[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

јас ќе те шутнам, само ти продолжи да си ги тепаш другарчињата

 

Колку ме опушти денес попладневното кафенце со Ана,убаво си поседовме.
Си добив поклон од него,не требаше сега да ми го даде ама јас бев радознала и го открив.
Бевме и на вечера,на пица.

 

Спојлер

Бело е се', јас треба да излегувам на часови англиски сум, ама некако не ми се иде
Сакам да седам покрај прозорецот и да го гледам снегот како паѓа, читкајки низ фемина.
Срцето ми се кине кога помислувам дека за пола саат ќе треба да излезам од дома, и да водам војна со снегот, оп цуп, ваму - таму, снег, мраз, пази да не паднеш Ништо ново.
Косата таман си ја испеглав, ама ова чинам кратко ќе трае, а? Снегот нема да ми дозволи косата да ми биде права. Реков ја во војна денеска ќе бидеме
Претпоставувам и автобусот со кој одам ќе касни, така да.. Teacher, probably I'll be late

Читам сега Витни Хјустон починала. Жално. На само 48 години. Ни отиде и она.
Почивај во мир легендо.

 

Молим Бога да најдам една лопата гооолема колку цело Скопје па да пројдам еднаш се рака и да го соберам цел снег, па како што се фрлаат трошки преку тераса така да го шлапнам доле накај Грчка.
После тоа со еден мегагигантичен фен уклучен на тројка да задувам малку по кровоите на зградиве и да ги стоплам сите до 45 Целзиуси. И на крај со магично крпче да ја избришам сета зимска меланхолија што не ми дава да мрднам од кревет. Студи, студи да не се можело во WC да се појде бре!

 

Вчера имав гостин.
Ми дојде тој на гости.
Дури од толку далеку.
И остана на спиење,оти патот е ужас,страшен и мораше да остане.
Прво се замуабетија со тато.Им тргна муабетот,морам да признаам.
После кога сите си легнаа и останавме сами се случија многу работи.УБАВИ!!
Си седнавме пред ТВ,покриени со плишано црвено кебенце и солени пуканки во рацете.
Гледавме во ТВ и после некое време сфативме дека залудно го трошиме времето.
Си легнавме и онака убаво си се опуштивме.
Рипкавме,се гушкавме се бакнувавме и се смеевме.
Се испозапаливме и се соблековме.
Јас да ви се пофалам бев ужасно недепилирана.Онака баш недепилирана и подрасната на интимата...
Ама не е тоа толку важно,ми рече тој дека не му било важно...
Почнавме да се галиме,да се мазикаме,да се бакнуваме,да уживкавме.
И некако,незнам ни јас..бев многу опуштена и се случи и тоа...главното ( на вас ви кажувам прво,на никој не сум кажала)
Прво кога малку го стави ме болеше.Бегав.Се стискав.Мислев дека никогаш нема да влезе.Мислев дека засекогаш ке останам Госпоѓица невина.
Сешто зборував,глупости.Од маките зборував,не од друго ..
И на крај стиснав заби и му дозволив да влезе до крај.
Се издржува.И покрај болката и покрај ужасот кој го осеќав вчера,.се случи некако.
И воопшто не се надевав на оваа...Не ни замислував дека ке се случи баш вчера ..
Храбра сум,храбра ...
И морам да кажам дека беше многу нежен и многу пажлив.

Ми потече крв.Ме скина и ми се насмеа.
Ми рече:Готово златичко,помина.Оди да видиш како тече крв. И ме бакна најнежно.
АХХХ!!
Дали сонувам?!
Ако сонувам,посакувам никогаш да не се разбудам од овој сон.
Толку нереално,толку убаво ...
Прекрасно е чувството.
Само нека биде покрај мене.Ништо друго не ми треба !

 

Колку години и да имаш,животот СЕКОГАШ е само пред тебе.
Секој нов ден е нов училишен час,колку време ќе ни треба да ја научиме лекцијата зависи секогаш од нас!

 

Колку снег треба да падне за да се прекине настава на факултет? 3 метри? 5 метри?
Или немаме гајле ние?
Ако, кој чека, ќе дочека.

 

СДК дека

Спојлер

цел ден си плачам

 

Сега станата од спиење, седам тука со прирачников македонски за матура и си викам...како да почнам да читам од него, како? Ама кога мораш, и немаш баш некој избор...

 

Денеска на тетинче мој му е роденден
По тој повод ве честам еве со благце и со црвено винце





Ете така. Вие уживајте со фемина, а јас одам лично да му го честитам роденденот

 

На компјутеров, му помина редот. Сега, стигнав јас на ред да се разболам.
Цел ден, се излежавам, гледам филмови, серии. Не ми се ни збори, ни штрака по тастетура.
Не сакам да пренесувам негативна енергија, и да се жалам.. Така да.. фалачаопријатно.

 

Водичкава како медче ми е слатка после синоќа. А јас изедов 2 тегли .

 

Дома ме знаат како скромното дете. И самите се чудат како успеале да ме воспитаат вака понекогаш.
Благодарна сум и за тоа.
Но сепак, има една маана... Се плашам да барам многу. Не од моите родители. Се плашам да барам многу од животот.
Но побарав. И сеа сум преплашена. Скоро го добив.
Не сум јас тоа дете што бара многу. Не сум размазена. Ме научиле да сакам, безусловно. И тоа е добро. Но пак, има една маана. Не ми е јасно како може некој да не знае да сака. Ме боли тоа. Со скршено срце и лекција од животот, продолжив.
И да, ќе сакам пак, безусловно. Некогаш.
Еднаш една од моите поомилени форумџики имаше напишано...
„Верувам во љубов, затоа што од неа сум создадена.“ Никогаш нема да го заборавам тој пост.

Да се вратам на моето. Побарав многу, го направив првиот успешен чекор во патувањето од 1000 милји.
Нормално е да чувствувам страв?

Имам шанса да се вратам назад. Но тоа минато не ми донесе многу. Зашто би се враќала? Затоа што е сигурно? Проверено е? Да, и безбедно е. Но не ме прави среќна колку што заслужувам.

Ми се ствара грутка во грлото голема колку цело Скопје. Ми тежи Скопјево. Го сакам. Многу. Ми даде многу, но многу и ми зема. Скопје не биди љубоморно, ветувам дека ќе се вратам. Ќе се вратам појака од било кога. Не затоа што сите направиле така, него затоа што тоа е тоа што го сакам. А кога нешто сакам, го сакам безусловно. А сега на ред сум да се сакам сама себе!

Тежок е. Да, и непредвидлив е животот. Јас решив да побарам нешто повеќе од вообичаено од мојот живот. Иако чувствувам страв, го продолжувам ова патување затоа што назад веќе одамна нема ништо. Само скршена илузија.

 

Радоста од весела седенка со другарките во сабота навечер, додека надвор снежи, пропратена со вкусна кинеска храна и чудни кинески поп-песни.
Што би рекла едната: Ма какво диско, какви искачања, мене ова ми е идеален провод!
А како да не биде, кога носиш крампонки на нозете и два џемпера и никој не ти замерува. Косата ти е фатена во пуф, имаш минимално шминка, а сепак на сите си им убава. И имаш јадење, многу егзотично и вкусно јадење за да оди муабетот глатко.
Kога ќе ми текне како пред 4 години единствени теми ни беа дечковци и секс, не знам дали да се чудам што темите на муабет толку се промениле. Уствари, темите и натака се за истото, ама зачинети со новите сфаќања и теории со кои ни се наполнети главите. Мудруваме.... мислиш држиме говор пред публика.
И многу расположени, иако смрзнати, си одиме дома, за да си прераскажеме се на Скајп.

А и fortune cookie-то фино ме израдува


Отидов да јадам свежи моркови, додека мајка ми не ги пикнала во тавче.
Денес се знае што ќе се прави. Ќе се јаде и ќе се дреме пред екрани.

 

I got addicted to that certain kind of sadness. It inspired me deeply. And that feeling of high I got every time I remembered your laugh. And now dreaming about you, seeing your face everywhere I turn around, it's just... hopeless. Its hopeless to love someone, if they dont love you back.
Little snowflakes are dancing their way to Earth and Im just watching them through the foggy window. Im wishing Im just a tiny snowflake. To fall down to the ground, experience nature in her purest form and make kids happy. Then disappear. But be missed dearly. Yet, no. Im just a girl who's lost in a wide, wide world. And there are you. Making me feel a strong feeling of affection and how do you say it.. love.. for you. And you just dont care. Like its not you who's being loved. Or is it my fault? Yes...

I never told you.

 

СДК аааа ова мора да престане кај мене преовладува лудило тотално лудило . Во последниве 2 дена се ја слушам Рики моја (ви фаунд лав) не знам што е дали до неа дали до мене
Ох морам да почнам напорно да работам од понеделник да се средувзам полека зошто работите нема сами да се средуваат ух напорно ќе биде па и времево си ги прави маките дополнително ама шта је ту је нАли

 

Колку повеќе размислуваме за нашиот најголем страв, толку побрзо ни поминува животот.

Животот е приказна, за секого различна. Деновиве имав можност да слушнам многу приказни, многу животни трагедии, многу стравови, желби. Никој не гледа за денес, а секој се враќа во минатото и мечтае за иднината. Па не дека се разликувам многу и јас.

Сакав само да ве поздравам, немам многу време за да шкртам, а имам многу што да споделам со вас.
Ви посакувам убав неделен ден, а јас едвај ја чекам сармата.

П.С. Добив Бум тв подарок, па има спас за мојата досада.

 

Вчера си бев на кајгана собиранка, бевме околу 50-тина, и да ви кажам преубаво си поминавме!
Пукнете од мака бе зашо нејќете собиранка да си напраиме
Се губела анонимноста абе ајде на сите горе-долу исти работи ни се дешаваат.
Си се забављавме, пиевме, игравме, запознаваш нови членови и така. Фино, фино.

 

Шест дена работи и сврши ги во нив сите работи, а седмиот ден одмори.
За многумина недела е најдосадниот ден во седмицата, ама за мене е семеен ден и ден за почивка.
А кога за доручек на менито имаме вкусни палачинки, денот веќе добива нов сјај.

Полна куќа, џагор на трпеза и детска смеа.
Еден сака со еурокрем, друг со мармалад, трет со мед, четврт со мајонез и кашкавал, петти со сирење... Мама брза, врти палачинки во вис, ама кутрата не може да ги наваса. Детската игра во снегот многу истоштува.
А ние сушиме мали чорапчиња на шпорет, ја повторуваме таблицата со множење и делење, и лакираме нокти.

И си потпевнуваме песни
Sunday morning snow is falling...
http://www.youtube.com/watch?v=S2Cti12XBw4&ob=av2e

 

^ Исто и кај нас.
И мама правеше денес палачинки и свари супа, па јадевме со едни мали „телетабиси“ за да имаме сила да играме во снегот.
Пријателчињава мои се закон. Многу си ги сакам! Најверни другари сме!
Со едните игравме и се фрлавме во снегот, тие од по 2 и 6 години, а јас од 22 , правевме Снешко и човечиња, па се „тепавме“ со топки и се санкавме, а кај третото пријателче деновиве сум на роденден - слави дури една година!
Дечиња мали, колку се искрени и невини и чисти во душата! Колку само сила си земаат покрај нас, мислат дека се’ можат и дека цел свет е нивни. А и така е, се’ додека не пораснат. Ама деца, не за џабе детството е најубавиот и најбезгрижниот период. За нив детството се случува сега, а за мене, иако моето одамна помина, се случува секогаш, вечно трае - прво дека пријателиве со кои се дружам ми се уште мали и се во таа фаза, а второ и дека јас сум едно големо дете во срцево!