[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

понекогаш некои случувања не се праведни во нашиот живот!. сепак со господ напред да биде добар крај.

 

"Take me somewhere I can grow
Give me something let me go
Tell me something I don't know"
-Laura Marling

 

Минува недела. Минува месец. Минува година. Но денот кој го паметиш - никогаш !

 

Сеуште не можам да одлучам дали ми е ладно или жешко...Уфф...

 

Ауу каков викенд ...
Напорен но незаборавен!
Сабота - Дестинација за шетање? Цело Скопје. Ама баш цело.
Од Пелагонија па Центар - Стив - Карпош - Центар - Аеродром - Центар...уфф. Но бидна. А останаа спомените. И конечно се видов со него. Кратко али слатко.. А разделбата? Повторно тешка...
Затоа што денес денот го резервирав за кафиња со другари/другарки вчера беше единственото гледање со него. Тешко...многу тешко :/ Веќе ми недостига...
Денес прошетка низ центар..кога пред мене го гледам него... Добро ли видов? Или сонувам?
Судбина ли е? Во цело Ск СЛУЧАЈНО да се сретнам повторно со него кога не се ни слушнавме а бевме на различни страни. Прегратка што траеше цела вечност...

Спојлер

Ako još uvijek pričaš o nečemu, još uvijek ti je stalo.

И тоа како! Секогаш ќе ми значи...иако не знам кога ќе биди нашата повторна средба. И дали ќе ја има некогаш...

 

Значи мразам кога сум прва смена на училиште,глупости таман се навикнав да си поспивам до 10,сега треба да станувам уште од 6,ми се плачи Не е смешно
ај одам да си легнам,оти не знам повеќе што зборувам, добра ноќ девојкии

 

На 15години и се смени животот се појави Тој. Се сретнуваа кај школската сала, седеа на степениците. Беа среќни. Со гордост се шетеа низ улиците фатени за рака или пак гушнати. И невиноста отиде кај него. Неа ја знаеа неговите родители, сите негови роднини кај и да одеше и таа беше со него. Заедно беа цели 5 години. Едноставно беа среќни. Е тогаш пукна проклетство, ништо не одеше како што треба. Кавги, кавги и само кавги.... Раскинуваа па се смируваа и се така цела година. Стигнаа до 6 години врска од која последната година беше проклета. Си ветуваа едно со друго, а ништо не исполнуваа. Таа собра храброст и стави крај, овојпат беше навистина крај. Тешкото допрва доаѓаше. Плачеше и се прашуваше кој ли беше крив. Ни еднаш не се сретнаа освен што понекогаш ќе се слушнаа на телефон само колку да се расплачат еден со друг. Поминаа месеци таа си фати дечко. Не го сакаше прво, ама го засака или барем така само мислеше. Беа заедно скоро 2 месеци. Таа грешеше, а тој простуваше. Но тој сакаше да биде интимен со неа, а таа пак се плашеше да не биде повредена од него едноставно не беше сигурна. Му рече се плашам, мислам дека сакаш да ме искористиш и да заминеш. Тој ја наведна главата и и рече дека не очекувал такво нешто да слушне. И рече дека сака неколку дена да одмори, побара од нејзе да не му се јавува, тој ќе ја побарал. И си заминаа....

И сега се прашувам дали правилно постапила

Имајте убава вечер. Ве бакнувам

 

Тотално полудев.Овие работниците што чистат улици си седнале на тротоарот,јас така поспана си излегувам на балкон и си викам - Кој ги ставал букетиве со цвеќе на тротоар? Коа се освестив дека уствари се луѓе дамла ме удри.Ахх најубаво ке биде да си легнам..најубавоо.

 

Ама некој луѓе буквално со предупредување треба да идат или уште подобро со упатство за употреба никако не можеш да им погодиш, ама нема затоа господе подари ни трпение

 

Веќе ми е мака од она оправдување зад кое се кријат сите оние кои сакаат да ти згрешат „Човечки е да се згреши, божествено да се прости.“ Ја бре, некој да бара од тебе да бидеш божествен, а ти од него да не можеш да бараш да биде човек...човечен човек. Така што, не туку мудрувајте за божественото кај другите, туку признајте ја својата грешка и прифатете ја одговорноста од истата.

Затоа што најлесно е да бидеш таков каков што тебе ти е најлесно и најудобно да бидеш и да го изнудуваш божественоста и пожртвуваноста од другите.

 

И пријателство само по себе е некој вид на корист.На пример,корист е да имаш некој со кој ќе бидеш среќен заедно или тажен,корист е да му ги кажуваш сите тајни на некој и да имаш некој да те сослуша,корист е кога ти треба другар за гледање филмови заедно,корист е да имаш некој кој постојано ќе биде покрај тебе...

*Чувството кога јадеш студент микс-грицки а си апсолвент

 

http://kafemuabetsoarea.wordpress.com/

Прв пост на моја познаничка и ми се допаѓа,што мислите вие?

 

Не можам и не можам да разберам што психа е таа на 65 години некои луѓе уште да сакаат да работат.

Денес ми доаѓа колешка (стара, одвратна, сенилна, се она знае, ако е со средно школо) и ми вика
-Кики ај те молам на биретата одчитај ми ја вредноста на киселината не можам јас очиве знаеш...
Пред некој ден пак
-Кики ај те молам извади ја сондата од танкот тешка е јас не можам знаеш...
А да не зборам што секој ден јас се качувам по тие танковите 10 м високи на работа....

И денес ми пукна филм
Пак рече -Кики ај напрај ова јас знаеш... (и заќуте)
Викам -Не знам...Што треба да знам?
И ќути

Еден единствен збор ако кажеше ке завршевме пред дирекоторката. Па преку глава ми е кога го гледам неспособни стари караконџули, завршиле некое средно на времето, стекнале искуство, и сега нејзе пари не и требаат и треба друштво ке работи таа и за мизерна плата оти и без тоа пензија си зима. Ама ете доаѓа на работа, за да не може да се прими некој млад човек, кој струга реди роба у маркет за 10 000 а животен сон му е да биде лаборант.

Ај да е способна ајде, ама кога не и држи гзот шо само доаѓа сплетки да прави. Место ете ако е јака да не научи нас помладите нешто, да ја благодловувам цел живот, она знаењето во гроб ке си го однесе, а тука на работа доаѓа само за да оговара, да наредува, да се кара, и за да не ја заборават лугето, оти такви клетници немаат ни пријатели ни фамлија ги сака никој.

 

yeee.. happy birthday to me eve veke pominaa 2 casa od noviov "den" a mojot sakan seuste mi se nema javemo za da mi cestita stvarno sum tazna..izgleda zaboravi a kako i da e luta sum

 

Пробувам да се сетам на нашиот последен бакнеж...
На последната прегратка...Едноставно, не можам... Ни пак на последното, Те сакам,
Сум знаела ли дека тоа било последен пат што ќе ме гушнеш ? Сум претчувствувала ли ? Ни на сон...
Зошто не ми кажа дека тоа е последен пат ? Зошто ? Ќе те гушнев најсилно што можам, и ќе те држев така силно ... впивајќи го твојот мирис, додека не се убедам себе си дека го запомнив секое деталче и да го помнам засекогаш.. и тогаш да те пуштам да си одиш.. Не вака...

 

Никад нема да не биде затоа што немаме чувство за свое и наше и се правиме граѓани на светот по едно случајно искуство со странство (и при тоа зборам за подолго), а сме прости селанчиња со суета голема колку целиот универзум.
Тоа значи дека немаме поим како функционира светот,а се правиме сезнајковци.
Одете прочитајте книга и размислете кои сте реално вие. Значи... чувство за свое! Позлобна нација од нашата не сум сретнала.
Следнот патриот кој има бизнис и 20 вработени на кои не им дава годишен одмор и платени прекувремени часови работа има да го плукам во фаца. Кој патриот си ти кога му го правиш тоа на својот народ?
И да се разбереме, годините се битни, не ми глумете дека духот ви е млад.

 

ВЗАЕМНА КОРИСТ !

Денеска најдов еден денар и ме потсети на тебе.... има две лица а не вреди ништо.

 

Нервоза и депресија на нивоу!
Вака би ги опишала последниве неколку дена. Се` нешто ме нервира,нешто ми фали...
Ме стегаат градиве, душава ме боли.
Ја истурам нервозава на луѓе кои најмалку го заслужуваат тоа, а откако ќе сфатам што сум направила плачам и ми иде главава од ѕид да ја удрам. Може ќе дојде мозокот на место...
ПМС не е. Што ми се случува и јас не знам.
Секој ден се убедувам самата себе да не се нервирам за непотребни работи, ама џабе ми е. Пак истото.

Последниве неколку дена сфатив дека многу луѓе сум одалечила од себе. Некои повремено, некои засекогаш. Сум ги изгубила. И овој пат, дефинитивно вината ја барам во мене. Не е можно да биле виновни другите. Штом ги губам, значи до мене е. Јас или не знам да задржам човек покрај мене или пак јасно им давам до знаење дека не ги сакам во мојов живот, а откако ќе си заминат се каам за тоа што сум го рекла и направила.
А тие што ги сакам не знам да ги задржам. Ги оставам да си одат без да превземам нешто.

И така. Не знам кај терам. Чекам да се појави некој, да ми удри 2-3 шамари и да ме свести, додека има време.

 

сдк бевме заедно а пак нешто беше тажен. и мислам дека не беше тоа ради парите што непромислено ги изгуби... не знам зашто...