[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Ау, аууу незнаев дека ме сметале за толку опасен играч

 

Си седам, полека полека гние надежта во мене дека во набрзо време се ќе се смени и повторно ќе се насмеам мислев дека сум среќна дека имам се што посакав, но тмурното време и дождот ме освестија да сватам дека не е се толку розево на проблемите им нема крај, незнам дали ТОЈ сака да биде со мене, а заминувам,заминувам за 1 недела. Тешко е пробај да ме сватиш, ми значиш премногу во животот не би сакала да те изгубам Ах септември зошто мораше да дојдеш проклет септември.

 

Ваков чуден ден не сум имала никогаш во животот, а богами и сон.
Сонот - како се двоумам помеѓу двајца додворувачи, од кои едниот е мој тип, мажиште-пастув, голем, висок со чуден хумор, ебачки поглед и страшна интелигенција, а другиот спротивен - мирен, романтичен, со наочари и кој ми се чуде на мојата хиперактивност и енергија. Чудното беше какво курвиче бев во сонот, кога преку ден шетам и водам љубов со вториот не мој тип на маж, а преку ноќ откако ќе ме испрати овој дома, се впуштам во дива акција со првиот. Мислам дека ваквите перверзни сонови ќе ме дополудат, со оглед дека сексуалниот живот во моментов ми стагнира, со љубениов што сме на јаве, т.е со дечко ми - сме на различна бранша, па чекаме да помине овој мрднат период кој трае неколку дена и да си се вратиме на безгрижните љубени денови без напнатост и нормално - на добриот секс...ахххх
А сега за денот. Денот беше чуден пошто бев како издрогирана...предозирана поточно. Станав со толку малку сила, тешка глава и недоотворени очи....Кучето да не се разбудеше со мене и да не ме лижеше за добро утро по лицето немаше воопшто да станам, но кога го видов саатот и дека сум спиела добри 10 часа...станав. Си реков да си направам кафе, ама не, немав сила, немав сила да се измијам, па само го земав лаптопот и уклучив серија. Епизодата не беше ни до пола, мене очите ми се затвараа...Таман да заспијам, кучето квиче за надвор да мочка(да да, толку ми е паметна мојата мала негрита, што само за 2 дена си научи да си врши нужда надвор, за неа). Станав со петни сили, ја почекав и ја пикнав пак внатре со мене. Таа сака да си игра, јас мижам и се губам. Ми студеше, се тресев... Како да знаеше како тешко ми падна, виде не виде, си легна до мене под ќебе. Отворив очи после неколку часа, и се јавив на мајка и на дечко ми, и повторно куфер се додека не се стемни повторно. Значи никогаш не сум се изгубила волку во живот, никогаш волку не сум спиела и не сум немала сила за ништо, нит ми се јадеше, нит ми се дишеше...
Кога конечно станав во 18.30h, се побркав, се изнервирав и одма летнав кафе да си правам. За чудо бев за нијанса подобра, го мавнав кафето на две голтки, и си се истуширав и средив.
И за денот да заврше бар добро, со дечко ми конечно заминавме на пиволенд, си мавнавме по една шарска, по две точени скопска, си потапкавме во калта и така премрзнати си дојдовме.

Денес ми е роденден и полнам 22 години. Боже мој, како вчера да ми беше матурската, или кога се запишував на факултет...времето летаааааааааа!!!
Не планирам да организирам ништо посебно, освен што ќе го изнесам дечко ми на вечера и пиво, читај пивА и секако очекувам еден добар секс што мора да ми го поклоне со оглед дека поклонот ми го даде пред недела дена.

 

СДК дека урбаните власти можеа да го зачуваат паркот спроти скопски Бристол и дрвото до Бристол, а новите згради да ги градат позади стара железничка. Ем волкот сит ем овците на број ќе беа!

 

Како бре без компромис?
Не ми се верува,21 век а некој свет е уште убеден дека треба да му се наредува
Епа тогаш трпи,и нека те бричат на нула

 

...ццц, значи ова со фешн мешн во Њујорк веќе сите граници ги поминува. Типов ги прашува посетителите за некој дизајнер, а они „аа супер, ми се свиѓа“, „многу добра колекција“ итн. Не глумете лудило бре, врска немате!

Инаку „дизајнерите“ за кои ги прашува, не ни постојат.
www.youtube.com/watch?v=Y1-4xJdCt5U

 

Лошо ми почна денот...но, ќе се обидам да го направам остатокот од денот подобар...

 

Ме разбуди прекрасниот мирисот на пица од кујната. Ете, мајка ми станала рано да ни поготви пица. Едвај чекам да биде готова, па како и секоја недела, да седнеме целото семејство да јадеме.

Незнам зашто некој ја мразат неделата. Јас отсекогаш сум ја сакала, целото семејство собрано на куп, сите одмараат, има некоја позитивна енергија.

Имајте убав ден.

 

СДК дека кога ми се смее си ги отварам старите мислења од темата Смешни мислења и се смеам. Од оние новиве ни четвртина не можат да ме насмеат...

 

Да имаше барем една недела да се одмориш како човек, да ги наполниш батериите, само една недела ама и таа ја нема

 

Зошто требаше ова да се случи? Навистина не го очекував ова нешто од него. Сега сфаќам дека никому не треба да му веруваме. Очекува да му простам? Се трудам, но не можам Не, не и не. Може сеедно ми е, но не знам дали би му простила. Ме јаде во душата тоа што така ми рече. Може нема уште еднаш да бидеме заедно. Може и ќе бидеме. Ма сеедно, што сака нека биде. Во секој случај тој е виновен за ова. Нека размисли и нека се среди. Тоа е тоа. Ова ми беше ужасен викенд поминат во учење, иако не знам дали воопшто нешто ми влезе во главата. Па, наместо да дремам овде најдобро ќе биде да ја фатам книгата

Надвор е убаво и сончево, иако дува по некој ветер, но есен е нели? Па, искористете го времето за шетање. Нормално доколку сте слободни, зашто некој и не е

 

СДК
ете тоа сакам да кажам

 

толку ....

 

Депримирана сум утрово.
Одамна не ми се случило така да изгубам контрола и да потрошам толку пари колку што потрошив вчера И душа ме боли.
А воедно и разочарана сум од Пиволендов ептен, и револтирана од организација! И повеќе не идам дур не се опраат.

 

ПОРАНО НА ФОРУМОВ ГИ ИСКАЖУВАВМЕ МИСЛИТЕ СО СВОИ ЗБОРОВИ,А НЕ СО СЛИКИЧКИ НОНСТОП ВО СДК!

(И јас ко Nana19 се сторив,ама шо да прам,мора да си кажам)

 

Девојките кои велат “многу мажи трчаат по мене“, не смеат да заборават дека ниските цени секогаш привлекуваат многу муштерии...

 

Братучетка моја, со која во животов сум се видела неколку пати, онака случајно кај роднини на гости и ја имам на фб се разбира, ми пишува прееска за прв пат во животов...Дознала кај работам и директно ми поставува прашање дали сум можела и неа таму да ја "пикнам" , барала добра работа некоја, а била иначе 3-та година на факс (на 28 год), но ќе завршела секако...
Во оваа институција можам да ја "пикнам" секако, ама како хигиеничарка, да шета со џогер по ходници...Ми вика среди ми нешто молим те, и пари ќе ти дадам...Еххх златна, ниту имаш квалификации, ниту ништо, уште и пари нудиш на братучетка...И реков- какви пари бе, доволно е некогаш да се јавиш да прашаш како сме, што правиме...
Што мислат бе ова луѓево?! Дека со три години средно, службенички чин можеш да добиеш? Дали не се информирани дека со дебели квалификации луѓе (доктори, магистри, архитекти...) седат дома или информирани се ама мутави се прават...
И за крај да биде разговорот комплетен, типката ме прашува како сум успеала јас да "влезам" таму?
- Хммм...Чекај да се сетам како влегов... Аааа да да...Тоа беше пред 2 и нешто години на регуларен конкурс, објавен од компанијата, каде што при тоа аплицирав со диплома од државен универзитет и меѓународно признати сертификати за англиски и компјутери...Но тоа не беше доволно бидејки имаше уште 100 души пријавено и кога влегов во првите 10 на прашањето кое ми го постави менаџментот за тоа колку очекувам плата промрморев една приближно смешна сума...И тука им одговарав нормално...Иначе ако реално си кажев колку заслужувам, работата немаше никогаш да ја добијам... Кај нас е така за жал...И сега после 2 и нешто години, сум тука и секакви неправди и притисоци се оспособив да трпам...И писмени и полуписмени и неписмени да ги толерирам за секакви срања овде што гледам...! И дежурства скоро секој викенд...
Луѓево кога ќе им кажам кај работам мислат дека плата земам 40 000+...И мислат дека овде јас се слушам кој да се вработи, а кој не...!

 

знам се. Знам кога и како и колку жешко било.. Не заслужив.
Се надевам дека е вредна за сите наши години.

 

Денес ќе одмарам.Ќе научам/напишам нешто малце што имам и потоа ќе уживам.Музика или книга и чајче,и така некако.
Уживајте и вие.

 

... непознати лица ме обвинуваат дека сум била исфрустрирана и песимистка, зашто сум хејтала и мрчела.
Оф децо... ќе полнам 28 наскоро, а се чувствувам како 68 годишна уморна старица.
Да му се накакаш на животот во кој скоро полни 15 години отплаќам станбен кредит со моите дома, а некои новопечени парови за половина рата не умеат да се снајдат, па ми кука, се тресе и ми се жали - ти не знаеш колку е тешко!!!
Душо, знам колку е тешко. Многу веројатно е дека со овој уште неотплатен, јас ќе преминам на плаќање друг, целосно од почеток и овојпат сама, плус бонус 5 или 10 години.
Кога ќе ме прашаат - како ти помина животот, јас ќе имам подготвен одговор - едно 40 години во отплата на станбени кредити.

Но, добро, еве да ви откријам мала тајна... кога бев тинејџерка, па и подоцна некоја година подоцна може да се каже, од таа перспектива мене 28 години ми изгледаа прилично многу и прилично зрело.
Мислев дека ќе имам толку голема плата, што нема да може да ја потрошам.
Жени сериозни го мислев тоа. Мислев ќе завршам факултет, ќе се вработам, ќе напредувам и ќе тече се` така глатко и мазно, фер и праведно, според заслугата де.

Арно ама, некаде после 23-тата почна да ми кликнува дека ништо нема фер, ништо не е праведно и барем тука - ништо не добиваш според заслугата.
И да те обвинуваат дека си исфрустриран или песимист затоа што ја живееш и зборуваш реалноста, за мене е болно.
Дали воопшто ја мирисате реалноста или пак не, или се преправате дека не ја чувствувате (ако е така, ви оди многу добро и сакам и јас да го знам иљачот како се живее без да те дрмне реалната струја едно 16 пати во денот)... споделете, навистина сакам да знам.

Јас сум прва за тоа да е весело, да се радуваш од среќа, да се гледа чашката полуполна, да се бутка напред и кога си на дното, да се оди со позитивна мисла, да нема плачки пред народ, да стегнеш заби и да потрпиш... на крајот, затоа и си човек, нели?

Ама ете така некои денови, кога ментално ќе се раздлабочам, навистина не ја сфаќам поентата на таа борба и ете тука ми е болната точка и ете тука се ФРУСТРИРАМ!
Зошто? За кого?

Бројот на сакани и блиски лица кои си заминуваат од оваа проклетија расте и кој ќе остане да ја изгаси сијалицата тука?
Каде оди нашето скапано земјиче, каква пропаст преживуваме и како ќе биде тек за идните поколенија? И вреди ли да стискаш заби и да си пушташ крв од устата за некои лапачи, апаши, непрокопсани и полуписмени на ова парче земја?

И вреди ли?
И после си хејтал... море арно не земеш јажиња и да бесиш се` по ред.