[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Jaс сум една од ретките што ужива во ваков ден...
Посебно периодов...
Убаво беше времето, сонце, прошетки... Осетив дека се уморив, дома се прибирав само за спиење...
Ми требаше ваков ден за да ги изгледам сите заостанати серии и да си се посветам на себе, нешто депилирање, лакирање ... Ма прекраснотии...
Си го отворив и прозорецот...

И дишам..... Живеам....

 

Моментот, кога стануваш сабајле, си ја чешкаш главата, си викаш - аи, каков вртлог ми се напраил горе, на темето! Шо сум праела бе јас синоќа?! Ти е гајле, поштo у следниот моменАт, приметуваш, дека косата не си ја пипнала, а боља ти е отколку кога би седела со саати на фризер. Иако токму тој е заслужен за нејзината послушност...ах, воздишка!

И сега се мислам, да се труди човек или не? Некогаш, некои ствари ти стигаат на тацна под нос, без да ги очекуваш, тогаш кога најмалку се надеваш, и кога малтене веќе си се откажал од нив.
Ко јас вчера што се откажав од косата моја, ама ме сака еј, ме сака!

Малку метафорично ама...

Петок е ден кога љубовта кон седмицата ја доживува својата кулминација.

Абе кога платата ќе ти легне на сметка и ќе ти засветка со црвено на мониторот - well hello there!, кога косата ти е убава, и кога конечно можеш да дишеш, после една недела, буквално, кулминира во тебе се и сешто, а не мора ни да е петок.

Нек е убав! Молам, restart. Are you sure you want to restart your system? Yes!

 

Сакам да кажам дека официјално имам ново хоби!

Лакирање
Сестра ми ја лакирав вчера и прекрасно испадна, јас не се лакирам зошто ноктите ми се ужасни во секоја смисла на зборот иако не ги грицкам гадни се..

Како и да е...
Еве да се пофалам што сум направила

 

Уморна, презаситена, само сакам да положам.
Толку очекувања и потценувања, и резултатот нормално - удар со глава во ѕид.

Не е на арно како може да ти се случи нешто толку предвидливо, и знаеш дека следи тоа, а ти седиш ко муле и се ослонуваш на среќата и судбината, која патем баш во тој момент ја немаш. Марфи ли беше ко што сите овде го трубите, или нешто друго посилно од него, I have no idea.

Не одам со очекувања, не сакам пак да се разочарам, имам доволно џумки на главата од ударите во ѕид. Само сакам оваа недела работна/колоквиумска да заврши со успех макар и минимален да е, проклето ќе ми значи. И ќе ме потсети дека тоа што се прави во заден момент не секогаш раѓа со плод. Може еднаш, два пати да се случи, но ретко кога тоа ќе се претвори во пракса. Ваљда ќе влезе тоа во моето е*ано мозоче и да седнам конечно на време да се спремам.

И не е лесно ни ова како што викав, напротив. Многу е тешко.
Дали среќата ќе ги прати таквите ко мене, кои си ја сфатија грешката и ќе се обидат нели пак во заден момент да си ја поправат, не знам. Само нека биде.
Stop talking, let's go studying. Још мало ...

Песнава содејствува со временскиве (не)прилики во нашето мило Скопје. Релаксира ...
http://www.youtube.com/watch?v=lBPEkEOUUp0&ob=av2n

 

На улицата „Скршени срца“, на аголот со булевар „Разделба“ имаше Бар. Често одев таму и сите знаеа дека пијам водка, но секогаш се изненадуваа од тоа колку многу можам да испијам. Таму светлината беше пригушена и тоа ми се допаѓаше. Никој неможеше да ги забележи моите огромни подочници од неспиење. Ниту трагите од исушени солзи по моето лице. Алкохолот секогаш беше силен и евтин и речиси ја утрпнуваше онаа толку свирепа болка, која доаѓаше некаде таму од крајот на градиве, каде што колку се сеќавам требаше да има едно срце.

- Ајде де! – ќе кажете. Како да не му се случило истото на секој еден од нас.

- Е да, се случува! – ќе ви одговорам. Но се случува еднаш, а не секој втори четврток во месецот. Како да беше традиција сите да ме откачуваат…

Дури веќе и не прашував зошто. Ги испраќав еден по еден по нивниот пат, а јас се упатував по познатиот булевар кон барот. Кон познатата чаша со горчлив пијалок.

Следната студена и дождовна вечер се се промени. Тогаш кога најмалку очекував се појави Тој. На пустата улица пред мојот дом на која имаше високи липи, од кои напролет се ширеше силен и ведар мирис. Тој ме извика и ме праша за некаква адреса. Јас збунето му одговорив нешто, гледајќи го право во неговите прекрасни очи.

И до ден денес продолжувам да ги гледам. Денес живеам на улица „Љубов“ и само одвреме навреме чашата водка ме навраќа на бледиот спомен за она време.

Не е важно низ колку мрачни улици ќе одите и колку пати ќе се изгубите во мракот. Само одете. Случајно или намерно еден ден и вие ќе налетате на улицата „Љубов“ каде што живеам јас.

Спојлер

Превземано од popara.mk

 

Те разбирам, и мене до негде истото ми се случува.
Веќе ништо не ме допира...Ниедна случка, ниедна караница, ниедна нервоза. Ако до вчера минував часови во плачење и размислување, сега штом спуштам слушалка или затворам врата сум смирена и се однесувам како ништо да не се случило.
Во градите ми стои некоја грутка, ама веќе не покажувам емоции како порано.

Што знам, можеби има некоја граница...после одредено време отрпнуваме, се навикнуваме на болка.
Убаво е вака, ама по малку почнав и да се загрижувам!

 

Утрово е совршено за некој да ти се налути, а притоа ти да немаш поим.

Ко тоа што го прави сестра ми, на најсовршен мерилстриповски начин. Просто да ја измавам со сукало.
Врти врти, дожд, меланхолија, откажани кафиња, сонцево скриено ко позади чаршаф, мачкиве накострешени чиниш бура се спрема, ама јас повторно се инспирирав.
Утрински оксиморони. Небово е затвор. А ние, негови заложници, се додека сонцето не плати кауција.
До кога?
Дур не пркне убав април!
Вчера на Чалгија С.С во Менада се превртевме од смеа. Добрила ме претстави на свој начин, ми го згреши презимето, пренесе дветри анегдоти наши и продолжи со Не крши се Софче! Ау. Тотален погодок на еден така блесав, езотеричен вечерен провод.
Џин тоникот ми е добар другар. Да, да. Си цугаме он од мене, ја од него.
Ненад ме гледа напреку = Ана да не си трудна? Викам, не бре, течам ко Дунав, што ти е!
Сум била пази, не дебела, ами засјаена! Блажена.
До хулахопките е бе.
Стопосто.

Мирише на печени пиперки. Тато кога нема друга работа, се дружи со кујнските реквизити. Сестра ми уште ми е лута. Како пиперка. Зборовиве сами си се влечат еден со друг.
Го прогласувам овој петок за најочекувано сив.
Ко мачор дебел!
Нахранете го со фина храна, вечер ќе ве мази и ќе ви мјаука.
Мрррр...

 

Значи една работа, сите сме изложени подеднакво на сите хемикалии и дроги, и не гледам дека ниту едно губење на некој, ниту едно љубопитство, ниту државава ниту животов е причина за да почнете да се фиксате и да станете џанаци. Секоја чест на оние што се откажале и се вратиле брзо откако увиделе ама оние што натепале по 30/40 години и мајка им татко им ги носат на метадонска терапија рк, плук згаз. Исто и за алкохол. Пред да се направите јаки со муда од лабуда колку тоа можете да одите во крајност и да бие најфацки пред сите размислете. Жал ме фаќа за оние родители кои под рака ги држат со последна надеж своите деца. Ебате мозокот кога незнаете да го користите и со се да се справите трзевено!

Сериозно ми се згади денес кога видов една слика, и кога ќе ми текена колку некои родители се трудат да ги одржат во живот, а со ништо не сториле нивните деца да одат по тој пат. Тие лице срцево ми го распараа на неколку наврати. Родители до последна капка сила. Им се поклонувам..

 

СДК дека денес од ко станав се осеќам супер
Бато ме разбуди, со сликите од табло, срце на дада преубав е, одма ствавив слика во новчаникот , и дури се расплакав, тие беа солзи радосници, од радост , памтам кога бевме малечки и си игравме во калта по улиците , а сега наеднаш гледам слика за табло.
Ако само за убо да е, јас сум пресреќна, и зрачам едноставно.
Денес ќе се шпицнам, убав ми е денот, наочарчињата и ќе шибам по улиците се дури не стигнам на школо , онака важна .
Вечер ќе го видам и него, моја једина љубав, кефој сум и за то.
Насмејте му се на животот, и тој ќе ви се насмеј вас

Имајте најубав ден.
Ве љуби Ади.

 

Да прашам,ако се женски не се рачуна дека е бејби бум или не се рачунаат уопште за деца?! У дилема сум.

 

Не сум се уклучила подолго време,морав оцени да поправам Вие како сте ми ?

 

Да.
Уште дожд ми требаше.

 

Кој те покани? Знаеш дека не поканети гости па и не се многу добредојдени. Сите се радуваа на сонцето, а ти ни се тупна, баш кога не мораше. Мене не ми пречиш, убав период имам, ни ти нема да ме втурнеш во депресија, паѓај си гордо, сигурно некому си му пријател, мене сигурно не.
Ако ти се смееме сите ќе си отидеш ли? Еве мене си ми асоцијација за солзи. Порано ти се приклучував, но сега ти се смеам. Доста ти е ајде оди си, чао, дожду чуден !

 

СДК значии цела недела додека одевме на училиште, времето беше суупер, сега дојде викенд и веднаш дожд.. уф -.-''

 

Ми годи дождот.
Седам со кафето во рака и гледам низ прозорецот.
Вниманието ми го привлече гугутка која грабнала во клунот огромна летва и оди по работ на ѕидот, собирајќи сили да летне. Ја гледам со внимание-ќе успее ли?
Се тетеравеше неколку чекори, собра сили и се изгуби под стреата.
Успеа. Ќе има гнездо да создаде семејство.

Интересно. Одамна немав видено таква слика која е посилна од многу мотивирачки на нет, ме натера да направам работи кои долго време ги одложувам, дали од летаргија, дали од нешто друго, не знам, ама денес ќе ги завршам- барем дел од нив.
Ми годи дождот.

 

Инстант генерација со инстант начин на живот кој очигледно не знае ништо освен за инстант живеење, трагедијата на сегашноста во која живеам.
Време наа знаење и информации но не на познавање и мудрост, време во кое знаеме како секој дел од нашето тело функционира ама не знаеме како да живееме.

Поразена во сите можни аспекти, денес, напладне, овде се чувствувам ко оаза во пустина. Поразена затоа што сум несфатлива за многумина. Жал ми е.

 

Понекогаш си мислам дека некои луѓе имаат форсквер за да девојките им бидат на раат. Се чекираат дека се некаде и мирна глава.
Ама врв ми беше кога една ... една, се чекираше на триумфалната порта... Ох...

 

Беше убав сончев ден. Станав и имав измешани чувства во мене. Лани на овој ден се тресев дали да ти пишам смс или да ти се јавам. Дали би сакал да излеземе или не? Буквално до тој степен, ту би ор нат ту би.
Попладнето се договоривме. Сепак ти беше тој кој инсистираше да излеземе токму таа вечер. Јас полетав од радост. Додека се спремав, си викав "Смири се Капкејк, можеш ти". Одчука часот, се најдовме и како срамежливи дечиња кои имаат симпатии еден кон друг продолживме кон локалното кафуле. А таму седнавме еден спроти друг и со сласт ги голтавме зборовите кои секој од нас ги изговараше. Убаво ми беше. Знаев дека сакам да сакам да бидам со него. Правеше да се чувствувам исто ко да летам. А кога леташ, знаеш дека е љубов.

Еве не 1 година подоцна. Денот е далеку од сончев. Дождот решил да си го направи своето, да ги навлажни улиците и да не поведе во некоја меланхолија. А јас сум среќна. Затоа што те имам тебе, затоа што правиш да ми биде поубаво од најубаво. Затоа што го имам сеуште истото чувство како првиот ден, летам. А кога леташ, знаеш дека е љубов.
Ни дождот, ни досадново време, ни мојата настинка, ни најголемата олуја на светов, не би ме спречила денес денов да го поминам со тебе. Да ме гушнеш и да ми кажеш дека не ме сакаш, туку ме обожаваш. А јас да се насмеам и да се впијам уште толку во тебе. Да ти шепнам дека неможам без тебе.
Нека ни е среќна првата година помината заедно, да имаме уште мнооооогу вакви години, да се сакаме како што ние знаеме, најповеќе на сите светови! те љубам!

 

http://www.youtube.com/watch?v=Bag1gUxuU0g&ob=av2n
Да си ми жив што ја откри песната

Не можам да опишам колку бев среќна утрово кога го наслушав дождот како паѓа врз стреите.
Мелем за сон.Сакам кога мириса на дожд во пролет.
Имам инспирација и сега ако земам четка во рака имам чуство како да сум способна да создадам ремекдело,за жал немам материјали, а инспирацијата се заканува да ме уништи.Мислам дека единствено би ме сфатиле оние кои пишуваат, сликаат или создаваат...тие се запознаени со притисокот кој го создава непреточената инспирација.
Го имам она чувство „сакам кажам незнам речам“ знаете...