[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

сдк....
ОБОЖАВАМ ШТО СУМ ЖЕНСКО.
Да биидеш женско има толку многу предности. Сигурна сум дека и машките имаат свои предности но несакам да зборувам од тој агол сега.Размислував и се гордеам со тоа што сум женско.Женските се способни да направат многу работи кои што машките никогаш не би можеле ни да ги замислат а не да ги остварат.И од некои аспекти многу ни е полесно одколку на машките.Сигурна сум дека многу ке се пронајдете во ова, во спротивно би требало да направите некои промени.
еве зошто сакам што сум женско.
1.Можам да имам маж. - Ова е главна причина поради која обожавам што сум жена.Бидејки ми дава неизмерна подршка и сигурност. Бидејки неможам да го замислам животот без него.Како жена ја имам таа бенефиција да имам маж покрај мене. Ако не се сложувате со ова, можеби не сте го пронашле вистинскиот.
2.Можам да се шминкам.Има денови во кои ни самите на себе не сме си убави нели ? Но тука е шминката можеме да го поправиме она што не ни се допаѓа.
Можеме секогаш да изгледаме совршено.И покрај сите обврски можеме да го сокриеме уморот од нашето лице.
3.Можам да имам дете.Ова е најубавиот дел во животот на една жена.Да носиш во себе друг живот 9 месеци и потоа да го донесеш на овој свет е најубавото искуство и суштината на животот.И уште многу години има на располагање каде може да го негувате, сакате и воспитувате тоа дете.
4.Имам можност да се осеќам женствено.Имаме посебни погледи, покрети и облини со кои сме способни да ги шармираме сите околу нас.Можам да ги носам сите бои, да носам кратко, да носам цвеќе во косата и да бидам повисока од нормалната висина.
5.Можам секогаш да бидам со различна фризура.Не значи дека машките неможат , но ние имаме многу поголема палета на опции.Можам да се фарбам во разни бои, да носам пуштена или соберена коса.
6.Имам привилегија да бидам потреба, сакана и обожавана.По мене ова е можеби и нај сладкиот дел.Добивате љубов , а истовремено и дарувате на оние кои што сакате.Потребни сте на своите пријатели, мажот, децата.

 

сдк ова дедо мразов нешто ми откажуе љубов

 

До тебе, а сепак без тебе !

 

Денес цел ден сум разочарана од некои личности и работи и се',па што да правам пуста јас морам да се расположам некако и се посветив на јадењето ќе пукнам веќе ама морам да признаам дека ми помогна малку.
Ви посакувам да имате убава ноќ

 

и мене исто помешав и благо и соленO

 

Можно е порано пред некое време да сме размислувале поубаво?
Сме биле помали, но сме биле и попаметни?
После неколку години го отворив својот личен дневник каде имам пишувано буквално СЕ што ми се случувало во минатото, секакви случки и моете размислувања за нив.
Зарем толку се имам променето од тогаш до сега? Сега да сум би напишала нешто сосема поразлично, исто како да не сум била тоа јас.

Се збунив, премногу сум се променила иако сама си тврдам дека човек тешко може да се промени.

Оваа повозрасната Феодора нема коментар за онаа тинејџерката Феодора........

 

Кога имаш се-не гледаш ништо,ќе прогледаш тогаш кога ќе немаш ништо

шекспир

 

А најубаво е кога имаш се и си свесен за тоа и го цениш тоа што го имаш секој ден и не го пушташ од себе и живееш среќно до крајот на животот недозволувајќи да го изгубиш заради негрижа, невнимание, алчност, злоба итн.

Шекспир на квадрат

 

До кога ќе ја имам оваа страв од кучиња? До кога?
Пред некој ден... у ствари изгледа вчера беше. Се најдов во една слабо-позната населба. Поточно од моја страна слабо-позната. При обидот да најдам каде се ноаѓа автобуската станица, позади мене слушав стапки. Се свртев, и на моја голема жалост, тоа беше куче. Затрчкано по мене.

Не ми текна ништо попаметно, па почнав да преминувам улица. Лево-десно-лево-десно, па цик-цак-цик-цак. Ама залудно. После тоа се свртев назад и му кажав едно срамежливо, тивко: - Ај, чиву. Не ме слушна. Потоа стигнав до еден булевар. Го поминав едниот пешачки премин, ама на другиов, никако нејќе зелено светло да се уклучи на семафорот. Почнав да трчам низ пешачкиот премин. Сигурно ми се смееле возачите. И на крајот, одвај се откачи од мене.

Додуша многу беше слатко. Ама тој пусти страв...

Книга не ми се чепка. Не-ми-се-чепка! Од можни 7 часа, имам 2 писмени и 4 испрашувања. Нема повеќе одложувања за наредниот час, нема бегање. Ама џабе... оди па кажи и` на тиквава.

 

Две нешта не' дефинираат какви личности сме: нашата трпеливост кога немаме ништо и нашиот став кога имаме се.

 

ништо посебно немам да кажам..роденден ми е па да се почастимее

 

Ги живеам последните денови од 2013.

2013...хм.
Годината во која се случија многу добри и уште толку лоши работи.
Година во која запознав доста пријатели без кои сега неможам.
Година во која направив доста глупости.
Година која ми остави лузни,и тоа многу.Психички..и физички.
Година во која за првпат се почувствував среќно..вистински среќно..барем за кратко,но за жал..за многу кратко.
Година во која присуствував на најдобрите рок свирки.( )
Година во која ги правевме најголемите глупости со друштвото,посебно тоа лето 2013...ќе го памтам долго.

..Година која ќе ја памтам по една личност со која се почна од шала и сега премногу ми фали.Незнам до кого е,што е и како е,ама едно знам..можев да направам нешто во тие моменти.Да,можев.Ама не бев свесна тогаш.Одеднаш исчезна и се се смени некако.Хм,веќе и немам никаква надеж.
Ама,никогаш грешка,а секогаш лекција.

Како и да е...Се надевам дека ќе ја испратам 2013 со добро,а 2014 ќе ја дочекам со уште подобро.
Сакам многу работи да направам оваа(следната!?) година.И се надевам дека ќе успеам.
Искрено се надевам.

 

На радио ноќна програма и Scissor Sisters, во мене необјасниво силна желба да денсам, ама онака убаво да се изнаскокам, полноќно.

И некако ми го пара стомаков носталгија. И за Скопје, и за некои луѓе, места. За една вечер во Капан Ан ил петочно да се изнаденсам во Дамар. Уште една вечер да се струполам во маалската бурекџилница во 3 после полноќ (во секое маало има ваква ), да изедам два падобранци од Ригара наеднаш (на крај на чаршија, срам да ви е ако не сте ги пробале!). Потоа ќе испијам литар вода, небитно кога среќата е голема...
Да ги шетам старките во септември на дожд, додека топлината сеуште испарува и да се вратам дома утоп мокра, ама среќна.
Или Тој да ме собере некаде после полноќ, кога тишината ме боли и немам, односно не знам што да правам со себеси.

Скопје, смогосано и никакво, признавам: помалку и ми фалиш...

 

Oh simple thing where have you gone?
I'm getting old and I need something to rely on..

 

Само да бидам добро утре кога ќе се разбудам. Другото ќе го преживеам.

Претежок ден. Ми треба сон...

 

СДК
ја знаете ли онаа потреба со некого да ги споделите своите чувства... потрева да се искажете се што ви лежи на душа. Па сигурно ја знаете затоа оф топик разговори и се што ви лежи на душа. Нема веза да преминам на моето. Неможам и несакам во животот да имам личности кои не ми веруваат... едноставно не се чувствувам удобно околу нив. Би сакала да ги прашам зошто од се е окееј преминавме кон недоверба¿ Луѓе ве молам сфатете дека боли вака. Немојте, помислете како вам би ви било.Разберете ме.

Друго што СДК
Ми недостигаат личностите кои ги запознав оваа лето.. Немаме контактирано можеби околу 6 месеци. Боли разделбата. Ама се надевам дека во 2014 пак ке се видиме драги мои. Ве сакам сите

И уште нешто за крај
2014 те молам дојди побрзо и донеси ми среќа малку во овој живот. Те молам биди убава година. 2013 не грижи се ке те паметам јас тебе убаво.

Лека ви ноќ на сите ♥★♣∞

 

http://www.youtube.com/watch?v=LPn0KFlbqX8 Немора ништо да кажам,песната се ќе си каже.
Потреба.

 

Cи умрев од смеа ,ама тркалото се врти и конечно ќе ми плати за се најголемиот душман,сам си го бара

 

I was always an unusual girl.
My mother told me I had a chameleon soul, no moral compass pointing due north, no fixed personality;
just an inner indecisiveness that was as wide and as wavering as the ocean..

Ете ме.
Само со морален компас. Некогаш води разумов, некогаш срцево, некогаш и двете, а тој усмерува. Иако некогаш запира на погрешни места, се надевам си го знае правецот.
Или можеби се залажувам, којзнае.

Како мала, не мислев дека кога ќе потпораснам ќе сум ова што сум сега. Не знаев многу за светов и иако растев во прекрасно семејство, секогаш ќе ги носам лузните од рапавите ѕидови на животот.
Очекував затворен живот, зашто во тие моменти само во него можев да се видам. Неколку луѓе со кои ќе го поминам животов, без потреба за нови познанства, иако уште како мала се трудев да ги разберам и да не ги осудувам луѓето. Затворен свет, подотворен мозок, замижани очи.

Сега? Светлосни години подалеку од тоа.
Ми звучи малце глупаво, но отворена сум кон светот и сè што нуди. Или можеби само настојувам.
Си дозволувам. И грст насмевки секој ден, секогаш повеќе дадени отколку добиени; тага, бол и по некоја солза во очите; остроумни шеги, искреност и директност; слобода на мисла, збор и емоции, без окови и осуди; нови погледи, нови чувства и нови познанства; дружба со лица, книги, звуци и мириси; ѕиркање во туѓите животи, нивните приказни и нивните светови.

Се менувам. Расположенијата ми варираат премногу (или онолку колку што ќе им дозволам), разумот ми скока од една мисла на друга, желбите ми се често контрадикторни, се прилагодувам на други и туѓи луѓе и промени, зборувам многу. Ама не она, што на ум - то на друм.
Таман ќе помислиш си ме разбрал - се променувам. Им паѓа тешко на сите нови луѓенца во животов, а често и мене. И се вртиме во круг.

И покрај мојата желба (или потреба?) од нови лица, нови места и нови нешта, секогаш на еден или друг начин се враќам на тројца.
Првата, со која растам. Секогаш дел од мене, и тогаш кога не сме видени месец дена.
Вториот, со кого почнав да го искусувам светов. Мислам дека уште долго ќе се грижам за него, иако во последно време него самото мое име го загрижува.
Третиот, со кого созревам. Можеби и единствената причина поради која во сиот овој хаос, срцево ми е на место и разумов ми е мирен.


Се надевам дека цел живот ќе (имам причина да) созревам.

 

Ладно нека си ибе мајката...