[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Досаднооооо ми еее. Кој Божиќ бре,дреми дома на ком!!!А кај да се оди? Снег до коленици, лизгаво до бесвест и дреми ти дома. Мхмхмхмхмх.... не могу више!Ако подремам дома уште тро ќе ми падни притисокот!!!

 

Мора да констатирам дека количината на влакнести додатоци во секојдневните оброци во зима е значително поголема во однос на онаа во лето.
Кој ли би знаел зошто?!

 

СДК ... Добар ден.

Добри ве најдов, умни и опуштени.

Имајте добар и убав остаток од денот.

 

Едноставно е стани земи си го ацетонот избриши го лакот и стави нов тее колку било тешко спел порано не беше ваква жими се . Колку се лицкав се пицкав порано и ништо не ме мрзеше , ќе средев и низ дома некои тракатанци што ги не бев средила а сега ? ? Нега пфф сега појма немам што е тоа ќе се рашЉакам и трц прц готова сум а порано ќе се трткав 5 саати па маски па ово оно ма ништо брее мора да почнам пак Баш си размислував колку работи правев порано , каде не одев , што не правев цело време бев ‘‘зафатена‘‘ со нешто а сега .... Мора мора сум запнала па јас хахаахха
Така така мора ќе мора спел од февруари па натаму дааа се УјаЧа малку ќе има борби што тресам зелени јас ајде облакај се и кај љубениот оди чао!

 

СДК...Не знам од каде да почнам.Уствари, еднаш кога реков дека не знам од каде да почнам, ми рекоа-Почни од почеток! Епа, ај од почеток:

Си ја зезнав Нова година тотално, ама ќе има уште многу Нови години за славење.Памет во глава за идната година, да не откачувам секого...
-Друга работа, абе ова празнициве биле ужас-мотив за бесконечно миење садови, дочекување милион гости и качување пет кила.Ништо од ова не ми требаше.А не се ни осети некој посебен празничен дух дома-со денови или се готви нешто, или сите цркнуваме од досада.Кога ќе се сетам, порано многу ги сакав празниците, а сега едвај чекам да завршат...
-Трета работа, одлучив како и лани, да немам New year`s resolutions-не служат за ништо.Само ќе речеш ќе направам ова, ќе направам она, а на крај ништо нема да направиш.Наместо resolutions, ќе го правам тоа што сакам, а овој месец сакам да се дружам со луѓе, и тоа многу.Да активирам стари другарки и да не ги заборавам новите

-Годинава ја започнувам со статус-proud to be single... И им објавувам војна на сите од „посилниот“ пол што ме изнервирале минатава година со овој стих и песничката под него:

Rumour has it he's the one I'm leaving you for...

http://www.youtube.com/watch?v=Ti3t7MAwaaM

И така, ваша Чарми ви ги честита празнициве што веќе завршија (thank God) и го завршува својот монолог

 

СДК како што почнува новава година, нормално човек секогаш си посакува убави нешта, а никогаш незнае што може да дојде во пакет со нив.Животот не може да биде идеален, онака како што човек сака, под конец, би требало да ги прифаќа работите онака како што се, бидејки колку и да се труди да ги смени, пак не излегуваат по негово затоа останува истите да ги прифати и да се соочи со нив онака како што смета дека е најправилно, сепак на крајот на краиштата ние делумно можеме да влијаеме на истите, но не целосно.Потребно е да прави некаков баланс во животот, бидејки и поинаку не бива

Ме дрма пмс, со неговите познати ефекти , почнав со зумбава е арно ама, како вежбам, така се повеќе ми се спие ама ефект

 

Chopin and coffee...мисловна чистка. Е време е. Во грч ми се мислите.
Нешто недостасува. Би дала се да можам да пуштам глас и солзи.
Од утре детоксикација за сите гадости во последниве 7-8 дена. Не дека претерав,ама при толку јадење нема смисла да претерувам со своите глупости,ќе јадеш тоа што и сите.
Кога ќе размислам,февруари е месецот кој најмногу ветува. Јануари од старт не ти дава да се активираш со новогодишните одлуки (ако ги имаш,зошто јас ги немам?! ),зошто се растураш од јадење во наредни 15 дена. Откако ќе завршат тие 15 дена,те мава меланхолија од празнината и нормалниот тек на нештата, а паничен напад доживуваш кога ќе се качиш на вагата. Уште 15 дена потоа очајуваш и се разубедуваш во убавината на животот и твојата силна воља. Тамам си се разубедил, доаѓа 14 февруари и или те товат со чоколадни бонбони или се налеваш ко сивоња со висококалоричен алкохол. Све о свему,нема услови за промени. Дил уит ит! Па дури и февруари не е тоа тоа,си викаш,уште е ладно,не ми се познаваат мишелинкиве и оп,март.Наеднаш природата лудува,а почнуваш и ти...

Освен што ме избубија од сабајле со зборовите,ти си мојот омилен конструктивен хејтер, ми ветија и сладости,мх,мх,мх едвај си ги чекам! Мх,мх,мх!
Ох и колку мразам женски во несоодветни хулахопки.Сјајни или некоја лоша месо боја, а да не даде универзумот со некој дезен што врска нема (баклави,машњи,ружи,напред мрежести,позади клод,абе варијации ум да ти штукне). Брррррррррррррррррррррр! Вчера една од многуте гостинки кои ми проврвеа низ ќуката носеше еден фасцинантен примерок (изгледа беше од оние од 15 ден(не ко денари,како им беше мерката за квалитетот де?!) од квалитетен перлон,донесен од Кина,плетени во Сингапур,шарката ќе да беше некоја фреска од 16ти век,све тоа закомбинисано со хаљиница у јарка сина,која таа ја изрази како кралска сина,наводно и најмногу и одговарала бојата на тенот(а беше да ви кажам ко тенџерено за ајвар што го имаме) ), со мајка ми си ги дадовме нашите погледи,зошто знае колку ги мразам хулахопките(јас сум едноставен човек,со едноставен вкус,ме ужаснува шаренотија,ме потсетува на планета тв,на нешто такво,по кратка постапка оди во алејата на дрољастиот вкус и декор),ем зошто муабетов не не засегаше,ем зошто е од оние гости кои МОРА да се трпат,зошто едноставно МОРА,зошто мажот у нашата фамилија се согласува со мажот од нивната фамилија! Ама добро,не можам да и замерам,таков и е стилот,евтин!

И ко што реков Chopin and coffee и доза на прекори кон себе за да утре бидам поумна!

 

Можеби ова е еден од најисполнетите периоди во мојот живот.

Минатата 2011 година беше одлична, ја посакувам повторно, сакам реприза. САКАМ! Чудно, додека траеше се осеќав обично и... и на моменти ми беше глупаво и досадно, морам да признаам. Сакав нешто повеќе, не знаев да го ценам она што го имав. Летото ми беше жешко и досадно, често ме мрзеше да излегувам и претпочитував да се легачам и одмарам, спијам. Но кога дојде септември и кога летото буквално ми ја тресна вратата, се освестив и сфатив што сум изгубила. Сите тие безделничења и дремуцкања станаа моменти за кои се каев што не ги искористив во полна пареа, сите тие навидум ненадејни и спонтани моменти станаа бесценети камења, злато, дијаманти.... неописливо. Потоа следеше најгрдиот месец - два, во мојот живот. Септември и дел од октомври. Бев толку осамена, тажна и депресивна. Сите приметуваа, но јас не признавав. Добро глумев - најверојатно па и некои не ни приметија. Тогаш како блескава светлина ми дојде сознанието. Сфатив дека не можам да опстојам сама и дека зависна сум од друштвото - СЕКОГАШ! Тогаш сфатив дека стравот од пајаци, темнина или змии се само површни и глупави стравови, сфатив дека најголемата моја фобија од која ми се тресат коските е осаменоста, живот без пријатели, другари, без сродна душа. Секојден се заблагодарувам што имам толку добри друштва и луѓе околу мене што ги ценам и што ме ценат. И секој ден се прашувам, како некои луѓе можат да живеат независно, самостојно и затворено, без верни пријатели или само со еден другар. Чудно, многу чудно.

По тие мрачни моменти следеа многу убави и исполнителни моменти и јас бев свесна и тука за нив, сфатив дека тоа е моментот и го уживав и никој и ништо не ми пречеше.
Зашто животот е преубав да се фрли.
Едноставно....
...преубав....

п.с. годинава после толку долго време, среќата реши да ме прегрне и мене. Па ете паричката ми се падна мене. Среќна сум, ми се нема паднато уште како малечка кога ми ја местеа. Па еве, 2012 ме чека и ќе ја искористам секоја нејзина секунда.

 

Втор ден Божиќ! Именден на Борчињата и Бошковците! Честит нека им е!
И додека мнозинството се дебели за време на празници, јас ослабев.
Штета што вагата не ми е точна за да прецизирам, ама вака од око едно 3 кила летнаа за овие 5 дена боледување. Го нема мешето, сега и да го дујам го нема!
И вчера кој ме виде ми рече дека сум слизната.
А како и да не слизнам кога се што ќе ставев во уста во рок од 1 час ќе го исфрлев.
Уште органите ми останаа на место. А можеби и тие се изместија од толкави напони. Ко жена на пороѓај бев со тоа болките во стомаков.
И видов-не видов, се откажав од внесување храна. Немаше смисла да ја јадам за да ја повратам!
Ми останаа само таблетите и капсулите. Три дена бев само на нив. И на течности!
Тек денес, 5тиот ден, појадував 4 кифлички. Тие останаа во мене!
Не дека ми се јадеше, ама не можам веќе да ги слушам моите „јади, мораш да јадеш“.
И нормално дека после 4 дена без јадење ќе ослабам!
Камо среќа да се здебелев само да не се разболев. Ама тоа е, и болестите се за луѓе.
Само кога ќе си дојдам целосно на себе да не надохнадам за сите пропуштени оброци ќе биде прекрасно!

 

Kхм...не знам што се случува ама среката ми е на дофат Овој пат нема да ја испуштам.Тој ме радува секој ден.Мислам дека стрелата на Купидон пак ме погоди И ако,убаво ми е вака.Нека трае додека е потребно.

 

СДК дека пак направив фб

 

Да, сите се зафатени.
И сите брзаат некаде, одат и не застануваат..
Кога кажуваат некои работи, не разбираат дека постои начин за да се кажат истите. Не разбираат дека она што за нив е ништо, за некој друг е многу. Болка и очај. Измешани со солзи..

Горчливи ми се, да. А, помислив дека се` е добро. Близу совршено..
Наивна сум. Наивна, зошто мислам дека сите се како мене. Дека не би повредиле близок, барем не намерно. Дека се искрени и дека споделуваат искрени емоции.
Сега ме боли лагата, или лагите поточно би требала да кажам.. Не знам сеуште, страв ми е да помислам дека има уште.

Ме боли едноставно, ме боли. Како да објаснам.. ме боли. И она што беше и она што е, но не и она што треба да биде. Зошто сега нема да биде... оставам прашина зад себе. И пепел.
Од изгорената среќа што ја изградив. Онаа лажната...
Онаа што ме боли.......

 

Чудна работа како слушалки за телефон од 170 денари ти креваат расположение до максимум... А не ги ни употребив

Таман си измив садови, и ај си викам, нема смисла без ниедна чаша во лавабо, дај кафе да си направам и оп, ете ја мама со готово кафе влегува кај мене... Срцка бе...

Си ја потсредив собата (читај: СОБАТА), за да се почувствувам посредено... Ама затоа фиоките и плакарите ми се лом... Каков газда, таква соба
Не дај Боже, да треба да најдам нешто.....

И така, проаѓа уште една недела, проаѓа месецот... Проаѓа годината, проаѓа животот...
Иако направив еден чекор после 3 годишно цупкање во место, сега пак цупкам... И не знам каде да одам, ама искрено, не се ни замарам... Нигде не ми се брза... Си дадов време за себе... Кога ќе посакам негде да отидам, сите рампи ми се кренати, само треба да решам каде.... А тоа КАДЕ? е можеби и најсложеното прашање за мене периодов.
Биче боље, знам јас, знаете и вие

 

Ќе ви опишам денов. Сакам да останит запишан.

Сино небо, планини и улици наросени со смрзнат снег. Езерото е рамно, неговиот одблесок се прелева во нашите очи. Пијам кафе, сонцето ми го топли грбот, се смешкам и дишам чист воздух, слушам весели разговори, гледам убавина наоколу. Не носам наочари, сакам да ги видам вистинските бои. Едновремено губам тло бидејќи се препуштив на природата. Ме чепкаат другарките да се вратам назад, велат да се сликаме, да го означиме овој момент. Тhe time is now, си повторувам. И така е!
Денов ми беше убав бидејќи го видов и него и ми се преврти во стомаков. Се гушнавме, бришиме се‘ наоколу, се движиме и разговараме и велиме: Колку ми е мило шо те видов!
Чудесии сме. Ама ако.

И така насобрав уште толку позитивна енергија. Ќе зрачам сега

Ве поздравувам феминки

 

Јас се извинувам што пишувам втор пат денес, но фатив на спортска!

Се кладевме со другар, тој тврдеше дека си немам појма од пишување ливчиња и само мрчам, додека јас упорна го убедувам! Покрај татко ми се научив и сега се радувам, трчам среќна низ куќа!

 

Вчера додека седевме собрани на една маса со школските од средно, сите кажуваа како им е со факултетот, повеќето од нив и работат, јас сфатив колку моето образование кое го добивам во Штип е без врска и колку тоа не вреди. Мојата некогашна најдобра другарка, е запишана на истиот факултет како и јас, само таа е во Ск. Кога ја слушав какви стручни предмети слуша и полага, се разочарав.
Знаев и претходно дека ми е голема грешка што студирам овде, но синоќа сите мои двоумења се потврдија. Воопшто не сум спремна, без разлика што најчести оцени во индексот ми се 9 и 10. Па, голема работа! Ич не ми вредат. Тотално сум разочарана, а доцна е сега да се преместувам, 3та година сум.
Само се надевам дека ќе имам среќа кога ќе дојде ред за вработување еден ден, затоа што партиски книшки и дебели врски немам.

 

СДК дека некоја недела, горе-долу ќе ме нема на форумов.
Книги натрупани подвлечени, тетратки испишани чекаат на мене да ги простудирам повеќе од што тоа досега го правев. Се надевам, живи, здрави и среќни, со позитивни мисли, и без препирања и карања ќе ве читам за некој извесен период.



А до тогаш, нешто весело за да си го испланирам моето славање на завршените колоквиуми и испити, дај Боже сите успешно завршени:

http://www.youtube.com/watch?v=RTyX2-mpojk

 

СДК ... пошто тема за ова не би смеело да се отвори или не, нема врска читајте од линков ... знам дека 90% од вас ги интересира
http://www.kafepauza.mk/astrologija/god ... p-za-2012/

 

Зошто секоја бајка нема среќен крај?

Зошто немаме делит опција за нашите чувства, спомени, трауми, личности кои сакаме да ги заборавиме...

 

Многу далеку од својата замисла постигнав кон својата вредност на скриените дијаманти во мене . Ја чував сета среќа длабоко во мене , мислејќи дека е невозможна слика за мене , но сватив дека ако не пробам -нема никогаш да дознаам . Едноставно се почувствував сигурна дека времето не ми значи ништо , ако самата не го запрам за момент и се соочам со вистината . На тој начин постигнав премногу и од оноа што го замислував и посакував , постигнав нешто за кое не ни сонував , го дознав вистинскиот пат кој ме одведе до дното на срцето, онаму кадешто ја пројадов жарта ,која ми дозволи да ја изфрлам онаа пепел која ме згорчуваше и не ми дозволуваше да бидам среќна на начинот на кој ги создавав своите соништа.