[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

И викендот помина.Уште пет дена учење,тестови,испрашување..А,учење треба.Но,воопшто не сум мотивирана.Немам желба ама ич.Утре имам тест а,книга не сум фатила.Ама,мора што се мора се мора.Туку ајде ќе се натерам некако.Да бидам горда на себеси а,и моите на мене.Со легачење во кревет ништо не се прави.Да ги наредам сите петки па да немам мака како минатата година.
Ви посакувам убав ден на сите

 

Spoiler

Те сонував ноќеска и тоа два пати.Првпат како седиме во кујната и ти ме прашуваш-Ако сум слеп дали би ме почитувала?Втор пат те гледам измачен во постела срцево ми се стега,а сакам да те гушнам а ти бегаш од мене.Не знам што значат соновиве,ама некако денес посебно сум свесна за твоето одсуство.
Се сеќавам кога ме чекаше на железничката станица кога се преселував и очекувам повторно да тропне вратата кога се враќаш од работа и прашуваш што има за ручек,или кога тропаше во гаражата и нешто поправаше,ми фали кога се „тепавме“ за една чоколада,дури и твоите негодувања дека супата е пресолена или месото жилаво.Се ближи времето за гроздобер,се сеќаваш ли колку ме смееше,дури и стомакот ме болеше од смеење.
Најмногу од се ми недостига твојата љубов.Кога размислам ти и никогаш не си ми кажал дека ме сакаш.Беше тих,молчалив,зборуваше само онолку колку мислеше дека треба.Знам дека ме сакаше без ниеден изговорен збор како твое најродено дете.А не бев тоа.Криво ми е што моиве деца нема да запознаат еден исклучителен човек.
Денес без причина ти бев на гробот,запалив свеќа и прошепотив.Ми фалиш ,тато.

 

Станав од креветот, си сварив кафе и седнав на
троседот. Ете, првиот дел е завршен.. сега иде
оној потешкиот, почнав пак да размислувам за
тебе. Кафето ми се олади, а уште го немав ни
пробано.. заминав во светот каде што ми е
убаво, во оној нашиот. Не ми се верува дека ми
е така убаво, а велат убавите работи случајно
доаѓаат, исто како ти што ми дојде. Стравот од
премногу убаво е некоја до некаде ќе речам
нормална работа, за оној кој искусил малку
повеќе. Ама, ете или јас така се тешам... или
навистина е така, не знам. Ќе останам на ова
убавото, ова нашето... го пробав кафето, ми
загорчи устава. Ете, знаев... не е се така убаво,
има понекогаш и нешто горко, среќна сум што во
случајов тоа горкото не си ти.

 

Денес си разгледувам слики од денешниот ден од пред многу години.
Јас на мои 4-5 години, дотерана, со сплетена коса, качена на столче во нашава трпезарија, држам погача во раце и заедно со дедо ми ја креваме за здравје. Тој, облечен во неговата мантија, става вино во погачата, кажува молитва, а јас повторувам по него.
Во раното детство така го одбележувавме овој празник, ама веќе одамна на овој ден кревам погача во црква. И секогаш 22ри септември ми е ден кога се потсетувам на некои магличави спомени од дедо ми, кои нажалост ги имам во многу мал број. Сé што памтам е дека секогаш со него си носеше чешле, а јас сакав да му седам во скут и да му ја чешлам долгата брада. И ми е премногу жал што не доживеа подлабока старост, затоа што сум сигурна дека има многу работи кои ќе ги научев од него. Беше премногу добродушен човек, паметен и многу начитан.

Нека ни е за многу години овој убав празник и честит именден на сите оние кои ги носат двете најубави имиња - Јоаким и Ана

 

И самата не знам што сакам да кажам...

 

СДК од паметна жена го добиваш она што заслужуваш, а од глупата она што го бараш..

 

Денес влегов тивко во новиот став, во новата населба во истото Скопје.
Мислев дека ќе ги разбудам пополека го кладов клучот но згрешив цимерките беа будни.Некој компија ги разбудил чукал на врата и ѕвонел оти неговата сопруга се гушела па да викнат брза помош.И потоа пијавме кафе. После кафето туширање. И повторно истото како лани.Гледање серии и филмови на лаптоп.Искрено станот е преубав ми се допаѓа погледот од мојот прозорец. Ми се допаѓа што имам голем орман за сите мои алишта. И ми се допаѓа што дневната е разиграна.Во бои е варасувана ( жолто со бело ) и има тапет имаме систем па си слушавме и антена 5.Потоа бевме до сити мол и пазаревме.Тел за туширање нов, шампон, јајца, шпагети, макарони, соленки, чокоооолада и такви студенски работи. Па сештање низ сити мол...........низ бутиците и назад и сега дури се чуствувам премногу изморено.Се чуствувам како денов да е започнат уште пред 30-40 часа. Ми се спие, гладна сум.Само што пијам кисе вода и не сум жедна поздрав и имајте убав ден.Јас ќе имам, се надевам

 

Значи колкава разлика има меѓу виртуелната и реалната комуникација кај некои луѓе... Едноставно сигурната позиција дома, пред лаптопот, дава „храброст“ да се искажат.
Навистина е жално е кога некој само на интернет може да се истакне како комуникативен лик, со смисла за хумор, којашто дури понекогаш има храброст и виртуелно да се кара, а всушност ти го познаваш и знааеш дека во реалната комуникација, лице во лице со друштво, се срами да каже две реченици, а не ни станува збор за некаква дискусија.
И не сакам да им се потсмевам на ваквите, туку едноставно ми иде да ги станам од компјутер и да им помогнам да се ослободат, да сфатат дека е многу поважно тоа што ќе го кажеш лице во лице со тие што ги познаваш, а не она што ќе го напишеш зад мониторот.
Дружете се и забавувајте се во реалноста, не дозволувајте да заборавите да комуницирате без тастатурата...

 

Ја сакам есента,го сакам дождот,покријана со меко ќебенце,звукот на капките и мојата омилена музика.Се чувствувам среќно и исполнето

 

Оддамна немам пишано тука. А што да пишам, немам што да ви кажам.
Деновите си поминуваат обично, на школо-дома, спиење, серии. Само за тоа знам.
Викендов не испаднав ич, само дома, дома и дома.

Тој, добар, тоа го знам. Доаѓал овој викенд овде, ама не испаднав, не го видов. Ете, недела пак си замина.
Всушност, зошто го мислам уште не ми е јасно. Си ветив дека ќе го заборавам.

Ќе го заборавам сигурно, само мислам на тоа што било или ‘затворам очи да не избледне се‘.
Ќе помине и тоа. И тоа е само период.
Што не поминало? И добро и лошо, се ќе помине. Тоа го знам.

На школо ми е убаво. Ми се иде.
Единствена пречка е учењето, ама кој го ферма. Средно нели е најубав период од животот, дружењето е битно.
Утре правам тест англиски, граматика, кошмарот мој.

Одам јас да поднаучам нешто, и да си се дружам со тУжните љубАвни песМи.

Останете ми убави и паметни.

 

Што правам кога ми е досадно?
-Си пишувам сама ЛП на Фемина

 

“Времето лечи се’ “. - Често употребувана фраза, која мене ми оди на нерви. Не верувам во неа. Не е вистинита.

Времето не не’ лекува, ја нема таа моќ, единствено ни овозможува да се навикнеме, да се научиме да живееме со тоа што ни се случило. Да заборавиме? Да, можеби да заборавиме, за некое време, не засекогаш.

И после толку години, ја чувсвувам истата неудобност кога ќе се сетам на прерано згаснатиот живот на еден другар, значи времето не ми ја излекувало лутината и болката, туку ми дало простор за многу други нешта кои ќе ми го тргнат вниманието од секојдневието, па за момент ќе заборавам.

И после толку време се прашувам зошто некои мизерни работи мораа да ми се случат баш мене? Кога ќе се сетам на некој таков ден, ми се раѓа истата горчина како и тогаш.

Само што сега со насмевка ги испраќам лошите мисли, потсетувајќи се, дека животот е убав, дека сум жива, здрава и дека моите најблиски се околу мене. Можеби глумам? Од страв да не ми се случи нешто лошо?

 

Тука сум.
Викендот ми помина напорно, спремања купвања на куферите.
Кафиња со сите, да се видам дасе поздравам.
За 1 сат заминвам, заминвам и јас да осетам студентски живот да се осамосталам, да се дружам и шо е најважно да учам.
Ќе ми недостигат сите, другарките, мојте, ама најмногу брат ми, го оставам тука, му давам можност поќе да учи Срцка ми е знам дека ќе се јави по 2 дена, ај дојди сии
И така, од утре почнувам нов живот таму, поќе учење, дружење и слично.
Вас ви посакувам убава недела, и само насмевкии
Се читаме за недела дена.

 

Треба да учам. Имам многу за учење. Ама ете, ниту желба, ниту концентрација за учење немам. Незнам веќе што да правам... Ќе спобудалам.

 

Крајно сум непродуктивна денес.Желбата за учење ме напушти максимално, за вежбање исто, за средување низ дома исто, само за јадење ми е тука. Пмс и се можно. Моите килограми си варираат, те си качувам , те си симнувам 2 кила. Јадењето во овие часови ми стана забавно. Не дека ми се јади, ами така што да правам ај ке си грицкам нешто.
Па гајле ми е ке си ослабам пак. Имам време.
Тмурна, сива недела, плус тоа ладно време, како што ми се гледа ке врне.Повторно ке кажам, не ја сакам есента. Морничава ми е.. Се стемнува уште од сега.
Се префрлувам од еден на друг кревет , од една кај друга другарка по комшии, од една на друга лекција и се така оставам на половина. Официјално ја отворив сезоната на топол чај и единствено тоа ми е интересно денес. Си пробувам нови вкусови кои не сум ги пробала и се трудам да се стоплам ,ама некако слабо ми оди. Нозете ми премзнуваат....Леле, ништо не ми чини. Мразам недела!
Утре понеделник уште еден сив есенски ден,се надевам дека нема да врни не би сакала да прокиснувам во патиките, и да се мацкам во вирчиња. Ке му бидам благодарна на времето.
Имајте убав ден.

 

Го спремавме прееска брат ми, си отиде во студентскиот. Прва недела дома без него, уште сега ми фали. Нема кој да галами и да ме смее. А и цело лето бевме разделени. Ама него го чека нов почеток. Со среќа нека му е

А јас имам 3 испити кои треба да ги спремам оваа недела. Последните ми се, и толку. За мене дојде крајот на факултетот, и студентските денови.

И сега што понатаму?! Е, од ова се плашев 4 години додека студирав. Од немањето обврска, од досадата која убива, од непродуктивноста. Прв ден ми е дома вака, и мислам дека ќе пукнам.

 

Утре е понеделник...уфф...зошто мораше толку брзо да помине викендот...

 

Времево тмурно но јас не Расположена до таму бидува, настинкава ми поминува, си станав рано, средив по дома , ги отворив сите прозори, си ја сменив постелнината, си пуштив убава музика, ќебето и чајчето во раце и се таман Си ги сакам овие денови,почнав и нова книга да си читам .. негде за 2 недели ми е роденден ... Просто кажано се чуствувам исполнето , се надевам ќе потрае

 

Што се прави во случаи кога си лут со самиот себе си?
Не бе не си прам муабет,и точка!
Ми чурат ушите од бес!

 

При една прошетка на соседната улица,минав крај една куќа со поткровни соби,секоја соба имаше прозор со поглед кон небото и уредно наредени цвеќиња.Знам дека е банална работа, но ме меѓепса таа подреденост.Ако некогаш имам можност повторно да го бирам погледот од мојата соба,би сакала да биде кон месечината ,ѕвездите,и нијансите на небото.