џино и Ли. Се слушнав со мојата омилена професорка, и закажавме лимонада со Ленка некој ден во Чаршија. За тие моменти се радувам уште повеќе. Да учиш, од луѓето околу себе е најголемо богатство. Никогаш не сум заборавила на тоа. Ко учениче, сркам искуства.

Благодарна сум што дома се крчка посна сарма, иако хејтам сарма, многу многу. Благодарна сум за грстот музики што си ги споделив со драги луѓе и што во Нова Македонија ќе излезе моја песна. Благодарна сум што имам каде и што да сонувам. Оваа моја чудесна околина знае да ме изненади со букет чувства како најсвежо цвеќе и да ми подаде рака кога мислам дека сум паднала. Телесноста ми е неважна кога знам дека се будам среќна, на начин како што сакам. Не е ништо розево, напротив. Има дамки. Има нервози и сеќавања и секирации. Но, го има неговото топло рамо попладне додека гледаме филмови од опусот на Аронофски и босоноги делиме кутија ресани. Денес ќе ни донесат маче на чување, едвај да е прогледано, ќе бидеме крекави мачешки родители на на неколку дена. Погледот ми лута кон Месечината, можам во кришки да ја сечам и да ја јадам!
Но, ќе бидам дебела, или Месечарка?
Не знам.

Знам дека срцето ми е одлично. Скроз ок. Онака, како кога ќе те прашаат во основно на крај на школска година - Како помина?
И ти кажуваш со доза нескромност ама и сила дека си заслужила да бидеш - Скроз одлична!

Има, има нешто вселенава што кажува, ама тивко, мораш да внимаваш за да ја слушнеш...

 

Слушајќи го, ја изедов скоро и да цела ресана. Грамажата небитна, нели?
Кога веќе не можам да го видам во живо, бар виртуелно ќе се тешам.
А прекрасен е, а "забранет".
Прв пат во живот ја ставив гордоста пред се` и се покајав едно сто пати за тоа, бидејќи ми се врати за неполни 10 мин.
Едно од многуте ветувања беше: повеќе не! Сама си го барав.

Со мирисни ноти од бадем, наежена од неговиот глас, ве оставам како што ве најдов, со плус едно некорисно мислење.

Arrivederci!!

 

http://novini.mk/read/238921/pochina-bebeto-najden
Леле душа........само колку се натажив срцето ми се скина :/

 

Ми се погоди денеска временцево,цел ден во дворот си го поминав Убаво си бев расположена се дури не се подналутив со другарките Сакале да шетаме,зарем за овие 8 години не ме научија дека не сум баш по шетањето,ги одбив ми се налутија,ми викаат ајде утре на сладолед во 18 00 пак ги одбив неможам утре Баерн-Барселона играат од 18 30 и сега лути ми се епа гајле ми е. Вечерва си ја испланирав,ќе си седам на тараса,ќе пијам овошно чајче и ќе земам некоја книга од на татко ми мала библиотека и ќе читам Сигурно ќе ми биде поубаво него шетањето

 

собрав храброст и и пишав на другарка ми дека најфино ја молам да не ме потпрашува дали ми се јавил еден тип што ми се допага или не-епа не можев веке кога и да ме види на чет истото па истото
мене од тешко потешко ми станува, да побегнам од своја кожа веке и после леле кутричка ти немаш срека во љубовта мегу редови-гревче си,фала ти што ме просветли жено божја ми одиш на нерви веке-ако тебе ти е супер мило ми е за тебе мене љубовта не ми е главна преокупација
да е таа на мое место со сите проблеми, маки има во лудница да заврши-тоа да
летото е доволно долго за да се дружиш, забавуваш, и излегуваш па и да запознаваш луге - во комбинација со малку винце во некоја од летниве вечери топ комбинација

 

Ајде сега тоа е ..

 

Уште еден убав ден!
Си седам кај баба ми на тераса и полека се лулам на лулашката.
Секогаш сум се восхитувала на цвеќињата, а пред се на баба ми и дедо ми затоа што многу добро ги одржуваат. И зеленилото во дворот внатрешно ме смирува.
Колку само обожавам кога сум на гости дојдена кај баба ми и самата не сум свесна!
Секогаш се обидуваат да ми овозможат се што ми е потребно.
Обожавам кога јас сум во мојата соба, а баба ми или дедо ми ќе дојдат и ќе ме прашаат дали нешто ми треба! Денес се ми е убаво, едноставно позитивна сум. Не за џабе бабичката што живее близу до мене секогаш наутро кога ќе ја поздравам со Добро Утро, ми вика еве ја повторно најнасмеаната комшика од цело маало. И вчера баба ми ме насмеа кога ја поздравив затоа што ќе си легнував, таа ми вика убави соништа и да сонуваш како дечкото те гушка ! И викам, абе бабаоо, неам дечко јас..
А таа само ми направи една жална фаца и вика епа тогаш да си најдеш побрзо

Не дека ми се напушта мојава соба кај баба ми која е совршено место за мене, за читање убава книга или едноставно за релаксација... но, мајка ми ми направила од омилените чоколадни колачиња со вишни. Е за нив ако треба и ќе се вратам дома!

 

Mожеби ќе ве згрозам Aма револтирано кажувам дека

Спојлер

- Aко некогаш сум во близина на позлатената WC школка на Kање и Kим, ќе се изнајадам гравче тавче, и лути пиперки и би им ја уништила тотално, без грижа на совет.
Mоже на Дадар не се знаеше кој ја скрши, ама кај овие ќе се знае кој им ја ишарал

Поим на распрденост до бесконечноста и назад ми се тие двајца
Ах, бре ах

 

Кога не плачам, не плачам...ама кога плачам, дехидрирам од плачење.
Толку стискам заби овие два дена, ама мора додека да помине се. Сега балансирам по средината, не смеам да подклекнам надоле. Во принцип го сакам летото само кога почнува и кога завршува. Летото е период кога најмногу слушам како умираат луѓе, како се разочаруваат, како патат... и не знам каде му е убавината тогаш. Ама сериозно, најубаво е пред да започне и најубаво е кога завршува, иако носи некои летаргични чувства. Тие не се ништо во однос на овие пеклони низ кои поминувам и мислам дека ми се отвара дупка во градите и ќе ме голтне.
Неправда премногу, премногу боли.
Не ми се веруваше дека ќе ми го речат ова, човек кој е веродостоен да зборувам за тоа, ќе парафразирам онаму каде што не ми текнува како ми го кажаа и делумно ќе цитирам - Знаеш што Лилит, твојот проблем е што немаш баланс во чувствата. Отсуство на негативни емоции како омраза, не значи баланс, туку напротив. Треба да научиш да мразиш, за да ги канализираш горчината и бесот. Зошто луѓето заслужуваат да бидат омразени, како што заслужуваат да бидат сакани. Ок е да бидеш лута, ок е да почуствуваш омраза,а не да ја отфрлаш и да не ја прифаќаш. Омразата е само едно комплексно чувство кое се содржи дури и на дел од љубов и е дел од сите нас. Мора да научиш да ја прифаќаш и да оставиш да помине низ тебе зошто ќе те научи како да се насочиш. Ако е канализирана, ако е во мали дози е многу продуктивна и не е негативна. Ти едноставно ја отфрлаш, а со тоа почнуваш да се мразиш себе си, тоа може само да те втурне во деструкција на целиот пат кој што си си го зацртала, а некој друг незаслужен да ти го обере плодот.

Вечно велам благодарам и ве молам, те молам. Од кога памтам за себе, дедо ми така ме учеше кога ќе станам наутро да си речам себе си благодарам, па благодарам на она кое мислам дека ми го прави животот убав. Секогаш ме воспитуваа да не мразам, дека мразењето е срамен чин, ме учеа да не ги потенцирам своите квалитети, зошто тоа е нескромно, дека самото од себе ќе дојде до израз. И сега гледам дека погрешно ме учеле или барем делумно погрешно.

Така што, веројатно има вистина. Да научам да мразам луѓе, можеби ќе научам да бидам подобра со себе си. Немате поим колку е одвратно чувството да се градиш себе си и некој друг кој бил само доволно упорен, самобендисан, досаден, лигав и упиклив ти собрал се.
Ама среќна сјајна ѕвездичка ми е што во услови кога сум приморана да правам нешто кое не ми е професија, да пишувам ... па да си се пофалам зошто нели скромноста сфативме не е доблест... Личност, која е доследна да каже, ме пофали денес дека умеам да направам приказна која внесува, а е комплексна и искрено, премногу, премногу ми значеше. Хајлајт на денот ми е и еве ќе си го спакувам и ќе го чувам за во сите мрачни денови.

 

Да се пофалам дека тетка по втор пат ќе станам

 

Зш ма Лилит не мрзиш луѓе, зш? Сети се еднаш мене како не ме сакаше (да не кажам мразеше) и се ќе ти појде како подмачкано , се шалам , ама време е да почнеш да ги прифаќаш луѓето како што заслужуваат.

Јас па дури мислам дека ја надминав фазата на мразење на луѓе. Сега сум толку рамнодушна кон истите, ги игнорирам дури се преправам дека не постојат. Не знам колку ќе ми помогне тоа, ама просто ги игнорирам, дури и ги сожалувам (може тоа го правам за да ми биде мене полесно на душата).
А многу сум се нервирала во животот и поради тоа изгледа сум мразела, се нервирав (читај мразев) кога некој што го знаев си поминуваше лесно, како од шала низ животот со туѓа помош, се нервирав кога една само што дипломирана си се намести во државна служба, некаква контрола на финансии мислам, најчесто таа омраза беше кон фактот-врскаџиство без оглед на успех.
И за среќа од пред некое време престанав да се замарам кој што како, сфатив дека јас немам врски за такво нешто, изгледа се помирив со тоа дека јас нема да "успеам" толку во животот и дека треба да се вратам во реалноста.
Е токму реалноста ме уби во поим, кога се освестив го прежалив мојот бескорисно поминат живот, можеби најубавите години од животот кога требаше да се пронајдам а јас се изгубив себеси.
И за да биде животот уште поголема кучка, ме враќа назад, кон средната струка, да морам да се преориентирам додека сеуште има време за репарирање, за да не направам формат.

 

Такви некои чудни навики си поседувам.
Јадам супа, сега ,врела зачинета ,со бибер и зачини,јазик да изгориш, горам јас од жешко и јадам.
Ц ц ц..
Врели чаеви пијам ,не се диши ама мора да е врел.Па и на 40 степени.

Нешто изгубена сум во последно време не дослушувам.За на ушно сум.

Ми ѕвони мобилниот се јавувам гледам непознат број , кревам и ...

Ало кој е ?
(и сега следи познатото ,погоди кој е како не знаеш) Мхм ...
Име?
..еден дечко од Велес вика типот од др страна на слушалката...
И јас ааа Дениссс..ти ли сиии? (да да Денис тупа главо)


Друга ситуација стојам јас на плоштад во Прилеп ми ѕвони мобилен кревам си правам муабет (пак со непознат бр)јас мислам со друг разговарам а тој сосема трет му викам ајде ајде дојди те чекам во централниов парк...и тој ...не дојди ти кај дом на култура... И јас А која е таа скулптура.?А не ја знам. Дојде што дојде ,и јас о па кај си не сме се виделе види како си налетавме еден на друг вака случајно. Вика Како мислиш случајно?Ти ми кажа по телефон тука дека ќе се најдеме.
Готово фрлам мобилен.

 

Пробувам да се освежам со ананас од конзерва, единственото овошје што го имам јадено во последниов месец и пол, покрај јаготките во сладоледот што си го купувам за 5 евра на редовни, неделни интервали во едно гратче каде што одиме да разбиеме монотонија и да излечиме депресија. Тука е ,,Траумзомер,, односно, лето од соништата за овие ненормалниве. (Еншулдигунг, морам така да им се обраќам ) Не памтат последен пат вакви температури, да не речам, ама како кај нас... Сонце пече, сите весници се преполни со совети за тоа ,,Дали да јадете сладолед секој ден,, и ,,Топ 10 сладоледи во Германија,, (ванила е на прво место, мојот фаворит, јогурт флејвор е на 5то), и слики од будали во купаќи.

Јас уште со истите проблеми, со истите будали и на истото место. Не можам на раат да седнам и да се слушнам со сопствените мисли. 10 будали горе, плус ние 10 будалетинки горе, се премногу психопати за едно вакво мало и беживотно место. На работа морам цел ден да се смеам, и да бидам фина, и да си правам шегички со муштериите, и кога ќе си дојдам дома, им викам да не ми зборуваат. Не дека ми сметаат, ама стварно некогаш ми треба сопствен простор, со лично моите мисли. А моите мисли веќе одат не во еден, ами во три јазика. Се чувствувам многу ретардирано, кога дојдов, зборував лош германски, одличен англиски и македонски. Сега зборувам добар германски, ретардиран англиски и ретардиран македонски. Ситуација - ми, ју, банана.

Прееска додека чистев тоалетна школка (моја нова омилена активност, значи имаат едно средство, истураш, оставаш 5 минути да стои и плакнеш, лшти после, да ти е мерак да какаш гомна од пластичнава храна),си викав во памет дека не можам веќе да се препознаам. Да ми понудат моментално стална работна позиција овде, на вакво место, со обезбедена виза и смештај, ќе ги одбијам во истата минута. Да, убаво е да ти е цело време полн фрижидерот, и да ти висат убави алишта во гардаробер, ама чудо е колку отепува ваквиот начин на живот. Кревет, купатило, превозно средство, работа, превозно средство, купатило, кревет. Нема поента значи. Немам слушнато детски глас, некој жив да видам дека има... Се' само психопати гледам. Дали јас таква среќа имав, или сите се такви и човек се навикнува по некое време, стварно не знам.

Уште малку и пола година до мене имам едно многу фино човече. Почнавме и на папир да се сакаме, не само на дела, се отепав од смеа, мислам дека ќе се онесвестеше кога му реков првпат ,,те сакам,, по телефон. Мислам, такви се условите, и си ветив дека нема да му го кажам тоа ради реда, туку кога ќе ми дојде моментот, и така апансас ми дојде... човекот инфаркт ќе го мавнеше, мислам, боже... Прв и последен пат вака се разделувам со него, му реков дека наредната година ќе одиме некаде заедно, стопати полесно ќе ми беше да беше тука со мене. А и него исто ќе му беше многу, ама многу полесно.

Сега одам да си ги чешам брунчињата и да си ги бројам мувите во собата. Од утре, држете среќа да работи интернетот... да профункционирам како човек. :geek: