[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Топло јако кафе, пралине од јагода и книга за утрешниот испит.
Па, и не е така лошо.

Ах, викенд со душа те чекам... Ќе се збогувам со сесијава и ќе шетам максимално.

 

Ахх ова време колку ми е депресивно
Ладно време,лажни пријателства,многу учење,ПМС што уште да набројувам а и многу сум баксуз периодов а и овој мојов ме нервира нешто чуден е а и сите други ..

 

Денес ми беше прилично лош ден, ама последниот настан баш ме развесели.

Излеговме да се прошеваме со братучед ми (10 годинки е) и ме праша зошто не се смеам.
Му реков дека не ми е денот денес, нели не можам секој ден да сум насмеана.

И одеднаш тој падна на мразот, се лизна некако.
Јас му помогнав да стане, после тоа и двајцата се смеевме многу.
После некое време ми вели „кажи ако видеш мраз некаде, пак да настапнам и да паднам и ти пак да се насмееш“

Мило на дада, тој ако не ме насмее нема кој.

 

Носталгична сум за детството и за сите маалски игри, за приредбите што ги правевме за помалите деца, ми фали криењето во гаражите кога врне дожд, или тивкото зборување во доцните часови за да не им сметаме на комшиите, или пак намерно гласното зборување и пеење за да ги нервираме. Ми фалат кореографиите што ги измислувавме на песните. „Заборавањето“ на мобилните телефони и криењето во соседните маала за да не не приберат домашните по дома, па дури и караниците со баба Трајанка ми фалат, и крадењето на нејзините смокви Сакам сето тоа повторно да го почувствувам на моја кожа.

 

Во нашиот ценет и сакан мајчин јазик една буква се повеќе добива негативна конотација
Се прашувате,која е таа буква???
Некои ја мразат,а некои секојдневно ја слушаат...
Други се обидуваат да не размислуваат ...
Со тежина на срцето и гнев во очите сите се обидуваме да го изговориме зборот ЛАГА
Нашата 14-та буква во азбуката Л,Л,Л......
Нејзиното височество во 21 век

 

Утрово шетајќи низ градов ги набљудував лицата на луѓето што поминува покрај мене.Не забележав ни една насмевка,а на многу наидов.
Сите во свој свет патуваа.Никој не се радуваше на утрото.
Жално и сиво делува!
Почнавме само да се радувуваме и плачиме само ако тоа нас не допира.Нашите чуства,нашето его,нашето бескрајно самосожалување.
Плачиме само и единствено од самосожалување.А се радуваме само на туѓата несреќа.
Патетично!Кај отиде светот и веков бре!
Не се врти се околу нас!

 

Ако сум научила нашто во животов, тоа е дека треба да се ужива во секој момент, во секоја најмала ситница...
Уште малку фали, за она што го зацртав да ми се исполни.. Веќе тргнав по тој пат.
Никогаш во животот не смееме да се откажeме. Само оној што се откажува,тој не добива. Овој пат цврсто и решително ќе одам до крај. Држете ми среќа дами

 

Денес во Џамбо потрошив 1231 денар На што не ......

 

Колку пати преживавме крај на светот?

 

Денот безличен, едноставен, еден од оние без посебна возбуда, од оние што не оставаат трага во сеќавањето, обичен и прост. На лицето лишај како последица на тешките пудри, косата мрзеливо соберена високо на тилот, дестинацијата позната - кругови низ дневната соба во надеж дека овој пат ќе спие подолго од половина час. Колку сум станала предвидлива и заспивалките ми ги научил напамет, па додека се трудам да пеам и да сочувам некој здрав пршлен од ’рбетот, тој се цери и повторува по мене ааа ааа аа. Кога имаш мало бебе, па уште во ваков период на настинки и вируси, сите бегаат од тебе како ѓавол од темјан, а и освен муабети за пелени, вакцини,плачки, лигавешки и какишки, не си баш некое најинтересно друштво,посебно не за трач-рубрика за време на попладневното кафенце. Познатите фаци од типот мајка и свекрва стануваат инвентар и додека по милионити пат ги слушам како му се внесуваат в фаца: Каде е бебеттоооо? Па кај си тиииииии? Мил на бабаааааааа!!!! - нема да се изненадам, со своите 4 месеци, да им одговори на вечното прашање. И потоа следуваат констатации ,од страна на свекрвата, на кого личи бебето и нудење докази со убедување дека го носи генот на сите претходни 9 колена на нивното семејство, па некогаш паѓам во искушение да прашам дали и пачето од чукун-дедото го наследил. Интересно е ден, два , три, ама секојдневие, како ЦД пуштено на repeat - да полудиш! И денот поминува, фаќаш цагери, расчепени сказалки и сфаќаш дека во оваа голема константа, само времето е променливо.

 

Ма неможам да ги сфатам луѓево, никако неможам. Зошто бре не си ги гледаат своите животи, зошто се замараат со други? Не ми е јасно што добиваат ако навредуваат, ако понижат некој, ако се измислуваат глупости и ако се замараат со туѓи животи. Зошто се змараат со некој кој никој не им е должен, со некој кој не ги погледнал. Aхх, каде е бе Хитлер, гасна комора само за ваквите !
Денес на училиште, ме избрка проф. од час, секогаш правам некои глупости само да не седам, а и онака му паѓа мрак пред очи кога ќе ме види. Јас сум на втор спрат и слегов долу да се прошетам. Друг клас имаа празен час тогаш. Имаше неколку `мамини принцезички` и `фраери` беа собрани околу едно момче и се смееа. Се доближав потака и почнаа да се смеат уште погласно и да зборуваат некои глупости и заминаа. И момчето ги имаше ставено рацете на лицето и истрча во училницата. Љубопитна сум по природа и си реков ќе одам да видам што се десило. Кога влегов во училницата се стаписав. Момчето липаше на цел глас, и ги бришеше наочарите. Луѓе, никогаш во животот не сум видела олку многу да плаче машко. Неможеше да се смири, се тресеше. И јас се расплакав и уште ми се плаче кога ќе ми помине таа слика низ глава. Едвај се смири момчето. Добро бре, зар имаат мозок децава, зар имаат осет? Па не сме деца бре од 6-7 години, возрасни сме. Не ми се верува дека уште постои ова нешто. Божее, значи се е ненормално бре. На секој чекор има искомплексирани будали и на ваков беден начин лечат комплекси. Гревови, бедници невидени. Чуствувам омраза од дното на душата кон нив. Умоболни бре! А и плус во училницата имаше 2 девојчиња кои си седеа со телефоните во раце. Добре бре, зар толку ли се несовесни? Зар толку немаат ли мозок? Наместо да го спречат тоа или некако да го утешат на момчето, си седеа со телефоните во рака и зјапаа. Бог да чува. До каде ли стигна светов бре, до каде ли стигна младинава... Неможам да го опишам со зборови тоа што го видов денес, толку болна слика, срцето ми се распара, ми се отворија старите рани, никогаш нема да го заборавам тоа. Подоцна разговарав со едно девојче од класот и ми кажа дека за безпотреба го малтретирале и физички и психички детево. Му зборувале се и сешто, му ги фрлале и го удирале со книгите и триста други работи... Ништо не им имал направено, само поинаку се однесува од другите момчиња, знаете малку `понежно`, `поженствено` нз како да кажам, и бил со сите 5ки и омилен на проф. Бил срам за класот и затоа тоа го заслужувал. Ццц не ми се верува едноставно сеуште сум во шок. И јас сум поминала низ ова и уште се дешава, но јас се навикнав на тоа и почнав да ги игнорирам ваквите работи. Ова што се случи денес, многу ме погоди, премногу. Ме удри од земја, буквално. Неможам да поднесам вакви работи и особено многу ме погодува кога ќе видам машко да плаче. Неможам да се соземам, морам утре да превземам нешто. На никој не му посакувам лошо, но се надевам дека овие покварени идиоти ќе бидат казнети, нека истрпат и тие болка каква што му нанесуваат на ваквите ни криви ни должни деца. Знаете, тешко е кога ќе ви направат рани во најболниот и во периодот кога нештата не заздравуваат и кога остануваат лузни.
Премногу сум изнервирана денес ! Искомплексирани будали има насекаде. Се надевам дека никогаш нема да се соочите со ваква ситуација и се надевам дека на никого нема да нанесите таква болка.
.

 

Има ли нешто кога после напорен,долг ден си дојдеш дома?Се вратив од проба,си мислам колку сите од студиото се зближија.Како гоолемо семјство сме ,се видуваме 4 пати неделно.Прекрасно ни е,сепак ти е се помали цели 3 години од нас.Многу..не разбираат,некои ги фаќа пубертет ,а некои па мечиња си носат,важно сите се сакаме.Секаде има насмеани лица,и конечно можам да заборавам на се...

Седнуваш да вежбаш,си велиш "Да си бев дома пред компјутер",но потоа продолжуваш и забораваш на се' во наредните два часа..
Добра ноќ

 

Здоболува колку си во право. Толку тажни приказни наоколу. Вложуваш, се трудиш, гребеш надеж, но ја согледуваш реалноста и таа ти се провлекува низ прсти... Полесно да ти било да се подвиеш отколку да одиш гордо и принципиелно.

Честитки за сестра ти и ти посакувам побрзо наоѓање работа

 

Сакам да ви кажам колкав морон сум.

Денеска сфатив јас дека Остала си увјек иста не е песна на Тоше Проески, туку тој само ја има пеено на еден концерт. Кога дознав ова се чувствував како најголем идиот на светот.

 

Маааа исто како да е негова 1290193019 пати подобро ја пее од Мишо

 

Немојте да го трошите времето на вообразени и глупави луѓе , помирете се со фактот дека тие едноставно не разбираат што им зборувате.

 

Луѓето премногу веруваат во мене.Мислат дека можам се да направам.Секоја планина да ја искачам,секоја река да ја препливам.Зошто ли е тоа така? Зошто кога навистина ќе им кажам неможам тие упорно ,,не верувам,ти можиш се,,.

На што факултет се запиша?
Аааа ајде бе ќе завршиш,ти многу учиш...Да,учам, но време за мене? Или не треба да се гледам себеси.
Роднини,пријатели премногу веруваат во мене.До сега не сум ги разочарала.Не сакам тоа да го направам...

Ете тоа .

 

Оној ироничен момент кога ги собираш другарките со кола за да пиете кафе, притоа патот непланирано се одложува заради квар на истата и си смрзнавме поштено на ова време, а во позадина додека се враќаме иде песната In the summertime. Убаво поминати два часа, нема што, ми се одмили и кафето и излегувањетоа а во мојава гревна кола нема парно така да затоа стана иронична ситуацијата. Додека се тресевме за момент се почувствував ко на Сибир да сум, па уште онаа песна позитивна, летна, во позадина ми идеше да си вриснам и да си се вратам во мојот топол дом. Се колнам дека никогаш во животот не сум смрзнала вака, а имало и многу други постудени денови. Абе позитивното е што после се чувствуваш благодарно зошто имаш кај да се вратиш и да се стоплиш, да си испиеш чај, да се замоташ во ќебе и да уживаш. За жал некој секојдневно живее надвор и нема место каде што може да се стопли барем ни за неколку минутки, уфф се ежам при самата помисла, несакам ни да замислам што се преживуваат некои луѓе.

Иначе дојдов друго нешто да кажам. Многу е иритантно кога одредени родители самите си ги преценуваат своите деца и цел живот им клукаат во глава како се најдобри, како на нив се им е дозволено, најубави се, најпаметни, нема некој што може да се рамни со нив, просто мислам дека самите не се свесни дека своите деца ги претвориле во 25 годишни гомна, кои што не се способни ни носот да си го избришат а притоа се неспособни да преземат било каква одговорност за својот живот затоа што според нив не постои некој кој што нив може да им наредува, па од проста причина што и така тато и мамичка цел живот им ги решаваат проблемите решаваат да дигнат раце од својот живот, да живеат како амеби на кои неможеш една проста работа да им објасниш и да го прифатат тоа како човек.
А како и би го прифатиле кога и така цел живот мајка му му потенцирала да не се замара со глупи луѓе зошто и онака тој е најубавиот, најпаметниот и се нај...
Да не ме разбере некој погрешно, не дека не треба да си го фалиш своето дете, не дека треба да го направиш исфрустирано и искомплексирано, ама неможеш бе цел живот да го воспитуваш така што на секој проблем што ќе го направи да го тапшаш по рамо и да му викаш дека му се можело зошто е најубав на мама.
И ај најди некој нормален за врска па и за другарство денес, и не се они криви туку родителите ама ај иди докажи му нешто кога 30 години ќе наполни а сеуште се води по паметот на мама и баба и се држи за нивната сукња.
Е тој таквиот да не го чуваш бе лепотице. Одјеби и скрати си ги маките.

 

СДК дека потполно се сложувам со ова - Срцето има свои причини, и кога умот не ги разбира...

 

Го знаете она чувство.. кога си се допаѓате со некого, двајцата сте целосно свесни за тоа, а сепак не правите ништо. Има нешто во тој поглед, и таа насмевка. Има некоја искра. Има нешто во воздухот што лебди постојано и прави се да изгледа поубаво отколку навистина е. Можеби е инфатуација, можеби љубов, можеби илузија, а можеби само искрено, чисто, силно пријателство, но што и да е - it feels good.
Не. Не сум заљубена. Ова е само плод на мојата фантазија. Конфузност. Јас сум ладна, вообичаено не посветувам внимание на ваквите нешта! Drives me crazy.

Ќе оставам на времето. Тоа не греши.