[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Нов ден, нови луге и по некои стари фацички
сите толку учени, паметни а психијатарот најпаметен од сите-тешко ке ти биде , малку ке се мачиш ама само уште малку-мегу редови издржи срце, храбра си ти ако во мегу време завршиш во лудница или се пореметиш од сенки од минатото што се префрлиле во сегашноста чорба Македонче-немаш кај да бегаш, угоре високо, удолу е длабоко и немој да провоцираш, игнорирај-и без да ми кажеш докторе го правам тоа, ама да можам да делитнам екстра ке биде
кога еден ден ке ми се стемни и со камења ке почнам да гагам па и да завршам во лудница ке знам за што сум завршила таму
важно терапијата што ми ја препиша ке ме отворела и покомуникативна ке ме направела
божем не сум доволно ке видиме после 7 дена што ке биде и што ке правиме понатаму
внесување промени во животот, новини-секако ама неможам да побегнам од таму од каде што живеам и кога ке се соочиш со тоа што не сакаш исто ко некој да те треснал од земја е
чув дека камењата помагале многу-не само турмалинот туку и горскиот кристал-првиот е црн, вториот е прозирен во Деко ако се проба нема што да се изгуби и посветување време на каменот-2 пати неделно 2 минути под чешма и држење во рака 15 дневно секако и замислување на желба-рецептов ко галениче да чуваш ама здравје да присоберам парички и стапуваме во акција-маката на се ке те натера а тоа дека сум разочарана од здравството е друга приказна-никаде нема слободен термин на ортопед, трпеливо чекање е единствено нешто што останува

 

Кога се кршат предмети,се слуша звук .Кога срцето се крши-настанува тишината.

Тишина која останува.
Која зборува сама за себе.
Која боли.
Која молчи.
Но тука е.

 

Да ви се пофалам...официјално сум црвенокоса...
Овај пат за подолго време

 

Имам чувство дека во некои фирми во HR вработени се жени во ПМС, евентуално стари моми и девојки на кои не им се погаѓа дечко и луѓе што не знаат што сакаат од животот.
Другар со лудница портфолио, аплицира ТРИ (3) пати во иста фирма, не ја добива работата. Шест месеци уназад се случува ова. И замислете постојано го отвараат огласот! Е ај, толку не се најде соодветен за тоа работно место?! Мислам...

За актуелностите...
Јас кога зборев дека со мирни протести ништо не се постигнува, они ме правеа дивјак... Ама уште не ве видов лути драги мои луѓе. Ни вчера, ни денес!

Не е многу во контекст, ама тука некаде.
http://www.youtube.com/watch?v=DT-0yS489TU

Или ако ви е полесно да го прочитате!

Спојлер

: I don't have to tell you things are bad. Everybody knows things are bad. It's a depression. Everybody's out of work or scared of losing their job. The dollar buys a nickel's worth; banks are going bust; shopkeepers keep a gun under the counter; punks are running wild in the street, and there's nobody anywhere who seems to know what to do, and there's no end to it.

We know the air is unfit to breathe and our food is unfit to eat. And we sit watching our TVs while some local newscaster tells us that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes, as if that's the way it's supposed to be!

We all know things are bad -- worse than bad -- they're crazy.

It's like everything everywhere is going crazy, so we don't go out any more. We sit in the house, and slowly the world we're living in is getting smaller, and all we say is, "Please, at least leave us alone in our living rooms. Let me have my toaster and my TV and my steel-belted radials, and I won't say anything. Just leave us alone."

Well, I'm not going to leave you alone.

I want you to get mad!

I don't want you to protest. I don't want you to riot. I don't want you to write to your Congressman, because I wouldn't know what to tell you to write. I don't know what to do about the depression and the inflation and the Russians and the crime in the street.

All I know is that first, you've got to get mad.

You've gotta say, "I'm a human being, goddammit! My life has value!"

So, I want you to get up now. I want all of you to get up out of your chairs. I want you to get up right now and go to the window, open it, and stick your head out and yell,

"I'm as mad as hell,
and I'm not going to take this anymore!!"

А и сепак си мислам, од толку многу биолози во државава, ниту еден не се заложи да објасни стручно зошто сето ова е девијантно и претерано? Мојата професија не е таа, не можам да зборувам за тоа, не ни можам да го објаснам, освен да ја објаснам својата тага за упропастено и сиво Скопје.
И искрено, смачено ми е од приказни како е во СТРАНСТВО. Помирете се дека ние во странство не сме рамни на тие во странство, никогаш нема ни да бидеме. Секогаш ќе бидеме луѓе со нерешен статус, само нашите деца (можеби) би дочекале подобро утре таму. И убаво ве замолувам вашите убави приказни да ги имплементирате во нешто корисно тука. Не чекајте системот да ви даде шанса. Со вашата пасивност и зборови како на пијанци пред маалска продавница покажувате дека не сте научиле доволно добро како на нас тука да ни покажете што треба да се направи?! Најлесно е да кажам - си одам! Што веројатно и ќе го направам... и се чувствувам помизерно од мизерното зошто ме прави кукавица и безкичмењак. Јас убедена сум дека сите оние кои без проблем се откажуваат од своето државјанство или зимаат двојно (а немаат никаква крвна врска со таа земја) се мекотели. Не верувам дека е едноставно да ставиш потпис и да се откажеш од она што си. Не знам, јас го доживувам исто како откажување од своите родители...ете баш исто.

Ако ви бил подобар и посреден животот таму, зошто сте се вратиле? Ајде размислете...значи не било така лесно... Ви недостигало семејството, топлината можеби, ви недостигале навиките и слободата на пиење кафе во секој момент.
Македонскиот проблем е во шкртоста и депресивноста, затвореноста кон промени. Тука секако не мислам на давање на се на распродажба. Како ги поминувам годините, мојата либералност на делови забележувам дека била смешна. Не умееме ни како народ да водиме политика со нашите политичари за одредени работи. Се сакаме сега и одма! Не знаеме како тактички да си ги бараме нештата кои ни требаат, не знаеме да искршиме нешто заради доброто домашно воспитување (читај - седи понастрана), како што не знаеме да си ја отвараме душата кон луѓето. Затоа не ми ги раскажувајте вашите приказни.

Стоеше до мене една девојка што живее во Холандија 3 години... се запознавме... и беседи и говори. Сакав да ја прашам, што се три години од твојот живот таму? Ја прашав само дали и е решен статусот и дали и е извесно тоа? Ништо не ми рече. Може и ќе прочита тука, не ми е грижа, можеби никогаш нема да ја сретнам. Ама не знам колку сте свесни колку се малограѓански и тие муабети, ама знаеш во странство... Додека зборуваме за странство од вашите три-пет години живот таму, а си растел тука со пржените пиперки на баба ти, ни се случува реалноста. Како да ти кажам, ме заболе к*р за странство како е и како ти се гледаш таму. И се срамам од себе си што правам напор да станам дел од тоа странство,а кога си пешачам низ Скопје не можам да си речам дека сум способна да го направам тоа по собни папучи зошто СУМ ДОМА!
Сте добиле слобода таму и тука не знаете како да се однесувате освен познатите муабети, знаеш како е оваму... Да, знам, сум чула, мал милион пати. И што правиш ти околу тоа? Дали си свесен МАЛ човече во која држава си роден и колку е историски напатена? Да?! Епа што сакаш? Преку леб погача? Ова не е нормално што ни се случува, зошто можеше да биде многу подобро за овие скромни 22 години колку што ги имаме сите заедно како народ. Ама не значи дека треба да плукаме. Стварно е доста од вашите малодушни муабети. Бесрамно не крадат и ни го узурпираат просторот додека ние паметуваме како е некаде и како треба да биде. И знаете колку не сте за верување? Освен момент на снобизам во вашите богати искуства, ништо и да не се чувствува. Имам другарка која се врати од Берлин зошто не можеше да живее таму, а имаше се. Имам другар на другата страна од океанот кој секојдневно доживува кризи. Системите им се добри, ама тие не се нивни луѓе, тие се граѓани од втор ред. Ми вели другаров, тука да си ми, ти си поцврста полесно ќе ни биде заедно,а не знае што планирам и не знае дека веќе се тресам додека правам список на нешта кои ќе ми недостигаат и што да спакувам зошто Визер нема да ми ги покрие трошоците за да си правам иди ми-дојди ми на секои три месеци и не е ова Рим,ене го кај е. Зошто ете така било лесно да си заминеш... зошто ич не ме боли... да си го спакувам животот во куфер и да ги гледам моиве по Скајп. Еј чао, како сте? Јас сум добра, среќна сум, сама, запознав еден куп странци и се осеќам ко дома, не ми требате вие зошто не ми ја направивте државата и животот каков што го заслужувам. Мислам, го знам чувството можеби не траело долго, ама го знам добро чувството кога си сам меѓу странци... Треба да си навистина емотивно празен и да не чувствуваш ништо ни за твоите, ни за семејството за да можеш да го изживееш сето тоа и да ти е сеедно. Не, не ми зборете за менталната и емотивната сила. Ја имам, без да се преценам, ама самотијата кога ќе ти легне на грб... во сета таа џунгла и хаос (да,да знаеме и хаосот има ред) не знам до кога ќе те држи адреналинот. (Дузи јави се!!!) Се мотивираш и издржува, до кога?
Лош ви е зарот. Освен ако не мислите да се скрасите со некој тамошен.
Ете таквите кои не чувствуваат солзи како им навираат на очи кога ја газат земјава, не очекувам дека ќе ни помогнат на нас останатите да се потрудиме да ја изградиме...ете...

 

Денес другар ми така седеќи ненадејно низ разговор ме сецна со прашањето: "Мацко што е љубов?"
Кога се обидов да му дадам одговор, можеби укапирав една работа...
Ако ја сакам поради нејзината убавина, можеби тоа не е љубов, тоа е желба...
Ако ја сакам поради нејзината интелегенција, можеби тоа не е љубов, тоа е восхит...
Ако ја сакам поради нејзиното богатство и пари, тоа не е љубов, тоа е корист...
А ако ја сакам и немам поим зошто, можеби тоа е вистинска љубов ...

 

Напишав еден angry пост и по неколку минутно двоумење го избришав.
Ќе скратам и ќе кажам дека НИКОЈ ама апсолутно НИКОЈ не заслужува да бидеш добар кон него
Затоа што никој не знае да врати на таа добрина
Ама зошто не ми доаѓа памет незнам?

 

Сите сме некаде на брзање, тие на моите или приближно на моите години се во екот на младоста, некои се сеуште изгубени во лавиринтите наречени вистински реален живот, се обидуваат да излезат од розевиот свет во кој неодамна биле. Сите си имаме некакви желби, некакви зацртани ставови кои сме ги граделе со текот на годините, некакви зацртани цели од кои не се откажуваме, сакаме кариери, сакаме убава работа, солиден живот, одмор барем еднаш во годината некаде подалеку на море... Сакаме, сакаме, сакаме и само нешто сакаме. Не се задоволуваме со малку, ако оваа година сме биле 5 дена во Грција, другата сакаме да одиме 15 дена во Шпанија... Ако денес сме ја добиле работата што одамна сме ја сакале, знаеме да кажеме дека не е тоа што сме очекувале. Лошото е што повеќе знаеме да кажеме дека секогаш може подобро и повеќе ама незнаеме да дополниме дека и ова моментално е солидно или дека има и полошо... И цело време така без престан и во круг.. Се вртиме во круг од нашите желби и незнаеме за крај, незнаеме за стоп...

Впрочем јас суштината на животот веќе јас сфаќам на друг начин. Сфаќам дека после се, после сите наши желби, после сите наши падови и издигнувања, после сите наши стресови, после годините кои треба да ги изминеме, покрај се и после се останува само љубовта, остануваме само со една личност и се се' сведува на љубовта. Некогаш после 30 години (дај боже да доживееме) нема да биде толку важно дали сме работеле во една или друга фирма (приближно и двете добро познати и добро платени), нема да биде важно дали сме биле 10 пати на одмор или ниеднаш, нема толку да бидат важни лажните пријателства. На крај останувате со човекот што го сакате. Само она вистинското останува на крај, се друго неприметно, полека бледее и си заминува од нас. Треба малку повеќе да се свртиме кон љубовта, вистинските вредности и пронаоѓање на сродната душа, зашто на 50 години нема да биде толку битно како сме биле облечени за некоја пригода, нема да биде битно дали сме купувале во Манго или од Шутка, туку ќе биде битно дали имаме со кого да си позборуваме, дали тој некој сеуште со сите збрчкани делови на лицето и телото ќе ни кажува дека сме убави... Никакви кариери и пари на светот неможат да надокнадат една искрена прегратка и бакнеш пред спиење од сопругот или дечкото..

На крајот се се' сведува на љубовта и само љубовта...

 

Понекогаш сите ние стоеме на крстопат и се мислиме кој пат да го избереме дали тој е вистинскиот или погрешниот...што ќе постигнеме ако го одбереме полесниот,а што ако го одбереме потешкиот...дали ќе успееме во тоа што го сакаме или пак ќе живееме во разочарувањето...

 

Многу пати во животот посакувам да имам копче со кое ќе можам да го запрам времето и да уживам ..

 

!!!!!

 

Времето брзо тече. Веќе подолго време измина,
сватив дека без тебе неможам. На секоја помисла на тебе ми доѓа да плачам, ми доаѓа да заминам засекогаш, да отидам на другиот свет. Самата помисла да си со друга, да си во прегратка на друга ме убива. Само сети се низ сè што имаме изминато заедно како ќе се чувствуваш? Ако имаш барем малку срце, а сега кога сум без тебе свтив дека животов ми е
тежок без тебе и дека повеќе нема смисла да живеам. Секој миг кога ќе помислам на тебе, на нас, го минувам со пролеани солзи низ кои ја исфрлам мојата болка и така на моево срце. Со тебе првпат научив како е да сакаш вистински научив што е вистинска љубов. Сега вистински сватив дека те сакам и дека без тебе неможам да си го замислам мојов живот.
Зошто? Зошто мораше да биде вака, зарем се што направив не беше доволно да ти докажам дека те сакам, ти простував за сè, за сите грешки што ќе ги направеше, јас само се правев како да не забележувам сè само зошто те сакам. Зарем не ме сакаш, зошто толку долго време ме молеше да сме заедно кога знаеше дека на крај ќе биде вака. После многу работи што ми направи и после сè јас сеуште те сакам, но не ја искажувм љубовта зошто „кога некој ќе дознае дека е сакан станува суров“ така беше и ова со нас. После подолго време сеуште ми кажуваш дека ме сакаш и ме убедуваш дека тоа е вистина, но тешко ми е да го сватам тоа зошто многу ме имаш лажено и неможам да верувам дека тоа е вистина, а можеби и не е Можеби пак ме лажеш. После ова многу ми е тешко и се нервирам. Мојата нервоза ја истурам на другите иако знам дека тоа не е добро. Незнам што да правам неможам без тебе неможам повеќе да издржам...
Се расплакав на текстов...

 

Списоци за на одмор, списоци за роденден, листи на луѓе, бирање торта... Синопен и плаво парео на се’ одговара! Туна со или без зеленчук? Батерија и брич. Обавезно. Уживам.
Визер од април ми ги скратува маките и Париз ќе биде клишето во кое ќе уживаме, со право! Љубовта, сепак наоѓа начин, зарем не?

Има радости животов. Веќе втор ден од одмор ме фаќа стрес ради немање стрес Оујеа. Чекам да ми потврдат за датум на промоцијата и пијам кафе со ментол. Депилација, комбинирање гости, сангрија или клот бело вино? Ќе биде мала збиранка на терасичка кај нас. Додека да стигнеме до планов, мислам дека со гумени чизми цапав по калта од решенијата. Многу идеи, + другарка ќе го слави роденденот со мене, наоѓаме НЗС со датум, луѓенца, пушачи или непушачи, диџеј Винамп и пластични чаши! Мора да има рима. Едвај чекам да дувнам свеќички, и да си замислам онаква, детско наивна желба. Искрено. Што знам, сите родендени ми биле тапа, се’ до пред некоја година, кога им го обновив сјајот. Па што! Ден за љубов е тоа, за радост!
Даде веќе ми купи подарок - маичка што ја меркав, и со задоволство ќе си ја облечам вечерта. Си барам тинтрање, ќе го добијам. Во манир на рок ѕвезда и занесувач. Па еднаш ми е роденден, мајкуму стара. Нели.
Другаркиве веднаш детектираа што ми треба, што ми фали, јас само се смешкам и сакам да се збереме сите на купче и да си го развеселиме животот.
Потоа, заслужен одмор на море и славје на Љубовта! Оти, многу чудесни констелации нареди космосов периодов. Тешки емоции, истурени нервози, ПМС во зенит, настинка и одложени летови.
Мене, храбро ме теши мислата дека се’ ќе дојде на свое место, само мудро и тактички да заиграм со сите тие бури.
Ако не се пишеме, ве поздравувам орно и ви посакувам убави дни и исполнети сни, а во позадина да иде Shiny Happy People од REM!

 

Утрово сонцето ме разбуди, си реков убав и топол ден ќе биде.. Убаво беше се додека не ме растажи и вознемири една вест. Очите ми се наполнија со тага и солзи Зошто лошите работи секогаш им се случуваат на добрите луѓе
Тој кој е толку добар, позитивен, секогаш е тука за сите, оној за кој никој нема да каже лош збор...
Те молам Господи биди со него, не дозволувај да се случи уште нешто лошо.. Доволно не потресе тоа што се случи..
Верувам во тебе и се надевам дека се ќе биде во ред...
После дождот сонце изгрева , барем така велат
http://www.youtube.com/watch?v=CseZvlqTH7w

 

Колку сум напната деновиве,растрчана,цело време се осеќам уморно ко да ме претепал некој.Тивко во куќава дури ме нервира тишинава,не сум навикната,сите се разотидени негде,дремам сама и незнам која глупост попрво да ја направам.Читав вчера накај 3 саат на една страна - “Таков е животот,многу работи ке ти станат нејасни,нема никој да сака да ти објасни,зашто ти си таа која треба да си разјасни сама,да го откриеш тоа што неможеш да го разбереш..’’ 100 пати го препрочитав,а зашто ни јас незнам,најверојатно зашто често сум се наоѓала во такви ситуации,кога врска немам што се дешава,а сепак пробувам да дознаам.И да,ми фали сестра ми,и тоа многу,најмногу,не се опишува колку..И пак не се видов со нејзе..Прост живот,100 мои другарки ја видоа,ја еднаш не се погоди да ја видам..Барем од далеку...

Спојлер

П.С-си ги читав мислењата од кога сум зачленета,и се крстев со лева рака.А ЈА ТЕБЕ ДА ТИ КАЖАМ КРИВО ГЛУПА ФЕЈРИ? -

 

Ова е мојот проштален пост.
Издржав во себе да го задржам секој гнев, лутина, среќа и тага. Ми беше потребен форумов за да излезам од една длабока дупка. Но за сметка на тоа, повредувам некого. Не можам повеќе.
Ми треба нов почеток.


Кетрин, ти најдобро ќе разбереш.

 

Нејзе Лед Цепелин и биле нај сељачкиот бенд у свет.
Ало,женска,кога ги спомнуваш Лед Цепелин има да стоиш исправено.
Јел' јасно? -Јасно.


Ебате позерот,ебате.

 

Не дека имам да кажам нешто, онака гласно размислувам.

Сите јадења што се специјалитети на некоја земја се најслатки кога се прават и јадат во таа земја. Џабе е и што ќе увезе се од потребните состојки и зачини, изгледа изветреат на бродовите додека пловат до дадена дестинација.

Само бургер од Бургер Кинг има исти вкус во било која земја. Како им успева?

 

Послеее долгоо време се разбудив покрај љубовта

 

Сакам на себе си сакам да си кажам пред да рипнеш речи оп.

Сама си го повика сама, се изнајадов буреци па ми дојде на глава.
И сега пукни, џабе ти е.
Некогаш и самата не сум си свесна колку се залажувам.
Али барем не се лај дека ти е сеедно кога ит аинт.



http://www.youtube.com/watch?v=6FOUqQt3Kg0



П.С Свитчајд не се вика тоа позери, неуки се вика, мене тоа ми е рамно на неписменост и неинформираност да кажеш таква реченица.