[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Деновиве ич не сум распложена, тоа ме загрижува.Ме боли главата, ме вие колнето.Се чуствувам уморно.Незнам кај ми е главата.Епа од толку учење човек полудува, пупупѕ ко Ајнштајн ке станам :geek:

Ајде нека дојде веке пролет,ми фали пролетно сонце неможам да ги гледам веке мразулцине надвор.

 

Уффф ќе полудам..Си се тешам си викам уште малце...Ајде ќе биди во ред,само уште малце...А од друга страна незнам кој пат да го фатам,шо побрзо да читам и да стигнам со се.Ми се смачи...Ама ќе седам овде и ќе пукнам ако треба,само побрзо да завршам и после да се вратам во Мк и почесто да бидам покрај него и покрај моите.Во затвор сум веќе 1 месец и 4 дена Не можам да учам како порано,не можам,ми се чини се исцрпив Ми иди да фатам и на Хаваите да се исстрелам за едно месец два...
Па,посакајте ми среќа,ќе ми треба Дај Боже се побрзо да помини...
Имајте убава ноќ

 

Прекрасно е да го работиш токму она за кое си учел и си сонувал.
Те исполнува.
Времето поминато на работа е вистинско задоволство, тие часови не се измачување, и не чекаш да поминат, туку чекаш да дојде следниот ден и пак да отидеш на работа.
Парите?
Би рекла дека се повеќе од потреба отколку задоволство.
Во овој момент не се битни.
Можеби засега, такви се околностите.
Но и секој почеток е таков.
Тежок, но мора од некаде да се започне, а подобро е да има нешто отколку ништо.
Да си и без пари, и да се измачуваш. Вака барем со насмевка се враќаш дома .

 

Сдк колку било вака убаво да научиш и да немаш обврски
Конечно ке можам на раат да си седам на компјутер
Иии едвај чекам петоок Ајдее доаѓаај

 

Животот не е убав...животот е прекрасен! Ама ако знаеш како да живееш и како да уживаш во она што го имаш. Покрај многуте сопнувања па и падови, солзи и години во страв, пак ќе застанам исправено и ќе кажам дека животот е убав! Некогаш горчлив, трнлив и те гази но тој е пак убав...

 

Ќе танцувам во тишината, и душата ќе ми биде најгласна. Ќе си го градам животов, и не ми треба публика, ќе си го грабнам само она моето.. и се друго им препуштам на другите нека грабаат..

Жалосно е какви станаа луѓето мршојадци, ќе ти копаат по минатито за да најдат грешка. Епа немам грешки направете ми ги вие, само губете ми се од пред очи..

 

Мај
Те молам довлечкај си го задникот што побрзо.
Одвај чекам да го облечам фустанот, да се нашминкам,
да се опнам на штикли и да зачекорам низ корзо. .
Матуро со душа те чекам

 

Љубов, прости ми што се обидов да замижам пред тебе.
Оние денови, кога те буди сонце со посебна светла нота и во истиот момент добиваш покана за кафе во град, седнуваш во кафуле на центар и уживаш во сонцето и муабетите на пријателите и насмевките на скриени симпатии се најубавите денови.
И да, излажав кога реков дека не сакам никој до мене. Го реков тоа затоа што бев разочарана и повредена, омаловажена и лута. Но не ми беше крив никој, самата си бев крива.
Сакам некој до мене, доволно дете за да не остарам никогаш, доволно маж за да можам да се потпрам на него и да се чувствувам заштитено и мирно.
Мир, да сакам мир. Сакам да бидам пред сите со него, да не ми е гајле каде сум се додека е тој покрај мене, да пеам од душа и да се смеам од петни жили.
Сега сум бела и сива, сакам некој да ме обои...

 

Сте имале некогаш денови кога едноставно од се ви е преку глава. Она што до вчера сте обожавале да го правите денес да се чини толку досадно и очајно да посакувате да избегате од истото? Да ви биде здосадено од се истото секојдневие, да посакате да направите нешто корисно, забавно, и ново? Дали некогаш сте пателе од нижа вредност кога гледате како ваши врсници веке сами заработуваат, сами си плакаат студии, сами си купиле се она за што вие дома молите? Дали ви е преку глава на вас да гледат како на беспомошно дете кога знаете дека сте способни? Не ли очајувате по пролетта, по сонцето, по слободата? И вам ли ви е доста од зајадливите, љубоморните, и будалите? Знаете ли како се чувствувам...?

 

... Сакам да седиме на трева со скрстени нозе и акустична гитара.
Да ја свириме Скопје, Сарај, Матка...
Цело друштво собрани, обавезно еден заљубен пар, со погледни вперени едни во други, големо паковање чили, сончоглед, сок, пиво за тие што пијат, горска со лимон и многу насмеани лица.
Небо полно со ѕвезди и млада месечина, мирис на летна вечер.
Единствен е тој мирис. Чуден и магичен.
Далеку од обврските...Ех.
Туку јас далеку заминав со мислите, треба да се вратам над мирисот на црно-белите скрипти и пенкалото...
Единствено што можам да се радувам на тоа што утре ќе ги гушнам моите.

 

Сакам да кажам дека не заборавам да се помолам навечер, затоа што Бог никогаш не заборава да ме разбуди наутро.
Тежок ден!!!

 

СДК убав беше денов, сончев нешто што уште повеќе допринесува за да бидам позитивно расположена и нешто умов ми е ко на пасење, одвреме на време, никако да го присоберам убаво е кога човек со ништо не се замара

 

17 саати будна, треба да го наместам мојот импровизиран кревет. Не е ни кревет,а удобноста при спиење е иста како кога се наоѓаш под комбајн.
Но,сепак сакам да спијам зошто ми е топ. Од спиење нема ниту спомени,ниту реалност. Тоа ми треба. Кога се будам од утро убаво се чувстувам како да кампувам во Авганистан. Пополека се подготвуваш психички ,а богами и физички за да преживееш.
А, ти сакаш лето,плажа,сонце,мохито и скромно мп3 да слушаш музика сама со мислите.
Си викам... да имавме сите што ќе посакавме ќе бевме среќни. Што и да се има случено,се случува или ќе се случи е поради некаква амбиција или неостварена желба. И војната тука спаѓа и различните религии кои меѓу себе се натпреваруваат,а се учат на некои морални вредности од кои ни м од моралот не применуваат.
И така.
Не би да пишувам уште,конечно сонот дојде.

 

http://www.youtube.com/watch?v=bGjwvRBZNmI

Никогаш овие работи на женско не се кажват особено ако е во ПМС затоа што незнаеш што ќе те снајди.

 

Пред осум години кога бев на одмор со моите, запознав едно девојче од Словенија.
Со креди во боја на плоштадот, секој ден црташе нешто. Се сеќавам дека само реков здраво и се насмевнав. Тоа беше доволно за да почнеме да правиме муабет и да се запознаеме.
Толку се зближив со неа што цел одмор, не се одделивме. Буквално секој ден се договаравме со фамилиите да одиме на иста плажа за да бидеме заедно. Памтам ги запознав и нејзините браќа и сестри, тие беа пет деца...
Се разбиравме те на англиски, те на словенски, те на хрватски, те на македононски...
Мешавме јазици но секогаш знаевме што сакаме да кажеме.
Никогаш во животов не најдов личност со која толку многу слични работи ни се имаат случено.

Кога требаше да си одам за Македонија, се договривме да си размениме поклончиња, нешто по што ќе останеме запамтени.
Тогаш многу ги сакав тие пеперутките како стегачиња што беа, со монистри, и мислам дека сите имавме такви. Јас имав розева. И ја подарив неа, знаев дека ќе ја чува и ќе ја потсеќа на мене.
Беше воодушевена.
Таа ми направи ланче, многу интересно, во сите бои.
Го направи специјално за мене.

Од тогаш првите три години си праќавме писма, не поминураше празник, а да не си пратиме честитки.
Но Интернет технологијава, колку што спојува толку и оддалечува.
Дознав дека се преселила, ми се врати писмото, и никогаш не го дозна мојот мејл, ниту па јас нејзиниот.
Како поминуваше времето знаев да се присетам и да кажам колку ми е криво што не останав во контакт, барем да дознаам како е, што прави..

Денес ми пушти порака, случајно ги нашла моите писма и успеала да ме најде на фејзбук. Не памтела точно како се презивам, а јас толку време барав и никако да дознаам како точно и е напишано презимето на фејзбук или пак дали имала воопшто, иако уште ги чувам писмата.
Не можам да ви опишам кое е чувството.
Не можам сеуште да поверувам дека после толку години некој се сетил низ се што сме поминале на тој одмор, дека на некој толку многу сум му недостигала.
И многу ми е мило. Пораката беше кратка, ми рече дека не може да се воздржи од среќа што ме има најдено.
А јас, јас.... Немам зборови.
Не знаев ни што да и вратам, ја бомбардирав со 'aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa' и срциња, што не е ни мој стил, и поставив толку прашања..
Отворени и беа сликите, видов дека веќе прави изложби. Феноменална е.
Мило ми е, таа тоа го сакаше уште од мала и го заслужуваше.

 

Сдк дека си ја фарбав косата во мед боја и многу се бендисувам .Прв пат да ми се погоди фарбата.Добро,не е баш совршена ама приближно .
И така сум во некое позитивно расположение,си се расположив со слушање на латино песнички и се чувствувам супер.Не е лошо да си го приуштам понекогаш тоа чувство.
Поздрав до сите и имајте убава вечер,убав сон и уште поубаво утро.

 

...и така ќе си се потсетам на онаа наша летна ѕвездена ноќ, ќе си ја стоплам душата, па ќе ми замириса на свеќа од цимет, ќе си замислам бакнежи црвени, ќе се радувам на неговата блажена насмевка со едно смеалче, ќе го слушам и гледам со допир, а така му го чувствувам срцето и целиот тој занес, ќе ми прочита хаику, ќе ми прати некоја слика, ќе ми ги раскаже неговите секогаш интересни идеи, и јас се радувам ли радувам, се топам и преродувам и си се смешкам.... и само ОП се сепнувам: наоколу луѓе седнати на столчињата или стојат простум, семафорот трепца црвено-жолто-зелено, ситни 25 денари паѓаат и се тркалаат, табличка прилепена на прозорецот (19), сите си молчат (уморни се враќаат од наработа или факултет) - или можеби и си мислат многу работи само што ги потискаат во себе... а јас сфатив дека патувам со мислите и фантазиите и спомените на едно сосема друго место и дека насмевката уште ми стои (а образите ми се румени)...

Тие 10 до 15 минути во автобус никогаш не ми биле досадни. Или вака си замислувам, или смислувам приказни за луѓето во автобусот, или дремам, слушам музика, се ѕверам по зградите и минувачите, се ѕверам во скриптите пред испит...
15 минути на одење, 15 на враќања - и јас имам цел роман! Па нели животот пишува романи...

 

se naeziv dodeka go citav ovaaa iskreno mnoguu se raduvam za vas dvete iako ne ve znam ama sekogas se raduvam na vakvi raboti se nadevam vaseto priajtelstvo nema veke nikogas da se izgubi

 

Животот ни поставува граници кои не смееме да ги пречекориме. Тој е судбина која мора да ја живееме. А живееме зошто други така сакале.
Сакаме, зошто тогаш кога сакаме немаме граници и живееме судбина која сакаме да ја живееме.
Одам по еден пат кој ми носи среќа, задоволство, успех. На тој пат се наоѓаат моите родители, брат ми, роднини, пријатели, ми даваат се она што ме прави среќна, задоволна, а со тоа и успешна.
Наеднаш како во сон пред мене се појавува нешто што менува се. Се прашувам дали она за кое живееме, ми се случува и мене и тоа сега! Се уште одам по мојот пат, но не е се исто. Мојата душа е претворена во лавиринт низ кој минува само таа капка роса што ги освежува моите надежи, соништа, желби, се повеќе и повеќе. Никако да го најдам крајот на лавиринтот, никако да сфатам што ми се случува. Поминува покрај мене, ме здогледува со прекрасните очи и ме тера повторно да размислувам. Тоа што ми се случува е за прв пат во мојот живот. Се чувствувам исполнето, среќно, задоволно. Но, се плашам! Зошто? Затоа што се уште не сум сигурна дали е она вистинското! Дали е тоа љубовта, таа, која не мечтае за ништо друго освен самата да се исполни.
Ако на патот по кој сум тргнала, ја најдам правата љубов од која моето срце ќе затрепери, тогаш да го дадам она вистинското и најчистото од мене. „Љубовта не дава ништо освен себе и не зема ништо освен себе. Љубовта нема ништо ниту таа може да се има. На љубовта и е доволна љубов“.

Имајте добра ноќ.