[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Недела.
Се пафтаат прекривки на балкон, се чисти со правосмукалка, се брише прашина и премачкува со политура, се чистат санитарии, се пуштаат машини за алишта и садови, и се готви ручек и десерти.
Три женички работат низ куќа, додека во позадина свири радио. Со музика работата е полесна, тоа е научно докажано
На сите ни годи сонцето, па и на нашава пуфличка што цел ден е на тераса и го пие сонцето.
Недела е ден за чистење, недела е ден за семеен ручек, недела е ден за дебелеење.
Затоа што кога мама ќе влезе во кујна со тефтерот со рецепти, мора да има зготвено од се по нешто.
А кој би одолеал на нејзините специјалитети

 

Па дојде и време да одмореме малку на Фемина.
Секоја жена заслужува мал одмор...
Па и време е малку да се почастиме со торта

Ајде за сите феминки по едно парче..
Почастете се,одморете.
НЕДЕЛА Е ДЕН ЗА ОДМОР.

 

Си приуштив неколку луксузи вчера. Пуштив душа да ми се радува.
Пивнав неколку повеќе чашки и со малце мезе почнав да се смеам неконтролирано...
Среќна сум. Со сите демони од страна, со сите стравови, со сите неправди јас сум среќна. Затоа што има се`. Од се по малце
Доволно за среќа.

 

Конечно го гледав Панкот не е мртов .. браво за Мирса, Нина, Лјак, Жути, Паша али ми падна жал за Фердинанд

како и да е сеа баш гледав најдобро од Златна бубамара и се потсетив на зборовите на Тоше кога кажа дека се надева и ние сме среќни за неговите успеси во и надвор од Македонија

 

Не разбирам како неделата на некому им е досадна. Тој ден е совршен да излезиш во парк, да се изнапешачиш, уморни, но среќни и весели се враќате дома - Lunch time - брзо припремате нешто (или како мене ги јадеш од вчерашниот ручек потпечените макарони со ПРЕмногу сусам и урда), таман си се одморил - почнуваш со генералката. Next, ставаш ароматично масло (цимет и портокал) на aromatic burner (не знам како е на македонски) и оставаш да продре до секој ќош од станот/куќата и се осеќаш чисто и свежо. Ако уште ви е досадно и не сте задоволни со денот, тогаш ќе се потфатите со хефталицата (како мене што ми се случи утрово несакајќи) па ќе се чудите и ќе си лелекате додека не го извадите тоа желевце. Патем, јас имам фобија од хефталици, и иако го почувствував тој бодеж на палецот, не го одминав стравот.

Иуу... со последново не сакав да ви направам лош филм. Ете наместо тоа, преуредете си ја собата, освежете ја со по некој нов детаљ; гледајте стари фотографии, стари видеа (на касети), осмелете се и почнете да ја правите тортата која ви е омилена, а до сега сте чекале само мајка/тетка/вујна ви да ја направат за некоја специјална пригода. Јас не гледам поспецијален момент од овој. The time is now, си повторувам. Бидејќи така е!

А сега бај бај, мразам крај - пенкалото (тастатурава) се скрши, писмово (постов) заврши.

 

Сакам само да ви кажам дека можело да престаниш да се грижиш за некој во една секунда
Look&&caroline.costa, заедно сме низ ова, и мислам дека треба да правите како што правам јас: Слушалки во уше, музика весела до даска,фејсбук зезање, мили поздрави од феминкиве тука и исто како нови ќе сте. Рехабилитација за мерак


ЖИВОТОТ ОДИ ПОНАТАКА! Има пострашни работи одколку да се замараш за некој клошар (кој ти бил се во животот)!

 

Неделно попладне. Само што излегов од бањата. Сеуште телото ми е водено и ми мириса на ванилината купка. Додека водата се лизгаше, паѓаше од прамените коса, надолу, се почувствувам како да глумам во некој од филмските класици со Мерлин Монро. Лицето ми беше бледо, необично за после туширање. Очекував силна, црвена боја по образите, но бев бледа како дух. Се мачкав со млекото за тело, но плачев. Се расплакав онака, за сосем ништо. За смешните ситници во еден тинејжерски свет.
Снегот полека се топи денес. Онака, малце, по малце. И Сонцето сака да се покаже, па светна силно денес. Небото е необично сино, ко бескрајно море со неколку бело-розови бродови блиску до планините на запад. Не знам што да правам. Уствари, знам. Ама навистина не сакам. Сакам само да легнам, да заспијам и да не се будам додека меланхоличново време не си замине.. Прости ми, Недело, ама те мразам. Не за друго, туку за денот по тебе. И тоа што имам писмена математика. Ништо не е добро, не сум среќна, а колку се трудам да сум.

 

Реченица која сум ја слушнала ама баш до сите : „Животот е тежок“
И јас го користам изразов се почесто и почесто. Денес се запрашав самата себеси : „ Дали и од ова постои потешко? Зошто се нервирам за глупости? “ И така е. Се што било поминало , се што доаѓа ќе помине. Се може да биде тешко, но колку и да биде тешко не треба да се предадеме , можеби самиот живот не става во искушение. Читав едно интервју и ако тоа навистина било така, тогаш во животот доаѓале и потешки моменти од овој во кој сум јас и можеби и Вие.
Едно сфатив : Не е грев да си сиромав, да немаш... Грев е да се продадеш и да дозволиш да те купат!

 

Недела..
Мислев да ја поминам без нерви онака да се релаксирам и да си прошетам малку.
Не е така, фала ти за се, фала ти многу за овие крокодилски солзи ги ронам иако не си вредна за нив, јас згрешив? Јас арна бев дур те тешев додека дечковците твој те оставаја? Арна бев дури ти трчав сегде со тебе? Те посетвав ко ќе си болна? Ти ниеднаш никогаш не го напрај то нешто.
Ме оговараш? Гајле ми е, за мене не збора цел град, туку за тебе дека излегваш со пола град, секој ден со различно машко.
Овде го клавам крајот од нашето другарство, јас со тебе поќе немам муабет и не ни сакам да имам.
Нема другарство поќе.
Одам да се затворам в соба и да се изнаплачам.
Чао.

 

Се заколнала свињата не оди поќе зад копа, не јадам де поќе благо не не

 

Сакам да кажам, dog days are over, бар се надевам, ако не ме лаже сонцево.
Колку е најубаво кога ќе се сплоти убавото време, со слободното време и со доброто расположение, иако ова последново некако си иде ко гратис на комбинацијата на претходниве две.
Да, убаво е кога знаеш дека и без мечиња, лигавења и срцулчиња на сите страни пак можеш да сакаш некого. Некогаш доволна е само нечија појава за да ги одвее темните облаци над твоето сонце, кога слушањето на нечиј глас, макар и за минута, ти го осветлува денот, без разлика колку било темно претходно.
И да, конечно имам мир, и да, си докажав дека дефинитивно расположението во денот ми е правопропорционално зависно од количината на пролетно ветренце на поле љубов. Онакво, малку дувка колку да разлади, да ти ги помилува образите, ама не доволно силно за да ти ја расипе косата и да ти го поквари денот, онака колку да разбие монотонија, а истовремено да не разниша се што до тогаш си стоело цврсто.

Од друга страна, со доза на социлајно мрчење, ама јас навистина не можам да ја сфатам потребата на луѓето од тоа сите да дознаат колку се они заљубени. Сител направија беља со јавното запросување и изградија тренд кон кој се подаваат сите „храбри заљубени романтични души, членови на елитната гарда на Кјупид“. Тажната вистина е што, Сителското иако беше лажно беше милион пати поромантично од патетикиве кои се појавија во последно време низ интернет просторов. Мислам дајте луѓе, ако немате сенс за романтика бар бидете оригинални, јавното запросување ис соу 2 мантс агоу, гет оувер ит.

И апел до родителите, обрнувајте им внимание на вашите чеда, за подобра иднина, и нив да ги спасите, и сите околу нив. Има луѓе со осетливи желудници кои не можат да го поднесат култот на аttention whoring-от кој е резултат на вашето не-внимание.
Разбирам јас дупки у детство, ама ти очајно да се трескаш од земја за трошка внимание и зрно публицитет е веќе далеку над границите на претераното. Ама важно утре мама ќе ме види на насловна.

Инаку да, убаво е сонцето, убав е денов, ама треба да учам па ништо од тоа. Вчера беше совршенството, сеуште ме болат стомачните, не од вежбање ами од смеење. Убав почеток, кога гледаш пред тебе шкљ заспана фаца, ама мило ти е зошто знаеш дека тоа е за тебе најубавото лице, убав крај кога не можеш да дојдеш до себе од смеење, и не сакаш да заспиеш зошто се отворила интересна тема за муабет. Ми требаше ваква доза на позитивно расположение, и со сета сигурност во себе ќе си кажам дека си ја заслужив. Фала ти животе, вредиш во ваквите денови и би те замолила да ги зачестиш.

 

СДК се боцкам на фејсбук со Дамјан Стојановски,а ете додека го пишувам ова ми пиша на чет.
Сонувам ли?

 

СДК кога би можело да се крени протест против болка во стомакот, полојната, грбот, градите ............
како последица од оваа проклета менструација тогаш сигурно јас би била првата што ќе излези на тој протест а меѓу другото можи и организатор да сум
па жени бре па не се издржва поќе оваа работа, секој месец знам дека 3 дена мора да се виткам вкревет
каква иронија
а покрај тоа дечково ме убедва дека тоа можело да се реши ... ама само 9 месеци поќе не :geek:
тоа ти е со мажите му се можи па затоа и ќе те заебаваат на маката

 

Уууууф, сакам да кажам дека колку и да звучи мрчаторски, досадно, клише, старовремски демек сме од времето на дедо Ное, но понекогаш стварно не ги разбирам децата на 14-15 години. Се трудам, но не можам. Еве маалово ми врие со девојчиња од таа возраст, и искрено не можам да најдам ниедна заедничка тема на муабет кога случајно ќе се сретнеме, на пр. на автобуска.
Речникот не ни е ист, сфаќањата не ни се исти, размислувањата исто. Бранова должина - zero.

Не знам од кај да почнам, што попрво да анализирам ќе најдам различни моменти.
И лектирите веќе не се `модерни`, не се ни читаат ни затоа што мораат, а камоли па затоа што сакаат.
Музиката и репертоарот домашен се сведува на Питбул и Гранд продукција. Филмови не се ни гледа, и сериите се поместија на друга граница. Единствено на facebook се дреми со саати и саати.
Школото е стран поим, немаат еден предмет омилен дури ни физичко не им е омилен. Многу ги терала да трчаат и стомачни да праат.
Па ни професорите не им се исти. Им предаваат млади професори претежно лабави и не бараат премногу од нив, дури ни воопшто не бараат, но има такви што бараат непотребни работи, пр. да цртаат карти на една држава со сите реки, планини, езера, градови - домашна по историја.

Разбирам дека годините ни се тука некаде, и дека сме имале нешто заедничко, но се повеќе `трендот се прати`. Немаат ни омилени пејачи. Не слушаат квалитетна македонска музика. Од `пејачи` знаат да ги набројат само Слаткар, Тони Зен и ДНК.
Ми се плаче.


Се радувам што гледав Дајте музика. Што симпатијата во 3то одделение ми подари цвет. Што постојано седнуваше до мене кога се сликавме на крај година. Ем и успешен беше.
Се радувам што играв жмурка, крадци-полицајци, граница, школка. Што ја имав касетата од Тоше од првиот албум `Некаде во ноќта`. Што во Крушево ми поминаа најубавите детски (летни) години. Се радувам што со денови собирав јаготки, рибизли и малини, што еднаш се појавив во 8 саатот дома цела `ижурана` од коприви. Дури се радувам што мојот прв бакнеж не се случи на 12 години.
Се радувам што `Македонските народни приказни` и `Бушава азбука` беа синоним за моите омилени детски емисии. Што моите родители не ми допуштаа се што ќе посакам во неограничени количини.
Се радувам што израснав во едно друго време.

Велат од спомени не се живее. Но толку уживам кога ќе се сетам на тие детски моменти, на тие лудории за кои ако почнувам да зборам ќе ме банираат за предолго мислење.
Среќна сум што имав детство во вистинска смисла на зборот.

 

СДК не дозволувајте да ве премислуваат. Одете до својата зацртана цел, на крају краева ваша си е. Јас скоро секогаш одам така, но некогаш оставам простор туѓото мислење да ми влијае и потоа се каам. Е веќе никој никогаш во ништо нема да ме премисли, ха! Можеби ќе згрешам, можеби не, но барем сама ќе си одговарам за одлуката, а не сеа ме премислија за една утакмица и испадна баш како што мислев да ја пишам и само таа ме заеба на спортска!

 

Ме уништи карневалот, ме уништи Ајде уште два дена и фертиг.
Инаку, сакав да кажам дека во последно време чудни работи се случуваат. И ме нервираат луѓе што очекуваат дека имам жица од баба Ванѓа и можам да прочитам што им се случува во животот. И да, ако си во г***а, можеш да кажеш затоа сме пријателки а не да вреѓаш, понижуваш и да се глупираш.
Инаку, карневалот е лудница луѓе мои, 5 дена страшна журка се е пијано здрвено не се знае кој каде е и со кој е, многу е забавно уживам максимално и се журкаме страшно што многу ме радува и плус што сме соберени друштвото од Мк, убаво е стварно.
Денес се прави пауза оти не се може повеќе. Е ваква сум

 

Колку што стареам, се повеќе ме разочарува нашето опшество и менталитет. Еден тон злоба и завист поседуваме. Буквално ништо нема да ме чуди ако некој направи слава во кафана со свирачи, ручеци кога на комшиjата ќе му умри козата. Никој не гледа што постигнал, туку како свој успех го смета кога другиот пропаднал. Жалосно навистина.
Ми се јави мајка ми пред некој саат, онака подизневирана. Била кај комшивката, па паднал муабет како тешко е времето, како нема работа за младите, како сите нови доктори џабе се мачеле студирале кога работеле за по 3000-4000 плата и нормално работодавците душата им ја ваделе. Како уствари медицина ти е пропадната инвестиција, сите само роднините си ги вработувале и нормално познатата фраза "денес лекари има со лопата да ги риниш".
Како вчера се сеќавам кога решив да се запишам на медицина. Значи во истиот момент сите одоколу почнаа да ме запукуваат со коментари од типот: ауу нема шанси таму да се запишеш, сите се деца на доктори, немаш поткрепа ти за таму, таму само со врски се оди... Бев на приемни, не само што ме примија, туку и во државна квота влегов. После следуваа коментари: абе влезе што влезе, ама тешко е таму, тебе ќе те падни за некој со врски да го положи, ќе видиш тешко таму да дипломираш, душата ќе ти ја извадат, пари се бараат таму, дур не фрлиш нешто нема да те пушти. Дипломирав во предвиденото време. Е сега значи на ред се коментарите "џабе дипломира, на работа никогаш нема да влезиш''.
Како на некој не му се згреши во сите овие години барем со пола уста, од култура да речи "ај честито што се запиша, ај честито за положениот испит, ај честито дипломирањето". Или па барем да си замолчел, да не ме трупал со негативна енергија.
Од друга страна пак, се додека така несебично ми ги презентираа сите пречки на мојот пат, нивните ќерки, синови, внуци, па и дури рандом познаници од пи*кесиматерину беа најкапацитет деца што можат да постојат. Абе цел индекс 10ки до 10ки. Па и домаќини/ки невидени. Со едната рака манџата ја мешале над рингла, а со другата книгата ја држеле, учеле. Секој втор ден дома се враќале по градовите и по дома да помагаат, да работат.
Е па драги роднини, комшии, "пријатели" и сите останати што не си ги гледате своите работи туку мора да се мешате насекаде мене ми се случуваше и по 2-3 месеци да не се вратам дома. Едноставно не можев имав работа. Мојот индекс имаше од 6ка до 10ка, а и фала Богу сум имала среќа да не начекам некој исфрустриран да ми шлепни и 5ка во индексот, оти има и такви. И да, сум паѓала на испити, на секој нормален студент му се случува тоа. Е сега ве замолувам ама воопшто да не ве боли пи*ната жила дали јас ќе најдам или нема да најдам работа. Реално гледано тоа е мој проблем и немој да се грижите за тоа, ако најдам нема да осиромашите или па обратно ако не најдам, нема да се збогатите. А и искрено моментално следно што ме очекува е да положам државен испит, а не да листам огласи за работа.
Искрено ми фали времето кога бевме деца. Наивни и нерасипани. Кога белото беше бело, а црното црно. Кога не знаевме што е тоа иронија, сарказам, маски, злоба. Кога ставање на сопки подразбираше дека ќе си одиш дома со раскрвавени коленца. Буквално.

 

Велат кога некој ќе ти удри една шлаканица,сврти му го и другиот образ...но ако претера и ти мавне и трета шлаканица,е тогаш враќај или очекувај животот да му врати...

 

Кога ме оговараш и покажуваш кон мене со прст,помисли на тоа дека другите три прста покажуваат кон тебе....!