[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Пред година дена Марли не гачкаше за шеќерот,а и уште тогаш сум дубела за техниката та техниката... Што шеќерно ни беше бре...
И лахмаџуни сум мавала со љубов и занес...
Се ежам...а сега... Бурни времиња ко нована серија баба ми шо ја збориТ. Чунки бабе,во минатото ете така мажите по бел свет во печалба,таа што го сака ќе го чека. Оди мори (не на баба ми),го сака,понизна жена со сто деца,риба под,готви,на сите потребите тамнка. Поим немам што се случува,може и поентата да му ја утнав,јас дубоко се извинувам,не сум у тек,ама штом татко ми рече-е по ѓаволите,не залудеа со серииве веќе,го сакам Џек Бауер,значи работава врвка,ја претерале. На она кутро човече,со нерви ортоми,да му го направите тоа?! Е стварно сте покварени значи!
Туку муабетот беше...турска серија ми стана све. Бунт во рајот. Зен...во некое друго време. Ах кучиња Недни (што викаше прабаба ми),газот да ми јадете,душата ми ја изгоревте,бре,бре. Јас умна сум,туку вие?!
Муда за све.
Одох да си поспијам тро. Утре бурен ден ме чека.

 

СДК дека постојат мн глупи луѓе значи влагаат во дебата а благе везе немаат за што зборат тврдат дека се во право а кога бараш образложение пример за доказ ќутат ццц заклучок со неписмен човек ќе се разбереш но со полуписмен никако

 

My silence is just another word for my pain.

 

Ако го бараме видливиот идеал во животот, ќе го најдеме во ликот на Детето.
Само кога ќе станеме по душа како него, тогаш сме успеале во животот. Зашто, тоа знае само да сака, знае да насмее, да прегрне од срце, да го стопли и најтврдото срце. Неговото срце не крие злоба, не крие одмазда, не крие себељубие... Знае да прости за еден миг, како воопшто и ништо да не се случило.
Тоа треба да станеме во овој живот.
Да бидеме чисти и невини како децата .

 

E така. Врзуј Џинџер плочки, леми, пали се, цртај шеми мачи се.
На некој петката од ракав му паѓа, некој ќе го мачат за петка.
Е НЕЌУМ ПЕТКА ЧИМ ТАКА!!!!!!!!!!!

Замисли ти, да сум одговарала за се од полугодие за петка за тромесечје. А? МОЛИМ?

- За техника требало да имаш живци.
Така се успевало во техниката.

За шо бе профе живци? За вакви мангупи ко тебе?

Марш тааааааааааааамуууууууууу....

 

Шашардисуем. Од полен. Од недочитанава книга. Од листата пред мене која чека да биде штиклирана. Од јазициве. А и пролетва ме тера на умор, па и мојот мозок ни да мрдне од лер тук и таму.

Да чујам уште еднаш некој да ми рече, мммех - лесно ви е вас! Некогаш, не е! Уосталом секоја професија си носи сцили и харибди.
Не е лесно да си јазичар. Не е лесно да си преведувач. Некни ја гледам цурана у кабина, симултано преведуваше од 8 сабајле до 9 навечер. Мене ми се смачи што седев цело време и слушав, а не пак на неа. Наеднаш ги гледам колегите се кикотат, си велам, што ли се случува?! Ставам слушалките и го слушам вториов преведувач, со Гарфилд успорен глас како кажува - aaaaand again, some more speed reading from our colleague which I could never possibly translate. Anyways, the weather tomorrow will be sunny, pleasant and warm with temperature around 20 degrees, I hope you enjoy your stay here....nope, he's still speed-reading the article...well, if anybody doesn't tell him to slow down I will be forced to give you some more weather report...



Кога завршивме, ги сретнав во ходник и жими се им се поклонив! И им изразив длабоко поштовање за снаодливоста и издржливоста. Знам како е, умствено е тешко да знаеш мозокот да го разделиш на две половини, со едната да слушаш а со другата да преведуваш и изговараш. Малтене платен си за професионална шизофренија у кабина

А во стилот на Геа (копирајт) уствари само сакав да кажам, дека без музика не можам да живеам и ако кафето е она кое ме буди, музиката е онаа која ме крева на прстиња.

Нек је леп овај дан и сунчан у вашим главима, ојдов да тренирам шизофренија

http://www.youtube.com/watch?v=SDTZ7iX4 ... ture=share

 

И онака се е отидено во амбис.

А јас повторно и повторно се измачувам со една иста работа. Живеам во минатото, во иднината- секаде освен во сегашноста...
Времето поминува а јас уште верна на истата реченица: Што би било, кога би било?!
Убав муабет вчера- да ме тресне малку од земја, да ме освести дека ваков живот- не е живот.
Се надевам ќе ми трае....повеќе од минатиот пат.

И кога ќе помислам... никој не е безгрешен.
А јас...не се нервирам дека сум грешела, се нервирам дека неможам да си простам. Едноставно.. неможам да продолжам понатаму, а луѓето се ситат..
Колку е злобен човекот ?!
Кај се тие денови кога светот беше розев? Ќе го имам ли некогаш тоа пак?
Ние на овој свет, живееме или пак...преживуваме?

Крај.

 

СДК, си задасив 10 Аризонски чемпреси,подарок од машкото мое !! Едвај чекам да ми пораснат и со восхит да ги гледам

 

СДК...најчестото прашање што си го поставувам последниве неколку месеци е-И што сега? Немам појма што треба да направам, тој ме однесе во толку непознати правци, во толку интересни ситуации, а сепак, не можам целосно да се опуштам.Се е многу убаво, ама јас не можам да кажам-relax and enjoy the moment... Страв ми е дека се ова ќе се распадне и јас ќе останам разочарана и сама.Знам дека треба да престанам да анализирам и само треба да уживам во ова, но, јас сум рак, со голема потреба за контрола над секоја ситуација, па истото е и со оваа.Ајде, конечно нека се случи нешто големо, позитивно или негативно, сеедно ми е...само сакам работава да се искристализира за да знам што понатаму...

 

Нема побожествено чувство од возењето точак во 23:33 на полупразна Партизанска, ветер во коси, и во позадина ечи Skopje Remixed - Love is... И тогаш го сфаќам мојов град. Дише за мене.
Заедно буткаме несоница низ сифонот наречен Будење.
Како кој, нели.

Утрово, со изгрејсонцето, дома. Наочара на мене, умотана во марама, рокнати Fleetwood Mac на слушалки и денот беше мој. И уште е. Со тоа што ме чека машината за перење да ја рокнам и ко Фреди Мерјкури да посакам да брејк фривнам малу со витлер на глава и чарапа закачена за прв стол.
Денес со Чакс ќе евоцираме спомени. Во Минхен научила сама да вари грав, да готви либанско табуле, да чита наопачки и да издржи кога носталгијата ја мава по нос. Храбра таа моја женка. Ќе ја испогушкам до небо и назад.
Размислував вчера, по повод темата Моќ. На партнерско ниво. И како тоа мајка ми цел живот ми трубела дека мажот треба да ми биде чадор. Демек, заштита, прекривка од дождоите на животот.
Кај мене тоа некако не профункционира на неколку наврати. Јас бев не чадор, ами кабаница. И моќта дека се поврзува со тоа ниво на емоциите. И двајцата се стабилни ликови, создаваат нов свет, размислуваат за иднината, градат некакво тло за нивните деца. Ние, какви сме си мислев. Имаме ли потенцијал. Абре, совршена тема за мислење во 4 по полноќ. Па комбинации дали можда сум Мег Рајан он е Николас Кејџ, градов наш е на Ангелите со по едно крило и такви ми ти неугодни рабоќе за мислење. Згора на се, советодавец бев на комшијата ми, кој пустиот брка некое младо гувче и не и ги разбира младите 19 годинки.
Мириса на кајгана и перени алишта. Небово држи неколку затвореници. Еден од нив сум и Јас.
Свашта.

Сега, си реков, мачорот мој чадор ли е?
А да го прашам?
Онака, клот. Чадор си?
Ќе ме заглеа бледо и моите теории ќе пропаднат.

Ми треба сон и марула по глава, дефинитивно.
Денов ќе го бојам со дрвени боички.
Споро, право па накосо.
Шашавост, на сите нивоа.

 

Четири свеќи полека гореле. Во тишината се слушал нивниот разговор.

Првата свеќа рекла:
„Јас сум МИР ... луѓето не успеваат да ме сочуваат ... нема потреба да горам понатака ... мислам дека ќе се угасам“ и веднаш се угасила.

Втората свеќа рекла:
„Јас сум ВЕРА ... за жал многу луѓе имаат само површна вера и јас не ги интересирам ... нема смисла да горам понатаму ...“ Само што ги изрекла овие зборови, дувнало ветерче и свеќата се угасила.

Третата свеќа жално проговорила:
„Јас сум ЉУБОВ ... немам повеќе сила ... луѓето често забораваат на мене ... “ и истиот момент се угасила.

По кратко време во собата влегло дете:
„Што е ова ... “? запрашало детето. „Требаше да горите до крај“ и почнало да плаче.

Тогаш се огласила четвртата свеќа:
„Не плаши се ... додека јас горам ќе може да ги запалиме повторно сите свеќи ... јас сум НАДЕЖ“.

 

Ама мене не ми се јасни луѓево.
Не викам дека јас со моиве 15 години сум као голема сега и можам свашта да правам ама што очекуваат од мене а и од другите, ако идеш со некој ма и муватор да ти биде сеедно, ќе се држите само за рачиња и ќе се 'лапуфкате'? I don't think so. Не зборам сега дека јас на 15 години ќе имам секс, далеку од тоа ама едноставно мене нема да ме задоволи само да се гушкам и да се мувам со него, зашто тоа го имам одамна поминато.. можда пред 3 години, зашто првпат се смував на 12 години. Тогаш и друго не сме знаеле, сме го рамнеле мувањето дури и со секс, т.е сме мислеле дека тоа е нешто којзнае колку страшно, ау бау. Јесда избрзав што го направив тоа толку рано со некој што не сум ни во врска, ама го знам детето 3 ипол години, го чувствував близок и едноставно ме понесе моментот и се случи.. а штом се случило еднаш колку и јас да не сакам, ќе се случи пак. И се случи. Тој и онака е поголем од мене за 2 години така што претпоставувате веројатно дека веќе го искусил и тоа, и само мување нема него да го задоволи. Ни мене искрено.. Под ова не мислам дека јас него ќе му дадам, нема шанси ,имаме и зборувано за тоа и самиот ми кажа,ама во право беше со тоа што ми рече дека и сексот не е единствен начин за да си ги искажеш чувствата. Нормално. Ама, што знам сите околу мене тоа го сваќаат толку трагично што.. незнам, едноставно незнам. Еве, на пример другарката моја што ми го имаше зборувано тоа дека не сум требала, сум била болна, не сум била нормална и слично се има мувано со 10-11 души, а е една година помала од мене. Океј, јас се имам мувано со дупло помалку,ама она го нема направено ова. Ама ако е за тоа не го правам јас ова со секој што ќе го сретнам или првпат ќе се смувам со него. Овој сега ми беше првиот со кој го имав направено тоа. И не планирам да го откачам за една недела, туку планирам нешто повеќе со него..
Туку ајде,се распишував премногу јас,можеби некои делови требаа да отидат во спојлер и можда некои работи ги претставив преексплицитно ама се изнервирав премногу од ваквите сваќања. Е така. Фала многу, пријатно.

 

Денес мама слави 47 години Душа најубава, прва другарка и најдобра мајка! Се слушнавме сабајле и како и секогаш ми зборува со весел и убав тон, се радува за роденденот, ми вели дека ќе купи пелинковац и ќе зготви убаво јадење за да прослави со семејството А јас утре ќе си ја гушкам и бакнувам многу, најмногу! И се разбира, од се‘ ќе ми чувала за да си прослави си со мене. Иако сум голема и сега повисока од неа, си имам навика да и седнам в скут како маче и ја гушкам, таа се смее, ми вика: Не си мало бебе! И пак ќе ме гали и гушка.. Нема врска, јас и сум најмалото дете кое веќе има 20 години!

Спојлер

^Почастете се, знам сте имале убави моменти збогатени со овој алкохол

Патем, уште утрешниот устен колоквиум остана и си заминувам од градов. Не дека не го љубам и не дека ми воскликвува од младост и радост срцево од онака кога се возам во автобус и во позадина си свири некој урбан звук како оној од The John - Ние сме од Скопје (не, не се правам дека сум скопјанка да сме на чисто)... АМА, сакам да си се видам со блиските и да си осетам домашна љубов и спонтаност и ред.. Убаво е да си речиш: Е доме, слатки доме!

И да, одново и одново се вљубувам во истиот човек, го засакав и заљубив... се приврзав и... Радосна сум под ова парче небо.

Еве ви една песна за релаксирање
http://www.youtube.com/watch?v=wN2l-9BNnDc

Have a nice day!

 

Чаос


http://www.youtube.com/watch?feature=pl ... gO9-AIROI#!

 

Детската игра е најмилно нешто за очите.
Исполнета со бистри очиња, насмевки, неспретни рачиња фатени едно за друго и сплотени во игра.
А денеска штотуку видов како некој ја растура.
Себичност. Алчност. Преку глава ми е од тоа. Како да станале главните човечки особини кои се одговорни за уништување на сета среќа на овој свет. Битно е само сопственото јас и никој друг...
Си уживав на терасата со сок од портокал и гледав 4 мали дечиња кај што си чепкаат нешто. Ручек демек правеа. Постојано се смешкав. Ме потсетија на времето кога и јас го правев истото, и премило ми беше што џагорот и не е сосема стивнат, што сеуште постојат дечиња кои го одржуваат во живот.
Понастрана стоеја две баби и ги гледаа внучињата кај што си играат. Сонце и детска врева. Идила...
Ама не. Секогаш мора да се најде паметен што ќе го наруши идиличниот момент.
И гледаш од дворот понастрана излегува црна, дебела арапина и им се втурнува на децава:
„Зошто вие мене ми ги кинете китките? Јас ги наводнувам за очи. Срам да ви е ѓубриња едни. Кој ве воспитал така? Уште еднаш ако ве видам кај што кинете, ќе ви скршам рака.“
Подзинав и станав да видам подобро. Па такви малечки душички со едвај 4 години кои скинале 2-3 цветчиња од место кое не ни припаѓа на арапинава, да бидат наречени така?!
Битно јас ги наводенувам, мои се автоматски.
О, иронијо. Истата арапина по цело маало бара сол, шеќер, леб..Сите од сожалување даваат, и никој досега не побарал ништо назад, а се најде таа да се лути за некое цветче?
Да, гризи ја раката што ти пружа, па кога ќе дојдеш до крајот, ќе почнеш да се гризеш себеси од јад.
Уште повеќе ме изнервира што бабите цело време стоеја без да кажат ни збор. Неми мивки.
Па уште кога отиде оваа, ги искараа децата и ги однесоа дома.
Ми го нарушија уживањето во спомените!
А јас само сакав за момент да се почувствувам ко нив...

 

Понекогаш мислам дека немам време за да видам кога работите се променија. Ти се случуваат ситуации каде што и изборот не е баш вклучен, ама едноставно мораш да направиш многу постапки и работи. Ама не се жалам, ќе ги надминам и тие проблеми. Она паднат испит ме зезна малку, ќе морам да одам летово само поради него на северот, ама искомбинирав, земав курс кој ќесе одвива на остров блиску Данска, за фауна. Еден месец ќе бидам пеперутка и ќе си бркам пепeрутки.

Туку пролет е. Коленава ми се тресат од љубов. Му мавам чврги оти е мутле бе. Инаетливо, ама ќе го скротам бре, доминатноста не е секогаш арна ама ќaj мене на арно иде.

Туку ќе има изгледа тепачка со перници. Ќе си ја грабнам Мила, и ќе се губиме во тој пердувест свет. Срцето ми е обоено, ми направи муабет што навистина него очекував од нејзе на 6 години. Ама знам. Ме сака повеќе од се'! Стравот дека целета ситуација ќе и ги промени чувствата се губи. Тие црни очиња ми кажуваат се'. Едно сме, и ништо на светов неможе да го раскине тоа.

 

Луѓево не гледаат подалеку од себе, мислат дека постоиме ради самите нас. Искрено не заслужуваме да живееме на планетава, не знам по која логика и закони ни е дадена за живот само се надевам дека на најлош можен начин ќе ни биде одземена, затоа што заслужуваме. Сами се уништуваме со секој можен момент се повеќе и повеќе. Порасипничко и посебично суштество не постои од човекот. Ми се гади.

 

Cдк прееска се враќам, и поминувам кај едно местенце, и што да видам Hаправена колибка, со черги,ќебиња, и внатре си живеат 5-6 мачки и 2 кучиња Aлал да им е на луѓето значи

еве сликав нешто..Aма се разбегаа животниве, се уплашија

 

СДК ми излезе шанса да си одам порано дома се одложи испитот,ќе имам време да поучам и да си одам дома...ќе си го пуштам мозокот на пасење Ама ич не ме интересира ништо поќе...два три дена одмор и да учам пак! Нема да се замарам со глупости. Па некои личности и не вредат да се замараш за нив. А и нема да полудувам цело време сама. Смачено ми е од се! Фала им само на другарките што ме дружеа толку време пошто без нив готова бев! Ви праќам Леле треба да се пакувам сега,ама тоа е лесна работа кога ти се оди дома Среќна си сум!