[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Ти благодарам драги за подарокот...баш знаеш каде да ме пецнеш

 

Aко животот ти се насмевне, врзи му шамар... Шо има тој да ти се смее

 

Една слика можеби вреди 1000 зборови, ама некои слики вредат 1000 лаги!

 

Ниеден пост во СДК не е офтопик доколку почнува со СДК...
Ниеден пост во СП не е офтопик доколку некаде пишува СП...

Спојлер

Не е битна содржината, битно е да пишува СДК или СП...

 

Боли, боли.. А зошто не би болело? За да е полесно? Нема потреба.

 

...!

 

Ах толку ми е празно срцето, чиниш ништо нема во него а го чувствувам, силно бие.
Бие од среќа,како некогаш!
Со истото темпо уште кога бев девојче кое излегуваше со патики.
После толку многу време, после толку многу промени во животот бев на онаа истото место.
Местото каде што најмногу сум се смеела и ми било најтопло на душата.
Каде што го креирав мојот сон, иднина а сега сето тоа е срушено и само спомените во душа ми останаа.
Дури и тоа е променето, реновирано но уште го паметам секое делче како изгледаше.На кај и да се свртев синоќа, во секој дел гледав слики од минатото.Куп насмевки, луѓе кои веќе ѓи нема во мојот свет, песни кои сум ѓи заборавила...
Сега сваќам колку тоа некогаш сум била среќна.
А тогаш...ах дури ми се плачеше бидејки не можев да останам цела вечер како останатите.Срцето ми се кинеше кога ќе ја слушнев омилената песна а веќе се симнував по скалите.
Сега можам да останам и повеќе но нема ништо од тоа.Ништо!

Синоќа, да и синоќа си поминав прекрасно.Имам уште еден спомен од тоа место.
А до толку ми беше убава вечерта што сонував сон кој мислам дека траеше,траеше и траеше се додека рано наутро не ме пробудија.
Утрото, денот и дел од вечерта го поминав во едно старо селце во Кожуф планина.Снег, снег а кога газиш не чувствуваш, чиниш лебдиш пола метро над земјата и нема никаква шанса да пропаднеш.
Снегот замрзнат а сонцето печеше ли печеше.Убавини!Па и опкружена со истите луѓе со кои ѓи делам спомените од детството.Со оние кои се качував по дрвјата, акав по планината, тркалевме снежни токи за снешко по цела долина...
Вечерта уште поубава. Ѕвездите толку јасно се гледаат од таму чиниш до тебе се и може да ѓи доприш.
Се вратив токму на време пред да започне натпреварот.Па луп уште едно возбудување и радост.

А сега, сега се молам да не заврши викендов.Сакам барем уште малку да се порадувам, макар и секунда

 

Колку неинспиративен ден...или период. Дали е до испитнава сесија не знам, ама најверојатно е, обавезно се депримирам со секоја.
Едвај чекам да дојде денот кога ќе можам слободно да излезам надвор без да ме чека тон за учење. Да почувствувам слобода. Сакам да си одам во парк, таму најудобно ја чувствувам слободата, самиот збор ме асоцира на слобода. Или до кај еден другар на планирано кафе, а да испадне пијанчење и спиенка.
Ај, февруари влева надеж најверојатно. Ако преживеам до февруари.
А згора на се па и ме мачат маки љубовни Не е за смеење, ама па не сакам да плачам.
Не можам да одлучам дали верувам, или сакам да верувам дека на крајот се ќе биде во ред.

 

Конечно исполнетост! Ко полнета пиперка се осеќам

 

Мрак повеќе од светлина.
И штипски групњак повеќе од штипска пастрамајлија (copyright фраерот)

Често знам да излезам надвор после полноќ за да испушам некоја цигара и да се погледнам самата , да се испитам внимателно со топло капче и џемперче и гледајќи се во очи да сфатам дека сум полна со неа, темнината.
Освен лаеж на некое куче, друго ништо и не слушам. Освен пат, неуспешен обид на некои дрвја да направат нешто од себе, малски бандери и некои недифинирани ствари - ништо не гледам. Луѓето се внатре, на топличко, а некои можеби и во длабок сон. И се прашувам, кој го размислува истото како и мене? Кој се прашува каде е неговото место во темнината?

Го сакам блудот, но сакам и чиста солза.
Ги сакам сите мои грешки, ја сакам нечистотијата во мене, го сакам мракот и искусниот човек, страст и диви очи, огорченост и движење на мачка, чудна и мрачна љубов,коктел од задоволства, журка со маски и садистичките, но и многу мазохистички моменти кои ги имам.

Но ја сакам и мојата чистота, на моменти мојата наивноста и мојата чувствителност која ја негувам како најнежна свила. Ја сакам мојата младост. Горда сум на љубовта што сум способна неизмерно да ја дадам и истата да ја примам како најскап подарок. Моето семејство за кое би направила од Африка и Австралија еден континент. Закрилата која може да ја дадам и закрилата која толку ми е потребна.

http://www.youtube.com/watch?v=U2lITsMb4rA

 

СДК дека еден ден сите ќе работите за мене! Е дури тогаш ќе видите убаво.. море на сите ќе ви се врате се, само не сте свесни уште. Ете така да си знаете!

 

^
Може јас да бидам секретарката?

 

сдк, да ве почастам сега јас за роденден
и торта
фала ви на сите

 

Ти Саваш Балдар или пак Полат да не си? Шала, не се лути...и намали со сериите.

 

Сакам да кажам дека се чудам и не можам да се изначудам до каде дојде светов..
Значи те викаат на роденден, пази на роденден! и секој си плаќа своја пијачка
Немам зборови.. Не дека ти е за пијачката, кај не отишле тие пари ама стварно не се нормални луѓево...

 

Зошто толку труд од моја страна не ми е јасно? Хах....епа сега вреди да се проба, требаше да ја приметам незаинтерисираноста уште првиот пат и толку, а јас...

 

си пијам топло чајче,за да се стоплам од ладново...а со мислите на сите страни...
се прашувам дали некогаш некој ќе ги поддржи моите соништа или ќе морам сама да одам до крај...

 

Во суштина сегде по Европа е, сите му купуваат пијалок на славеникот, а не тој на нив така да не е воопшто чудно само на Балканот кај нас ја имаме традицијата ние самите да ги частиме сите околу нас..

 

Со последните сили ги извршуам задачите што ми се дадени.Ми горат очите пред компјутерот ама среќна сум што успеав се да завршам.Околу мене се е срушено,неможам да си ги средам мислите од проблемите што се создаваат пребрзо едно по друго...
Се плашам да одам да спијам зошто соновите се почесто и почесто се претвараат во кошмари инспирирани од еуфоријата околу мене.Ќе одам за момент да се ослободам од се и да пишувам.
На останатите,лека ноќ.