[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Дали болката вреди колку цената? Сам сме криви кога сме во рушевини, а бараме место да се скриеме. Дали цената се исплати кога си на крајот и патот и си го загубила чувството на контрола..нема повќе верба нозете се движат на скршено стакло...Дали воопшто некој гледа како и што изиграва? Смаченост од самозодадениот совршен свет, и јас изигравам. Но дупката во душата се зголемува.. и на крај која е поентата што бараат прошка од камен....

 

Два дена пред роденден ме известија дека сум ги положила сите колоквиуми!
Подобар поклон не можев да побарам.

 

2CELLOS - Дечкиве се чудо од луѓе а за талент да не зборуваам .Синоќа ги слушнав првпат и Немам зборови да опишам колку уживам да ги слушам Спешлка ми помогна да ги најдам затоа што не знаев како се викаат Фалаа ти Спешл

Слушнете сигурна сум дека ќе уживате

https://www.youtube.com/watch?v=1_UA4PqjMXQ

Спојлер

Овој со подолгата коса веќе ми е симпатија за озбилно

 

Без оглед колку се далеку, кога ќе ги побараш пријателите што ти требаат, тие се делат во две групи: "веднаш ќе дојдам" и
"не можам сега".
Пс Не ми кажувај лаги за да ме насмееш.
Расплачи ме......но кажи ми ја вистината.

 

Сакам да кашеам дека после толку мачење и размислување и немир јас одлучив.Потешто е да стоиш и да гледаш како се се случува без ништо да не правиш отколку да одлучиш па макар тоа да било и грешка донесена одлука.
Јас доволно се мачев да останам во таа врска неможе никој да ми каже дека јас не се брев!!!
Јас со шртвував со тоа што останав покрај него дури и тогаш кога срцето ми велеше оди и први го она што го сакаш.
После три години јас повеке не ја чувствував истата љубв истата хемија меѓу нас.Се стана проклета навика.Па добро бе јас ли ум крива што така се чувствувам?
Знам дека има и вакви и такви моменти во врската и ако е вистинска љубовта се ќе се надмине.Јас знам дека нашата беше.Зошто ние се боревме против светот и успеавме,но јас веќе го загубов тој ентузијазам.
И знам дека ќе биде многу тешко да почнам од почеток безз него многу пати сум сакала да го наравам тоа ,но спомените излегуваа пред мене и ме гушеа,големите усти со празни зборови на луѓето,плановите за иднина...
Повеќе нема да ѓи слушам тие гласови околу мене и во мојата глава и ќе започнам да живеам онака како што навистина сакам.

 

Преполна дискотека, музика по мој вкус и весели лица околу мене.
Јас, вкочанета, со пиво во раце и поглед во една точка.
Ме мачеа многу работи.
Неразбирањето од страна на родителите, разочарувањето од многу работи...
Вечер на измешани емоции и борба со сопствените чувства.

Сето тоа за на крај на вечерта да ме изненади и расположи еден повик.
Ни премногу, ни премалку, но доволно беше да се почувствувам убаво.

Се надевам на добро завршување на работите и средување на сопствените чувства.

 

Кажете што сакате, ама за мене е незаменливо чувството да ги гледам, па макар и на екран.
https://www.youtube.com/watch?v=ztPWjlkqEtE

 

Се сеќавате на Frankie Say Relax маичката на Рос што ѝ беше омилена на Рејчел?

Е па една таква маичка си имав и јас.
Купена кој знае од кога, неколку пати шиена на некои места, со веќе избледена сликичка која едвај се познава. Ми беше кратка, ама неверојатно удобна и често си ја носев. Не ни ми доликува да ја носам, затоа што е детска, ама јас со неа и си спиев. Од некоја непозната причина ми беше омилена - не затоа што некој ми ја подарил, не затоа што сум ја купила за некој посебен повод, ниту затоа што ме потсетува на убави работи. Не ни знам кога и од каде сум ја купила. Едноставно, си имам некои омилени работи за кои се врзувам. На пример шолјата за кафе од која кафето ми е многу повкусно. Психолошки момент.

Ете таа маичка, заврши кај едно дете што ни било на гости и се испотило. Па мајка ми му ја дала да ја облече за да не настине. И бидејќи нему му била точна (а мене очигледно мала), мајка ми му рекла да ја задржи.

Глупаво ли е што сега си патам по омилената маичка и сакам да си ја побарам назад?

 

Трикот за среќа е да уживате во животот и да го правиш она што најмногу го сакаш!

 

Што е работава некое магаре ќе умре така ми изгледа.
Фемина ја зафатило некое чудо,мајке ми!
Членовите што многу РЕТКО менуваат аватари,ги сменија.
Па и нема расправии.
Пу,пу да не урочам да продолжиме вака.

Инаку многу заладе одеднаш.
Толку сум нежна излегов 1 саат надвор одма носето почна да ми тече.
Се гледа колкав имунитет имам.
Па и парно нема,некој дефект имало и сега се поправа.
Смрзнав...

 

И јас тоа го примитев и плус гледам многу стари членки се вратија

 

Решив годинава малку да се сменам.. да почнам да легнувам и станувам порано, да учам повеќе и повеќе да и помагам на мама и да не ја нервирам + да заборавам веќе еднаш на симпатијата.. абе се ќе успеам,верувам во тоа.. ама последново некако.. и така со тешко срце ги избришав сите пораки и си направив список на песни кои ме потсеќаат на него, ќе се потрудам веќе да не ги слушам.. ми олесна некако.. и ете ти беља работа.. таман откако направив се ова, ете го, ми пиша и ми прати една песна од списокот мој.. и ај сеа.. Убаво лето беше тоа. ко ќе ми текне што се правев..
- Се шетав со апаратот ко мува без глава, набожемски ќе сликам нешто.. дрва,цвеќиња,птици.. а тоа јас него го сликав..
- Намерно му зборев дека Дортмунд се многу лош тим ( а не мислам така ) колку за да го налутам.. бидејќи кога беше лут беше многу убав..
Дека ти бил Дог мозокот.. дека ?

http://www.youtube.com/watch?v=BwmRr3MnqpU

 

Празно,се чувствувам празно.
Ми падна камен од срце,но сепак сум празна.
Толку празна што се чувствувам како се да се срушило,како никој да не ме сака.
Како да сум во некој темен ќош,изолирана од светот,сама,потполно сама.
Не сакав да те изгубам,не сакав..
Ми беше се во животот,ми беше единствен.
Секогаш сонував за нашата иднина,имав надеж дека ќе се случи.
Секогаш тоа го посакував,очајно многу посакував..
Посакував да те имам целиот мој живот покрај мене,само јас.
Но сум била многу себична,ти очигледно не си го сакал тоа.
Не сум лоша личност,не си ни ти,но многу грешки направивме.
Знаев дека еден ден ќе се разделиме,колку и да сонував за нашата иднина,едноставно мораше некогаш за се случи.
Но не сакав волку брзо,сакав барем уште малку да потрае.
Колку и да беше пеколно,сепак бев до тебе,беше сеуште мој..
Скршена. Скршена сум на најмали парчиња.
Сакам да плачам,но немам солзи.. Сите солзи ги пролеав за тебе.
Тешко ми е,сите чувства ми се измешани,незнам што да чувствувам,незнам што да мислам..
Кога би можела само да се тргнам,да отидам некаде,се да заборавам,се да ми се избрише од сеќавањата..
Но секогаш ке те памтам по добро.
Колку и да беше лошо,тоа ке го заборавам.
Секогаш кога ќе поминам на автобуската,кога ќе одам во парк,кога ќе видам хаска,се ќе ме потсетува на тебе,можеби само некој период,но болен период.. Никогаш нема да те заборавам,секогаш ќе имаш посебно место во моето срце... во моето скршено срце.

 

Дојде денот кога се почувствував разочарано од тоа какви личности постојат. До пред некое време мислев дека видов се, и дека ништо повеќе нема да ме изненади од постапката на некои луѓе, но дефинитивно сум се излажала.
Ако не те повреди најблискиот, кој друг? Не за џабе рекле : Лажните пријатели се оние кои се јавуваат само во тешки моменти !
Кога за некого ке направиш се, се трудиш да одржиш некој однос и кога најмалку ќе очекуваш, ке ти забоде нож. За жал, ретко кој навистина е човек денеска.

Инаку, еве, повторно си ги спремам куферите, овој пат на подолго време. Навистина ми е потребно да се тргнам од овде, од ова секојдневние кое ме убива. Сакам да бидам настрана од сите што ги знам, и навистина ми е потребно да го поминам времето сама со себе. Да си размислам за одредени работи и пред се да ја разбистрам главата. Се надевам ова патување ке ми помогне да се одморам психички.

 

Зима која не го развлекла својот сјај низ деновите кои минуваат,некоја изолација која демне,голи гранки очајни за белина,личности кои се бараат себе си во очите на другите,и оние другите.
Луѓе кои имаат очи навидум дождлива ноќ, и моите бродови кои пловат во нивниот одсјај.
Огледалата немаат меморија но секогаш се реални,можеш да ги излажеш,но секогаш се лажеш и самата.
Позади маските лицата страдаат.

Четките и боите се во рацете на некој лош сликар уметник, се додека не ја врами сликата,шанси има.
А оние зборови кои остануваат во нас,како во некоја зандана заробени ?Што со нив?Раѓаат тишина.
А оние соништа,кои сега се заборавени и неостварени, исчезнуваат остануват или умираат?
Очи кои наместо во туѓи,гледаат во асфалтот.Заборавиле да посакуваат,да замислуваат,заборавиле дека се ангели со скриени крила.

Ловат сеќавања.
Или тие нив.

Во следниот живот ќе те побарам.
Сакам морска ѕвеѕда во косата.

 

Одсекогаш не сум можела да ги поднесам сите адети,глупави муабети,потресувања и слично за станување тетки,стрини,вујни и слично.
Во ред е да отидеш да честиташ,да направиш чест да одиш со повојница и тоа е тоа. Фамилијата (мајката и таткото) нека си се радуваат ама овие другиве не можам да ги сфатам, н е м о ж а м.
Сега ке звучи како да зборувам со огорченост но навистина не е така. И јас се радувам, им честитам и се тоа е во ред ама да се испотресам да незнам што побрзо да напраам дека сум станала тетка или вујна... Премногу е.
Туку овие дена се отепав од спиење. Не можам да се донаспијам,ме разбудуваат по телефон во 12часот јас абер немам, не можам да станам. И оп гледање сатот 14:45... И мајками ме пречекува в кујна со муабетот: - Еј жива си? Јас си реков да не умре...

 

Дајбоже така да сме сите цела година

 

Прекрасно поминато попладне со преубава книга во раце
Чувството непроценливо!
Ми недостигаа овие моменти.

 

Уште кога го ставија видеово на јутуб,почнав да ги слуашам,ми се засвиѓа песнава,а и воедно смешни ми се,како се расправаат хахаха е ова јас го гледав https://www.youtube.com/watch?v=Mx0xCI1jaUM

 

Ауу абе не се нормални ееј алал да им е Не друго сеа па и на концерт сакам да им одам Им ги превртев скоро сите видеа на youtube а ти ако најдеш нешто невидено праќај ми во ЛП