[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

За едно нешто сум им најнајблагодарна на моите родители. Тоа што ме научиле дека парите не се' се во животот, им благодарам што ме научиле кои се вистинските вредности, дека хармонијата по дома, насмеаните лица на сите четворица е многу по вредна работа отколку едни нови патики од 100 евра, а намуртени лица.
Им благодарам што и покрај сите тешки моменти, финансиски падови и издигнувања не се променија и домашната атмосфера ни остана иста. Полна со љубов и среќа.

Кој вели дека кога сиромаштијата влегува од една врата, љубовта излегува од другата? Најголемата глупост што сум ја слушнала. Сигурно ова било измислено од уште една материјалистичка душа на која ова и' било единствен изговор за да си замине од љубовта кога не можела да си ги дозволи луксузите на кои е навикната. Моите родители се доказ за целосна спротивност. Секогаш и покрај се, сме биле сите заедно. И кога сме имале и кога сме немале сме седеле на иста маса, сме јаделе на иста трпеза, сме биле насмеани, сме се зафркавале, сме гледале заедно филмови, сме биле тука еден за друг и секогаш имало волја и надеж за подобро утре, ама најбитно е тоа што сите сме живи и здрави. Не сум приметила дека кога сме имале повеќе пари дека моите се сакале повеќе, а кога сме немале дека се карале или дека не се сакале. Впрочем нели љубовта беше да се сакаме такви, какви што сме и да бидеме заедно и во добро и во лошо? Не сфаќам каде се тука парите?

Ги жалам луѓето на кои парите и воопшто материјалните нешта им се' се во нивниот беден живот, навистина ги жалам. Уште по тажно е тоа што они самите не се ни свесни за тоа. Мислат дека така треба, така е убаво, така се среќни... Понекогаш сакам да можев да им помогнам и да ги видат вистинските убавини во животот ама невозможно е. Таквите луѓе ги гледам како да имаат некој невидлив црн превез пред нивните очи и гледаат само доларчиња и евра. Сериозно така ги гледам.

Како и да е, мило ми е што и до мене си имам личност која за мене е целосно олицетворение на љубовта, животното искуство и смиреноста. Само со таква личност можам да патувам низ животот, само од таква личност можам да се хранам со волја и надеж.

 

Збунета сум... незнам дали постапив правилно!! Нешто во мене ми велеше дека е во ред да ставам крај на ова, а друго дека конечно имам причина за тоа ништо не ми рече да не постапам така! Не се каам, само незнам дали постапив правилно! ПОмирна сум и мило ми е што ете така бидна

 

Ја читам темава скоро секој ден и сега слабо има трудни, готово мина сезоната на трудни феминки.

 

е ова само мене може да ми се случи

ем седативи & антидепресиви да пијам
ем циклус имам
ем почнува да ми се покачува температурата-изгледа ке се разболувам
заклучиок: катастрофа ама фала и на другарка ми што барем ми подари тегличка -нешто да ме израдува денес

 

Еј не сакам да се мешам, ама знам дека со прашањево се мешам, но - колку години имате вие феминки што пиете антидепресиви секој ден? За вас не е убаво до толку да се навикнете на тие "апови".

Јас кога треба аналгин да ставам во уста се размислувам дали да го земам или да ја трпам болката, а не па за нешто како АнтиД. А верувајте и јас сум била во доста шашави моменти на болка. Сеуште не сум го запознала вкусот на дијазепамчето или лексилиумчето и така тие натаму. Осеќам дека ќе кркнам едно такво кога ќе летам накај Америка.

Имав прилично досаден ден. Само си лежев. Безработник сум ја и то во права смисла. И не, ич не ми е убаво вака.
Од кај соседите се разлева мирис на супа. МММ.

 

Доста ми е од лицемери. Ако не ви се важни парите во животот, фатете се за мотика и работете нешто колку да имате за леб, за другото љубовта ќе ви заврши работа, така? Ама не, во пракса поинаку се однесувате.

 

Да си во студентски дом е како да си на екскурзија 4 години...
Друштво, утеха од некого ако ти треба, можеш да ги споделиш проблемите со некого, мали забави - со еден збор, скоро никогаш не си сам...и да имаш недостаток од финансии, или федерите од креветот да ти се искршени - лесно ќе го занемариш тоа...
Им завидувам на тие студенти.

 

Иако ми беше досадно пред неколку часа, денот и не ми беше толку лош. Всушност беше убав (освен тој еден час кога ми беше досадно).

 

Мразам навреди!
Сите не сме совршени, нели?
На една блиска личност, нон стоп го зафркаваат за физичкиот изглед, и многу ми е тешко дека неможам да помогнам. Знам, дека јас не треба ништо да враќам, ама луѓе тешко ми е дека го навредуваат и тоа само по фејсбук, и го навредуваат едни помочли, јас да сум на негово место нема да трпам ама баш ни една секунда некој да ме навредува.
Многу би сакала да му помогнам, стварно

 

Многу ми е страв за во понеделник,не се паднав во клас со ниедн моја другарка

 

Не можам да поверувам дека ја нема Не можам. Премногу се поврзав со неа овие години Кој ќе трча по мене кога ќе отидам некаде? Кој ќе се радува кога ќе се вратам? Тебе никој не може да те замени. Господи те молам врати ми ја

 

Еве...ова беше еден од оние кратки мигови кога сфаќаш дека животот би бил совршен, доколку времето би можело да застане. Во таквите мигови стануваш свесен колку се` околу тебе е кршливо, исто како кога невнимателно од средината ќе извлечеш само еден камен, за потоа да падне целиот замок.

Мигови, создадени за разговор, за расчистување со сомневањата, за објаснувањата, меѓутоа, прашањата се лепат на ѕидовите од стомакот и гледаат едно во друго, како да си кажуваат: „не,не, те молам, не, после тебе!“
Волшебниот збор измина, и јас се вратив во реалноста.
Мигот измина.
Ме врати таму каде што бев.

Овојпат не прашав „Зошто?“.
Едноставно, се навикнав.
Се препуштив.

Стравот и понатаму беше таму.
Беше моја ѕвезда водилка.
И така остана.
Нека ме води.
Знае тој.
Ако ме оставеше, јас ќе го скршнев патот.

Колку бурно, но ништо не се случи.

 

Ова фејсбуков стварно знае да е проклета работа!!
Му го пратев профилот и немав храброст да го аднам,па се радував на малкуте слики коишто беа дозволени да се гледаат и се јадев во себе си зошто не можам да видам се!!! Сеа коа конечно собрав храброст и го додадов посакувам никад да не го направев тоа...Открив многу работи кои ме спуштија на земја и ме вратија во реалноста...а убаво ми беше таму некаде у мојата фантазија..коа се си беше затскриено..

 

Релаксирање пред пц .. со шолја топло чајченце од нане ...
Со нетрпение ја чекам Есента златна

 

Она што во Америка е Џенифер,во Македонија е Марија

 

Зошто секоја вечер кога легнуваме сами, кога остануваме сами, потполно сами секогаш мислиме на тој-некој што не оставил, што ни го распарчил срцето, личноста поради која ни стои грутка во градите, празнина која не гуши, а убавите спомени поминати со тој-некој не пратат како ѕвезди во ноќта и тогаш посакуваш тој некој да е тука да те прегрне силно, толку силно за да се изгубите заедно во тивката ноќ. Но помислата каде е тој-некој, во кои прегратки се крие вечерва како лоша вештерка ја уништува целата магија, а душата пак се стега и пак се враќам на почеток од поново тука си до мене, се до зори

 

Не мисли така, биди позитивна, тоа нема врска ти во текот на една недела ќе запознаеш многу, ќе си најдеш нови другарки од сокласниците .. верувај

 

Ништо страшно.Јас кога се запишав во средно не само што во клас немав ниту една позната личност,туку во цело школо не знаев никој.На почетокот ми беше тешко бидејки сите си се знаеа од порано си беа поврзани само јас се осекав како аусајдер.И можеби подобро што беше така бидејки кога најмалку се надевав улета девојката која и ден денес ми е најдобра другарка.Цело средно го поминавме заедно и сеуште се дружиме иако после тоа продолживме и на различни факултети.Истото ми се случи и на факултет кога се запишав.Немав никој познат во групата во која се паднав. Првата пауза ми беше ужасно депресивна бидејки ја поминав сама за да на наредната пауза ми пријде една девојка и ме праша дали сакам да седам со нејзе во клупа. Така започна нашата дружба па понатака полека полека почнав да се вклопувам и со другите луге.

Не гледајте на промената како на нешто лошо,бидејки колку и да изгледа трагично во моментот од нејзе може да произлезе и нешто добро.Ако ништо друго ке запознеш нови луге и ке го зголемиш кругот на пријателставата.

 

Чудно.
Секогаш сонувам зад прозорци што се движат.
Знаате оние сонови,кои кружат околу вас ,додека минувате некој краток пат.
Тогаш кога ништо не е погласно од тишината.

Зарем има нешто погласно од тишината?