[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Денес ќерка ми ја запишав во библиотека. Многу ми е мило што многу сака да чита. Почна да чита по две книгички дневно, па не се постигнува веќе со купување , а кога нема што да чита се жали дека и е досадно.
Денов е посебен за мене, затоа што сакам да ја сака книгата, и да има навика да оди во библитека.
Иако малку ми е стегната душата, поради купиштата стари книги кои ги видов во детското катче. Мислам дека треба малку почесто да ги менуваат.

 

Ми рече дека не сака ништо повеќе со мене.
Никогаш да не го барам,да го оставам на мир.

Не можам да поверувам колку се понижив,а тој што ми рече на мојата добрина.

 

http://www.youtube.com/watch?v=eUMwFaXT ... re=branded

Конечно и Тејлор во некое смирено издание

 

Девојки, оставете ги нервозите и замарањата денес. ВЕ МОЛАМ заборавете ги за неколку часа. Излезете на прошетка и искористете го сонцето немилосрдно! Најубаво да си помините, и тука да ни пишете како си поминавте! Никој не е вреден за вашите солзи и никој не е вреден за вашите нерви! Запомнете го тоа

 

Приказната за девојчето кое беше заљубено заврши. Сега девојчето живее за сонот којшто го сонуваше, прекрасна ливада со дијаманти, дијаманти кои светат во најубавата и насветла боја, а ги имаше во изобилие. Некои помали и поубави, некои поголеми и прекрасни. А јас се замислив, прашувајќи се, покрај сите тие прекрасни дијаманти кои ми ја осветлија душата, зашто јас се уште во мојата дланка го носам единствениот ТОЈ дијамант? Отворајќи ја дланката, погледнувајќи во неговата сиромашна убавина, решив да го фрлам назад и да не се вртам по него, туку да тргнам во потрага по некој што го заслужува моето срце, посмирено и погордо... сонот заврши, а ЈАС се чувствувам прекрасно.

 

Денес веке се чуствувам подобро,нема температури нема грозници
Станав некако весела полна со живот мм прекрасно е чуството
си ја средив собата,го потсредив станов малце и земав телефонот да им вртам на другарките да ги поканам на едно саботно трачарење
Така сеа додека си ги чекам гостите у мегувреме ке си поседам малце со вас да прочачкам што има ново
Девојки имајте убаво саботно попладне исполнето со срека љубов и многу дружење заборавете на све лошо и уживајте со саканите

 

Се чека САБОТНА ФИЛМСКА ТРЕСКА на сител!!

 

СДК имам нов аватар

 

Си го сменив аватарот!!

 

СДК дека се смирив со дечкото...па да видиме овај пат колку ќе издржиме заедно....како и да е овие денови сум премногу среќна

 

Денес сакам да напишам нешто во чест на еден од најсаканите луѓе во мојот живот, што најмногу влијаел на градењето на мојот карактер, љубовта кон приказните, книгите и слатките работи.
Деденце...
Човек со толку тешка младост што ние не можеме ни да си ја замислиме...
Сами со баба ми во бегалски камп, во мизерни услови, им се родило првото детенце. Во кампот болестите се ширеле брзо а вујко ми имал толку нежно здравје што морал да ја фати секоја од нив... Еднаш се разболел толку што морал да лежи во болница со месеци. Огромен милионски град, а болницата на другиот крај... Дедо ми тргнал пеш да го види вујко ми, и кога детенцето го видело татка си се израдувало, со светнати очиња го прашало „тато тато, ми донесе чоколадо?“. Дедо ми немал никакви пари, не му носел ништо. Цел живот си спомнуваше за ова и му беше најголемата болка што некогаш ја преживеал. На враќање од болницата одел и плачел, и некој добар човек откако го прашал што му е, му дал малку пари за да купи чоколадо.
Дедо ми даваше цела душа за своите блиски и успеа да направи од нив добри луѓе. СО баба ми успеаја да се издигнат, да дојдат во својата земја и конечно да си го средат животот. Тие се без сомнение најширокоградите луѓе што некогаш сум ги познавала (да, вицевите за таа категорија се погрешни).

Дедо ми купуваше приказни, понекогаш низ цел град ги бараше моите сакани калинки, секое утро кога ќе се разбудев на перницата наоѓав чоколатце, а баба ми правеше палачинки и се’ друго што ќе побаравме. Повеќе сакав да спијам кај нив отколку дома.

Деденце... до последен момент со најголема љубов ме гледаше, и знај дека си личност која оставила веројатно најмногу траги во она што сум јас. И покрај то што беше стар и ти дојде времето, празнината што ја остави зад себе е голема.

Ќе ми недостигаш, но знам дека сега се соединивте повторно со баба и вашата љубов и меѓусебен однос секогаш ќе остане пример на тоа што сакам да го постигнам во животот.

 

СДК Само сакам да ме напушти инаетот... Знам колку е лош, знам дека ќе ја трескам главата и ќе се каам, ама ќе биде доцна, и пак ме држи

 

Старфиш со видеото во „СП до“ ме наврати на детството.
Па тоа беа убавини! Израснав на улица со џамлии, скокање на ластик и јаже, жмурка, точаци, кршење раце, дупната глава... Секоја сабота дедо ми ме носеше во парк, ќе седневме на некоја клупа, ми земаше пуканки и ми раскажуваше секакви приказни за татко ми кога бил мал, тетка ми, како ја освоил баба ми а јас се смешкав. Па додека мајка ми го спремаше саботниот ручек јас во дневна ги пеев сите песни од Дајте музика, Сител Бамбини.. Само десетина касети ми се од овие емисии што сум ги снимала. Секое лето баба ми и дедо ми го поминуваа во село, а јас со моите одев на 1 август, Илинден. На ридот палевме оган вечерта пред први, постарите со ракиички во рака пеат ли пеат, по младите вијат ора додека ние дечурланата се бркавме и уживавме во природата. А наредниот ден се искачувавме на највисокото место, цело село, имаше споменик и најстариот жител од година на година ни кажуваше повеќе од историјата на моето селце и предците.

Додека, сега, децата растат со Аца Лукас, Долина на волците, пцовки и тепање, излегуваат по дискотеки, на штикли, си разменуваат лиги. А родителите абер немаат, седат со комшиите или по обложувалници, важно имаат дете на кое му купуваат лап-топ, ајфон и му фрлаат дневно илјадарчиња и го сакаат!

 

СДК дека МНОГУ ме дрма ПМС

 

Спојлер

Колку е мал светов

 

СДК ми се јаде благо .. а јадев наполитанки а пак ми се јаде ама нешто торта чоколадна целата ах

 

http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos- ... 6263_n.jpg

 

One, twenty one guns.
throw up your arms into the sky.
you and I..

 

СДК... колку далеку може да отиде злобата не некои луѓе? И ништо да не кажат, се им се чита од погледот.
Ама ако, самите се трујат, умираат од завист наместо да си гледаат за себе, да се унапредат во било кој сегмент од животот.