[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Од сите земаме по нешто. Може да е збор, реченица, цела една приказна.
Може да е движење, енергија...
Се нешто ќе им земеме.
Ќе се создадеме. Ќе се пресоздадеме, подновиме, обновиме.
Секогаш ни годи, а, не секогаш го забележуваме,или потенцираме ко такво.
Дали биле на поминување, пружена рака без никаква намера да се остане, или, сме останале, но, само за малку... пак, станало и многу, или, било пак, како и да не било - ќе си го земеме!
Кога би знаеле, само кога би разбрале за тоа, земено нешто.
Некои од нив би не обвиниле и за кражба!
Неизбежно.
Драмење, ама.
Тие некои, тие се луѓето кои сме ги повредиле.
Повеќето од нив,богами и се.

 

Абе роднини да ти љубоморат и да ти водат инает, РОДНИНИ ало, до кај стасавме! Што воопшто ми се пикаш и сакаш да разговараш со мене кога не ми мислиш добро? Подолу не може да оди човештвото.

 

Знате какви се луѓето кои живеат во село?Душите им се топли,а рацете груби.Делото што ги прават кога колат некое животинче за зима,е свирепо и очите им се тажни.Чуден некој свет.Поврзани со душата за земјата како стебло со коренот.Збрчаните лица носат своја приказна само кој и како умее да ги прочита.Препуштени сами на себе и на суровата борба за опстанок,особено кога љубимците на нивните деца и внуци ги носат на колење.Велат -така треба.А во себе-ах проклет животе...

 

Ги гледам старите фотографии.
Ме облева чудна топлина.
Го гледам она насмеано мало девојче со плава и кадрава косичка и крупни зелени очиња, среќно е со својта нова играчка од мама и тато.
Потоа истото девојче со бујна косичка со која ветрето си поигрува, качена е на рингишпил, се смеее, среќна е...многу среќна.
Друга фотографија исплашена во прегратките на дедо мраз, гледа накај мамичка.
И така безброј спомени во главата, безброј вратени филмови назад и повторна реприза.
Убаво ми викаше мајка ми, чувај ги фотографиите тие се драгоцени спомени, била во право.

 

Значи ич ич ич не можам да си го најдам местото откако си дојдов назад и многу се нервирам ради тоа. Не знам до кога ќе трае фазава на навикнување, ама не можам со зборови да ви опишам колку само се' ме нервира.


Не ми се прави ништо, не ми се оди никаде, не ми се зборува, не можам да поднесам луѓе во поголем дел од времето (ништо лично, до мене е), ме боли ногата на моменти и таман ќе намислам нешто да правам, бам олкава ќе ми стане, бамбарка, и сум си толку станата досадна на самата себе, што можам да замислам како им делувам на другите. Не сакам ни да помислам што ќе се случеше да го поминев цело лето вака, осеќам дека ќе си расипев добар дел од другарствата, односите дома, врската... нема ни еден месец како не правам ништо и веќе ме мавнаа бубачките.

Јадењето ми се сведува на живи глупости, во глобала на нешто благо, после ќе се чудам од кај ми рипа меот и дека тоа отпозади на сенката што мавта не е друг човек, туку ми виси грбот. Препекав да се вратам, мачно, вакво такво, ама си имав мое место, мои работи, мои пари, и осеќам дека ќе ме мавне некоја швркната, чудна идеја наскоро, оти ако останам во монотонијата во која живеев претходно, тешко мене.

Ааа и напанак тоа, додека бев таму, знаев, дечкото тука, не можеш да го видиш, да го допреш, да го гушнеш и тоа е тоа, се помируваш и функционираш, со него лесно е, него главното беше самата со себе да се помирам. Можеш да си пишуваш на фејсбук кога ќе имаш време, да му кажеш чисто онака дека си добро и тоа е, немаш време за повеќе. Толку се исклучив, ама ептен, што сега мислам дека ми излегува сето на површина. Се осеќам како овие, оверли атачд грлфрендс , а не сум таква, ама ич. Цело време, откако си дојдов, а посебно откако си дојдовме од одмор, мислам да не му се случи нешто, па ќе знае ли да се снајде, па како баш сега е таму, и сам ако остане, иииииии... Мислам дека на моменти сакам да го протресам и да му кажам АБЕ НЕ ИСПАЃАЈ од дома, да не се секирам за тебе. Јака му душа на човекот со мене, ама стварно. Прееска ми вика, абе голем сум, можам да се снајдам.. Си викам во памет, абе знам дека можеш ама, ама, ама... ПМСССССС!

И како и секоја година во овој период, си викам како ќе се справам и со факултетот, и со испаѓања, и со друштво, и со дечко, и пак треба да се брка работата за наредното лето... Од многу мислење глава боли, озбилно. Најлесно ми е да изедам едно чоколадо, Милка орео (не сум фан на орео, ама сфатив зошто - им фалело Милка измеѓу), да испијам многу вода и да заспијам гледајќи Биг бенг тиори.

Борба почиња од утре... Оу мај гад, колку само сите ги мразам.

 

Ете и јас дочекав да земам прва плата Преубаво чувство... Вложен голем труд, но резултатот е сладок.
И така ете јас се вработив, се вработи и дечко ми и секој што ќе не сретне наместо да каже нека ви е со среќа работното место, знаат само да кажат епа ете сега се вработивте може да се игра на свадба. Абе луѓе и што ако имаме работа, мора одма брак? Е не мора, баш за инат...
Ама тоа е, секој си зема за право да ти кажува што и како да правиш...чуден народ постои...

 

Исто мисленици сме со Иво Андриќ

 

Може некоја да ми пише лп? Ве молам,многу е важно,навистина ми треба разговор,совет и мислење бидејки веке не знам што да направам..

 

Незнам што чувствувам , незнам што е со мене....зошто? Зарем морам да сум ваква ...зошто не сум како сите нормални девојки?
Дали да плачам или да се смеам?Дали се убави разликите или не?Зошто секогаш успевам да се затрескам во некј кој не ме регистрира ни 2%?Зошто не има дозволувам на момчињата да ми се доближат?Зошто сум на дистанца од сите?Зошто сите што ги сакам ги бркам од мене?
Вистината е дека глумам јака , глумам јака за да не бидам повторно повредена...
Мислам дека никогаш нема некој да ме сака... Ми недостига љубов

 

Сдк постојат луѓе во нашиот живот кои од многу причини не сакаат да ја слушнат вистината.Клучот е да се држите далеку од овие луѓе затоа што не постои начин да ги промените.

 

Ако некое машко ве изневери,веднаш кривицата ја барате во "курвата"
Но зарем некој што ве сака би помислил на такво нешто?

 

Утре е понеделник. На училиште сум. Но, ќе помине и оваа недела и повторно ќе дојде викенд. И повторно ќе заврши викендот...И повторно, и повторно...И ПОВТОРНО...И само уште три месеци ќе биде така. Потоа сме на распуст. Но и распустот ќе заврши. И повторно на училиште...И секогаш ќе биде така. Еден ист ден ќе се повторува...и потоа ќе се смени. Па новиот ќе се повторува...

 

Редно беше и јас да си најдам пари во јакната што сум ги заборавила некогаш

 

СДК дека го мразам понеделник..
А со душа го чекам 11 Октомври. Е сега до тогаш треба да поминат една недела и 5 дена. 2 шаколски недели. Оф бе брат.
Зошто тоа што го чекаме доаѓа толку бавно, а тоа што не го чекаме, толку брзо?

 

Нацртав ликовно,поднаучив биологија..Сега одмор малце.

 

Лелееее помина викендот,кој ја измислил првата смена, коој ??? Воопшто не сакам да одам прва смена,си ја сакам втората,не сакам да станувам уште во 6 и да одам како вампир на школо. А сега морам да одам да спијам, зашто мала е веројатноста дека ќе успеам да се разбудам во 6 )

 

Недела како недела, никогаш не ми е бил во најомилените денови, а сигурно за тоа виновен понеделникот. Но денес, нешто баш убаво ми беше, ништо посебно не се случи, но сеуште се чувствувам супер.
На сите ви посакувам убав и успешен почеток на неделата

 

Не ми дозволи мајками да испаднам со него. Или ако испаднам да му каже на брат ми.
Сфати ме жено, сакам ти да знаеш, не он. Сфати дека и јас сакам да испаднам. Јес да е постар од мене, ама сакам да видам, сакам да пробам.

Недела, освен ова убаво ми помина.
Цел ден лупев пипер , ама после многу убаво си поминав со друштво. Смеење, шали, зезања колку сакаш.

Убава работна недела имајте.
Позз.
http://www.youtube.com/watch?v=AIGGVIkcyWU