[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Добро утро!

Колку е убаво кога ќе станеш рано наутро, без аларм, без обврски, одморен, и спремен за нови предизвици! Приказнава би била совршена кога би имало сонце надвор, но и вака е добро. Колоквиумската заврши, од резултатите сум презадоволна. Ме очекува мини-распуст исполнет со учење, но подобро таков, отколку никаков.

Се изненадувам од себеси годинава. Колку сум мотивирана и оптимистички настроена, ништо не може да ме онерасположи. Веќе луѓето не ме изненадуваат со своето однесување, спремна сум на се`. Веќе ни случувањата не ме изненадуваат, научив дека има само едно правило - нема правила. И - ќе биде подобро

Сабајлечки си грувам со песничкава И се прашувам, зошто не играме вака во дискотеки? И дали може еден ваков разигран дечко за мене?

http://www.youtube.com/watch?v=S_874GjbUII

 

Девојки темата СДП е заклучена, морам овде, со оглед на тоа дека се брзам
Ќе одам да вадам нова лична карта, мажена сум, дали можам да поминам без венчалниот лист? Ве молам побрзо...

 

Се чудам.. Дали е до ПМС-ОВ што ми се сите криви, или стварно се криви...

 

Добро утро!
Феминки ми дадоа леќи,кога ги ставив јас се препородив,прекрасно нешто.
Џабе беше стравот,се пројде добро,само диоптерот многу ми рипнал се исплашив дури.
Ми рекоа дека со леќите ќе ми се стопирало растењето на диоптерот,се надевам.
Која разлика неверојатно нешто!
Фала ви што ми држевте среќа,многу ми беше важно,пресреќна сум сега.

 

На лист си запишав што се’ треба да остварам годинава. Малку цик цак патешествија и многу идеи, кои ете, можеби се бесполезни, ама вреди да си ги имам. И реализирам.
Времево врви.
Луѓево немаат толеранција кон себе, а камоли кон светот.
Мене ми треба одмор и дишење вода, како терапија и информациско прочистување. Викендов ќе биде крај вода, наше море и збирштина од одбрани луѓе со кои сакам да пијам кафе и да зборувам за животот.
Татко ми подоздраве и се фрли на правење дебарски комат со праз и сирење.
Мајка ми трепне и се секира, јас пробувам да балансирам и да не ги нервирам. Родител на сопствените родители, нели. Мед и портокали, ѓумбир и два вида јаболка, супи и бибер. Дома мириса на грижа, болница и секирации. Сакам да ја имам цела сила на светот за да ги насмеам. Па им купувам глупости. Сестра ми ме радува со секоја нова фотографија и проект што го работи со познати наши дизајнери. Нема никој како неа. Сакам да ја частам карта за Аеросмит и да прослави роденден пеејќи ја Jaded, во име на сите наши музички патешествија што живот значат. Сум станала орле кое кружи и го чува своето мало семејство. Ме нервира кога гледам себични дечишта (а возрасни) што мислат само на својот газ и не помагаат дома, никако и никогаш. Се надевам ќе имаат исти такви деца.
Меѓу другото, си се себепоздравив периодов, колку лежам во прокрастинација наместо да дејствувам. Си се разочарува, така некогаш човек од себе, па си вели дека можеби е до немањето снег, волја, далечината со либето, мноштво сништа кои лебдат како чад од цигари наоколу и оставаат само мирис. Непријатен, нели, зошто не можеш да го претвориш во парфем. Ама не се откажувам. Res, non verba треба да се запишува на секоја страна од светот. Планирам да ми биде следна тетоважа. Во сета иронија на моето постоење. Со зборови сум стигнала до дела, но што се зборовите, ако не остварат дела? Празна воденица што прави само бука.

Не ми е до нагли растови. Вчера отворивме тема брак, деца, планови за иднина. И двајцата сме со бушави мисли и многу надеж. Ме чува и од далеку, иако утрово сакав да знам зошто мораше да се разделиме за да се засакаме повеќе. Што не си имавме обична врска, без перипетии и чекања, авионски карти, празнини меѓу аеродроми и неба полни солзи?
Многу барам од животов, ми рече мајка ми. Што барам, бре жено... Барам раат.
Ни тоа не ми даваат. Или сама не си давам. Не знам.
Може ли човек да не знае? Може. И така ќе си се сретне со сите поети во Калдрма и ќе се расприкаже. Убави вести, малку трач, бохемија и договор за наредна средба, штом пркне првото кокиче. Оставам да се родат нови сонца за да ја промовирам Љубовта. Периодов е како фалш виолина. Знаеш дека може и подобро.
Не знам ни што сакав да кажам. Дека треба полека, дел по дел од плановите или барем идеите да ги остварувам. Со минимален напор, максимална посветеност.
Или можеби само сакам да запишам, за да не потонам во заборав. Којзнае.

 

Не знаете колку ми се направи мерак кога прочитав дека `Let it go` од Frozen е номинирана за Оскар!!! Супер е кога ти почнува денот со кафе и одлична вест!

 

СДК за оние кои ги мрзи да излезат на кино, а сепак сакаат:

 

сдк некои луѓе немаат ни грам мозок бидејќи се прави психопати и кукавици и од таквите светот пропаѓа
тие немаат сопствен живот и се мешаат во животот на другите бидејќи нивниот живот е многу досаден и здодевен, па мислат само како да нанесат зло на другите, да исмејуваат и разни други лошотии да направат,а и самите не се свесни дека тие се на врвот за потсмев
Господ верувам дека таквите луѓе ќе ги казни, порано или подоцна, а можеби веќе и ги казнил мило за драго и така ќе си страдаат и патат во животот ЗАСЛУЖЕНО

 

Не ми се верува, што дочекав

Од кој најмалку чекаш од тој ќе дочекаш, да си знаете, ако ми е, за сите куцања додека пие “кафе“ во кафуле, за сите покривања, за се, фала ми.... Ц,ц,ц,ц,ц,ц.....

 

Можеби годинава не ми почна баш нај нај, ама затоа денов ми е бомбона.
Уште од посабајле сум окекераена, разборувана, позитивна, шта да ти причам кад све знаш...
И доаѓаш на посао и тапа ти е досадно, а надвор пролет, прекрасно. И само си мислам како да ја летнам некако мајката, врти-сучи, не се седи овде повеќе.
Ај ќе биде уште некој саат, не се многу.

Сега друго: потребен ми е одмор, да се тргнам настрана некаде. Многу негативни и прости луѓе ме опкружуваат, чинам затупувам. Ама стварно...

А и башка тоа татко ми ме носеше утрово, а кутриот како е за очила стигнат тоа страшно нешто. ЦЕЛ знак на сред улица погоди, ми се чини цела продавница да се испречеше немаше да ја види... Да те фати страв кога се возиш со него, ама оди кажи му дека ќор е.
Само за таксист го бива... И само трета смена да вози

 

СДК годината ми започна ептен убаво, нормално како и секој жив човек на моменти ке почувствува тага болка итн али тоа во ретки случаеви сепак луге сме не камења
и живото би бил позабавен и поубав без некои луѓе НАВИСТИНА

 

сдк дека само шо се вратив од goody's во vero и храната не им е лоша ја земав чизбургер и помфрит и платив околу 180 а мајка ми зема некој клуб оброк или као и да се вика тое е помфрит и сендвича 2 ладни и негде до 200 денари е мене не дека ми е слично на мц али ај..овдека убави се работите али скапи се во мц за 100 денари цел оброк а тука само сендвич

 

Некои денови се едноставно створени за да ги поминеш читајќи убави реченици на Pinterest, сонувајќи за далечни земји и правејќи планови за замислената куќа или градина. Некои денови се створени за да не облечеш градник, да си ставиш бушави чорапчиња на ладните ноџиња, да се удавиш во литри чај и да припечеш некое колаченце.

Некои денови како овој. Вчера во автобус си размислував за Господ. Јас си имам своја теорија за религија и она над нас, ама баш се замислив зошто веруваме во нешто. И заклучив, за утеха. Кога се ни е подредено, се тапшаме по рамо и си велиме еј, браво за мене, види, види што се постигнав, види ме колку сум добар. Па ќе се сврти тркалото и бродовите ќе почнат да ни тонат. И не иде во тој момент да кажеме, види се ова е заради мене. Тогаш играме карта 'некој' и размислуваме како тој некој за нешто ни враќа, за нешто не подготвува, за нешто сака суптилно да ни каже. И после ќе ни дојдат сите бродови на место, па иде првата карта и се' така во круг.

Автобуски муабети, тоа е.

На нешто скромно се надевав денес. Не ми излезе така како што сакав. Еден брод помалку. Ќе плива капетанот, тоа е.

http://www.youtube.com/watch?v=50Qo62s8QNg

 

Знаат проблемиве да се тука,и да ги нема за кратко пак се тука.

 

1. Кога случајно или намерно ќе откриеш колку е некој човек всушност НЕчовек, правопропорционално со тоа сопственото его и достоинство ти се искачуваат на едно многу повисоко ниво.



2. Прееска, додека одев на факултет со поглед сконцентриран право пред мене, слушам некој вика: Девојче, девојче... (ласкање бр. 1 ), се вртам и гледам група од повеќе деца мин. 7-8 години помлади од мене, ме гледаат подзинато и еден од нив дури и ми вика: Леле, многу си убава ! (ласкање бр. 2)
Се пресмеав, еј. А, грам шминка немав на себе, само косата пеглана нежно ми се вееше.
Збунета им викам: Фала многу... и си продолжив.
Нив не ги слушнав да се смеат зад мене, ама јас не можам да се соберам кога ќе ми текне на фацичките нивни.

 

Црн фустан, вишна чизми со прекрасна црвена штикла....рибина коска...и КАРМИНА БУРАНА....хир ај кам.

 

Пак почнувам да се чувствувам жива,на професионален план.
Не се откажувам,и мноогу ми значи подршката.А ја имам.
Едвај чекам,едвај чекам.Само да е добро.

 

Имам чувство како ништо од рака да не ми поаѓа,колку и да се трудам да успеам во тоа што сакам едноставно се ми оди во спротивна насока........Ама тоа е ЖИВОТ .....

 

Денов ми почна ептен килаво па си го барам мирот во музика од филмови на Тарантино. Спас за било каква состојба ми е.
Плус се испонастинав по втор пат зимава. Се ме боли и ми тежи, очите ме печат, а главата ми зуи од кивање. Нормално се тоа се должи на моментот што се уште не сум научила да се облечам според временските услови. Капут и џемпер ми е с'клет комбинација 90% од времето почнува да ми се лоши, само по кошула не бива, тенко џемперче поминува некако ама ни со тоа не се знае. Кој знае што ќе ми се случува во климактериум, гарант од кожа ќе си излезам поради прекраснава ми терморегулација.

Друга работа што ме мачи во последно време ми е степенот на самокритичност и за тоа до каде треба да се оди. Безвезен пример ќе дадам ама така мислам дека функционира се во секојдневието. Ждереш секој ден за ручек шарски со кајмак, две-три ракиичиња и и некое пивце, ама затоа после кафето го пиеш со кафеав шекер затоа што било поздраво и диетално. Од друга страна па ги имаш оние што држат строги диети со израчунати калории и се кудат ако изедат едно мало парче торта во денот кога не требало.
Колку само би било полесно кога би си го програмирал човек мозокот, да не очекува премногу од себе, најмалата добра работа што ќе се направи да се става на пиедестал и за се' така да се функционира.
Колку мистериозен и манипулативен орган е мозокот. Мала работа може да те испровоцира и вознемири, мала работа може да те утеши. Можеш да си живееш во некоја своја реалност и ништо друго да не допира до тебе.
Не велам дека тоа е правилно, но би сакала да можам на моменти да успеам да се изолирам, би сакала да си легнам мирно навечер и да речам „денеска се заврши работата најдобро што можеше“, а не упорно да мислам што би можело да се подобри и додаде. Премногу често си задавам голем притисок за некои работи што сериозно мислам дека почнувам да стареам пред време. Тенот ми е сив, во очиве имам магла, главата ми чури. Од друга старана па, кога не го правам тоа, одам до некое дно.
Ужасно балансирам...

 

Кутија од спомени.
Детство.

Спомени од кои не можам да се откажам,ниту пак повторно да ги живеам,заглавени во вечноста ,тлеат во мене.Слики заробени во рамки,а тие во мене.
Далеку од градската бучава и звукот на автомобилите,далеку од загадениот воздух и мирисот на безброј јадења кои се разалеал низ Скопските улици.Некаде на падините на Скопска Црна Гора,седната на ливадата пред бачилото со кучињата.Талкајќи дури и пред да дојде есента,седејќи покрај изворите на ледената вода,можев така долго ,да пијам свежо млеко,да уживам во сирењето со домашен вкус подготвено од рацете на баба ми,печени костени,овошје и зеленчук.Дедо ми беше човек на планината,знаеше како со неа,дишеше со неа и ги знаеше патеките, дрвјата и нејзиниот здив.Моето рано детство го поминав токму таму собијаќи спомени и костени.
На село.

Денес е поинаку немам веќе десет години,и ретко одам онаку каде што си ги оствавив трагите.И ме боли признавам.Можеби понекогаш сонувам дека повторно ги имам оние десет,седната под сенката на дрвјата.

И не може,спомените се создаваат за да траат.