[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Жена, во вистинска смисла на зборот е .. баба ми.
Репер за храбра и силна жена...
Немате појма какви работи преживеала, почнувајќи од смртта на дедо ми кога таа имала само 39 години.
А сепак, покрај се’ вели „Животот е суров се’ додека не почнеш да им се радуваш на најмалите нешта“
А таа денес има роденден. Ја има надминато седмата деценија од животот и се уште се држи јако.
Тоа е жената на која и’ се дивам..без разлика колку години има сега.

А сабајле повторно се уверив дека зборовите ја имаат најголемата моќ, притоа занемарувајќи ги сите подароци. И’ дадов честитка со текст, напишан од мене, и ја расплакав.
И многу ми е мило што успеав да донесам солзи радосници на нејзиното лице.
Патем, оваа прилика ја користам за:
!

 

СДК овој новиот соновник е закон,имаше работи што ми требаа,а не ги знаев хм фино

 

Помина еден месец Бу, а тебе те нема меѓу нас.
Понекогаш те барам помеѓу завесите,прозорците,ролетните. Очекувам меѓу снегот да ми пикнеш некоја овената скапана булка. Се надевам дека можеш да ме чуеш сега кога најповеќе од било кога сакам да ти кажам колку беше прекрасен и свој. Не дека ти не знаеш, знам дека знаеш какво зумбулче беше. Можеби и ќе промрчиш на ова. Сега можеби не можам да го скријам туткањето на косата од тебе. Ме гледаш ли? Ме слушаш ли? Помислуваш ли некогаш на мене? Ах, да знаев дека тогаш ќе те видев за последен пат, ќе те гушнев најсилно на светот.

И еве најмил мој Бу, некакви огномети во градот низ мојот прозорец. Растресувај ги твоите крилца од време на време, пуштај по некоја ѕвездена прашинка на врз стаклата на моите наочарки.
Никогаш нема да те заборавам.
Ние умираме бидејќи го губиме чувството за љубов во некој пресуден миг од нашите животи.

 

Љубам не ме сфаќај погрешно не строго тебе сега те начекав ... туку видов и дека уште некој вакви текстови постира тука а веќе има тема каде и јас имам вакви слични постирано. Знам и се случува ете слика или некои животни правила да постирам ама теми специјално и нема за тоа ... И немој да ме земеш за лошо плизз

СДК ... омилените полнети и потпечени палачинки со црно вино, Фемина ... Бејкер стрит во позадина, топла соба ... После мала кратка прошетка со мојата мала другарка и нејзината санка и филингот е релаксирачки и пријатен.
Ехх тие мали нешта, колку само му се важни на секојдневието ... го прават многу по убаво.

 

Џули може и да се лажам и се извинувам ако е така, но многу често сум забележувала во темава такви текстови постирани токму од тебе.

 

Не такви не, се лажеш. Кажав ете какви се случувало да постирам.

 

До мене е или владее страшна депресија?
Се чуствувам осамено, презаситено од се и безнадежно затрескана во другар кој има девојка. Но тоа е животот иде понатаму. Како се движи денот на вљубените така се повеќе го мразам фактот дека нема со кој да го прославам туку ќе го поминам како и секоја друга година сама и осамена. 17 роденден ми се ближи, но не сакам да пораснам, барем не сега, барем не на уште некое време.
Сакам да имам некој да ме бакнува на овој снег, да ме гушка, да ме сака. Но, нема секогаш посакувам нешто што не можам да имам.

 

Одам да ги удавам проблемите ... Да си поминам убаво време само за мене . Да испровоцирам некои фаци , да ги удрам по нос , да им ја плеснам еднаш во фаца . И не се замарам не повеќе и ова ќе го повторувам се додека не почнам да го применувам.Може нема кој знае каква утеха во алкохолов ама јас покрај него секогаш си поминувам фантастично !

 

Луѓе бе, ах бе луѓе, за какви глупости се фаќате, невозможни сте... Зошто барате влакно во јајцето а знаете дека кога ќе го најдете ќе ви се згади??
Со ваквите мислења упропастувате една од поубавите теми за читање на форумов, необавезна, каде секој може да си каже што сака и патем да се прочитаат прекрасни постови.

И да, и јас дојдов овде да напишам мислење за кое има тема, ама овде тоа добива поинаква смисла.

Се ежам кога ќе сретнам вакви слики зашто дома имам жив пример. Покрај Цезар кој го знаете, јас имам и едно пекинезерче Зоне, старо 10тина години кое ги надживеа баба ми и дедо ми. Никогаш нема да заборавам како жалеше кога умреа и двајцата. Таа беше навикната со нив, тие ја хранеа, тие ја негуваа, баба ми ја шеткаше често. Не, не можете да претпоставите каква беше дента кога баба ми умре. Никогаш нема да го заборавам тоа. Ние луѓето имаме разум и се навикнуваме на отсуството на саканите, но животните не.
Вечно плачат и жалат по газдите.
После нивната смрт, Зоне не е истата. Ја нема среќата во нејзините очи, го нема она мавтање со опашката... Иако, јас и татко ми сме тука до неа, Цезар често оди и и прави друштво, таа веќе не е иста. Се промени. Болката не ги менува само луѓето, туку и животните.

 

СДК...посакајте ми среќа,ако вечер не ме ќари,не му мавам веќе рецка

 

Со среќа и тебе...а богами и нему... Па после пофали ни' се.

 

Сдк
Ми посакаа добредојде во поголемите. Добредојде во полнолетните. Па добро ве најдов.
Да да. Веќе сум 18.
Пред да ги наполнев ќе речев, конечно. Но сега кога ги имам не би рекла.
Минутите пред да ги наполнам веќе чувствував носталгија кон малолетноста. Знам дека отсега па натаму се така ќе врви како ветер. Знам дека нема да го почувствувам. И да го направам тоа, знам дека кратко ќе трае. Се плашам ли од стареење? Се плашам ли од бргу минување на животот?
Нека ме пресече некој и нека каже не. Нека ми каже дека одговорот е негативен, зошто јас се плашам да го кажам тоа што го мислам за одговор.
Оваа среда се надевам дека ќе заборавам на оваа мисла која ми се врти во главата, па нека биде успешна и за паметење 18-ка.

http://www.youtube.com/watch?v=AY62QByUYJQ

Покрај овој мрчаторски и песимистички пост и сепак малку подзакаснато, повелете

 

Јадев.
Читав.
Гледав филм.
Решавав англиски.
Читав.
Цртав. (?!)
Бев до кај баба ми.
Лежев.
Стоев.
Играв Пет Сосајати и Д Симс.
Симнав филм, уште еден.
Читав пак.
Си играв со сестра ми.
Дремам пред ТВ.

Ми фалеше времето кога ми беше досадно. О, колку ми фалеше. А морам да признаам, дека иако не сакам, снегот многу ми го контролира животот. Би да испаднам, да прошетам, кафе, мафе и слични дружељубиви активности. Но, НО, проклетијава подмрзнува, ноќеска дури и клучевите ни замрзнале во бравите, сабајле комшијата не можеше да си отклучи. Во Скопје си имаше барем снег, снег до коленици, овде има 2 сантиметри мраз.

Ќе читам.
Ќе спијам.

Убавината на досадниот живот.

 

И така Барселона изгуби, Реал е во предност, може ли вечерва да биде поубава? Со цел мерак ке се спремувам сега за во град. Имајте убава вечер сите и не сечете вени ке се најде пак некој натпревар каде судиите ке бидат на ваша страна и ке ве утешат со победа, ама не денеска

 

Љубам,прекрасно е! Дури и ми се разјаснија некои работи... А ако не беше овде текстот,ќе останеше можеби непрочитан,а мене токму овие зборови ми требаа овие дена.

Јас СДК дека ќе намалам со Фемина бидејќи имам за учење и не смеам да си дозволам пад.Морам да успеам.НЕ дека нема да пишам,ќе пишам кога ќе можам и имам нешто убаво да кажам,а дотогаш ќе ве потчитнувам и се надевам убави и среќни постои да пишувате.

Животот не тера да учиме од грешките.Нели,она што не не убива не прави посилни.Но мора и да памтиме,со сила убавина не бидува...Е така,бидете силни,ама и паметни
Лека ноќ ви посакувам!

 

Еве и јас да споделам еден текст со вас


Се вратил таткото од работа дома, уморен, нервозен и го нашол својот 5-годишен син како го чека на вратата.


”Тато, може ли нешто да те прашам?”
”Да, секако, кажи што е?”
”Тато, колку заработуваш на час?”
”Тоа не е твоја работа! Зошто ме прашуваш” – одговара таткото гневно.
”Само сакав да знам. Те молам кажи ми колку заработуваш на час”
”Ако веќе мораш и тоа да го знаеш, заработувам 50 долари на час”.
”Ох” – рече детето и ја наведна главата. “Тато, ќе ми позајмиш ли 25 долари?”

Таткото беше бесен. “Ако единствената причина што ме прашуваш е за да ти позајмам пари да би купил некаква играчка или слична бесмислица, тогаш заврти се и оди право во својата соба. Патем размисли зошто си толку себичен. Јас не работам секој ден за твоите детски лудории”
Детето тивко отиде во собата и ја затвори вратата.
Таткото седеше и стана се по лут, заради прашањата на детето...
“Како се осмелува да праша такво нешто, само за да извлече од мене пари?”
После еден час, таткото малку се смири и размисли:
“Можеби навистина му требало нешто за тие 25 долари...Навистина не прашува често и не бара пари.”
Таткото отиде во собата на детето.
“Заспа ли сине?”
“Не тато, буден сум!”- одговори детето.
“Размислував...Можеби бев престрог кон тебе пред малку. Имам тежок ден и се истресов на тебе. Еве ти ги 25–те долари кои ги бараше”
Детето се исправи, смеејќи се “Ти благодарам тато”, рече. Тогаш посегна под перницата и извади сноп стуткани пари.
Кога таткото виде дека детето има пари, почна повторно да се лути.
Детето полека ги изброи парите и го погледна таткото.
“Зошто бараше уште пари, кога си имал?!”- налутено рече таткото.
“Затоа што немав доволно, а сега имам” – рече детето.
“Тато, сега имам 50 долари. Можам ли да купам еден час од твоето време? Те молам, дојди си утре еден час порано од работа. Сакам да вечераме заедно.”
Таткото беше скршен. Го прегрна синот и го молеше да му прости.

Ова е само кратко потсетување за сите кои напорно работите. Не смееме да дозволиме да ги запоставиме луѓето кои ни значат многу, оние кои ни се блиски до срцето.
Ако умреме утре, компанијата за која работиме лесно ќе ни најде замена.
Но на семејството и пријателите, кои ќе ги оставиме зад нас, ќе им недостасуваме цел живот.

 

^
Колку пати и да го прочитам ова, автоматски ми навираат солзи во очите.
И се потсетувам колку е животот кратот, и колку само имам изгубено..Кога би можела да надокнадам
Ахх.......

 

И колку да е тешко и колку да е мачен овој живот, сепак постои светлост. Сеуште не знаеме што имаме во себе и што можеме.

Една тажна животна сторија, со среќен крај.
http://www.youtube.com/watch?v=tZ46Ot4_ ... ure=fvwrel
Останав без зборови !!!

СДК: Живејте го животот онаков каков што е, зашто со секое паѓање стануваме посилни! Се има своја позадина, зошто се случува тоа така.
Секое лошо, за добро е!