[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Пак и пак се разочарувам за истата причина,а до кога значи стварно незнам!
До кога ќе барам само ЉУБОВ?! Љубов, онолку колку што знам и можам да дадам...
И тоа незнам?!
Ништо незнам, знам само дека јас вака не заслужувам! Неправда е...не е фер кон мене!

Песнава доволно го опишува ова што го чувствувам!

http://www.youtube.com/watch?v=-YOy3e0W55c

 

Многу ми е мака кога ќе видам некаде „не го сакам татко ми“ или мајка ми. Сеедно. Многу ми е мака до тој степен што одбивам да прочитам туѓи судбини од пусти страв на што ќе наидам.
Имаше едно човече ептен битно за мојот живот, односно сеуште си го имам и сеуште ми е битно. Растеше без татко и ми велеше како сите му простиле, само човечево мое, не. Го мразеше.
Не можев да разберам му велев - имај разбирање, пробај, татко е. Потоа го разбрав. Не секој заслужува да биде нарекуван татко. Само ради неколку дарувани бели капки не се добива таа титула туку така. Треба да се заслужи.

Мене ми текнува на мојот татко. Не сме имале секогаш најдобри односи, во пубертет имавме 2 - 3 бурни години во кои се каравме, се смирувавме, па пак се каравме, па пак се смирувавме.
И сега, кога го нема, мака ми е за тие 2 -3 изгубени години. Мака ми е што сум имала прекрасен татко, а сега го немам.
Но не ми е мака, кога ќе „погледнам“ кон оној грст спомени собрани некаде во некоја мозочна бразда за моето детство. Синоним за нашиот однос беа неделите. Секоја недела од викендот, беше наша. Прошетки на Водно. По патот накај средно Водно има пчелари и татко ми ми објаснуваше тука како се прави мед. Се плашев од пчелите да не ме боцнат, но тој ме бодреше. И криејќи се зад него го слушав внимателно и учев. Ми текнува како ја стопираше заради мене цела жичара на Попова Шапка еднаш. Затоа што многу незгодно паднав и се плашев да се качам одејќи надолу. Едвај му дозволија, се караше пустеше едно половина час, а јас си ги гризев усните и ги стискав рацете држејќи му среќа да успее. И успеа да ја стопира. Ми текнува како секоја Прочка одевме на Кале да ги гледаме играорците. Ми текнува на тивките прошетки низ градот. Секогаш ми покажуваше некое ново неоткриено катче и јас до ден денешен ги помнам прикаските и урбаните легенди. Се сеќавам како секогаш подзастанувавме кај хотел Јадран. Мислам дека тука се собираа глувонемите тогаш, на времето. Подзастанувавме и ги следевме како да живеат во некој свој паралелен свет, кој ние не можеме да го разбереме а сепак го гледаме. Изгледаа среќни играјќи карти, шах, табла...
Еднаш, се онесвестив. Се струполив на една од најпрометните улици во центарот на градот на сред бел ден. И по некоја среќа кога ме носеа луѓето кои ми помогнаа дома со кола, на една раскрсница ја забележав колата на татко ми. Свикав - тато! Татко ми е! Сеуште ми е пред очиве како, иако значително ослабена и без сили, ги смогнав последните, и му се стрчав. Толку силно го гушнав што му направив траги од ноктите на вратот негов. Ме однесе дома, ја откажа работата за тој ден, и тогаш забележав како се струполи на фотељата во дневна. Не сакаше да признае колку се исплашил, но во тој еден единствен момент го видов тоа. Знак на грижа. Однадвор карпа, одвнатре вистински родителски цвет. Нежен и кршлив како и сите останати. Мојот херој.

Пред некој ден сфатив, колку сум му слична во некои круцијални моменти. Кога најмногу треба, најмногу стискам заби. Не покажувам ништо ама сама со себеси паѓам на коленици. Лицемерие? Можеби. Беда и очај? Можеби. Ама среќна сум што е така. И среќна сум што сеуште имам солзи неисплачени за секоја убава недела со него. И за секоја недела која нема да се случи повеќе никогаш. Утредента станувам и ги бришам солзите. Ја покажувам насмевката пред светот и гордо изјавувам - вчера плачев. За тато. За своите емоции, не се срамам. Но оние интимните ги оставам за себе.
И навистина ми е мака како животот чудно си поигрува со нас. Некои ги имаат - ко да ги немаат. А некои ги имале, но сега ги немаат. Иронија, ни кантар да ја измери колку ја има на секој чекор.

И на крајот од денот кога сум повторно сама си велам - ова е мојот паралелен свет. Оној во кој дозволувам емоциите да се слеваат на мојата перница. Оној свет во кој царуваат илјадници спомени. И не сум сигурна дали некој ќе го разбере онака како што си го разбиравме јас и тато. Нешто како една од оние тивки недели, во моментот кога подзастанувавме кај хотел Јадран.

Ех...што знаат другите. Сечија душа крие илјадници паралелни светови. Ова - е мојот. И горда сум што го имам.

 

Не мацца не сме скарани и нема потреба да се револтираш, свесна сум каква грешка направив и без да ми солиш ти памет

 

Денес ни е 10 ден на овој свет.
Малиот црцорко почна да се привикнува на новата средина.
Ние уште не.Подочњаци до колена, ама убаво ни е.
Стравови околу грижата, исправно ли е ал не..
Ке ме биде ли добра мамичка... ахх
и солзи...течат ли течат..
Хормоните уште полош дисбаланс после бременоста..
Ке помине и ова, мора да има и вакви денови иначе не би било интересно само убаво да ни биде.
Али мора да го пофалиме тато, подобро се снаога и од мама!Менува пелени, чисти каки,се банкаат.. само сонче му фали друго се му е до небото и назад, очината му светат како никогаш до сега...ахх прекрасно е да ги гледаш.. и ете ги солзите пак..
Мора да имам трпение за се, сакам секој миг да го доживееме вистински, секоја насмевка, секој плач, не сакам никаде да се брзаме.
Им посакувам на сите тазе мамички, да уживаат максимално во новонастаната ситуација, да ги пребродат сите стравови, полека се ке си дојде на свое место.

 

Денес сакам да кажам дека ќе сум теткаааа !!
Мојата другарка е трудна и само што ми ја соопшти новоста. Ах луѓе мои и двете сме во шок, ова дефинитивно не го очекував. Ама баш ми е мило, среќна сум!!
Штета што сме далеку и преку скајп се видовме, а колку би било убаво да се испогушкавме и да скокавме ко луди низ соба...

 

Се прејадов , ќе пукнам ! Зошто ми требаше ова ? А кога ќе учам ? Боже господе помагај

 

СДК

Денес на мм му е роденден
Кога и да кажев дека е помлад од мене, добивав некој поглед со крената веѓа, а ако им кажев точно колку години има ќе ме прогласеја за cradle snatcher
Сирот тој денес полни 7 години, пу,пу сТрам да ми е педофилка ниедна

Цела недела веќе ме потпрашува од околу за роденденот, да извлече некоја информација, дали нешто ќе организирам, а јас цело време се правам наудрена, као ништо посебно да не е, големо чудо ако му е роденден еднаш на 4 години

Сабајле кога одеше на работа, колку беше тажен, покиснат, жал ми падна за малку ќе му ги кажев сите планови, ама издржав, и во текот на денот 4-5 пати ми се јави, јас иако главата незнаев кај ми е, пак се однесував како ништо да не спремам.

Затоа кога дојде дома доби изненадување огромно, каков беше сирот насмеан од уво до уво кога ги виде сите кај нас дома, се израдува баш како да има 7 години.
Целото семејство собрано,неговите и моите, другарите, колегите...се собраа над 50 луѓе
Се беше испланирано да најситниот детал, декорации, бенд, најомилената храна, пиење, тортата во форма на фудбал со амблем на омилениот му тим (ремек дело на снаа ми ) и на крај и огномет, наредниот роденден за 4 години

Му ја посакувам сета среќа на светот и заедно да славиме уште најмалку 10 негови родендени

 

Денес, престапни родендени.
Снег и студ како да се решило небово да не изневерува чесно. Не постои такво нешто, нели.
Животов е како виулица. Некаде ќе наидеш на стреа, но околу тебе секако пиштат неправди. Сфаќам колку материјалните нешта не гризат со огромни заби, долговите не’ чекаат со пиштол вперен во слепоочница, и решаваш да се бориш, со што?
Со ветерници, со корумпирана држава, со непостојани плати, со нефер односи, со некоректни задкулисни игри и да аплаудираш на тој театар со искривено лице од мака, само зошто, ете Животот ти приредил манџа што мораш да ја сркаш, макар била и оладена ко мртовец.
Да, философска сага можам да пишам, да се испукам колку само ми е криво што никогаш не сум ја почувствувала 100 % сигурноста на удобноста, секогаш сум била родител на сопствените родители, со диригентско стапче сум пробувала да го уредам и својот и нивниот живот, а во суштина - како со мал прст да не мрднувам.
Немоќ, нормално е да те вади од такт.
За што, забога јас, работам? За што се трудам? Не знам.
Горчливи прашања, а месецов слободно можам да го фрлам во канта за ѓубре, со исклучок на прекрасните денови поминати со него, кои никогаш нема да ги потценам, заборавам и исфрлам од својот систем. За Нас, за нашите убави мигови живеам и се радувам. За неговиот допир наутро.
За гушкањата со моите другарки, за насмевките по улици и возењето точак по Кеј наутро.
Правам баланс меѓу црното и белото, нијансите морам да ги обојам.
Во шарено.
Морам да сонувам во боја и да рефлектирам во реалноста се’ она што не можам да сварам.

Не смееме да потклекнеме пред ударите на животов, оти само тој остана, крајно...

Сакав да кажам дека ќе се мажам качена на точак, со помошни тркалца на него И дека Нате ми нашла калапи за макарон колачиња, ќе ги правам здравје од април кога ќе си дојде!
Живот, компот ли беше? Саде со семки.
Епа има да засадам дрво, па што сака нека е!

Плодовите, моите деца нека ги збираат.
Не дозволувајте да ве обесхрабрат материјални загуби. Никогаш!

 

СДК Македонија пат пукнете идиоти умрени да не земете од сабајле да го расчистите највазниот пат до болница ахххх живците вака ме факјаат само државава ни е таква катастрофа

 

Мајка ми секогаш ми вели: Полека, не се нервирај, само за џабе се нервираш кога на крај се ќе се среди.
И така е навистина, на крај секогаш се се средува. Ама, заборава да ми каже дека од кога ќе излезам од дома, можеби нејзините зборови нема да бидат толку силни за да ги надвладеат мршојадците со нивните јазици кои се тука само за да демотивираат. Ако тие не можат не значи дека и јас не можам, арно ама, имаат моќ да ми го врежат во глава нивниот страв, и тоа прави да пропаднат во вода и најсилните столбови кои некој друг се потрудил да ги изгради.
И така јас денеска имам грижа на совест. Ми се намалува со помислата дека животот носи изненадувања на кои не си секогаш спремен, а мојот дефинитивно успеа да ме изненади. Да, не сум добро, не бев спремна за вакво изненадување, ама имам толку работи на памет, што немам време да се грижам за мене.
Не знам, можеби е добро од една страна, една лоша работа ти ги трга мислите од друга, и така наизменично се вртат, додека не дојде нешто добро да ги закочи.
Ете јас, си седам тука и со душа го чекам доброто. Не дека е во моја филозофија чекање за нешто добро, ама во моментов, тоа е најмногу што можам. Ама само во моментов, додека не ме просветли некоја мисла дека никогаш нешто не е најмногу што можеш да направиш. Но јас, немам сила.

 

СДК денешниов ден ми започна убаво.
Вредеше што станав рано, се прошетав, се издував и си се подновив со ново парче облека.
Пешачењето навистина добро ми дојде...дури на силниот ветер му простив што ми ја растури и заплетка косава

 

Веќе аман кога ќе се стабилизира времево?Станав, се средив и тргнав на кај факултет.Иако имав само едно предавање решив да одам.И така си одиме со колешкиве и на среде пат од нигде никаде истури дожд.Не окапа трите како мачки ииии??на лево круг и дома на сушење.Значи за џабе и станување и спремање и све Седам сега на кревет и го слушам ветров, абе како во хорор филм се замислувам.Ја поддадов малку главата низ прозор и како шамар го осетив ветрот а на балкон не ни помислувам да излезам според ова како дува лесно би ме симнал од 12ти на приземје

 

Сакам да сакам како дете. Онака почетнички искрено без граница. Затоа и велам на Мила, мама сакај, секогаш е убаво да си заљубен, остај ги другите што ти велат мала си. Сакај си и љуби си и кажувај и на мама, ќе се смешкаме и радуваме заедно. Љубовта е онаа која ти дава дом.

Ми фали енормно ми фали. Сакам да ја гушнам и да отпатувам во друга димензија. Кога ќе ја прегрнам ќе знам дека сум дома и блиску до се'. Единствено сум спокојна во тој миг и дишам со полни гради.

Денес ми пролета мисла, колку сакав брзо да пораснам, без да знаев дека детсвото е најубаво. А сега повторно сакам да сум дете. Да почнам безгрижно да сонувам, да ја отргнам реалноста од рамењата мои, да бидам безгрижна, да сакам како дете. Сега погледнувам во минатото, убавини, неубавини, болка и борба, погледнувам во иднината престојна борба, и непознати резултати, погледнувам во сегашноста која тукушто стана минато. Тоа е, ми беше дарен живот без да изберам, сега останува да се борам. И има да постојам со болка или не, со препреки, најголеми падови и воздигнувања, успеси, неуспеси, загуби и добивки. Таков е. Тој е. Постоечки и мој. Живот.

 

Сонцево е толку интересно. Ке огрее силно, си мислиш летото стигнало, а потоа ке го снема. И така цело време. Изгледа писателите на ова мислеле кога го опишале како срамежливо, зимско сонце.
Доаѓа Март и срцето ми се полни со некоја среќа. Ми иде роденденот. Деновиве, не често, туку постојано ми се случува да забегам некаде далеку, во други простори и времиња. Добро де, просторите може се исти, а за времињата - верувам дека се идни, т.е во блиска иднина.
Добар ден беше денес, занемарувајќи го фактот дека сум невиден баксуз, до толку што, ако одам на натпревар за баксузи второ место ке земам - дека сум баксуз!
Али, ups and down ги има, ке преживееме.

 

Денес не ми се многу филозофира ама сепак морам.Морам некаде да се искажам и да се ми олекне барем малку.Затоа што се држам во себе а тоа не е во ред.
Се молам да дојде денот кога оваа болка ќе престане.Кога ќе тргне се на подобро.Живеам за тој ден.Кога сонцето повторно ќе огрее и ќе се случуваат убави работи.Затоа што солзите веќе пресушија и немам повеќе сила,дури ни да плачам.Понекогаш се прашувам зошто баш на мене ми се случуваат некои работи.А одговорот на тоа прашање никако да го најдам...Само спомените останаа,само тие ми предизвикуваат насмевка на лице а во исто време и тага.

 

Зошто некои луѓе се толку неблагодарни, и толку лесно забораваат се што си направил за нив?

 

Стравот да не изгубиме некој не е знак на слабост, туку знак дека сеуште има за што да се бориме.

 

Боже земи ме преку ред и по брза постапка, те молам!!!

 

Колку многу дудлачи има на овој мојот факултет тоа е чудо. Јас не знам дали на друго место има толку несложни колеги. Некоја си паметна му пишала мејл на деканот каде кажува кој препишувал и дека асистентот ни рекол што од прилика ке има на колоквиуми. Е многу убаво направила, се чудам на паметот, штета што не знаеме која е ке си го добие заслуженото. Заради неа сега ке треба усно да го преполагаме испитот и за апсолвентската вечер, за сликање и се друго сами треба да организираме, јасно ни рекоа од студентските прашања да не бараме и сметаме на нивна помош. И добро ни прават, само така! Сите се попиздени, и јас би била кога сакаш на некому да помогнеш полесно да положи и на крај ти забиваат нож во грб и ти го става работното место под знак прашалник.

Ај па и на овие што им текна сега да организираат екскурзија наместо апсолвентска вечер. А таман најдов каков фустан ке облечам Гад деммит..

 

Каде сте сега закоравени „патриотчиња“? М? Кога сакаат да не претопат? Кога улиците ќе се викаат според некој кој убивал наши недолжни души?
Зарем арно ќе ви биде како ги слушате тие имиња?
Македонштина. Простотилук.
Не си патриот ако одиш на утакмица со штит од Александар и навиваш. И ако пишуваш статуси колку ја сакаш Македонија.
Факт е дека секаде има продадени души. И маски. Ама Македонија води.
Моите соништа тешко дека Македонија ќе ги исполни. Затоа не се ни мавам во гради. Или ќе си одам од тука, или ќе останам со скршени сни. Трето нема.
А што е со „патриотите“? Џган над џганот.