[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

https://www.facebook.com/ilovestipnight ... 6282459505

 

Јас не прочитав нешто не е во ред или е погрешен линк.
Ви кажувам дезинформација е,татко ми е професор го прашав,дезинформација било!
И не верувајте во се што пишуваат по интернет,не е секогаш се точно.

 

^Се израдував па и јас.

 

Јас се извинувам за дезинформацијата ама така прочитав така кажав жал ми е што не е вистина.

 

Убаво е чувството кога можеш со некој да го споделуваш истото мислење,убаво е кога некој ќе те разбере додека за сите други ти си лудак или шизофреничар или пак дете...
Убаво е кога со некој можеш да направиш муабет за кого си милсел дека само со себе можеш да го правиш.Се чувствувам исполнето.

 

Спојлер

 

Се отидено по ѓаволите а и самите некогаш не знаеме каде сме и што бараме .Многу илузии ,
приказни животни,филмови .. а никаде ниту едно сценарио како што треба .Невозможно да е до сите нас тоа кога со лаги манипулации се обидуваме да се истакнеме и докажеме на себеси кој сме ...
Човек да се запраша што е вистината ,што е реалност, како излгеда .. зошто сите баш неа ја сакаме и бараме а на крајот се изненадувме и разочаруваме (кој ке ја најде кој ке мисли дека ја нашол ) и каде да се побара .Дали можеби вреди да се бара и најде? Понекогаш таа е со грдото лице и
косата -суровост во рацете па не плаши и ни е предизвик да се соочиме за да успееме и дојдеме до победата .Тешко е кога некој се гледа и препознава во сите ,се обидува да се пронајде на различни начини, кога се труди да се пронајде секаде но не како личноста што го прави тоа на начинот чуден .Е баш таа е измилсената личност полна со горчина, лутина,бес и се она што знае да разочара во животот.
Правилата постојат за да се прекршат НЕЛИ :geek:

 

Се плашам ... размислувам ли правилно ,дали навистина сакам сеуште слобода или стравот не ми дозволува да се врзам засекогаш со него ... Како ќе биде, што ќе се случува, дали ќе биде се исто... Милиони прашања ми се маткаат во главата НЕ НЕ оваа не сум јас јас секогаш бев решителна личност што е оваа двоумење Знам дека сакам но неможам да кажам ДА неможам да се одлучам и да продложиме заедно да ја креираме иднината ,неможам да мислам ... Што ми е ? Што ли ме спречува ?

Најдобрите работи во животот поминуваат бидејќи прво велиме ’уште е рано’, а потоа ’премногу е доцна’.
Го прочитав оваа и се исплашив уште толку дали моето уште е рано ќе биде само моментално мислење или ... Се надевам дека наскоро ќе се согласам без никакви двоумења

 

Владее нервоза во мене. Еден куп незавршени работи. Почнувам едно нешто, а се префрлам на друго.
До кога ?
Немам желба за учење, немам мотивација, во главава ми е хаос....
Збркана сум.
Боже дај ми концентрација, зашто не можам повеќе да го издржам ова темпо.

Еднаш веќе нека заврши се, па да уживам и јас.

 

Hello me,meet the real me.
Сама,затворена во една соба,се гледам во огледало,и друга,иста ко мене,Свит,ме врти и моментално се освестувам.Па малку се разбирам самата со себе,се убедувам за нешто,па се вмешува трета Свит.И баш онака,срамежливо се крие од другите две,дали да се слуша и тој,нејзиниот глас или пак не...И решава да се вмеша..
И после еден поглед во огледало,ги гледам недостатоците.Се вртам назад и наоѓам уште исти Свит.Не доволно добри.
Седнувам и се замислувам,во раката држам една малечка,гадна направа што уништува многу работи.Па дури и живот.

Hello me,it's me again.
Седам,молчам и гледам во тоа.И повторно,баш истата ситуација: два гласа,едниот вели: направи го тоа,веднаш! а другиот вели: немој,не го прави тоа!.Послушувам еден од тие два,и после буквално ми доаѓа сама себе да си се удирам...што и да сум направила.И пак во огледало.Црно-бела рефлексија.Едно ново плус или едно потенцијално минус?
И повторно,препреки,врати...И јас,една иста личност,прави милион различни работи.И размислувам.Но во секоја мисла нешто ме спречува...На момент се појавуваат познати,блиски личности,со позитивна и светла перспектива кон иднината.И тука..баш исто.Рацете на лице и мислите лутаат некаде далеку.Што ли направив?

Hello me,it's nice talking to myself.
Седам сама и уживам во тоа,а всушност....оп! Повторно исти личности.Сите се исти,но само физички.Психички не.Сите со различни размислувања.Но сепак,со иста цел.И една,секако,доминира.
Нејзиното размислување се соочува со тоа на другата.И другата ја освестува!

Sweating bullets!

 

Факт:Кафето е послатко кога друг ти го прави

 

Постои само една личност која ја спомнувам секогаш кога сум пијана... Мојата најголема болка и истовремено најголема животна радост. Да би била со него планини би скокала и мориња би препривала...
Ама кога не е пишано, не е. И на Марс да се качам, неговата гордост не би дозволила да сме заедно. А знаам, чуствува нешто кон мене.
Без оглед со кој сум и каде сум, секогаш ќе го има тоа посебно место кај мене...
Ама живот шта чеш. Иако ја имам личноста за која пола од девојките вби убиле, јас сепак плачам за него.
Не можам да останам во иста просторија со него, ме боли секој поглед негов.Сега кога сфати дека не може да ме има кога сака го боли и него, не знае како да ме врати.
А не е свесен дека може да ме има само со еден збор.
Ти е*ам животот, ти е*ам

 

Денеска неочекувано во едно кафуле го почувствував мирисот на неговиот парфем. Еден пар седеше во моја близина и јас така манијачки бев навалена кон момчето, просто уживајќи во мирисот, човек да ме забележал сто посто ќе си помислел дека ми фали нешто!
Е, ми фали да, тој ми фали!
После толку време го осетив парфемот на човекот до чија душа не успеав да допрам. Никогаш не успеав да го запознаам ликот што се криеше под ладниот оклоп.

Острите мирисни ноти ми ја распараа душата, а јас уште еднаш си ветив дека ќе го заборавам.
А, парфемот не ми ни текнува како се вика, еднаш го барав, па се откажав...
Ама ќе го најдам!
И ќе го купам!

И дури тогаш ќе го заборавам! Нели? ilent:

 

Викицее кажи ДА совладај го ти стравот, а не тој тебе

 

Денвиве панично ме фаќа страв дека животот ми изминува а мене ми останува премалку време а уште помалку волја за да остварам барем дел од моите желби. За едни исти работи се зарекувам веќе со години а тие си тапкаат во место затоа што или премногу сум мрзелива за да ги решам или пак воопшто несакам ни да размислувам за нив за да не станат реални проблеми кои што и покрај фактот дека некогаш ќе мора да се соочам со нив, одбирам да ги тргнам на страна и попрво ќе се замарам со безвезни дилеми отколку да пресечам нешто во корен па можеби после таа одлука животот драстично ќе ми се промени.
Јас сум човек како овие нашиве репрезентативци кои што решаваат се во последен момент проследено со многу премислување и драматичност. Наместо да се решат некои проблеми со лесно и без последици јас секогаш го одбирам потешкиот пат во кој ќе мора прво добро да се измачам за да кога се конечно се заврши следува период во кој ќе ми е уште потешко.
Зошто едноставно кога може комплицирано? Мислам дека цел живот ова е мое мото!
Понекогаш се чувствуваам како голем мазохист, потајно можеби и уживам во својата болка и агонија, но во онаа душевна а не физичката. Како само тогаш да се чувствувам жива и продуктивна по самата себе. Мора многу работи да пресечам во корен и драстично да ги променам.

 

Божеееее, колку се пронајдов во ова

 

Колку ми е само тешко. Во друштвото сме девет девојчиња и сега едната ке оди во Германија и сите кога почнавме реферати да си пишуваме на чат претешко ни е. Толку време сме заедно делевме се и сешто секогаш си помагавме, секогаш се поддржувавме, најлудите сеќавања ми се со нив и сега кога таа ќе замине претешко ке ни биде, премногу. Цела ноќ ја минавме плачејки, утре ке се сретнеме сите девет ке разговараме и ке се знаплачеме во заедничка прегратка. Тие ми се се, сестри незнам како да ги наречам многу ѓи сакам, премногу... Едната си оди сите плачеме, нема да бидеме она што бевме за жал, секоја од нас си имаше посебно место секоја правеше свои глупости ухх тага...А јас одсекогаш сум ги мразела разделбите, скеогаш кога некој си оди јас сум најосетливата и најплачка што цел ден цел ноќ ке плачам се додека не го наплачам, таква сум емотивна. Незнам што да кажам претешко ми е, а и понатака на сите ќе ни е не само на мене. Сега имаме уште малку време да сме сите деветтмина заедно, да го минуваме најубаото време заедни и после незнам што и како ќе биде, времето ќе покаже. Таман ќе се навикнеш на нешто и тоа нешто те напушта без разлика дали е човек, било какво суштество или некои чувства...
Времето ќе покаже се, јас веќе немам солзи во очите од плачење неможам да го издржам ова ....

 

Која мизерија е кога се будиш во 5 саат насабајле и неможеш да презаспиеш, па се вртиш де лево де десно, па на стомак.. па одлучуваш во вц да одиш на цигара, па си викаш ке ми дојде дремка.. не бе. Не иде и не иде. Па посебно ако се рабудиш изнервиран од глупостите што си ги сонувал.. ии така еве си седнав на фемина и чекам да помине некое време па да најдам жртви да замарам од сабајле оти времево не ми врви.


Пс. Како би му врзала сега една на дечко ми.

Спојлер

Плус упаљачот ми цркна, па за секоја цигара трчам в кујна од греалка да си запалам. Perfect morning, шта да ти причам.

 

Шминка и чај. И денот ќе е поубав...

 

На овие денешни генерации тешко им е и да живеат.
Кога посетам некои теми,сфаќам дека на клупата за тужење седи интернетот.Започнат е процес која трае повеќе години ,лесен и без мака.
Пресудата е донесена.
Се отфрли книгата од пиедесталот на вистинските вредности,интернетот победи,и онака победнички ги шири своите мрежести хоризонти се повеќе и повеќе.
Се изгуби потребата за блискост,за неделно кафе,за заеднички прошетки,за книга која знае да ги стопли дланките.Нема оплеменување,нема разговор.На пример ќерка ми еве неколку дена,доведува другарки дома,секогаш различни а сепак исти.Наместо да се смеат и разговараат,да шетаат,да прават палачинки,да разменуваат мислења за книги, тие се закопале на фб,типкаат на телефоните секоја во својот свет.Најголем успех е ако некој им удрил лајк,лажен колку и нивното пријателство.
И така,тешко им е да читаат долг пост зашто не се навикнати на книга.
Тешко им е да напишат пост зашто не се навикнати на книга.Кога пишуваат пишуваат неповрзано.Како се викаше тоа...а да „laconica brevitas“!Се што прочителе се неколку копипастирани фејсбук статуси на писатели за кои не ни слушнале од книги кои не ги ни пипнале.
Ги гледам вчера расфрлале книги од мојата скромна библиотека си велам ,можеби нешто ќе ги заинтересира да прочитаат.Ама не,тие ги сликале за да ги постават на инстаграм,и се заради тие пусти лајкови.
А страшно ме нервираат кога мудруваат,и кога го употребуваат зборот дефинитивно секогаш и секаде.
Книгата во раце деца !