[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

nice day.

 

епа тоа е Теси-потрагата по работно место кога нема кој да те турне
незнаеш на кого ке налеташ, кој ке запознаеш

мило ми е што те насмеав Ричи
додека конечно се вработам, којзнае уште што не ке поминам-тоа само еден Господ знае

 

Богами srcekrsacka навистина си во право кога нема кој да те турне жалосно,денес една моја пријателка т.е сега баш ми расправаше за синот демек готово ке го примеа,ништо сосем друг дечко е на работа....и таа вели кога немаш некој!!!тоа е тоа во наша мила и убава земја Македонија!Да се надеваме на подобро
само надеж остана друго нема ама баш ништо!

 

Се прибрав и почнав да ги читам моите стари постови и сватив зошто сте ми се смееле!
Како пример првиот бакнеж и мојот одговор за сега никој но за неколку години сигурно ќе ви пишам еј се згазив од смеење ахахахаххахаха
За неколку години 10-15 години можда хахаха!
Ми идеше со митролез да се пукам хахаха зарем 2 месеци толку ме сменија
Да стварно влегов во пубертетот готово
Изгледа се заљубив.Многу знам што е љубов како да не нека си трескам јас нешто
Ама симпатија имам де!
Денес убав ден 2 септември прв ден од школската година ден кој нема да го заборавам
Преубав ми беше денов и случките во него.
А да секој ден се повеќе и повеќе растам од 154цм во февруари стигнав до 163цм
И така јас со измешани чуства си се смеам на моите мислења ах бе Ариелке во право беше дека ќе се смеам на моите мислења понатаму и еве се смеам.
А да си се пофалам за роденден добив преубави подароци.Денес сум се облекла сум се средила и отидов во школо сите буљаа у мене ослабена извишена абе мераци Алиштата спиеја на мене хахаха
И да од оваа година си ветив дека нема да шкрткам по тетратки и дека ќе учам на време а не пет до дванаесет и кујзнае како 5ки вадам.Али кратко траеше ветувањето почнав со шкртање на тетратките а се сомневам дека ќе учам навреме.Него каснам јас се договорив со другарка ми за надвор па да не ме чека кутрата таа.
Поздрав

 

Ете, и мојот прв училиштен ден за оваа година ми помина.
Го започнав со шолја чај.
Изладен.
Не! Подобро кажано-смрзнат.
Поради големата возбуда изумив дека треба да го испијам.

Дојде пресудниот час, а јас уште не си го знам името на школото.
Но, добро. ќе го научам. Е-хее. Дај му време на времето.
Му дадов.
И повеќе од потребното.

Отидов, видов, проверив.
Се запишав во новото школо. Ме примија.
Адреналинот на уште повисоко ниво.
Расте. Имплодирам.

Сега што? Каков ќе ми е класот? Никого не знам.
Татко ми беше со мене. Ме тапкаше по раменцето, праќајќи ми погледи со значение:„Се` ќе биде во ред!“
Мора да биде, помислив.
Но, не. Не беше.

Останав на часовите. Сама.
Буквално, се изгубив меѓу толпата од сите тие непознати лица. Сите тие странци.

Но, бев силна.
За себе.
Издржав до крај.

А сега?
Сега се надевам на подобро утре.

 

Прилично досаден ден. Бев во училиште, ма да кратко бевме таму, па нормално и доста е за прв училишен ден. Распоредот ни го кажа класната, се видов со класот, се поздравивме со сите, потоа еден круг завртивме и дома. Го фатив креветот, а кога станав бев во кома. Кој ден е, вчера бев во училиште..? На крајот сфатив дека денес е понеделник, втори септември и бев претплатне во училиште и установив дека денот е премногу долг. Ете сеуште клепам, се досадувам и така чекам да заврши денот

 

Четири лета како не сум дома... Последен Септември што сум била дома, е оној кога тргнав прва година на факултет, па еве сега. Денеска низ град беше прилично еуфорично, ученици, гимназијалци, родители со своите првачиња..Сите носеа учебници во раце, книжарниците беа преполни, кафичите измеѓу смените исто така.. Се присетив како се собиравме пред часови на кафе, или после часови одевме на кафе или во парк..И како капак на се на крај на денот се качив во школскиот автобус. И толку ми требаше.. Одеднаш осетив налив на емоции, и почнаа да ми надоаѓат спомени од гимназија. Можев да го почувствувам мирисот на новите учебници расфрлани по седиштата, можев да ги слушнам гласовите на моите комшии кои ме довикуваат од позади дека е време да се симнеме на нашата автобуска станица.. Го фатив телефонот во раце, очекувајќи дека ќе ми заѕвони. Ми се јавуваше на точно 8 минути откако ќе се качев во автобус, знаеше дека толку има до мојата станица. Одејќи си накај дома, ми шушкаа ливчињата под нозе, се колнам дека во еден момент бев убедена дека си доаѓам од втора смена од гимназија, низ глава ми се вртеа рандом сеќавања од професори, моите школски, од лекции и што треба да научам. Ми фалат гимназиските денови, ми фалат тие времиња..Ми фалат одредени луѓе, луѓе што заминаа од мојот живот и никогаш повеќе нема да се вратат.. Проклето боли ...

 

СДК дека премногу ми е спие иако преспав,незнам како ке ме биде оваа година со станување ама ајде се тешам последна е ке поминееее

 

Зошто секогаш кога ќе одам во паркот на секоја втора клупа мора да има „заљубени гулабчиња“?

 

неееееееееееееее , не ми се одит нашколоооо -.- не сакам не сакам не сакамммммммммм и не сакам и не не и неееее
сакам летоонцеееее <3

 

Сакам утре пак да одам на училиште...
Луѓето едноставно се навикнуваат на нештата кои не им се допаѓаат...наместо барање начин да ги направат тие нешта подобри...

 

Да си прошеташ надвор од нашата ни дотична државичка и да видиш што е живот!
Друг менталитет,друго се ..милина бе.. ех нашата ЧУДЕСНА ни земја.

 

Знаци на некои луѓе единствена цел во животот им е да те изнервираат!
Аман бре..

 

СДК ПОЗДРАВ ДО СИТЕ ОД МЕНЕ.ПРИЈАТНА ВЕЧЕР

 

Пријатна вечер.

 

СДК...не знам од каде да почнам ...


2ри септември...да да. А мене тоа веќе ништо не ми менува. Веќе не сум од оние што го мразат септември затоа што почнува школската година. И знаете што? Тоа колку што ме исполнува и ме прави среќна - ме прави и тажна. Ми недостига моето училиште...и јас не можам да поверувам во тоа но ете така е. Ми недостига вревата низ школскиот двор,па тоа кој како си го поминал летото,пиењето кафе после часови,бегањето од часови,барањето оправданија и слично.
Ах убави времиња беа...

*******

Од друга страна пак...времево почнува да влијае врз моето расположение. Само името на овај месец прави се чувствувам некако поинаку. Чудно... растревожено...
Не знам што ми се случува. Не е лесен овој период..
Депресија? Не би рекла.
Грдо чувство. Многу грдо. Ужасно.
Јас ли многу барам?? Или само ја чекам вистината...
Ми треба нешто. Нешто што ќе направи да не се чувствуам вака празно ..
Не,не сум осамена. Опкружена сум со луѓе што ги знам и ми значат но сепак фали ОНА нешто.
Или ОНОЈ ...
Оној што ги буди пеперутките во мене... Што прави морници да ми поминуваат низ телото...Што буди некое чувство во мене што никој друг не може да го разбуди...

Не...ова не е исправно. Но не можам против самата себе.
Не можам да ги контролирам моите чувства...

 

Првиот училишен ден..добро помина,подобро од колку што очекував,само не ми е јасно зошто родителите би сакале да му наштетат на своето дете?!?Зошто да го префрлат во училиште каде што одат најлошите деца кои што ќе му се потсмеваат на детето?Во класот имаме дете но, со посебни потреби,не може да биде како и сите други деца,му треба посебно внимание,а тоа го добиваше каде што беше досега,со нас,да, сега со сила го префрлија а таман почна да напредува...сега се ќе биде како порано,ќе го игнорираат, ќе го зафркаваат..само се надевам дека на крајот ќе испадне добро

 

Пријатна вечер.

 

Носталгија. Повторно. Треба да сфатам дека некои луѓе остануваат во минатото и никогаш повторно нема да се вратат. Тоа е тоа

 

Глупав, глупав ден.
Step aside coffee, this is a job for alcohol.