[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Kолку пати почната реченица... и потоа избришана.
Обид да се задржи негативната енергија во себе.
Лежиш, се врткаш во постелата и нешто те јаде, силно, ти прави мачнина во желудникот.
Измешани чувства, тажни вести, страв, неизвесност од иднината, неспокој.
Флешови минуваат пред очиве како од некој филм со трилерско дејство.
Сум била ларва некогаш, безлична, изгубена, ама метаморфозата како уште да трае и никако да станам пеперутка.
А сакам.
Сакам да имам шарени крилја и да си леткам среќно низ синилото на небото, да си починувам врз миризливите полски цвеќиња, да најдам мир.
До кога ќе го барам? До кога ќе се чувствувамм како патник кој не може да го најде својот пат?
Ми се смачи веќе.

Таман ќе пробијам една препрека, доаѓа нова.
Многу често и сама се измачувам- од каде излезе оваа љубомора од мене, од каде таа омраза кон некои женски “ персони“?
Многу бес се насобрал во мене.
Дали е непотребно? Дали е сепак оправдано?
Ах, февруари, не ми донесе ништо добро, знаеш ли?
Хибернирам.
Лош миг, мало психичко паѓање во овој ситен час, но нема да го избришам овој пат напишаното, ми треба отпечаток на тоа што го сакам, ми треба волја да продолжам...

Патем, гледам слики по фејсов од карневалите од Струмица и Прилеп, читам коментари под нив и се прашувам што е оригинално во тоа да се маскираш во собарка?
Освен скриен фетиш и желба некој да маструбира за твојата подвезица јас не гледам некаква друга експресија и креативност .
Ама што знам јас, кој ми е крив што сакам да се преобразам во пеперутка, а не во собарка ?

На крај, како што би рекла Скарлет О` Хара- не можам да мислам за сето ова сега. Ако продолжам, ќе полудам. Ќе мислам за тоа утре.

Утрото е помудро од ноќта.
Салут.

 

Ајде машино за перење побрзо испери ги алиштата, некој те чека тебе да те исклучи, а колку само ми се спиее Ех да направев некоја магија па сами на крајот да ми се пружеа алиштата.... Така сите ќе бевме среќни и задоволни....

 

Ова сум јас деновиве:


Ако некој ме препознае, ЛП

Којзнае дали воопшто ќе спијам вечерва. Ајт отидов да учам.

 

Се разболев

 

Сакам да кажам дека направив голема грешка во животов... Бев доведена до ситуација да бирам меѓу другарството и љубовта - и ја изгубив мојата надобра другарка. Среќна сум со него, но никогаш потоплно бидејќи остана голема празнина во мене. Ја напуштив кукавички без никакво објаснување, а ме познаваше премногу добро за да ја знае причината за моето исчезнување. Но немав храброст тоа да го признаам. Ја познавав и јас предобро - ја препознав само после две нејзини реченици на форумов, делевме многу тајни, бевме како сестри. Дури и сама се препознав во еден нејзин пост.
Веќе немам храброст ни да и кренам на телефон, немам лице да се појавам пред неа, а колку ми недостига Ми недостига смеењето, ми недостигаат нашите глупости, ми недостига нашата блискост, нашето амстелче, нашите прошетки... Но тука нема место за сожалување - сама го одбрав ова и сама ќе си го сносувам последиците... а за каење е веќе касно.
Единствено нешто што би сакала да и кажам е дека ја сакав и сеуште ја сакам, дека секогаш ќе ја почитувам...

Спојлер

btw. сликите на фб не ми пречеа мене, ниту се срамам од тебе или од нешто што сме проживеале заедно, туку му сметаа на дотичниов, не сакал да ме гледаат други на слика

 

Што му е проблемот на времево бе?!?!
Таман се исушија и улици и се', нема веќе шљакутарници, ете го пак паднал ноќеска!

И што сега? Повторно снег, кал, вода, мраз, шљакутарници....
Е па, не е фер! НЕ!
Таман се отерасив од дебелата јакна, што ја мразам ко ништо друго на светов, ајдеее од денеска пак со неа!

 

А јас се чудев зашто сабајле не можам очи да отворам, кога тоа пак ИЗНЕНАДУВАЊЕ надвор. Ќе испоцркаме од промениве... А тек иде март.... ОУ НОУ

 

Koн секоја моја книга дома,душата ми е приврзана.Ги чувам во посебно катче наредени под конец,едно мое мало богатство.
Не секој љубител знае да ја цени и чува книгата.
Не е само за парите дадени за неа,може некоја книга крие приказна за нешто....
Мојот драг подарок од татко ми, ме награди кога се запишав на факултет ,со посвета од него,книга за која се проколнувам што ја позајмив,за да ми ја вратат целата искината,со испаднати страници Вчера плачев,не само душата и срцето,ми капеа солзи врз нејзе......
Осет,знае за осет? Знае дека туѓо не се чепка. Дека се чува.Особено зошто и нагласив.Веќе не сакам да ја видам повеќе.Ми доаѓа страшен нагон кога ќе се присетам на вчерашниот ден, особено нејзе.

Станав и сеуште ми е тешко на душата,ми се плаче кога ќе ја погледнам.......
Не секој има чувство,за жал.

 

Не давајте му на снегот да ме депримира. Животот е еден и нема реприза, затоа уживајте и не мислете на криза.

 

Заради ФБ ли се скаравте ? Ти прифати нешто да избришеш зошто му сметале на дечко ти? Ако така те разбрав,и не ми се верува што читам ако сеуште си со него.Ако не си едно големо браво
Денес е тешко да се најде добар другар а кога си имала требало д аја цениш Не е мое да кажувам,ама сабајлечки се изреволтирав од ваков пост,каде по козјане кој пат заради дотичниот се заборава што правеле другарките за тебе,а кога дотичниот ќе го снема,кој ќе биде рамо за плачење?
И да се смирите никогаш нема повеќе да биде исто,барем јас така сум се чувствувала за такви другарки

 

29ти Февруари... Интересно ми е...
Се моли баба Марта да не биде луда годинава, зашто Сечко пред неа маста ни ја извади

 

СДК Денес 29 фебруари
Роденден на баба полни 92 години Си надживеала она многу многу ... набрзо´ке стане и прабаба

СДК 2
Се ближи и нашиот датум ... Да ни пристигне бебенцето Уште само 16 дена (ако издржиме и толку)
Некако убавко и е во мешето на Мама ..ТоплиЧко Најинтересно е кога и зборува тато Веднаш реагира и се превртува ...

 

Ми фали времето кога бев дете (во вистинска смисла на зборот). Ми фали времето кога имавме љуљашка позади на која го поминував целиот ден, а единствена грижа ми беше дали мајка ми ќе ми се лути ако ја поминам границата која ја поставував со чевлите на тато. Ми фали времето кога секој ден појадував маргарин и кравјо сирење, а најтешка задача која следеше беше како ќе ја научам песничката која воспитувачката ни ја зададе, па затоа и секогаш ја одложував за вечер. Ми фали времето кога сите пролетни денови ги поминував надвор и кога секоја сабота правевме фамилијарна скара, а баба ми ме прекоруваше бидејќи не јадев месо. А за Велигден, сите деца се собиравме и возевме велосипеди, ролерки, скејтери во соседното игралиште. Со душа ги чекав тие денови. А сега, би била среќна и мал дел да останеше од тие добри времиња...

 

СДК овој ПМС ќе ме изеде.
Како сум нервозна, напната, цел свет го мразам денес. Мразам и носење чизми. Значи, мразам и снег. У чизмиве се осеќам ко.. кретен.


Мразам непедантни луѓе. И такви шо се праат будали. Денес е ден кога го мразам светот.

Сакам да дојде петок. Знам дека ќе биде исполнет со многу љубов. Тоа ми дава сила да ги издржам овие два дена шо преостанаа . Ех, што е убаво кога си вљубен и кога те сакаат.

 

СДК дека во последно време забележувам како мислењата ми се непотребно едитирани, преместени или избришани и тоа се почесто и почесто. Форум е форум, секој може да каже што мисли на начинот на кој го мисли. Не зборувам за навредливи постови, туку секојдневни општи работи.

Моите мисли се мои, не дозволувам никој да ми ги едитира, према томе - дабоме Another one bites the dust ...

 

Некои работи си плачат да бидат сменети, си плачат!

 

СДК дека од школово ми е преку глава од денес за утре тестови закажуваат ај научи за два дена 3 теми бог да чува

 

^^ Не плачат, урлаат за да се сменат ...

СДК ... значи не, кога тргнало и ќе тера наопаку ... Во суштина сум некако смирена за некое чудо, не допира ништо до мене баш иако не можам да не заприметам што се ме опкружува, ама толку не ме допираат глупостите на луѓево ... и мислам дека тоа е добро. Не знам за вас ама јас во последно заприметувам се повеќе назадување на голем дел од човековиов род ... Се е агресивност, се е глупавост на куб, лажни маски итн. да се чудиш каде си на која планета. Нервози, баналности, дивеење ... А јас колку и да сакам да реагирам некако се држам настрана, си ќутам ... не сум за реакции иако ми иде да вриснам и да ги замолчам. Просто технологија оди напред луѓево назадуваат. Затоа


Моментално може да ме расположи едно тазе сварено кафенце ... Повелете кој сака да ме дружи

 

Денес се чувствувам како без здив.
Се мислам, зошто сум толку слаба?
Зошто не започнам да го правам она што го бара душава?
Зошто не ја избркам темнината од собата и упорно не го отворам прозорецот за силно да влезе сонцето и осветли се?

Патот е тој.
Или одиш по него или не. Малку трнлив за телото, но не и за душата.

Ќе одам по него и нема да дозволам да паднам!