[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Љубам, не знам зошто се пронајде во мојот пост .
Јас чуствував дека сакам да го кажам тоа, кој патем не мора да се однесува и на некоја членка.
Можеби сум инспирирана од лик во реалноста.
За жал, често, и тоа многу, сме опкружени со наметливи и досадни луѓе, кои мислат дека така ќе постигнат нешто во животот. Јас не ги сакам таквите луѓе, јас ценам квалитет.
И овде на форумот, и надвор од него.
Но еве ти конкретно го спомна форумот. Кога станува збор за постови и за форумот, се зависи од квалитетот на понудените мислења. Можеш дневно и 100 да напишеш, ако имаш што да кажеш и имаш инспирација. Па дури и да се работи и за песна .
Некогаш она што не можеме да го искажеме со зборови, го искажуваме преку музиката, било радост, среќа или љубов .

 

Се шегував и потполно се согласувам со тебе.

 

СДК дека непредвидливите работи се најубави
што се вели на чиста срека преку оглас најдов работа(плата на процент) како козметичар во еден фризерско-козметички салон знам дека до врвот за да стигнам ке треба многу скалила да поминам, но сепак ова е резултат на мојата упорност (првите недела или две ке биде проба, колку заработам ке бидат за мене а потоа 40% за мене другото ке биде нешто како самоосигурување) колку да не седам дома, а малку ке биде потешко за учење на албански јазик(ако се оформи група) или некоја од обуките на ЕСП

 

СДК дека непредвидливите работи се најубави

Taka e

 

Сдк...не сакам луѓе кои не се склони на самокритицизам, кои не умеат да се шегуваат на своја сметка или пак умеат, но тоа го прават со себевоздигнување каде другите ги ставаат во подредена позиција. О верувајте ми,таквите секогаш имаат високо мислење за себе,не е наивна шега.
Имам проблем со акутна нарцисоидност како сериозен, оштетен дел од нечија личност. И тоа не како таков како митот за принцот Нарцис кој се огледувал во езерото воодушевувајќи се на својата убавина, туку како сериозно поткопан дел од личноста која веќе не умее да препознае реално од нереално, со рефлектирање на својата негатива на останатите. Не прифаќаат критика, мразат среќни луѓе, сметаат дека тие заслужуваат нешто за кое и не се потрудиле, дрски се и безобразни. Да не должам непотребно,да кажам дека се бескрајно агресивни што кулминира во модрица на мојата надлактица од трзање и стискање на раката затоа што јас не се согласувам. Условен рефлекс е да и ја опалам една силна,ама вдиши и издриши,игнор копчето и пасивната агресија болат брате.
Вакви,не приоѓајте ми ни на 1000 светлосни години. Денес дадов црвен картон,а денес и ќе си ја ладам и топлам душава за добро здравје.
Се смеев на муабети дека лошите пријатели се токсични,ама не било смешно. Аривидерчи,немам такви,фала многу,пријатно!
Ах да...и ограниченоста на умот не е само (не)прифаќање на прост циклус на животот,туку и разбирање на туѓите животи и постапки, прифаќање на секаква различност,каде не си во улуга на некаков морален,етички судија. Одбивам да сум таков,колку и да се коси со моите принципи,се додека имам разбирање. Светов го фатиле за врат многу полоши работи впрочем. Се додека е добар човек, пријател, не убива луѓе, не ме(не) манипулира, не краде, не ме лаже,ме има и мене. Е сега добро,ако има вошки, ќе се замислам!

Смеј се,пеј и се е ок,ама биди си скептичен. Луѓето се нездрави,соочи се со фактот дека ќе им ги лечиш комплексите цел ебан живот,ако не сакаш,речи им просто фаќју.

 

Конечно си ја разјаснив и се помирив со мојата раскрсница на животот. Стоев, стојам ама кај и да е, ќе тргнам.
Нема погрешен избор... Крајот, од сите улици на раскрсницата, е на иста точка... Само кој има најмалку кривини? А битни ли се кривините?
И дали постои прав пат?
Ќе видиме!
As if it's meant to be...

 

Не постои ДОБРА или ЛОША работа, постои само ЧЕСНА и НЕЧЕСНА работа.

 

Леле колку ми се смешни овие локалните телевизиички. Не знам од кај и толку креативни теми и од кај ги вадат шо луѓе ќе беа тоа таму, не се ценети ко шо треба, не не! Како се прави чај? За да се направи чај потребно е топла вода и тревки некои таму, по желба на конзумирачот се додава лимон или мед, или и мед и лимон. Не заебавај И овде анкета се прави на граѓаните колку често тие конзумираат чај. Водителката, милна таа се труди да збори литературно. Останатите смртници нема потреба да си се трудат, абе шлапање на штипски да се знае кој сме, што сме.

И како и секогаш се се спрема во 5 за 12. Па и јас скоро давав мини интервју за мојата другарка-талент. Една минута имаш да се спремаш иначе гафови вадеме на крајот од годината, пази се. И кој вели дека Магнолија не знае да се смешка? Можам да се кладам на една голема свинска пастрамајлија дека 9 од 10 тропале на тие нивни анктети минимум 3 пати.

Две - три улички во центар, а надежни новинари еден куп и само трчкат и прават анкета уште толку стеснувајќи ни го просторот. Плоштадот Голи Оток, а новинарството ни цуте у пм. Па и баба ми доваѓа и ми вика: Слушаш ли ќерко, колку било здраво чај да се пие

Крај краева...
http://www.youtube.com/watch?v=xx8fvr8LRac

 

Февруари те сакам!

Подобар подарок од снегов не можев да добијам денес. Не памтам кога последен пат сум имала снег на мојот роденден. Сабајле по пат накај школо ми се вртеше во памет само едно:
I'm so happy I'm gonna die!

Спојлер

Сега најмногу сакам само едно нешто, и се надевам ќе биде во скоро време.

Oh, February..

Thank you, very very much. You know that you've always been my favorite month.

Aх, прекрасен ден.

И ви се заблагодарувам на сите што ми го честитаа роденденот.

Почастете се!

Спојлер

 

После вчерашниот пост во очигледна афектна состојба,си плачев малце си се олеснав,и после тоа го вклучив мојот инает,си реков кога сум се откажала,па сега да го направам тоа,го згреав столот и.. положив денеска, јес!

Уште само еден испит другата недела.

 

Читав денес биографија на една позната личност чиј живот завршил со суицид. Она што ми засмета во текстот беше што авторот на текстот, од петни жили до пукање по шавови, се обидува да го наметне сопственото толкување за корените на хроничната депресија. Колку всушност има било кој од страна право за копање со голи, до окрвавеност прсти по каузалитетни поврзаности, кои ќе се благопријатни за просечниот читател, или пак обоени со оправдување?! И колку цела оваа шаманска операција може да е далеку од вистината.

Тоа ме враќа на денешната сцена, каде сите помалку или повеќе имаме одредени очекувања едни од други, бараме начини и причини за нечиј напад или одбрана и ретко кој го признава истото, иако нема некој кој не посегнал по ваквиот арсенал, макар и било тоа повеќе исклучок од правило, сепак разумните нема да го искористат almost doesn't count како изговор...

Сите ги губиме нишките на балансот и одиме во една од постоечките крајности. Првата е - мрачната страна, кога перцепцијата е низ призмата на огорченост, презир, омраза на стварноста, кога мета на напад може да се политичарите, сограѓаните, луѓе од различни етнички, верски, сексуални и нејм ит кои определби, за што во голема мера има и оправданост, сепак прашањето е колку длабоко сме загазиле во состојбата?! Бидејќи човекот е животинче на навиките и всушност дали потајно нема да посака оваа состојба да ја има трајно, за да вметнат во подобри услови не би знаел што со себе, или поточно каде ќе ја пренасочи акумулираната омраза?! Под животинче мислам на scavenger, не алфа ловец... Другата е низ призмата на изнасилената есенција на радоста, розовите очила и неподносливата леснотија ем убавина на малите нешта и возвишените чувства, секако сето ова надуено како балон со хелиум, убав и сјаен, ама смешно го мутира гласот, така и радоста е мутант, затоа кратко трае, како пена од капучино, правена со млеко и кисела вода...е па не е шлаг, само бледа имитација...

Не дека и јас самата не се обидувам да балансирам, често се чувствувам ко акробат на пеесетина метри висина, без трамболина или со, ама проклетата кога ја има менува позиција, час се наклонувам на едната, час на другата страна, па едната некогаш ќе ме завлече повеќе и така до недоглед... Имаше една игра Half life, ок, таму причините беа други, ама не е тоа најважното... И веќе ми нема хуморескност во фактот што луѓето на новото време трошат повеќе на дилда и оние кукли на дување бидејќи тие немаат свои налудничави потреби, неостварливи желби, фобии и фрустрации, кенкави флешови, лоши денови и ноќи и најважното - немаат никакви очекувања од партнерот... Ама уште ми е hilarious моментот што повеќе знаат каков точно до најситни детали тип на пи си, ајфон, штикли или парфем им одговара, отколку каков партнер, околу ова често ни онака најповршно и најгрубо немаат ни претстава...

Ok, back to reality. Reality isn't the way you wish things to be, nor the way they appear to be, but the way they actually are... Сакам друга реалност и тоа сега и веднаш, да се видам себеси во подруги, подобри животни услови, бидејќи живо сум заинтересирана каква ќе излезам во тој случај, повеќе во мои, но и во туѓи очи. Едноставно сум уморна од премногу разочарувања, во двете насоки - и од мене кон другите и од другите кон мене, жртвувани на паганскиот во суштина, но секогаш одново актуелен олтар на очекувањата...

 

СДК луѓево знаат да бидат мн напорни. А јас што ќе правам со оваа моја навика не знам да кажам не, едноставно не ми дава срцево...
Зошто секогаш прогледувам низ прсти, кога и самата знам дека тоа нема да се цени и одма се заборава.

 

Море каков Солун, каква Софија, јас денес си бев на шопинг во Скопје.
Градов врие од попусти, народ шета со полни кеси, а на каса се чекаше редица по 15-20 минути.
Е сега, нема гиро на пауза од шетање, ама затоа има макијато или топло чоколадо со трач муабет.
Ги користам последните денови од одморов за добро да се наспијам, да прочитам некоја книга и да прошетам. А од понеделник ќе биде друга политика...
Едвај чекам снегов да си замине, па веќе доста му беше. А и мене ми е доста од чизми чистење.

 

Очигледно на форумов за да успееш не треба да поседуваш добри особини, само треба да имаш username на 9gag и само да постираш слики низ темиве...

 

СДК довербата ми е слаба страна. Тоа е последица од тоа што некој ропак на кој слепо си му верувал ти го скршил светот врз глава. Не ми дава мира и најмалиот сомнеж. Не можам да се препуштам и да уживам во сите работи што ми се случуваат поради немањето доверба во луѓето, плашејќи се од последиците. Нема лек за ова, барем не за сега..

 

Си купив чизмички за на снегов и тако звана шушкава јакна, со мерак ги носев во комбинација со шал и ракавици и му се радував на снегов.
И секако најубави се!
Шалим се..

Си ја гледам генерацијава колку голи одат само за да изгледаат убаво, тоа никогаш нема да го разберам
Да трпам ладно, да ме боли телото ама битно другите гледаат дека фармерките ми се под п*чка, не носам боди и мајчката е кратка а јакната па уште по кратка.

Спојлер

Ју шал кил јорселфс, ступид хорс!

 

Конечно дојде

 

СДК дека понекогаш се чувствувам како да сум живеела некаде одамна одамна, во нотите на класиката и во барокните фустани , и пече носталгија за нешто кога читам книги од тие времиња или слушам музика. Не е восхит.. носталгија е.
Може и превртев...

 

http://www.demotivacija.rs/jedna-slika-15160.html