[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Не знам кој е овој вирус, да “мажите“ се спремни само за “отворени“ врски, и неспремни за “посвета“, а спремни да се гледаат со една, а да се посветуваат на друга.. Море мајке ми не знам кај ојде светот, и сите оние вредности се изместија од нормала.. А мажите, мене ми стануваат (НЕ)мажи.. И мислам дека ќе ставам еден бан, и патувањето во Шведска и те како добро ќе ми дојде, за да не ги гледам овие циркуси, и неспособности околу мене.
Туку Скопје ми е многу убаво во есен. Го сакам шарено и весело. Улиците ми се само по себе приказна.. Луѓето на велосипеди ми го разубавуваат и ми ставааат осмех. Уште јас да си гушнам некој, и да си посејам љубов низ него.. ах..

 

Ич не го сакам фактот што сум толку проклето емотивна.
Се зимам при срце, се може да влијае врз моето расположение ,и нечиј поглед на криво може у срце да ме погоди и да ме срамни.
За греота сум
Да ми намалат оцена од 5 на 4 може да направи цел ден да бидам разочарана.
Да ме бутне некоја особа во автобус и да ми се испонаша арогантно може да направи да се осеќам понижено цела недела.
Да ме погледне некој од глава до пети,ќе ми предизвика секакви мисли во главата, и ќе се почуствувам како Грдата Бети.
Професор да ме праша нешто и да незнам да одговорам, ќе потонам во земја буквално !!
Се чувствувам толку слабо и ранливо.
Што е со мојава самодоверба и сигурност?
Каде исчезнаа ?

И мислам дека јас сум единствениот ученик на кој од дома му викаат да не се мава од земја за школото, и да не си ја дроби душичката, а јас покривам уши на вакви совети.
Се нервирам и разболувам дури и за најмала промена во оцените.
И не само во оцените...Најмала промена во животот ме унаказува и повредува.
Од ден за ден сфаќам дека луѓето се крајно лицемерни, неверни и проклети и дека на никој не треба да му се верува целосно,ама никако неможам да го применам ова.
Сфаќам дека на многу работи неможам да влијаам, и дека не е се во мои раце и едноставно морам да се помирам дека некогаш треба да се каже само "така требало да биде" и да се гледа напред.
Сфаќам јас се,ама нешто од внатре ме копка и прави да не се помирувам така лесно....
До каде ќе стигнам вака и јас се прашувам...

 

Gloomy Wednesday.
Куфери и патишта, празна маса, стол, сивило, страшна тишина, грда светлина, сув воздух, куп книги, јаболко без вкус, опаковка од чоколатце сама стои во корпата.
Нема полошо од самотија. И нема поубаво од семејство.
И можам ден и ноќ да ви пишувам за тоа, ама не сакам да ширам, солзите навираат.


http://www.youtube.com/watch?v=vy0NySCmuFU

Sing me to sleep, sing me to sleep...

 

Јас само да се пожалам...
Кога гледам постови во "Што би му кажале..." посветени на бившите од страна на 12 годишни деца ( не се лутете, 12 години се детски години на кои би требало ластик да си играте а не дечковци да имате, кога ќе пораснете ќе сфатите ) изразот на моето лице е баш ваков
Се осеќам многу евентуално, да не речам потресено

 

Во право си јас имам пишано 2-3 пати за мојата симпатија
Ама тоа е само симпатија и дали го сакам или не го сакам(да бе знам што е сакање у наводници)ама добро и вие сте биле во мои години знаете како е тоа и да и јас не оправдувам дечковци на 12 години симпатии може ама дечковци никако.Добро секој си знае за себе јас лично не сакам детството да си го кратам имаме време за дечковци.

 

Полесно е да си насмеан отколку да објаснуваш зошто си тажен.

Баш така не објаснувајте многу многу наоколу и така и така нема кој да ве разбере и свати !

Добра ви ноќ на сите

 

Милина глас...

http://www.youtube.com/watch?v=ni5V5yEmiiQ

 

Ако нешто сум приметила кај луѓето, тоа е дека оние кои пред тебе ќе се исплачат, ќе се отворат, ќе бидат намуртени и гласни цел ден зборувајќи околу својата мака, лесно и брзо и ќе им помине. Си се издушуваат едноставно и ќе им пројде тешкото, им трае моментално.
Од друга страна оние што постојани изгледаат сталожени, благо насмеани и не многу зборуваат за проблеми, е баш тие имаат многу поголема мака само што се навикнати да не прават галама и да си го држат тоа во себе. Кај овие вториве не поминува така брзо и лесно, а сите мислат дека се им е наредено како што треба, само заради тоа што не дозволуваат да се покаже што ги скокотка во душата..

И колку и да си го исполниш денот со обврски, пријатели, убави моменти, на крајот кога ќе легнеш да спиеш и почнуваш да размислуваш како бумеранг ти се враќаат сите работи што ти тежат.. Те држат буден, иако си преморен и телото едвај седи будно во ноќта.. Илјада мисли во глава, што би било, кога би било.. Секој ден ти е добро, ама ноќта е фатална.. Не бива, можда не за џабе викаат, навистина ти требаат само тие на кои мора да помислиш пред спиење.. А секој има некој кој веќе го нема, нели

 

Карина ептен ми се допаѓа постот


А кога сме веќе кај ноемврискиот дожд ,сум го почувствувала вчера,сакав да останам подолго,ама краток ми беше патот,нема нешто поубаво од ситни мали капчички по косата,лицето,усните,се темно,а уличната светлина правеше да излгедаат како златна прашина на мене Се слушаше и како паѓаат капките во тишината. Се вратив насмеана,со некое посебно чувство од таа магија. Потоа па во себе помислив,само дождот знае како ми е... Се е мирно и тивко,убаво,но сепак на крај после подолго време не се чувствуваш добро,а дождот сеуште не запира.
Едино она што ме охрабрува после тоа е дека после дождот доаѓа сонце,а и не може да врни цело време

http://www.youtube.com/watch?v=aNOMQwTdmto

 

Никогаш не дозволувај некој да те гледа од високо - Запомни..само небото е над тебе!...посветено...

 

Знаеше дека дел од неа засекогаш ќе остане со него. Таму каде што се разделија оној ден, останаа неговата гордост, нејзината тврдоглавост, пропуштената шанса и едно ветување. Имаа сè, а избраа ништо...

За некои работи едноставно не треба да се говори,или тивко да се прешепоти,за да не се наруши мирот..
Таквите работи,нека останат длабоко закопани во душата.И за нив нека не се говори.

 

СДК добро ви утроо на ситеее нека денов ви биде добар, и нека ви донесе помалку нервози а повеќе насмевки и среќни моменти !

 

Вели мајка ми, леле па ти ставаше ли шеќер воопшто во кафето, горко е....Па на мене ми е сладок животот, што ќе ми е слатко кафе

 

Утрово ќе бидам туристички водич на една пријателка од Полска.

Ме радуваат вакви моменти. Се прашувам како ќе и го објаснам својот град. Симболично, ден после неговото ослободување. Пост празнично и есенско. Чадор и емоции ми требаат.
А јас, успана, ко испилен крокодил.

Вчера бевме кај колешка на нов стан. Си посакав и јас до идната година со либето да си направиме таква прикаска. Се’ повеќе ми треба да се сталожи тој дел од емотивниот мозаик. Ќе биде чекање, патување, движење, менување страници и станици до тој миг. Калеидоскопот сеќавања веќе почна да се врти. Читав до доцна вчера недовршени книги. За да си го задоволам срцето, да се смирам.
Се сложивме со Јасна Котеска за репетитивните животни постапки. Печалба. Ме нервира тој збор и ме потсетува на нешто долно, тешко, морно и страшно поврзано со тажната судбина македонска.
И дека го живееме и ние тој фазон. Постојано во потрага по повеќе. Социјалните мрежи се само олеснување, виртуелна лага која ни го спасува умот. Илузорна претстава дека постоиме поубави, попаметни, посмели. Фронт без борба. За пред непознаници и пријатели со кои не сме споделиле ништо повеќе освен сопствените суети.
Се оди надвор од земјава, за спечалување - знаење, пари, престиж, искуство.
Некој постојано чека и е огниште.
Ми доаѓа да вриштам и да викам аман заман! Ко Бојана, кога ги проклетисуваше сите златници, ако ви текнува на тој прекрасен расказ од една читанка?
Ќе се потрудам да изживеам многу нешта, а не да ги преживеам. Си ветив убава промоција. Излезџии ми правеа интервју, добив и покана од едно новосадско списание да споделам неколку свои песни. Ми го подолжија договорот, или иронијата? Не знам. Бесвест, е да се биде овде. Не сум незадоволна. Само се враќам во природната состојба. Препрашување.
Гласно си кажав дека овде веќе немам каде. Со Никола токму тоа и го рековме во чекалницата - светот е преголем за толку малку време.
Сфаќам дека незадоволни луѓе има насекаде. Не се несреќни. Незадоволни се. Ги нервираат дури и обичните нешта. Пример, да си закиселат туршија. Да спасат некое џукелче од студот. Да признаат грешка. Да испцујат кога им доаѓа, онака примитивно, но катарзично.
Да си дозволат да бидат несовршени еј.
Ќе ја водам другаркава на боза и тулумба. Ќе се сфатиме дека светот е преголем за толку малку време.
Да го почнеме со овој (не)слободен град.
Морам да почнам да пишувам, некоја друга фаза да отворам.
Требно е, ми се сони.

 

... многу ми е смешно кога зрели девојки и жени над 25 еве, ќе ги запрашаат - каков партнер сакаат во животот и овие ќе почнат да набројуваат: Паааа, убав, висок, со стомачни, зелени очи и црна коса.


Па ни во средно не одговаравме вака. Мене ми е прилично жално. Сериозно.

Или, некоја ќе каже - си фатив / најдов дечко, или ми се допаѓа тој и тој и првото прашање е: А убав е?

Убавината е така релативна и субјективна работа. Како да ти кажам дали е убав?
Дечко ми мене ми е најубав, за други може е грд.
И што ќе смени тоа?
Мене секако нема да ми го смени мислењето за него или да ме натера да го оставам.

 

Само 3 % од вработените во Македонија земаат плата од по приближни 500евра !

Хм многу сакам да го слушнам процентот на луѓе што земаат 200евра и под 200 а и колку има што не земаат ич ....

 

Ироинија е животов, денес ти е роденден, а пред некој ден си го губиш сопругот, остануваш мајка на две деца и на неговата мајка. Животов не може да биде посуров, и да ти учи лекции, да те боли до коска, да те натера сепак да останеш приземен и на нозе. Да се збогуваш со Љубовта, која била моќна и чиста, и да ја превземеш и неговата улога, да за изведеш две ангелчиња на прав пат. Не знам, се' е лекција, се' е борба..се' е храброст, сила.. рушење и градење нови светови, со и без личности.. Можам само да се надевам дека ќе остане мајка лавица како до сега.. и ќе ја води љубовта кон нејзините дечиња, и оние скршени парчиња ќе ги залепи и продолжи храбро. Зошто сепак имала нешто искрено и моќно.. кое е реткост денес.. Животе болиш..

 

нешто лошо ке се случи
претчуствувам а и сонував
иста сум ко тетка ми-испага ко да не сум керка на мајка ми туку по малку на двете тетки



вчера излезени со таа сопартијката со која се дружиме, и седнавме во еден кафич-и после нас дојдоа два пара ,едниот од дечките буквално очите му беа вперени во мене а девојка до него најверојатно се во врска колку мизерно-со една си во врска а зјапаш во други

 

Вчера на работа еден колега пред пензија 62 годишен ми вели: Животот е тежок...Животот е многу тежок...Што поскоро тоа го сфатиш, полесно за тебе.