[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Ми фали мојата најдобра другарка од Србија- сакам да е тука со мене, не ми е доволно само на скајп да бидам со неа...
Нашето другарство започна пред околу 20 години кога ја и она бевме клинци во прво одделение, па нашите родители не носеа на одмор, косите во кики ни беа врзани, по цел ден си игравме и се смеевме...Доаѓаше во Скопје и седеше со денови...
Потоа со години си праќавме писма во кои си пишувавме главно за во школо како ни е и за сите детски емисии и серии кои ги гледавме тогаш. Писмото завршуваше со некој смешен детски цртеж и ставено во шарено плико најчесто со кученца или мечиња на него...И така 2-3 пати месечно си пишувавме...
Кога НАТО ја бомбардираше Србија, таа престана да ми пишува...Се молев секој ден само да е жива, изгубив секаков контакт со неа, немав ни кого да прашам бидејќи живее во ептен мало градче во Србија(Војводина) и не познававме никого таму...Испратив 2-3 писма и никогаш не добив одговор...Дома си ставив нејзина фотографија во рамка, на комодата, а писмата редовно си ги читав и ја мислев...
Поминаа години, завршив средно, завршив факултет...Ниту за момент не ја заборавив...
Во 2010 година на интернет ме побара една преубава девојка, висока, згодна со црвена коса и зелени очи...Немав појма која е све дури не ми се претстави...Чувството не се опишува...Ми кажа дека куќата им ја срушиле во војната и се преселиле во друг град и дека немала никаков контакт за да дојде до мене...Набрзо после тоа се видовме, бевме заедно на викенд, излегувавме по клубови, по кафиња, си раскажувавме све што ни се случувало...И така и ден денес сме во постојан контакт и при прва прилика се гледаме по 2-3 дена...
Ќе бидеме другарки до крајот на животот!
Таа е меѓу ретките луѓе што на себе има само едно лице, а не 50 како повеќето...Меѓу ретките што е природна, непрорачуната особа, со сите нејзини доблести и маани сум ја прифатила како најдобар пријател и она мене, без никакви патетики, лицемерија, лигавења...
Најмила Ана - те сакам!

 

Тој е човек со кој судбината си поигрува цел живот. Нему не му е важно како е облечен, што јаде, што пие...има само една надеж, една желба. Живее сам, се што имаше во животот изгуби, но не по негова вина, животот по некогаш е многу суров. Обвиен во тага, поради својата немоќност да стори нешто. Никој не го сфаќа сериозно, никој не ги слуша неговите зборови, никој не го бара...болката се повеќе го стега и гуши. Незнаете колку моментално го радува секој поздрав упатен до него, но тоа не ја брише неговата болка, неговата празнина, осаменост...може да ја исполни само едно нешто. Се што би сакал тој безпомошен татко е што почесто да го слуша гласот на своето мало девојче и веќе одраснато момче кои му беа одземени поради неговата слаба финансиска состојба и неможност да ги издржува. Сега се далеку од него...многу далеко. Зар мораше судбината да биде ваква, после страшната смрт на жена му и мајка му да му ги одземе и двете деца. Сега остануваат само солзите на неговото лице...осаменоста. Желбата неговите деца понекогаш да го издрадуват својот заборавен татко со еден единствен повик и надежта дека еден ден повторно ќе живеат заедно. На родителот најтешко му е кога неможе да му даде на своето дете, тогаш душата му се кине, срцето му се распарчува. На родителот треба да му се дава сета љубов и да сме благодарни за се што направил за нас. Макар тоа да е и малку, никогаш не треба да го заборавиме.

 

Се наоѓам во состојба на индиферентност. Ова обично ми се случува после некој тежок емотивен период. Онака си плачеш, плачеш, плачеш, се нервираш, се нервираш, се нервираш, ти иде да се улеташ и од некоја ивица да се мавнеш, чувствуваш болка која очигледно е премногу за тебе и ОП после одеднаш си како билка. Седиш во една соба, гледаш во една точка и ништо не те интересира, ништо не допира до тебе и си мислиш "Што ми е на мене?"...

Дај боже да грешам ама ќе да е затишје пред бура, така ми мириска работава...

Камо да си бев од оние што зборат за се живо и диво и што на секој ќе му раскажат по еден проблем па после можат да си свиркаат релаксирани заедно со птиците во природа. Затоа што нормално, ќе си се искажат, ќе си ја исфрлат негативната енергија, ќе си се исплачат (не е ни битно пред кого) и живи, здрави без стресови. А јас сум од оние што сум тврд камен пред други. Абре мислиш ништо не допира до девојчево, не се замара ама баш со ништо. Кога дојде ред другарка што ме знае од бебе да ми рече "Ти со ништо не се замараш", можете да замислите колку сум пред други резервирана и не зборам за лични работи и проблеми. Колку и да ми е тешко нема шанси да се пожалам или па да заплачам пред некој. Освен пред дечко ми, затоа што пред него не само надворешно туку и внатрешно сум целосно соголена. Првото секој со секого го може, ама кога ќе успеете второто да го направите е тогаш знаете дека целосно припаѓате некому. А дечко ми сиротиот не знам веќе колку пати ме виде разгличавена периодов. Само се лигавам ама што да му правам кога пред други не можам ни една единствена солза да пуштам. Не ми идат бре и крај, што да правам.

И така ви викам, само да е за арно периодов зашто викаат после дождот сонце изгревало, ама изгледа јас ќе го почекам сонцето до кај фебруари, март некаде...

 

Се сетив на едни грозни крекери и ми се згади... А ми се гади само кога ќе се сетам на Амоксиклав, апчињата со вкус на кравји измет и некои исклучително грозни јадења.

 

Јас сум можеби тежок за соработка и комуникација,а моето образложение е,од луѓето го барам она што го барам од себе,значи искреност.

 

Едвај чекам да дојдат зимскиве празници... ја сакам таа еуфорија, ги сакам тие моменти кога целото семејство се собира заедно на вечера. Кога сите заедно ја китиме елката и украсуваме наоколу.. .... туку конечно дојде дедо ми од село, си го видов пак по неколку месеци.. како и секогаш, баба ми праќала се и сешто.. костени, кифли правела, моите омилени колачи,сукано..што се не.. кај болна уште се мачи да меси.. море за ќотек е...дедо ми неможеше да се донесе.
Времево ми годи .. денеска денов многу брзо и лежерно ми помина.. на училиште супер, за една недела успеав да поправам сите оценки, само со три 4ки завршив.. другите 5ки, ништо страшно, ќе си поправам.. друго ново нема, се по старо... и така.
Имајте убав остаток од вечерва.. отидов јас да најдам некој филм.

 

Многупати сум пишувала дека емисиите од областа на кулинарството, кулинарските блогови и списанија ми се омилена релаксација во слободно време.
И дојдов до заклучок дека во овие емисии има повеќе импровизации од порно филмови...има повеќе фотошоп, трикови со светлина од фотографија на средновечна американска актерка...повеќе оптички илузии од шоуто на Victoria'a secret.
Се е фино, релаксирано, чисто, педантно, ништо не загорува и не се распаѓа, се е перфекто уредно, а готвачката е насмеана и секси...Совршенство.
Ме фрустрира по малку, а маж ми најверојатно копнежливо си мисли-Ах, што не готвиш таа вака...Зошто копнежот-Ах што не изгледа како ангеливе на Викторија, е надмината работа. Пих...
Така пред некоја вечер го гледаме 24 kitchen, онака завалени на кревет. Емисијата се врти околу едно печено прасе, онака убаво испечено, заруменето и со крцкава коричка
-Мммм, почнува јас
-Ааах да ми е сега тука, продолжува тој.

И така место чипкаст долен веш, ми носи поклони како она металното јајце со аларм што во кујна ги потсетува домаќинките да не им загори ручекот.
И покрај алармот, денес сосот во понетите пиперки ми се пресуши, не беше полутечен, сочен, онака како што сака тој.

Мислам...ова беше малку така...не сме до толку...

 

Најдоброто чуство....кога разбираш математика....

 

Не шкрипи бе

 

СДК уживам во моето чоколатце-Милка Орео!
Мила јаде Милка.

 

Па ретко се случува тоа најдобро чуство

 

Па зашо ти викам да не шкрипиш, го знам тоа прекрасно чуство

 

„Има многу повеќе во сексуалната привлечност од мерките на телото. Не ми треба спална соба за да ја докажам својата женственост. Можам да покажам исто толку сексапил и берејќи јаболка од дрво или стоејќи на дождот.“- Одри Хепберн

Што убаво си кажала жената на времето , туку незнам дали има некои што и во оваа наше 'златно' време мислаат тка хм

 

Хехеххехе ами така е

 

Петок вечер, едвај го дочекав овој период од неделата и пак ме фати онаа стара нерасположеност.
Ќе го земам ладното време како изговор, дека не ми се излегува, а всушност причината што не сум надвор со останатиот свет, што не сум со дечкото или пријателките со кои постепено се оддалечувам е тоа што немам желба.
АМА НАЈИСКРЕНО!
Се фатив самата себе како се присилувам да излегувам, да се облакам, шминкам и увидов дека воопшто не ми претставува задоволство. Има личности кои живеат за петок и сабота вечер. Од понеделник чекаат да дојде петок и да се избацат во најново парче или најнови ципели.
И океј е, ги оправдувам.Можеби некого го исполнува тоа да биде виден од пола град, некого го исполнува да се прошета и да си ја потхрани самодовербата...
Мене ова воопшто не ме исполнува.
Ме исполнуваат весели, ретки журки, родендени и забави... Ме исполнуваат луѓе кои весело му се оддаваат на ритамот на музиката и се потат како свињи, затоа што и јас спаѓам во оваа група... Ме исполнуваат весели, живи, ретки личности кои не дремаат по сепарињата секој петок и сабота вечер.
Излегувам највеќе четири пати во месецот, и тоа ми е сосема доволно...
Дознавам некој трач, некоја интересна случка, ги среќавам луѓето кои одамна ги немам видено, се пролуфтирам и повторно се враќам во мојот меур
Сега одам да читам книга, ќе си легнам порано или ќе правам нешто продуктивно...


ИМАЈТЕ УБАВА ВЕЧЕР!!

 

Што ми е откачен овој. Ако не го знаете, ова е Крис Меклејн од Тотал драма.
Потешки задачи од Д Хангр Гејмс дава.

 

Уште еден упропастен викенд во Скопје. Зона сумрака.

Добро сум јас инаку ама околината не е добро, кој во глава, кој на некој друг начин.

 

А бе, Ноември еве го на пола, веќе ќе фати Декември и од еуфорија нема да сетам како ќе ми избега низ прсти, па Јануар ќе студи и ќе арчиме енергија само на јадење, и оп ете го Мај месец Страв ме фаќа народецу, страв! Времево ми бега а јас не го гледам ни кога ни како. Навистина ми бега

 

Денеска му направив на маж ми среќен роденден компалација од видео клипови. Главна улога... ахам, јас.
Повеќе време ми зема едитинг со овие муви мејкерс. Па бавна снимка од тука до тука, па од тој дел до тој дел таа песна. Не сум јас за технологијата. Поарно ќе беше во живо да му изиграм и деф Ама полесно се завиткува мемори стик, ем моменто за успомен, и помалку панделка треба отколку за пример кутија од перална која мене би ме собрала
Настрана што сум играла во ком енд гет ми стил едно пет минути откако меморијата на картицата се пополнила

Ако се смее на уметничково дело.... шампањот сама ќе го пијам, а него, него ќе го разведам

 

Секогаш...

Спојлер