[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

И времето кога форумите беа форуми, а не некролози и календари... :/

 

Колку е само иронично и чудно
кога покрај тебе е саканата личноста и кога 24 часа поминувате заедно 5 дена ви се како 5 минути
а кога не е до вас неможете еден ден да преживеете 24 часа како не сте се виделе и мислеш години години поминале , а дури месец да помине нееее премногу е ....

 

http://lokalno.mk/sido-jas-sum-sloboden-chovek/


На човеков му должам кафе и чизкејк.
Му должам за три десетки од мастер. Чисти! Среќа ми е!
Јас после испит, религиозно со книгите под рака, излезена од полагање одам кај Мекиците на стража, седнувам на едно место да јадам и да пијам кафе, него го забележувам позади мене, си седи сам. И баш ми дојде некоја тага уствари така гледајќи го. Од толку луѓе он ете ми остави впечаток. Па си направив филм,а он да ти биде посреќен и од сите нас, зошто е слободен човек.
Утредента, резултати, 10ка.
Се случува вториот испит, истото го правам, го гледам него на истото место и седнувам јас на истото кое седев и си викам е мајката, во исто време, ист ден човеков пак тука... мора да ми следи 10ка.
Утредента, резултати, 10ка.
Веќе за третата ви е јасно.
А потоа ми ја раскажаа приказната за Сидо.
Каков култен и прекрасен лик со приказна и уметност во себе. Можеби бизарна, ама за мене одлична!

 

Спанаќ,сок од боровинки, цвекло, многууу овошје и зеленчук...
Крвта ми е ослабната и никогаш не ми е била толку слаба


Mакедончиња, секогаш прво лошото... Ајде малку ведро, ведрооо
Еее, не ми текнува :geek:

 

Во името на ладното, ветрот и светскиот студ - Камин!

 

Камен на душава. Црн,тежок.
Не можам да се ослободам од него.

Не знам каде ми заминаа солзите. Ги ронев на секој чекор на пат кон дома. Останаа таму,сигурно веќе исушени.
Зошто овие остри болки кои ме бодат по цело тело полека убивајќи ја душава?
Слабак сум. Немам повеќе сила за да испратам.
Немам повеќе насмевки за да делам.
Немам повеќе утешливи зборови.

Прстиве ми бегаат една буква понапред. На секој збор.
Не знам што се веќе не ме боли.
Ме обви мрак од кој не гледам излез.
Не сакам никој.
Само солзиве ги сакам назад.
За да можам пак да ги потрошам во еден ден.

Каде ми се крие времето? Каде се сокри љубовта? Каде замина среќата?
Не можам да се борам.
Се откажувам...

Еј читателу...заборави ме.
Заборави го ова што го прочита.
Сакам да пишувам само.
Да пишувам додека снемам зборови.
Ќе се случи ли тоа?

Дајте да исчезнам на долго време.
Невидлива сум. Не постојам.
Разочарана,комплетно.

Умирам.
Заедно со мене,и мојот свет.

 

Го поминав првиот ден на пробната работа. Цел ден имав измешани емоции, мисли, расположенија. Можеби ми влијае и ПМСот што ме дрма деновиве... Ама, целосниот впечаток ми е многу подобар отколку што мислев и замислував. Можеби и ќе ме привлече работата, барем денес на моменти ме заинтересира.

Инаку, и мајка ми спремала сабајлево еден мал сад за собирање на фискалните сметки. А јас немам навика да си ги земам од продавниците. И еве ја сега, ме учи да си ги земам, убави награди имало

Па ајде, нека ни е со среќа, можеби и на некоја феминка ќе и се посреќи

 

И да ти кажам дека е.
Немав ваков човек, нема ваков падагог и професор повеќе, можам со гордост да кажам дека ја имав таа чест да ми биде професор и со љубов да ги следам неговите предавања.
Штета што не е повеќе професор во Корчагин, тие деца не се свесни што загубија и пропуштија.
Животна лекција е човеков, да и е мерак да учиш од него за животот.
Ден денес се поздравуваме иаку поминаа повеќе од 4 години, не памети сите редовни ученици на неговите предавања, а и ние никогаш нема да го заборавиме.
Човек кој е прав педагог во секоја смисла на зборот.

 

Оти носам залудна љубов за двајца.
Како лузна.
Ko Икона.
Како насмеана полна месечина.
Љубов која тежи како камбана на рамена ноќва...
која ечи и боли во тишина...

 

Кога не знаеш глава кај ти е од домашни и проекти, обврски, сабајле рано си на факултет, а потоа од предавање треба со трчање на одиш на работа дури до вечерта...И наместо се фатам со пишување, или пак да спијам, јас варам боранија во еден часот по полноќ. Браво за мене ! *facepalm*

 

Проблемот е, што некогаш, таман ќе земеш залет, и ќе се затрчаш, мислиш супер ми е, се' e таман, ти се враќа. И те мава во најслабите и најболните точки. Секогаш е исто, болката е таа, ама различно е. Боли, ама различно боли. Различно е оти веќе почнав да препознавам што и како ми мава стрелички во душата. Знаете, сфатив дека некои работи, колку и да не сакам да ме повредат, ме повредуваат. Истотака сфатив и дека секој го боли нешто различно. А мене премногу ме боли некогаш нешто.

И почнуваш, како река. Измиваш од тебе, ама всушност никогаш не можеш да пресушиш, ти се враќа како некоја расипана касета филмот во глава, одново и одново и одново. А страшното е што сега сум навистина подобро. Посвесно и поразумно прифаќам и се борам. Навистина се борам.

Кога размислувам, ништо од тоа не е големо, ни значајно, ни битно, ни па нешто кое ќе ми го смени животот. Напротив, такви ситници се, не се ни камчиња за да се сопнеш на нив, прашинки подобро речено. А болат, не знам зошто толку. Ми ја нарушуваат совршената механика на функционирање, ми влегуваат меѓу запците, се спротнуваат и од најситните дупчиња и процепи и те кочат.

Колку се чувствувам осамено во тие моменти, не можам да доловам. Секојпат, одново и одново, најголемиот страв, сама сум, осамена сум, одново и одново. Има толку луѓе околу мене, а мислам дека никој не може да ме разбере, и да посака. Не знам ни дали да се мачам веќе да кажувам и да објаснувам, уште потешко ми е и повеќе ме притиска кога нема да ме разберат или грешно ќе ме разберат. Навистина, знам дека сум себична, но не барам многу во тие моменти - само некој да ме ислуша и тоа е.

Се мразам, што двапати досега потклекнав кога бев сама и бев надвор. Минатата недела, врнеше, росеше т.е., ладно, никакво, а јас си седнав на една грда, водена клупа и си плачев. Сама. А упорно се плашам од таа некоја замислена самотија. И прееска, се влечев со сите мои торби и куфери, чувствувајќи се како некое избркано куче на ладното. Ми паѓаше едната торба, ми паѓаше другата торба, ми се влечеше шалот, ме дуваше ветер.... и толку ме болеше левата страна, и почнаа сами да ми течат солзи додека ги влечев, и повторно, сама. А никако да ја наградам таа ,,САМА,, што секогаш е до мене кога ми треба.

Одамна се согласив дека бегањето од одредени ситуации и избегнувањето и игнорирањето и нестанувањето од кревет не се решение на ништо. Ама некогаш толку само немам сила....


А толку многу имам за правење, хаос.

 

Уморна сум, од замор не можам ни очите да ги затворам, ме мрзи да спијам И се од само еден понеделник, ете толку сум била издржлива. Ништо, ќе спиеме утре на тестот.

 

Абре јас сум луда или не знам што е работава, ама никогаш не сум можела и никогаш нема да можам да разберам женско што не води грижа за себе...

Па мајку му стара, не ли ви причинува задоволство бре да си го негувате изгледот?
Е тоа не можам да го разберам... Мене да ме оставиш искрено цел ден пред огледало, мене нема да ми биде досадно. Мерак ми е бе да си се дотерувам, да си бидам убава сама на себе, па после на сите други.

Задоволство ми е кога ќе се средам од глава до пети и кога ќе поминам машкиве да кршат вратови.
Па има ли нешто поубаво од женско лице и тело?

Не ви бара човек да вложувате не знам ти колку пари во скапи препарати, шминки, лосиони, третмани и не знам уште што... Основна хигиена бре девојки...
Јас се нервирам, гад ми е сама од себе ако 2 дена не се избањам.
Ги гледам пуштиле бркови како сом некој, мислиш тегне корени од Гоце Делчев. Веѓи ли се, гасеници ли се?!
Не сакам ни да помислам нозете и таа пријателката какви им се. Не за џабе се смеат машкиве, која нема дечко, ќе си пие од парите за депилација цела зима
Дошло времето дечко со мазни нозе да шета девојка со бркови... Уште да фати да си ги засучи нагоре, да ги подвитка...

Па после пред лето кога ќе отидат на депилација вакви се

Па што имам во клас една, тоа кога ќе помине, очи и нос штипат. Во соблекувална мислиш твор чуваме.
Срамота е, женски сме. Ние сме тие кои сме симбол за нежност, убавина, негуваност.

Се запустиле, како тоа воопшто да не е битно. Па уште и силни: "Ма не му се замарам, он мене ако ме сака, ќе ме сака секаква."
Море мрш, дечко да не видиш никогаш.

 

Многу пиво не е на арно..

 

Незнам зошто но ете мал период ме измачуваат работи од минатото ,работи што не заслужуваат да им се посвети внимание за размислување .Било -поминало ! .Дали грешките си ги признавам вака или пак сеуште совеста се бори против неправдата и глупавоста еве признавам ! Дај нека ме остават на мир .Тип на човек сум што работите сака да ги гледа или црно или бело розево неможе да биде ...Неможам да се залажувам залудно ,гледам дека потрошеното време ни значи и го бараме назад некогаш -некако ..Почнав се да ставам на кантар (мерило ) од пријателства,до колегијалност па и роднински врски ..Кој колку заслужува толку добива .Дали ме прави тоа лош ? ми е гајле искрено (барем така мислам ) .
Никогаш не успеав да разберам дали болката е помала кога ножот е забиен од зад грб,или пак кога те убиваат полека и тактички .Сакам брзи динамични работи ,ризикувам и знам да се сносам со последиците но и наградите .Никако не ги разбирам оние што се тука секогаш само да те пофалат ,сите сме луѓе и грешиме ,каде сте да се појавите кога се греши и да бидеме искрени ...Несакам постојани пофалби ..несакам совршеност и идеалност ,сакам живот што ке го направам јас идеален а не според х шаблон .Лицемерие насекаде во секаква форма ,уживаат во туѓото повеќе отколку во своето ЈАС ,но ете има нешто што и мене ме мотивира .Верник сум и секогаш велам,ГОСПОД ГЛЕДА !Што е ваше да ви даде ,што е за мене да си го заслужам .

 

Магичен круг!
Падни, падни, падни, стани, вивни се во облаци, тресни се од земја.
Нешто не ми штима пак, нешто пак ме тишти тивко и ми смалува расположение, ми иде да избегам некаде далеку, од сите, од секого, сама да бидам!
Да си се потсетам како е кога човек си е задоволен со себе.. зошто јас сум се` освен задоволна.

Периодиве малку предолго ми траат. Веќе се прашувам и крај дали имаат.. пет месеци не е малку време. И страв ми е од срце да се насмеам некогаш, зошто знам дека за секоја искрена насмевка животов ми враќа со две ноќи проследени со тон солзи. Некогаш со причина, некогаш од се` што се собрало па не знам за што попрво да се излигавам и ете.. мокра перница.
Кога и да ми се причини дека е подобро, новиот ден си доаѓа и со нов удар и болка, па затоа се откажувам, надеж веќе немам.
Некогаш некој плаче додека пишува, друг се смее додека чита. Така функционира се` во светов наш. И живот викате, а?

Во погрешно време сум родена.

 

Ги читам темите Најперспективен факултет, Кој факултет да го одберам и ним сличните, и се присетив на ситуацијата во која јас се наоѓав пред неколку години: на кој факултет да се запишам, и поважното - која ќе биде мојата идна професија. Сега научив дека факултетот и професијата често немаат врска и можеш да работиш нешто тотално различно од она што си го учел, ама тоа не го знаев кога излегов од средношколската утопија со дипломата во рака и соништата во глава. Тогаш значеше дека ако завршиш Новинарство еден ден ќе бидеш успешен новинар, превод - преведувач, информатика - информатичар и така натаму. И ништо не можеше да ме разубеди во спротивното, ги имав сите амбиции на целиот свет!

Можев да се запишам на што сакам. Веќе имав некои идеи во глава, според тоа ги одбрав и интерните, но се двоумев. И јас читав теми по форуми, се консултирав со студенти, зборував со другарки, со моите. На крај го одбрав најлогичното, најпредвидливото, она што најмногу ми одеше. Но дали логичното е секогаш правилно?

Се прашувам секој ден. Можев да студирам на Машински или Градежен, можев да одберам нешто попредизвикувачко. Но не, ја одбрав посигурната варијанта. Ова што го учам прилично добро ми оди, немам поголеми потешкотии, имам добри оцени. А можев да се помачам малце со математики и статики, можев јас, можеби немаше се` да исположам од прва, ама ќе успеев, јас не се предавам.

Од друга страна, пак, ова што го учам го сакав од малечка. Сонот уште од второ одделение. Но кој ги уби моите амбиции? Зошто не се интересирам повеќе за ова што го учам, зошто не навлегувам повеќе во материјалот, зошто заборавив дека ова е мојата пасија? Да, јазиците се мојата пасија. Обожавам кога учам нови зборчиња, кога нешто не сфаќам, па доаѓа а-ха моментот кога одеднаш се` има смисла, обожавам идиоми и колокации, па и фразални глаголи и препозиции, ма и падежите во германскиот ми се мили, а за деклинациите уште еднаш ќе се подразмислам Зошто го заборавив ова, што ми ги оттргна мислите? Не знам, но мило ми е што се потсетив

Затоа, идни студенти, внимателно бирајте! Не сакам да ве плашам, но ова може да е најважната одлука во вашиот живот. Разгледајте ги можностите и одберете го она што го сакате. На крајот од денот повторно би се вратила на моите речници, иако своевремено сакав да запишам Маркетинг или Мехатроника И не заборавајте - можете повеќе отколку што мислите. Верувајте повеќе во себе и само напред!

 

Бре што убав ден!

Добра ви ноќ на сите, јас одам да си легнам со идиотскава насмевка што си ја носам цел ден.. знаете она кога си среќен и шеташ наоколу ваков

Спојлер

..плус заљубен..

 

Не знам дали да се смеам или плачам кога возрасни луѓе с'скаат со цинизам и ароганција.
Или не отварај уста или смисли нешто паметно и издржано.