[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Нема поубаво чувство од тоа да знаеш дека СЕ си оставила во минатото, и притоа да избришиш СЕ што е поврзано со него. Никаква тага не чувствувам, напротив среќна сум Лебдам!

 

I don't care if you're black, yellow , purple or green ... wait, what ?

со реченицава ми започна утрото,и убаво си се изнасмеав. Надвор ме пречека сонце, ме потсети на убави работи. Штета што мојот најмил полагаше денес па не го искористивме времето да тркнеме до парк да се прошетаме. Како за беља ме фати главата, под 2 аналгини сум и не ми попушта, ми се јаде, а не знам што да јадам. Ми се насобра материјал за учење мене книга не ми се фаќа. Се тешам, ајде уште малце ми остана, ама тоа малце како многу ми се гледа. Скоро до целта, а сепак крајот не го гледам. Како и да е, ќе издржам.

 

СДК се расшишав!! И ова е прв пат да се допаѓам кога ќе излезам од фризерница Ма таа должина што ја сакав си ја добив и сум пресреќна!! Се расшишав и убаво ми е сега..

 

Не знам што со него, не оди и не оди. Некако ко стара кола на гурање сме. Гурај, гурај не пали. ПОнекогаш мислам дека всушност не се ни обидувам. После секој обид сфаќам дека е залудно и пак сум закачена ко на јадица и не сакам да се пуштам. Можеби е редно, м?
Зависник сум од купување. Ќе почнам со преброени пари да излегувам од дома. Колку и да ми е убаво во моментот, после тоа чувствувам каење и се прашувам дали навистина сето тоа ми е потребно.
Плус морам да научам да се ослободувам од старите работи. Не е убаво вака да се приврзувам за се , па старо, скинато да ми е жал да фрлам. Колку пати само сум плачела зошто ми се скинало некое парталче и си помислувам- Добро, нормално ли е ова?
Сигурно не е, но потребно ми е да се исплачам и за некоја банална ситница. Ме тера се на плачење, сум станала преемотивна, а треба за секоја солза да смислам добра причина, зошто моиве скокнуваат ко попарени.
Утре се надевам ќе биде последното снимање. Не можам веќе по лекари да одам, остајте што не можам да ги гледам болните, па и одвратно ми мириса. Држете среќа да не ми е ништо страшно

 

СДК:
Македонска плата ти е како менструација!!!!! Ја имаш еднаш месечно, трае 5-6 дена , а после можеш слободно да се е*еш....!!!!!!

 

... исклучително неинспиративен период, тука, дома, насекаде.
Престапниов месец си помина мирно и тивко (минус целата таа фама со црвени мечки, срциња и ружи).
Не' очекува уште една, минус мечките, за 9 денови.

Ми се иде гоблен да завезам од што е досадно.

Глуп и туп период.

Реално очекувам и се надевам на поубави времиња.
Ова веќе се граничи со статична хистерија (ова ми е нов изум, тоа е состојба кога не мрдате од местото, усните, рацете и газот ви се во статична положба, а утробата ви беснее од некој невиден бес!).

 

сдк ова

е слично на ова ... Трчав по неа, трчав, трчав на крај ја стигнав и ја поминав

 

Сакам да кажам дека „Шепнувачот“ и „Руска зима“ станаа дел од мојот живот.
Колекцијата на книги, де.

И, пресреќна сум.

 

СДК : Кој рано рани,две среќи граби и цел ден му се спие......

 

Моќта на книгата

 

Си се присетив на радоста на макарон колачињата и како стрвно денес јадев ролат со цимет, па колач со јаболка, какао со рум, абре сиот чоколаден свет го изедов!
Чуденка, зошто? Тоа јас да сум ти била предменструална змејка! Љубовта моја ме истрпи до крај, ми купи секси гаќичка со розеви мачиња, јас нему му направив ручек и мекнеевме прееска ко да ни е последен ден на планетава земја.
Се газев од смеење после една убава приказна на интернет, Оскарите и Миланка Рашиќ со своите мини киксчиња, на цртаните филмови на внук ми и цртежите со полноглавци.
Некогаш светов, е крајно невоспитано место за живот, но што ако.
Му мавам боксчиња со малите ножни прстиња!
Скопје денес беше индиго сино накај беж бело и зумбул розово. Ко мојот шал. Небото беше ко океан, па отидовме да пливаме. Ни смрзнаа носевите. Нормално!
Телефонот почна да ми откажува љубов откако го траснав по грешка на земја и сега му баам да биде се’ во ред. Тотално небитни материјалистички побуди.
Вечер ќе пијам боза со Иван и ќе му раскажувам како патешествието наречено до, во и по Париз сега е реалност стуткана во Скопско маало и тивко ќе си тропотам со имагинарните ѕвончиња на еднорозите во глава!

Важно е, да се Љуби, покрај Се’...

 

Мојот татко и го заборави роденденот на мајка ми... и уште и се развика, зашто не кажала за време на ручек да не пие вода, имало пиво дома... Жената е скршена, ми иде да го убијам!!!

 

Не ја потценувајте поезијата. Немојте да мислите дека тие се некакви си песнички. Ми се чини дека уште ми одѕвонуваат нивните стихови и анализи. Па се чувствувам како да учам филозофија помешано со антропологија, зачинето со многу теологија.

Се прашувам (а понекогаш и сомневам), дали така наречените критичари ги филувале сите тие поеми со нивни мисли и претпоставки или навистина поетот тоа го мислел? Знам, ќе се потсетите на она од 9гаг за сините завеси.

Се прашувам, каква поезија ќе читаат наредните генерации? Го запишува ли некој она што сега реално се случува? Ќе се ослободи некоја вистина барем преку ред стихови? Бидејќи колку што сме слободни во изразувањето, толку и не сме. Слобода... не се прикажува со нацртани птици во лет.

Не знам дали премногу го величиме старото, па се вадиме на стара слава и не создаваме ново. Kaко мало дете се прашувам кои книги (независно со проза или поезија) ќе го одбележат ова наше време кои ќе пренесат што сме? Се надевам не facebook...

Ништо, парафразите ќе ги оставам за викенд, сега и умората ме надвиснала, не сакам да сум како смачкана додека тој е тука. Ме смешка, ме скокотка, ми зборува, ме гали. Пиеме чај од боровинка со ванила. Чекаме пролет. Ми дава сила и сјај во очите.

p.s. Кафево со соино млеко и не е така лошо.

 

Девојче со виолетови чевлички,одржува баланс на тенка жица,спрегната од едната страна на светот до другата. Дува маму му...
Покрај сите причини кои те ставаат помеѓу чеканот и наковалната, ти создава измешани емоции кои резултираат со констатен немир. Вечна заљубеност кон потребата и самиот чин на вечно учење и спознавање на светот...вечна заљубеност во светот и нешто да му бидеш... Да те извикаат доволно гласно!
Си имаше конструкција на коските за воодушевување и мека кожа која природно треба да ти припадне да ја гледаш на слаба светлина и да ја обележиш со твој стисок. Ти се измолкна... и тоа беше тажно, бескрајно тажно и неумоливо празно чувство кое ти ја вие внатрешноста. Заспива во своите сини соништа без тебе, овој пат...не си замина со доза на сеедност,ами сериозно застрашувачко чувство на осаменост. Навистина и требаш за да ја прегрнеш и кренеш во раце во знак на несмасна радост за нејзиното гледање,да и го стегнеш рачето,да и ја галиш косата... Се надевам дека ја сфаќаш како и јас... Не ти го гледа времето сега во нејзиниот живот зошто сака отсонуваното да го преживее,а ти си личност со безвремена улога во нејзиниот живот,не сака да те коцка за евтина радост. Триумф на твојот појас на победи ќе беше да ја фатиш за рака и да ја претставиш пред својот свет кој ќе мора да ја прифати каква и да е,тебе ти е едноставно убава,особено пак прекрасна кога те гледа молежливо од другата страна од просторијата за да ја спасиш од лошата атмосфера. Кај тебе е едноставно,кревката градба на ѕвончица би ја кренал со едната рака,би ја префрлил на твоето рамо и би си ја однел дома за да ти понира убост додека и дуваш во дланките за да ја стоплиш. Пријателе колку сакам да ти помогнам сега, да те убедам да разбереш...ме боли оваа скршеност...

Се претварам во нешто кое не личи на мене. Но,сеуште не можам да се научам да заспивам покрај некого,освен да ги плеткам нозете,будно и немо да гледам во замислена точка во која има еден цел келеидоскоп или да блебетам додека да заспие за да се измолкнам.
Многу причини и работи кои можеш да ги купиш со скршено пени.

Не ми излегува од глава ... ми ги пече нервните завршетоци. Имам среќа да бидам дел од драми...мелодрами,уанс ин е уајл. Почесто завршуваат...но често љубовта не е доволна. Многу сакам да сум површна...

Скопје,не те сакам веќе. Тебе и твоeто уанаби триумфално портиче,тебе и идната барокна фасада на евн... Но не можам да ти опишам колку со нетрпение ти ги чекам расцетаните црешови дрвца, лелеавиот парк во кое ми спие едно цело созревање. Не можам да ти го опишам чувството кое го добивам кога ја кревам главата кон хотел Бристол. На шега ми вика татко ми,само ти и боемите си ја имате таа љубов. Кој црно бел филм го имам во мојата глава... Мислам дека ако минам една ноќ во соба од хотелов ќе можам да те видам какво што си било некогаш,со се твоите тн бристолки кои го чекаат прометот на вечерта. Ниту Јадран не го заборавам,секогаш подзастанувам да му се нагледам. Сериозно,прашај некого дали ти ги гледа овие твои дамки со особена воодушевеност?

Сеуште сонувам за свет кој ќе биде ослободе од било каква осуда, непишана и ненеприкосновена устроеност,ами слобода...

Си купив патики и ранец за планинарење,нек се стопли веќе!

 

...се мразаам

 

Колку убава прошетка си имав со една другарка,ммм.
Си разгледувавме фустанчиња по бутиците,си седнавме во слаткара,си муабетевме.
Се беше супер се до моментот кога не ми се јави он да ме изнервира,па и уште се лути...ахх.

 

Учам а никако да запомнам, ова генетикава ми го направи мозокот толку хаотичен. Неколку дена борба за да земам воздух, потиснуваш и велиш ништо не ти е, а ни спрејот не ти помага. Уште 10 дена кога ќе си стапнеш на твое познато, дома. Не ги сфаќам луѓево, мислат ако си искочил од држава мед и млеко тече на сите страни. Брееееј у странство е, се спаси.. Мажи се распишале пораки, не враќам, не ми се замара со непознати, особено некои што сакаат да те инспирираат со некој ново/мизерно неправилно употребен збор. Не знам што е со светов или до мене е..

Сакам да бидам дома, ова меланхонијава делуваше на мене позитивно во однос на креативноста. Исконтактирав со еден сликар, доколку ја прифати идејава ќе биде феноменлано. Сакам да најдам и некои млади личности што се умешни во цртање, за подгвотвка на една заедничка излжба. Ама без силување. Да ги завршам испитиве, доаѓам дома и барам теза, Ќе пробам во МКД да ја завршам доколку имаме кадар за тоа, ако не пак северот кој ме убива полека.. сакам топли земји и љубов, енергија и комуникација, не сакам бледило, и механики. Ах.. Времето ми е кратко за учење, а долго за дома..

Си мекнеам на мирен џез и им зборувам на ѕидовите. Ме разбираат.

http://www.youtube.com/watch?v=0cK_AIpmejs

 

Малите нешта ме прават среќна. Нешта за кои не треба ни денар да се потроши.
Како бакнежот од него. И кога гледав дека е среќен затоа што јас сум среќна.
И честитката за роденден од едно одамна заспано другарство.
Денеска сум едно големо СМАЈЛИ. Не ја симнав насмевкава. Лошо е што понекогаш сите забораваме колку добро ни стои.
Ретко убав, ретко среќен ден за мене. А не сонувам...

 

Многу ми е лошо, многу, многу, многу...