[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Добро бе, дечко, Y U NO LIKE ME?!

 

Сонувам за безгрижност, барем еден ден.
Свесна сум дека премногу размислувам, премногу се оптоварувам и со потребни и со непотребни работи. Особено овој дел од денот, едноставно размислувам, ги анализирам до најситни детали сите денешни случки.
Упорно ја барам грешката во себе, секогаш. Што е тоа што јас направив погрешно, или па нешто пропуштив да направам. Секогаш истите прашања, за жал без одговор.
Се надевам дека ќе добијам шамар кој ќе ме освести, не ми чини оваа особина.

 

Прв пат да се почувствувам среќна што сум се запишала на државен факултет.Дури си седев и си чепкав по фб на насловна ми излезе дека Европскиот Универзитет ќе се затворал, сопственикот ќе го преместувал во САД.И сега што ќе биде со студентите?И покрај тоа што плаќале високи школарини пак на крајот ќе останат без дипломи.Да учеле, да се мачеле па да им е криво за тоа не верувам баш.По парите пак не би кукале, и самите знаеме дека на такви универзитети, со високи школарини и екскурзии задолжителни- се знае кој се запишува.Но што е со времето?- тоа никој не можи да му го врати или пак исплати.2-3 години да ти пропаднат и на крај да не добиеш ништо е стварно страшно.Можеби на нас, оние кои што учиме на државен, ни е тешко пред сесија, се препотуваме и не знаеме што побрзо да прочитаме, се расправаме со мамурничави фаци на студенски а исто и на предавања но барем знаеме дека на крајот ќе добиеме нешто и дека нема да се најде некој "паметен" како овој Бојо и да не остави на среде пат заглавени.

 

СДК дека денес бев кај внука ми од сестра и баш супер си поминав...децата прават на ништо да не се сеќаваме и да бидиме среќни и да се смејме на нивните глупости колку и да сме тажни му блазесвам на сестра ми аа исто така и на сите мајки шо имат такво прекрасно англече покрај нив

 

Ја држев дада ми со главчето потпрена кај мене на рамо и не знам како ама нејзиното раче се најде кај мене на образ и остана така некоја минутка .
Додека ме допираше и полека го мрдаше рачето кај мене по лице се стопив. Кое чувство.
Срцка бе

 

СДК Стојче ми се насмевна денес

 

Некои животни лекции никогаш не можат да се научат!
Некои луѓе тврдоглаво ја бараат правдата знаејќи дека ја нема. Но, ја бараат. И страдаат!
Тие ја гледаат онаа реална страна на животот, страна која мнозинството не ја гледа, страна која никој не ја сфаќа, која никој не ја почитува... Никој освен тие.
Тие луѓе кои се борат за таа проклета правда.
Таа им го загорчува животот, ги мачи, ги малтретира, ги тера да патат...
Таа правда ги дели од толпата.
Тие не трпат неправидини. Всушност, ги трпат, но ги мразат. Ги мразат и сакаат да ги променат.
Но, не можат. А сепак се обидуваат. Знаејќи дека се немоќни, ја бараат правдата. Затоа страдаат.
Не ги прифаќаат нештата како што им се послужени, туку сакаат да ги видат состојките внатре.
Некогаш можат, некогаш не. Но, не можат да ги променат. Никогаш. Зашто тие кои така гледаат се ретки.
Се губат во толпата која го загризува послуженото без да се интересира за состојките.
И секогаш истото. Секогаш, секаде тие луѓе бараат правдина. Скоро никогаш не ја добиваат.
Затоа страдаат и потешко поминуваат во животот.
Но, никогаш не ја сфаќаат таа животна лекција. Ја повторуваат милион пати и секогаш паѓаат на испитот.
Никогаш не можат да ја научат!

 

Тоа што пред малку го направив беше
Си бевме ние сите дома соберани па за по интересно да е и гости имаме. Сите испоседнати кој на тросед кој на двосет..... и ја гледам мајка ми иде да седне на столот и незнам што се случи некако несвесно го потеглав столот и мама плас на земната И тогаш црна се земја затресе

 

Боже и мене мани ми два-три шамари,освести ме од оваа наивност.

 

Надвор е -7. Но...
http://www.youtube.com/watch?v=tnFfKbxIHD0
...но всушност, песнава оди во позадина, а јас сум негде на море. Негде на екватор, каде што е лето all day, erry day. Камбоџа? Нах, премногу влажно. Австралија најдобро. Или Њу Зиланд. Некој ранч негде во село... Кубаааааа...ох јес. Лето и плажи и бранчиња и ветре и сонце и песок.

Ме прашуваш што ќе правиме таму? Апсолутно ништо. Цел ден ќе се излежуваме на плажа, а во квечерините ќе се шеткаме по бескрајните плажи, боси, и јас ќе носам шешир. А навечер пак ќе бидеме на плажа, покрај оган, и ќе се галиме И ти ќе свириш гитара! Потоа, во срцето на ноќта кога ќе се изгаси огнот ќе лежиме, ветрето ќе зуи, ноќта топла, песокта ќе крцка додека се тркаламе на неа (еј, ќе има нешто послано...и ќе бидеме солени...и мене косата најверојатно ќе ми биде хаос од сета таа песок и сол ).

Ќе ја удавиме жедта во мохито коктелчиња. А јас ќе блескам на светлината од месечината. И ќе јадеме лубеница! И ќе лепиме

Секое утро ќе ми носиш по две цветчиња, едно за во шешир, другото за во раче

Доста блефирав, сакам зима, сакам снег, но ништо не посакувам толку силно како лето во моментов. Долго, жешко, мрзливо лето. А јас и мојов сме како создадени за мечтаење на -7 во февруари, и згора на се на мсн

 

Проклетство! Не сакам веќе ни да помислам не се што ми се случи.... бегај од мојата глава губи се исчезни веќе ако не ти значам и ако не ме сакаш ни малце ајдееееееееееее ГУБИ СЕЕЕЕЕЕЕ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Сеуште сонувам лошо.Желбата за спиење со коси со потребата.
Воопшто,желбите ми се косат со потребите..или можностите.
Е сега..желби,потреби,можности.
Мада желбите и потребите некако ми одат заедно,а веќе можностите се друга категорија.
Кога би се изразила 'несфатено',тогаш дефинитивно пловам по позната вода и ми е досадно.Не сум доволно храбра.
Веројатно,го открив наједонставниот начин да се засолнам и зашитатам од можен пораз кај него,па не ми се мрда.Нема врска што умее да ме вознемири,да ми направи лош филм..ме тера да ја барам кармата како солуција,кармата како одговор,кармата како причина.Тука,сум своја.Тука сум сигурна,сакам и ми е возвратено.Само тука,до него.
Од некоја друга страна,досадно ми е.Чувствувам како да немам приоритет.
Како да немам доволно силна желба,за која би се постоела.Не посакував да се свртам пред сонот,а како токму тоа да се случува.Немам сон да отсонувам.
И..
..моментот кога ми снемува соодветни зборови за мојата душевна состојба,се лечи со Depeche Mode.Нема да надојдат зборовите,но ќе биде токму како во песната.
Сложувалка,за која не можам да го пронајдам соодветниот дел што фали.Сложувалка која ни утре,ни во март,ни наредната година ниту таа по неа нема да биде цело.
Живот е,не може да биде цело.Можеби може,ако замислувам.
И ете,скокотлива порака без одговор.Скокотлива понуда,а јас далеку,далеку..
Така,на крајот од обилното крварење.На крајот од глупавиот ден.Сепак,почеток на уште еден кошмар..
Можеби посакувам да се разбудам секаде освен тука?Не,дефинитивно сакам и утре сабајле тука да го испијам првото кафе.Барем утрата не ми се здодевни.Сама со првото кафе,некој нов на репертоарот и дневни вести,во затемната тиркизна соба.
Ете,така..сега би се опила,па да бидам Боб Марли.
Да бидам Боб Марли ме враќа назад.Кога бев будалеста.И сега сум..но не е прв пат,не е интересно.Не е безгрижно,не е ко тогаш.
И никогаш нема да биде,зошто маските паднаа.
Кога сме кај маските,сите си ги имаме.Да бевме барем пола добрички и искрени од тоа како што милуваме да се прикажуваме,сигурно ќе бевме и луѓе.
Има работи кои ме болат.Без драмење,голтам кнедла и пак кармата е одговор,причина,решение.
Џабе возење низ тешки теми,џабе повик за спас..кој впрочем ме прекина токму сега.Џабе муабет,ќе биде кошмар.
Ќе скратам сега,во име на што помалку болно будење..во име на што помалку намуртена фаца.
Во име на јавето.

 

Благодарение на неколку идиоти што ми профрчеле за кратко низ животов неспособна сум да им верувам на луѓето. Оние што одамна ги знам, океј. Свесно вртам грб па нека бодат со ножеви ако тоа им е желбата. После тоа се отпишани. Скорпија, шта чеш - или е бело или е црно, сиво нема..
Со оние што уште сум во фаза на запознавање и проценка, малку потешко иде работата. Нејќе срце пусто да се отвори, не верува. Кога ќе ми се понуди помош наместо да ја прифатам како нормален човек и да сум среќна што ми се намалил товарот, јас почнувам да мозгам што треба да дадам за возврат. Ќе вреди ли трампата, или не. Задни намери или да - заклучок. Епа денес се изненадив. Како и обично не побарав помош, бидејќи сум премногу горда и се' можам сама нели, ама ми ја дадоа. Без резерва, без двоумење, без услови и со насмевка. Омекнав за миг. Вреди ли да се верува? Ах, тој страв од повреда и разочарување. Ме кочи во животов. Ептен.

 

Искрено, деновиве ми донесоа само болка мо мускуливе и голема не-инспирираност.
Ма, не можам еден асален пост да шкртам.
Ама, ми донесе нешто што не би го менувала за ништо на светов - радост и среќа.
Е, тоа го ценам.
Правам безброј циклуси на дишења и издишувања, живеам, среќна сум... И имам можност да конкурирам за пишење литературна творба.
Само, да ми дојде ронка инспирација, со нови сили, одам јако.. кон целта...

Не сум стрелец, ама, ќе стрелам длабоко во животот.
Епа.. промени се потребни. Дури на моменти неопходни...

 

Мене баба ми ме научи да готвам за да може да не пропушта серии .... (и се разбира да можам сам да преживеам)

Знаеш ли колку е тешко да станеш од компјутер за да готвиш?

Незнаеш

Порака за сите "ХИТ" серии (да бе секоја серија е ХИТ серија (најава хит серија во Азербејџан прво место со најмногу гледаност ...цели 4 телевизори ја гледаат од можни 5 во таа држава,ама хит е)

GIVE BACK MY GRANDMOTHER

иначе порано беа интересни сите канали кога ја даваа серијава

 

Е можам слободно да кажам дека денеска јас живеев.
Онака, со полна пареа.
Си уживав во мрзеливоста на утрото, се вртев во кревет и го игнорирав алармот, го игнорирав и звонењето на врата, а потоа си прошетав со мојата половина која ме надополнува и го владеевме градов. На крај си дојдовме дома и буквално до сега се смеев ко лудача на глупостиве што ни текнуваат да ги правиме, и тоа на вакви температури. И ги правиме. Од замислени интервјуа на снег, до бегање од вистински анкети, на трезно или пијано, повремено паѓање на снегов и изигрување на професионални лизгачи, важно нема граници.

И дојдов до заклучокот, кој одамна го имам заклучено ама денеска некако си го потврдив, јас не можам да преживеам сама. Значи кога сум во друштво, имам толкава сила што се претворам во сосема спротивна личност од она што сум, го кршам мразот, не постои срам за мене, и секогаш ама секогаш си ја остварувам својата цел. Не за џабе мала кога бев кога ќе ми го дадеа омиленото јадење не можев да го јадам сама иако ми беше омилено, а во друштво и најужасните манџи ги смачкував за минутка. Којзнае колку работи ми се предодредени уште во раната младост а не сум сеуште свесна за нив. Ајде барем имам идеја за анализи, во што впрочем сум и најдобра. Штета што најчесто ми завршуваат во погрешни насоки, ама тоа е најчесто последица на синдромот хистерична-жена-во-или-не-во-ПМС-изнервирана-од-нејзиниот-најмил

 

Нека ми прости Господ,ама солзи ми потекоа од смеење.
Чувајте ми сепаре у пекол...

 

Спојлер

http://www.divianarts.com/?p=18699

Леле толку плачев што главата ме заболе.Добар текст.
Еве нешто да ве насмее до солзи
http://www.youtube.com/watch?v=rBoj_JfAK5U
Душичка колку е слатка.

 

Денес е голем ден. Конечно го дознав чувството кога ќе го положиш и последниот испит. Од утре официјално почнуваат маките за дипломска и средување документација. Ве сакам.

 

Гаф од дедо: "Мобилниот сум си го наместил на вибратор."
Tаа е.