[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Искрена да бидам, добив неколку пораки од некои членови (за мене сосем небитни) кои ме ете така да кажам ,,поттикнаа,, да размислам и да го напишам ова.Да бидам искрена зачленета сум на форумов речиси една година и за време на оваа,исмината година поретко пишував мислења,се трудев да бидам што е можно покултурна и до ден денес никого не сум навредила но некогаш стварно ми пука филмот од некои мислења (кои сепак ги почитувам,впрочем морам ).Тоа е моето мислење,јас сум тоа, без разлика на некој тоа дали му се допаѓа или не.И мене ми иде да се спротиставам на некои одредени ,,личности,, кои јавно секако нема да кажам кои (не сум била во конфликт, со ниедна од нив ). Револтирана сум и знам дека не секој ќе разбере што сакам да кажам и дали ова има смисла.Едноставно на некои работи треба да се стрпиме.

 

Умрев од вашите мислења во "Необјасливи случки"

 

Секогаш мора мене некој психопат да ми се залепи. Не знам дали на челово ми пишува, на пример, damaged goods, дали начинот на кој пасивно се движам во последно време привлекува погледи и сожалувања, не сакам да ме сожалува никој, значи, не знам до што е, дали сум им интересна како појава, не знам. Ама знам дека мора некој да дојде, во најневозможните ситуации, ситуации кога едноставно не ти се прави муабет, и да проба да ме муабети, да ми кажува глупави и сељачки фрази на пуштање, да ми кажува колку сум прекрасна, колку убаво сум се смеела, да ми симиња ѕвезди и сонциња, и мене да ми се превртува стомакот од што се бедни и патетични....

Никогаш не сум можела да поднесам некој таков, а како за инат ми се лепат бе, ај еднаш или двапати, не, мора да ти се залепи некој СЕКОГАШ кога не треба, и ти стопати да му дадеш до знаење дека НЕ, не ти се муабети, дека не сакаш да се запознаваш подобро, дека никогаш не сум избивала клин со клин и не планирам ни сега, и фала, ама навистина, навистина не сакам ништо со тебе. Уште па кога почна да ми објаснува како требало еден дечко да си ја чува женската, како требало да се однесува, дека се гледало по мене дека ми било нешто и дека сум била повредена, и дека очигледно било оти дечкото што сум го имала или го имам, не знаел точно да каже, не ме гледал како што треба, мислам дека да не си ги држев раците една со друга дека ќе му ја плеснев една и ќе летнеше од кај што дошол. МРАЗАМ кога ми се лепат паразити, бактерии, амеби, не знам што се, вируси ли се, ама не ми се лепи и не се прави дека ме знаеш мене во тие 40 минути што сум приморана да ги седам до тебе.

И таман си реков, леле, фала Богу, си одам дома, и станав.... Ама не, ненормални, ненормални, па стануваат и дрски и безобразни, па изгледа мислеше дека глумам недостижна а дип даун сум толку заинтересирана и загреана, па проба и да ги реализира зборовите во дела. Мислам дека да немаше луѓе наоколу, ќе го нокаутирав, и ќе го газев, и ќе го шутирав и ќе го истурев сиот мој бес врз него, затоа што се дрзна да ме допре, да ме повлече, накај него, као, еве ти да видиш вистински мажи како постапуваат кога сакаат нешто многу, се дрзна да ме фати и за косата, еј ќе му повратев во глупавата му фаца, да не бев зафатена буткајќи се низ гужвата да ме снема и да се оттргнам од стисок на ненормалниот. Ми се згади животот, цела вечер ја поминав после згадена од однесувањето, мислам дека сите црева ќе ги истурев таа вечер.

НИКОЈ не ми ја фаќа косата, леле тука исчурев, косата бе , никој освен.. него. И не сакам никој друг, никој, никој, никој ни да пробува да ми ја фати ни косата, ни па да пробува мене да ме фати. Барем не сега, кога се' е уште толку свежо, и болно и .... не сакам ни да ми се приближи некој друг. Едноставно, не можам да се замислам друг да ме гушне или да ме држи за рака, и тоа е вистината, која морав да си ја признаам некна, сама на себеси. Заедно со фактот дека веќе две и нешто недели живеам како да фали дел од мене.

Ама ќе биде само така како што требало да биде.

 

Значи многу сакам мало браче или сестриче, многу!
Си имам јас брат, 16 години, и многу си го сакам. Но друго е кога ќе имаш некое малечко од 2/3 годинки и кога ќе ти шетка низ дома, ќе плаче, ќе галами, ќе ти кажува секој ден колку те сака, ќе те гушка..
Tогаш и да ме изнервира некој, било кој, колку и да сум нервозна, кога ќе му го слушнам милото гласче на тоа невино суштество, срцето би ми се исполнило и цела нервоза би ми ја снемало.
Дедо Боже послушај ме, незнам што планираат моите, но направи некако да си добијам уште едно братче или сестриче.

 

Добро би било кога би можеле да се сретнеме со друга „јас“, од некоја друга димензија, што нема врска со нашиов живот и да ја прашаме што посакува, што ја привлекува и со што би била задоволна.
Да видиме дали ќе се поклопат некои работи со она што го имаме сега, бидејќи нештата поинаку ги доживуваме кога ги имаме, а поинаку кога ни изгледаат недостижни. Да се потсетиме на жарта кога сме го добиле тоа што сме го сакале.
Зошто човекот е секогаш гладен!? Гладен за нешто ново, неиспробано, често и недостижно. Тоа знае и да води до разочарување, губење контрола врз самиот себе. Задоволството е само привремено, се додека не се појави нова цел.
Што се однесува до мене, жал ми е за 2-3 пропуштени шанси во минатото, за кои сум сигурна дека „другата јас“ би ми рекла веднаш дека ги посакува. Не знам дали не сум била доволно „гладна“ за нив, или само едноставно „така требало да биде“? Постои ли такво нешто!?

 

СДК...станав втора братучедка, си го добив најубавото бебе на светот, Фредерико!

 

Живот.Таа сиромашна,од село,ама е мнооогу убава и има другарки.За разлика од неа јас сум од град,побогата,ама што кога не сум ни убава ниту имам другарки.Не сум завидлива,и не сакам да завидувам,ама тоа е вистина.За жал таа е сестра на дечко ми и со неа ке морам да живеам во иста куќа се додека не се омажи,а тоа ке биде за мнооооогу години бидејки сеуште е мала.Ја мразам од дното на душата.Поради неа вчера не разговарав со дечко ми.А и нема ниту вечерва.Не можам да ја поднесам,многу ме нервира.Колку пати и имам помогнато,а тоа само заради дечко ми,инаку нема шанси.
Успеа да ми го расипе денот.

 

Кај да е ќе почнат да `фрчат статусите...За ракометарите

 

Конечно се сетив на пасфордот од фемина.

 

Иш иш мрзооо, бегај од мене... Мрзата е грев луѓе

 

Koга ќе се тргнат светките, сијаличките, украсуванките и останатите џингрлака џикица, ќе останеме сами со нечистотијата, маглата и смогот и празните џебови.
Магијата и еуфоријата моментално ја снемува, останува само сивилото.
Е тоа е нашето Скопје, вештачко магично и еуфорично..... и барокно де, разбира се.

 

Замислете надворешната убавина на луѓето да зависи од внатрешната.
Колку сте убави одвнатре, толку да бидете и однадвор.
Веројатно тоа е единственото решение да се врати човечноста кај луѓето.

 

Во овие ладни и зимски денови еден спомен ме грее секоја ноќ, морам да си ја припомнам сликата секоја вечер, случајно, како молитва пред спиење ми е... една вечер од минатово лето, ми влегува во соба топла светлина од тераса, столчето клацкалка стои во ќош, а до него букетот цвеќе кој тој ми го донесе, ние се гушкаме, штурците си пеат, тој си пуши цигара, а јас му крадам димчиња...се е толку совршено и топло...Незнам зошто, но некогаш некои спомени или слики или сонови за кои се мислиш дали се случиле или стварно било сон, се закачуваат цврсто за тебе и мислиш дека и илјада години да си жив, ќе бидат и тие.

И некогаш едноставно има денови во кои толку размислуваш за иднината, ја мозгаш, ја замислуваш, се надеваш дека ќе биде подобра, се молиш да не биде полоша, размислуваш каде си, каде ќе бидеш или нема да бидеш, кои луѓе ќе бидат во неа, а кои не...а мене таквите денови проклето многу ме плашат, зошто некаде во себе имам ужасен сомнеж во моите способности, во играта на животов, во искреноста на луѓето.

Искрено...се плашам од тоа каде ќе завршам, се плашам да не донесам фатални одлуки, да не направам ужасни грешки, да не повредам некого или да престанам да сакам некого.
Се плашам од помислата дека може тој еден ден да не биде човекот кој ќе ме сака и дека ќе љуби друга...и ужасно ми е болно да помислам да ги минувам деновите со забрана да мислам на него.
Некогаш си велам дека не е убаво да ги пушташ луѓето толку блиску до тебе, да се отвораш и да сакаш толку силно и толку долго, а некогаш си велам, а што друго останува, вака или онака, еден ден, сепак ќе останеш со скршено срце, дали од премалку љубов или премногу, небитно...

А во овој студен и маглив јануари, богами друго на човек и не му останува освен да мисли на иднината или минатото и да се прашува дали вистина се сеќаваме само на она што не се случило никогаш...

 

Пред некој дрен прочитав една инересн статус:Кога ќе пораснам сакам да бидам дете.Во моментот ми како да ми светна сијаличка во главата знав која е пораката,подолжив да вртам по почетна ама во мене само се нижеа мисли една по друга една по друга.
Вчера исто така гледав Oprah немам навика да ја гледам ама пуста досада.Кога ја слушаш жената што зборува си велиш види ја ова ни продава евтини приказни за животот.Реалистичко мислење нели.
Oдкако изгледав една цела емисија се чувствував толку силна и моќна како да ќе срушам планина.Навистина мотвирачки дејствува.
Зборуваше за надешта и вербата во нашите соништа.За мноогу успешни луѓе кои стекнале се благодарение на таа верба и на таа борба.
Замислете ова да му го кажам на некој незадоволен работник или некој кој е разочаран од она што животот му го нуди.Прво ќе ми се смеат на глас ,а потоа можеби и луда ќе ме направат.
Поентата ми е зошто луѓето растејќе толку се менуваат?Да пораснеш значи ли да се откажеш од она што толку страсно го посакуваш?Ако е така несакам да пораснам сакам да бидам дете.Несакам да го пуштам тој петар пан од мене.
Знам дека на овие мои зборови некој сега се смее ама нели секој од нас имал некаков сон?
Некој сонувал да стане пилот некој лекар,некој пеач.Зошто се откажуваме?
Страв и сомнеж ете затоа.Се разбира дека не е лесно,тоа бара многу борба и доверба во себе ама ако било лесно тогаш сите би силе успешни.
Мошеби вака зборуам затоа што сеуште сум млада и полна со живот,можеби за мене животот не е толку тежок како за некои други,можеби сум само недорасната дете.
Но ако да пораснеш значи да се предадеш на стравот,тогаш несакам.Јас знам што сакам да бидам кога ќе пораснам и ќе бидам зошто не се плашам и ќе се борам не додека не успеам.

 

Излегувам јас надвор, и тато ми вика: Оди позади куќа, да видиш баба ти што прави.. Одам позади и што да видам. Баба ќе го пече лебот во фурната Да, да добро прочитавте. Позади куќата имаме две фурни: едната е за печење леб, другата е за месо. Прекрасно нешто, денес ретко кој ги има Се сеќавам кога бев малечка, баба го печеше лебот во фурната. Одтогаш поминаа 10-тина години, откако баба нема печено леб во фурната. Денес тато расчистил околу фурните, зошто имаше 350 непотребни тракатанци и дрндупки што се собирале со години Како мало дете се радуваше татко ми А, Бога ми и јас А за лебот, тој беше прекрасен, милина да го јадеш На лето пак, маф ќе му прајме кога ќе печеме пици и зелници во фурната :geek:
А пак другата баба која ни дојде на гости да поседи неколку денови, ми зема волница за да ми плете, џемперчиња, болеренца, туники. Абе фраерка ќе бидам од глава до пети
-Имајте пријатна вечер!

 

Денес завршувам на форумов со втора смена.
Третата ме остави овената како роза.Не и вечерва драги мои.Оваа ноќ потребен ми е сон

 

се мислам дали да се фарбам...

 

^ ако се мислиш , не се фарбај

 

Фарбај се Диги, еден е животов, па и денов денешен.

 

Еве сум и јас, одморена, наспијана, свежа.
Ептен ми годеше ова одморчево, а можам да кажам и дека беше заслужено. Ептен си поминав убаво. Премногу ми беше интересно и конечно можам да се пофалам дека знам да скијам и јас
Имаше паѓање на газот, како и секој ученик, ама со големи маки се научив

Сега ми останува уште банџи џампинг и скок од авион со падобран да пробам , а и тоа ќе биде наскоро

Авантурист сум си по природа, сакам работи кои го креваат адреналинот. Исто така уживам во снегот, санкањето, скијањето, сликањето прекрасни пејсажи и секако добрата книга, иако за ова последново некако не најдов време.

И така од утре се враќаме на старата рутина, старите обврски, факултети, семинарски, полагања, гледање филмови и серии дрн, дрн дрн.....