[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Кој полага, знае како е да збудалиш ден пред колоквиум.
Кој сеуште не знае, ќе дознае.

http://www.youtube.com/watch?v=RTyX2-mpojk

Ретро Македонски песнички на репертоар денес.
Три саати кафе пијам, уште три дур ручам, па уште три дур се стабилизирам книга да фатам, ама затоа вечерва-нема спиење.

Шизам, Шизам, што од среќа, што од мака, што од с`клет.
Битно Шизам.

 

Најјако нешто е човековата психа...
Kолку само моќно и значајно оружје...Недискриминаторско!
Зависи како си ја тренираш но некогаш и како таа тебе те тренира.
Мене мојава добро ме игра деновие.
Не само овие денови, веќе неколку недели.
Баш синоќа ме фати несоница и размилував убаво за ова.
Решена сум да не се предавам и да не допуштам туѓите мислења и паники и мене да ме понесат и да ме фрлат во вртлогот на безсознанието.
И да не дозволам туѓите психилошки бомбардирања да ја нападнат мојата и да ја разнишаат.
Држи се силно
Само уште малку.....

 

СДК мило ми е шро сум повторно со вас..

 

Пред 7 години ова време, јас бев облечена во шампањ боја венчаница, со бидермаер со кори од дрвја, со романтична фризура (без сармици, летечки чинии и рајски птици) и срце што ќе излета од гради.
Во црквата пееше црковен хор, а јас треперев како пламенот на свеќите што кумот и старосватицата ги држеа во раце. И блескав, знам дека блескав.
А тој ... посериозен за разлика од мене, се трудеше да и пркоси на земјината тежа да не му ја повлече круната од глава и од време на време под око ме погледнуваше со восхит.
Не знам дали да го наречам „Величенствениот“, но знам дека ниту еден момент, сите овие 7 години, не зажалив што на денешен ден го изговорив судбоносното ДА.
Поминавме низ едно многу тешко искушение (мојата бременост), а тие страшни моменти само уште повеќе ја продлабочија нашата поврзаност. Но пак успеавме, заедно, давајќи си подршка еден на друг, сега му се радуваме на она малечко што не предизвика да го допреме пеколот.
Се надевам дека овие 7 години, некогаш ќе ги славиме со двоцифрен број поголем од 50.

 

Марш на мирот...у сабота! А до сабота бе копуци едни?! Туку да,дел од вас се на работа,а на другите не им се ѕемне сами,колку више,толку боље или па и позабавно. Толку од револуционерниот дух. Кенкачи глупи! Парадокси у движење! Идиотштина! Чисто да ви кажам,не ви се важи ова у сивито пуно со револуционерни потфати. Марш,утре во 12,бојкотирам работа,факултет,школо и секој од нив што ќе се осмели да ми даде отказ,неоправдан ишотијазнам, е еднаков на мов! Неморален паразит кој порадо би сакал детето да му биде убиено,отколку да потклене пред своето тн големо его. А не у сабота,на школка! Купете пиво дволитарки и молете се времето да ни се погоди!

И фб ќе се затварал. Леле,леле,денес е катаклизмата,еве кај и да е! Запишете си ги родендените на симпатиите во вашите смартфони,под итно! И запишете си која му е омилена книга, инспиративна личност, филм бла бла бла! Леле што ќе правите без вашето поле за слободна реклама,ај куку нонен! Гулг плус!

Тешка недела ќе следи! Више си почна! Јас банкротирам,лека,полека,а месецов ни до пола! Мама,тато...срам,срам со се пердиња! Ич не барам! Прв пат ми се случува,ама од црн фонд не вадам до моментот кога ептен ќе морам! Е така! Поверојатно е дека ќе се сакам себе си ако не ја мавнам нутелана у фрижидер еве сега и одма (хипотетички,искрено не ми се јаде),отколку да си направам таков хедонистички потег и да ја срамнам со земја. Докажано,дисциплинираните се сакаат себе си повеќе,ама месецов таков си беше,роѓенденски и допрва ќе си биде! Јас сум умна и дисциплинирана момичка!

И да ви кажам,утрово се осмелив и влегов у автобус! Или сум ненормална или сум храбра. За второто не сум баш сигурна!

Туку едно подпитање за Ристета. Ој Ристе,оти ослабе бе,кога е бед ес да се живее скроз удобно до крајот без да ти стиска од затнати артерии и замастени јетри?! Е Ристе бе,куќо стара! Како да те гледам секој ден,така ми оди да те шамарам и се повеќе ти ги гледам слабостите! Ристе,ти си и се и ништо! На крајот,само ништо! Дај не се бламирај више,те молам! Сигурно не било од страв за здравје!

Одам јас да си цуфкам (тм Шилеа) во креветон,само да ми дојде мацолот бестрашен и да ме испапа како Твити! МЊА! Ом ном ном ном колку убаво ме галииииии. Антидепресив, релаксатор, ослободувач од секакви морални стеги, неморални злобнотии. И човек и бог! Му нема рамен! Занес бе!

 

Никогаш не би помислила дека неплатените сметки може да претставуваат благослов, наместо нервози.
Една недела и половина без интернет, каков одмор за мојот дух и тело.
Доволно време за моите книги, за поезијата, кусите раскази.
Одморен ‘рбет, многу пилатес, сончеви прошетки и светот почна да се насмевнува.
Не се лажете, делува само ако и вие му се насмевнете.
Тоа, за волја на вистината беше малку тешко во првите два дена после операцијата на моето предно запче.
Беше вистински смешно да се гледа овогодинешниот добитник на оскар – црно-бел нем филм, со уште понема гледачка.
Мислам дека двата дена незборување ми паднаа најтешко.
Но помина.
Во меѓувреме, прославив годишнина од мојата невработеност. Во духот на тој настан, нормално бев почестена на романтична прошетка со коктели . Нели, и нам невработените треба некој да ни го чува грбот.
И срцето.

Фемина, здраво!

 

Утрово бев пријатно изненадена од една млада девојка која возеше автобус на Јсп Навидум нежна и кревка , чиниш не може ни едно кило да подигне а таа возеше подобро од маж
Ех, жени за се сме способни

 

Сите ве сакам а иначе ми е многу катастрофа...

 

Јас не мразам школо. Најозбилно.
Ама можеби за тоа главен виновник е одделенскиот кој лесно го скроти мојот темперамент и секогаш ме бранеше од сите други наставници кога мојот брз јазик ќе стапеше во акција.
Неможам а да не гледам на него како родител!
И не бев само јас. Се трудеше да биде добар за сите нас. Несебично да ни помага,и да ја оддржува хармонијата во класот. Затоа секој час со него за мене беше забавен и позитивен.

И вчера му беше роденден!
На неговиот час се собравме целото одделение и со торта го пречекавме додека тој неможеше да се соземи од шок.
Навистина се почувствував како да му се оддолживме...

Имајте ми убав ден жени. Стеј стронг!

 

Па и наставниците се луѓе.Некои од нив гледаат само оној дел за кој се платени да го реализираат,додека има и такви кои се однесуваат баш како што кажа ти„како родители“.
Одговорна е оваа професија-нормално за оние кои си ја сфаќаат сериозно работата.

А родителите.....ах ,тие се виновни што учениците имаат негативен став кон наставниците.Уште не тргнало детето на училиште,а веќе од дома го плашат„ќе видиш ти на учителка,само да појдеш на училиште....“
Па не сме баба-роги ,бре луѓе....
Претерав....ај ,поздрав.

 

СДК.. полека полека ги завршувам обврските кои ми се потешки и ми олеснува, и тоа многу.

А тоа што таа денес рано наутро ми го расипа денот, ќе биде казнета!

 

Ви текнува кога светот беше подобар? Кога викавме добар ден на старите баби кои не ги ни познававме? Кога им ги придржувавме тешките торби? Кога немавме никаков страв? Кога нашите татковци го носеа целиот товар на светот и не потклекнуваа?
Мене ми текнува. Не ни беше толку одамна. Десетина години се во прашање. Можеби ни толку.
А ви текнува кога се се изгуби? Мене не. Наеднаш почнав да бегам од манијаци, да си ја држам ташната со две раце за да не ми ја украдат. Погледот почна да ми залутува во празно, а незнам зошто. Растам, не? Или светов отиде по ѓаволите? Не ми треба богатство, ми треба стариот мир. И насмевката на моите дека се е во ред. Штета што таа насмевка ја снема. Ја заменија брчки од умор.

 

Дак фејс жените у стрес! Толку необјавени,фотошопирани слики.
Рилекс бич,ит ис а џоук!
Извините,шалили смо се!

 

Шетам низ градов наш најубав, и се прашувам дали постои девојка што нема був закачен на ланче. И после сите оригинални биле, жими таквата. Една уникатност, па тоа е немогуче.

 

Ќути Саја, зажалив шо го купив 1$
Него јас друго сакав да кажам и да побарам помош за пресметка на веројатност.
Да знам дека учев веројатност ама со ова неможам да се справам.
Колкава е веројатноста таксист што ви носел клуч до дома, уз пат да направил копија и да ве ограби?
Не доцнеше колата, стигна навреме горе-доле. Ама... како се прави клуч? Доволно е само отпечаток од клучот да се остави или....?
Помагајте параноична сум. ЛП

 

СДК дека живееме во една голема илузија. Се будиме секое утро со намуртен лик, додека пред другите ја покажуваме онаа ужасна и лицемерна насмевка која е само маска ставена за да ја сокрие сета свирепост и тага во нашата душа. Еден сосема обичен. Мрзливо одам до автобуската постојка за да се качам во автобус. Секогаш седам на истото седиште, ги гледам истите здодевни лица, а на радио се вртат стари песни. Го минувам истиот пат, повторно, повторно и повторно. Ги слушам истите гласови кои ми зујат во ушите, длабоко ми одѕвонува нивниот егоизам и желба за доминирање во средината. Ми изгледаат како група лавови фрлени врз еден плен - секој се обидува да земе што повеќе за себе, борбата е сурова. Се враќам дома. Во онаа куќа која често ми внесува топлина, меѓутоа во последниот период за мене е многу ладно место. Не знам ниту што барам тука, во мојот дом сум тотален аутсајдер. Се шири некоја чудна негативна енергија, премногу проблеми затворени во една кутија чиј клуч е длабоко скриен, меѓутоа сите живеат во некоја надеж дека е токму на местото на кое што тие замислуваат дека е. Го чекаат возот кој најверојатно никогаш нема да дојде, тој воз веќе одамна е запрен. Јас не се надевам на ништо. Мислам дека е само една длабока и црна дупка до која светлината едвај допира. Би сакала се` да е само еден сон.

http://www.youtube.com/watch?v=lAF8D0ugyVk

 

е што мрежа може да ти сплете судбината никој не може
денес се возевме во ист автобус со човек што не сме крвно поврзани,(го видов кога се симна од автобус) ама го викам тетин-на личност што не е дел од мојата крв маж ама јас си ја викам тето како тетка да ми е
инаку типот боледува од рак(незнам точно на што беше) терапијата му помага и е со помалку болки
кога се вракав накај дома ми текна тетка ми се што ми има кажувано за него-женкар невиден, вонбрачно дете има, а во пијана состојба бил страв и трепет низ дома(кршење столици, фрлање каде ке стигне со пепелници и др. работи) можам да замислам братучедка ми како помала кои стресови и трауми ги има преживеано од него
многу полошо од оној што ме створил, и единствена причина е тетка ми што не се развела од него-учеството во изградбата на куката, секако дека еден дел ке му припадне нему
се секавам дека еднаш посегна да ме удри, ама тетка ми го спречи, а мајка ми застана позади мене-божем мало дете сум па се плашам, и ако тоа беше пред неколку години
кај најде баш денес да го видам, и онака сив ми е денов тој ми го зацрни ептен

 

СДК ... кога непромислено и во брз потез со жешка вилушка ќе си го изгорите јазикот ... немање памет. И сега го чувствуваш како се пликосува пецка и жари.