[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Зошто животот треба да биде толку суров?Зарем малку до сега имаше страдања?Зарем малку болка и губитоци преживеала на само 20 години?Зарем малку беа успони,паѓања,жртвувања,соочување со најразлични проблеми,зарем мора сето тоа да го преживее за само 20 години?Кога ќе дојде на сето тоа крајот?Како да и помогнам на мојата другарка, која воедно ми е и снашка ( неофицијална) а и покрај се и цимерка.Неможам да ја гледам како се соочува со толку големи проблеми, и пак пред другите не покажува ни трошка слабост.Операции од тумори и смртта се само дел од работите што ги зафатиле нејзиниот потесен круг на семејство а таа, таа е сведок на све тоа.Кога ќе ја погледнеш мислиш дека живее исполнет,среќен живот,насмевката на нејзиното лице и ведриот дух ко задскриваат нејзиниот не сив туку црн живот.Но не таа не се жали се бори и оди напред иако кога сме сами знае да пушти некоја солза кажувајќи како нема сила повеќе да се бори.Пред неа сум јас онаа силната и дава волја и надеж дека после дождот иде сонце, но кога сум сама се гушам во солзи затоа што сакам а незнам како да и помогнам.Вчера како капак на се беше кога ми рече нешто ме боли, ме стега околу срцево и градиве.Јас веднаш демантирав како и е од напнатост,стрес и од цигарите.Ме послуша и легна да спија.Сабаље пред да оди на работа влезе во соба и ми вика цела ноќ ме боли а и осеќам нешто како зрно на допир во градава.Се здрвив.И јас а и таа.Па зарем е можно да е тумор.Не господе неможеш да си толку суров и да направиш и таа да поминува низ истото како и мајка и.Ја допрев за града и стварно не осетлив а она пак повтори има нешто и со страв замина.Веднаш станав,не ме фати веќе сон а и цело време ме боли глава, мислам дали стварно има нешто и ако има што ли е.Се вооружав со позитивна енергија и надежи дека нема ништо,и дека ако има е само масно ткиво и ништо повеќе.Но гласот на братми ме пресече кога ми рече барај ја xxxx си и требала нешто.О не, тогаш си иди од работа.Зарем ја боли уште?Дали ме бара за да одиме на лекар?Немој господе, молим те! Доста и беа страдања, смилувај се и помогнии.

Те сакам лавче мое

 

Сдк бидна и ова денес .
И секако јас не сум јас ако не се заплеткам при зборување не сум јас крива што одеше во живо

Добро беше шо не се заплеткав во читањето на поезијата


И сакав да кажам не ми сметаше 4 часовното чекање во гужва и неред за заверка на семестарот кога тој беше мегу сите тие студенти, само криво ми падна што не успеавме да се поздравеме како што треба

Aхх понекогаш деновите се УБАВИ, СЛАТКИ ... и покрај студот и снегот.

 

Тоа е чудо како луѓето ја пренесуваат негативната енергија од работа дома.

Многу ретко ми се случува, но кога ќе се случи се чувствувам виновно, како јас да сум влијаела на нечиво расположение...
Гледам само да не направам некој погрешен чекор, да не ја влошам веќе напнатата ситуација.
И десет пати да си помислам дека ЈАС не направив ништо, веќе почнав да чувствувам промена во расположение.

А што убаво сабајле си пеев и играв.
Сигурно ја гледавте Сара Лопез како игра, што би рекол Миле Китич, као чигра.
А песнава, остана да ми се врти во глава цел ден..

http://www.youtube.com/watch?v=IelPNwvLQcs

 

И што? Пиштол!!!
Смешно е, а и повеќето блиски ги расположувам на моја сметка кога некои работи само мене ми се случуваат. Да да, многу често почна да ми се случува да сум 1 од 1000... И тоа не само за арно, ама пак, нека е на смеа, на шала...

Многу негативна енергија денес, не знам од каде толку...
Додуше се сомневам дека еден сон ми ја наруши психата, ама го игнорирам... Барем пробувам.

Утре... Не знам дали ќе биде тежок ден, ама знам дека морам нешто да правам вечерта... Не смеам да дозволам да седам дома ... Да пројде утре, па мислам дека веќе и нема да има некои битни датуми и настани поврзани со истите...

Поздрав феминки, не зимајте од мојава негативна енергија... Оставете ми ја, научив да се справувам...
Па дури ни трите оценки 8ка, 9ка и 10ка не ме расположија... Гомце сум, не знам да се радувам денес...
Ај ќе биде, што не било па и тоа...

 

Едно големо благодарам на Господ или кој и да е „виновникот“ што ми испрати неколку личности во животов, кои ми ја вратија вербата дека добри луѓе и другарки ПОСТОЈАТ. Па тие се прекрасни, мили и од очи им се чита дека се грижат за мене и ме сакаат во нивна близина. Да! Токму такви ми требаа. Спремна сум безрезервно да им вратам, покажувам и докажувам секој ден дека ми значат и дека сакам да ги задржам додека сум жива! И сега се предавам на постојано лудите средби, заеднички журки и ноќи непреспиени. Заслужив и јас, конечно, да ги имам совршените! Ве сакам

 

I feel good.. падна првата деветка. ај нека се множат..

 

Животот е полн со неправди.Значи понекогаш си мислам како ме изиграле некои личности и се обвинувам од една страна самата себеси што тоа сум го дозволила.
Изгледа дека колку повеќе си добар толку повеќе те прават лош и се што не си.Крива сум си јас и никој друг.Им помагав,ги сметав за нешто што очигледно не се.Никогаш во животот не сум можела да се фолирам и да глумам а изгледа дека тоа ми е најголемиот минус.

 

Драга Фемина,
упс, погрешен форум

Значи, СДК дека периодов е многу депресивен и неинспиративен. Ги читам постовиве погоре, сите нешто изнервирани, нерасположени, добиле (сите добивме вчера изгледа ), се испокарале со дечковците, им студи. И СДК дека мене ми е совршено добро, но сакам да помине овој јануари. Се чини како да трае цела вечност! Спремна сум за малку февруари, малку пролет, малку љубов

Кога ќе размислам го мразам Валентајн (но тоа во некој нареден пост). Може едноставно едно fast forward до јуни?

 

Како да бидете среќни:
1. Испијте 1 литар вода.
2. Чекајте да ви се примоча.
3. Чекајте уште 2 часа.
4. Мочкајте.
Успева (Копирајт 9гаг)


Инаку, ај кент вејт антил тумароу

Имајте убава вечер. Ве глушкам

http://www.youtube.com/watch?v=1G4isv_Fylg

 

There's Too Much Blood In My Alcohol System!

 

Еве што сакав да кажам..

 

СДК - Врска нема дека денот по утрото се познавал...
Какво утро имав јас, денес немаше да преживеам!

Видно поспана со само 4 часа спиење, не можев убаво да ги отворам очите за да видам дека некој многу вреден ја оставил правосмукалката на сред ходник! Животот решил денешниов ден да ми започне со сопка. Си направив јако нес кафе за да се расонам, ама од што бев во фрка заборавив да го испијам, па си остана на маса да ме чека откако ќе се вратам. Облеков некое парталче, чизмите ми останаа ненамачкани со боја, а за косата да не правам муабет. Излегов како фурија надвор затоа што веќе доцнев. А таму... снег!
Кај снег, па и ветер! Најлоша можна комбинација. Натоварена со ташни, скрипти, закони, учебници и згора на се - чадор, некако успеав да се довлечкам до автобуска. За да биде малерот поголем, пред еден куп средношколци, студенти и постари луѓе што чекаа автобус, се испружив во хоризонтала колку што сум долга и широка! Така убаво треснав, што на полагање морав да седам поднавалена на десната страна како некоја султана, затоа што левата ми беше повредена. Ама ако си велам... подобро да паднам на газ отколку на испит. И за да биде денот уште повеќе малерозен, во автобус ми испопаѓаа сите скрипти, и ми се отвори чадорот кој е поголем од оној за на плажа! Не знам ни како успеав жива да стигнам до факултет, ама секогаш кога имам ваков лош ден, во глава си ја пеам Bad day како иронија на се што ми се случува.

Арно ама, после положен испит и последен ден од оваа проклета јануарска сесија, од факултет излегов како Џим Кери во Bruce Almighty пееjќи ја I've got the power!
Баш вака
http://www.youtube.com/watch?v=VauzhTAuoFw

 

И жива.
Сосема жива.
Се трудам деновите да не ги грицкам како глушец.
Сакам да се тркам со ветрот и проците.
Да останам на иста фреквенџија со Животот.
Затоа што.. секоја вечност е к р а т к а.

 

Ноџето ме боли, мешето ме моли за вкусна чоколада.

Се осеќам претепано. Нонстоп, факултет, цел Центар, трчкарање по правни субјекти. Се мразам себеси за способноста да ги одложувам работите до последен момент и секогаш да велам следен пат нема.

Си направив божествен ручек, гледав серија, истражував. Сонувавме за патувања и нови места, за нови луѓе и искуства покрај тарт со малини.

Секогаш кога поминувам покрај Дал Фуфо (сега Пелистер) зјапам во луѓето таму. Ми се допаѓаат. Многу. Жени со стил кои пијуцкаат вино и во моите мисли разговараат за исполнетот секојдневие. Згодни мажи (мажи во вистинска смисла на зборот) во одела. Дотерани пензионери кои се смеат онака старски. Обично необични.

 

Уат куд ај сеј мор

 

Хмм, дали??

 

Нема потешко од солзи на стар човек...
*Беззаби* се како и да гледаш.
Тешкото.

 

СДК дека денес сестра ми ме направи најсреќната и најгордата личност на светот.Организираше хуманитарен настан за да му помогне на девојце на кое требало да му се прае операција. А сонцето Леа, едно мало девојче кое беше со мене не изнасмеа најмногу. Цело време играеше и им викаше браво дечкиии иако има 3 год хаха. Прекрасна вечер за мене

 

Баш така!

 

Една од моите омилени руски бајки беше за принцезата-жаба, посебно ми е врежана во меморија мојата омилена мисла од истата -
-Утрото е помудро од вечерта...

Во моментов воопшто не се чувствувам мудро, бидејќи инаетот и мудроста не одат под рака, а и не спијат во ист брачен француски лежај, а толку убаво започна ова зимско утро. Со обновени тазе испрани надежи, внимателно спружени да се сушат на жицата на оптимистички обоени проекции и да шират арома на спокој лавандесто-пачулесто-иланг-илангеста... Веројатно сум од ретките луѓе кај кои нервозата расте со зголемувањето на времето, наместо да се намалува и веројатно сум свесна дека најголемите меѓусебни повреди си ги нанесуваме со оние со кои убиствено предобро се познаваме и веројатно баш токму затоа, проклет танатос...

И почнав повторно да вежбам интензивно и да, преубаво е чувството на бавното, но сигурно ревитализирање на мусклулатурата од едно време кога имав вистински посветена пасија за нејзиното формирање, го вратив и тегот во употреба, се надевам ми прости за долгата потрага по него и откривање во пајажинките како неми сведоци на неговото безвистинскопричинесто запоставување, ќе си ја вратам цврстината на телото, за да сум во баланс кога ќе подпаднам со духот (во здраво тело-поздрав до духот), бидејќи животот секогаш е тука, да потсети на неговото ценето присуство за да ја билда нерезистентноста кон ударите под појасот... И нема исаф притоа !