[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Град Скопје да ми плати за молерисување!
Цела куќа ми е замачкана со крв од комарци, не знам дали е само кај мене ама синоќа ме нападнаа.
P.S. Уште еден убив додека го пишував постов

 

Сакам да кажам...дека време ми е за кафе,има и за вас

 

Е така си е.
Ако сега не си угодиме на самите себе,тогаш кога? Еднаш се живее.

 

Добро утро феминки!
Татко ми си станал уште во 8 и отишол во McDonald's да си купи тостови и кафе за доручек, а на мене ништо не ми купил, а од одамна немам јадено во McDonald's.
Инаку ајде среќен Helloween на сите што слават и убаво да си поминат вечер, ако одат на некоја забава и сл.


Јас и покрај тоа што не сум во школо денес, морам да учам за тестовите во биологија и историја.
Бидете ми поздравени и имајте убав ден!

Едит:И да навистина е среќа! Многу си ги сакам .

Spoiler

 

Добро Утро и од мене феминки!
Ни се ближи викендот, да се надеваме на барем уште еден сончев викенд.
Имајте убав ден.
Бидејќи од феминките погоре веќе имаме кафе, ајде од мене колачињата, да одат со кафето.

 

Добро утро и од мене
Ви посакувам убав и среќен ден(мене ќе ми треба многу денеска за на училиште)

Да се заблажиме

 

http://grid.mk/read/news/506112508/5026 ... ska-statua

own: own: own: Да имаше facepalm тоа ќе ставев. Земај чиче комбето и правец во психијатриска болница.

 

докториве во градов се за никаде-секој пациент приказна за себе би требало да биде
а не мајка ми отишла на невролог и неврологот бидејки ја знае и кажала дека одам на психијатар и мегу редови пијам антидепресиви-намерно не и кажав познавајки ја мајка ми каква е паничарка невидена
следниот пат кога ке отидам јас кај неврологот,ке види убаво
и после нормално следат бесконечни прашања, разговори од видов ама зошто ти не ми кажа бла бла бла е се разбира следуваат солзи и зошто си ме мајко родила

 

сдк дека слободата е толку блиску. последниот стресен ден е денес.

од утре сум невработена и среќна, слободна . мислам дека ќе бидам најсреќната невработена личност на светот. ќе ве частам да знаете

 

...ментално се подготвувам уште отсега.
Многу ми ја цицаат енергијата тие куртоазните средби што ви ги зборев пред некој ден. Значи МНОГУ.
Не ги мразам луѓето, не ми направиле ништо, ама ете... не сме блиски, си немаме заеднички теми на разговор и не ги чувствувам како дел од мојот свет. И многу мразам кога и дечко ми непотребно се вовлекува во тоа.
Демек, ајде, останува на вас (младите) да продолжите да се дружите како ние постариве.
Ако кажам (кога веќе морам да бирам) дека попријатно ми е во друштвото на постарите и со нив имам повеќе теми на муабет, ќе ме сметате за мрдната?
Не ги можам, леле стварно не ги можам.
Кога конечно ќе се одделам од дома за некој месец, во мојот дом богами ќе важат поинакви правила и нема да има слободен влез за кој-годе.
Ма не роднина, Исус ако сака нека има истетовирано на челото.
Абе ајде... понекогаш ми паѓа на памет дека со она „чувај си го ближниот свој“, сакале да кажат - „чувај СЕ од ближниот свој“.

Има роднини и РОДНИНИ.

 

Како било да си у центар пажња...
Од секаде: Среќен роденден, среќен роденден, среќен роденден.

 

СДК дека спомените од детството ми ги наполнија очиве со солзи. Чистев до сега една полица со книги и ја најдов мојата омилена книга "Пајажината на Клементина". Многу мрзам пајаци, ама на книгава се имам утепано од плачење, бидејќи ми е многу жал на крај кога Клементина умира Ја прочитав последната страна и еве ме сега, не можам да се смирам, уште плачам. Многу жална книга ми е.

 

Прекрасен ден!

Јас се спремам сега и го зграпчувам денот. Враќање дома дури приквечер.
Мора од се по малку... шетање, уживање, учење.

 

Ви го претставувам најголемиот хипоходричен јадник на светот, односно јас. И не можам никако да се променам. Само а болести мислам.

 

Многу сум уморна.
И од школо, и од обврски, и од домашни проблеми ама од се !
Сакам да се затворам во себе и лежејќи цел ден да гледам серија само јас !!
Ми треба мир малце

Ама викаат неможе. Ај отидов у школо.

 

Од толкава спанка што сум се плашам дека некогаш ќе задоцнам за на работа кога сум втора смена...

 

Цел ден седам дома и го чекам брат ми.
- Ало, кај си , доаѓаш?
- А-ха, идам, ... седи чекај ме.
- Абе идеш, кога, во колку ќе дојдеш?
- А , бато, па ќе дојдам, овај, ... абе седи таму чекај ме па и ти , што си запнала во колку,
па во колку важно ќе дојдам. Ќе ти дадам сигнал.

Е види го ти него, јас цел ден ќе седам дома и ќе го чекам.
Што се замислува бе он . Да не ми беше брат, утре малку што ќе го чекав цел ден.

 

Ништо не е како порано...
Во старата населба каде што растев, каде што ги имав првите тајни, симпатии, неспиени ноќи, игри, оставив многу спомени кои секогаш кога поминувам оттаму ми ја растреперуваат душата. Кога со денови играв надвор со другарките ластик, жмурка, имаше еден чичко Бранко што секогаш седеше на тераса и палаво не издаваше. Секогаш кога јас жмурев ми покажуваше со прст кој кај се крие. Ми помагаше. Во таа населба имаше многу деца. Имаше мириси на лето, мириси на студена есен, на зима.. Снег. Се имаше.
Случајно поминував низ населбата пред некој ден. Го видов чичко Бранко и ми крена рака, се поздрави. Секогаш кога ќе ме види ме прашува како сум, како е факултетот, ми кажува дека многу сум пораснала. Потоа ќе кажеше некоја шала во негов стил. И така е, јас пораснав, тој остаре. Ама ми остана омилен чичко од населбата. Косата му побелела, лицето му остарело, ама неговиот весел дух е секогаш присутен.
Пред два дена дознав дека подрумот под станот на чичко Бранко се запалил и дека целата зграда била во дим и пламен. Многу луѓе биле во болница, во опасност. Овој пат Чичко Бранко, не беше на терасата, не ми крена рака, не ме праша како ми е на факултет. Чичко Бранко имал мозочен удар од пожарот.
Ништо не е како порано...

Ете само парче од детството зачував од таа населба, за спомен, за сеќавање. Во тоа парче беше и чичко Бранко. Ако него го нема, го нема ни споменот. И никогаш не сум била многу блиска со него, секогаш нашите муабети биле на поминување, ама населбата не е мојата населба без него.

Чичко Бранко, побрзо да оздравеш!!

 

имав шанса да ги видам хостесите од вчерашниот фешн вик поминувајки од таму со спартијката -ноу комент што сум женско
со списоците во рака -дали имате покани добро е што кога реков сме поминувале па да видиме не се однесуваше ко да е којзнае што, жими се имаше на земја да ја спуштам
ко да не живееме во Скопје туку во Њујорк, Париз, Лондон

 

"I uvek ostaje ona osoba koje ćeš ostati željan celog života i onaj strah dok brojiš pobede i poraze. Nekim pričama o ljubavi, uvek fale poslednje stranice..."