[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Кога потполно верувате во некоја личност без никакви сомнежи, ќе добиете еден од два резултати: личност на својот живот или животна лекција.
Кога секој човек би бил човек, тогаш секој камен би бил дијамант

 

Има ли нешто попрекрасно од вино со прекрасен пријател, проследено со долг разговор за иднината, зачинето со салатичка и врв на се 10ка од Дестан
Штета само кромид фалеше...
Сив и тмурен ден, но топол во срцето, искрен во зборовите, цврст во делата
Дебели ама среќни, моето мото за денов
_
И денов е пун со нови епизоди од серииве
Убав ден, полн со ситни, мали скапоцености

 

http://www.estradaplus.com/index.php?op ... &Itemid=11

Браво!!!

 

http://9gag.com/gag/3892613 want them

 

Колку би било поинаку, кога болката би ја чувствувал и тој што ја предизвикува!

 

Разбуди се Фемина! Заспа!

 

Ме радуваат луѓе кои не се себични и кои знаат да помогнат.
Ме радува фактот што си грабам полека од среќава, што моите идеи се реализираат, што наоѓам смисла во живеењето на овој живот.


Сакам да ви кажам, никогаш ама никогаш да не пропуштате шанси, бидејќи не знаете што можат да ви донесат. Секогаш бидете подготвени да превземете ризик, само така можете да добиете нешто.

Среќна сум и покрај што денов ми се мурти

 

СДК ... после прекрасна помината вечер (славевме 2 години)
мораше проклетите црвој да ми го уништат денот распослани на секој сантим , долги пола метар , а гнасни до 500 и назад тие што ме гледале гарант мислат дека сум играла куцкамен по пат ilent:

 

СДК ДЕКА Е ВРЕМЕ ДА БИДЕМЕ ХУМАНИ
http://vecer.com.mk/?ItemID=A05F0F2F027 ... 36B5EFDC85


ВЕ МОЛАМ СИТЕ ОБЈАВЕТЕ ГО ТЕКСТОВ НА ВАШИТЕ ФБ ПРОФИЛИ

Обавезно прочитајте ја оваа тажна приказна и покажете ја вашата хуманост донирајте некој денар за овие 4 златни дечиња ова е жиро сметката на нивниот татко
200001425395689 Стопанска банка, ВАНЧО ПОПОВ ве молам да му помогнеме на овој голем човек кој со бори за неговите синови,тој вели ако треба тој нема да јаде, ама нема да дозволи неговите деца да не одат во училиште.

 

Премотав илјадници мисли додека се бањав прееска, а нели под туш е најидеалното место за да се донесат заклучоци. Не ги донесов сеуште, ама си размислував за некои сосема тривијални работи..
Заклучив дека не можам да имам омилено годишно време. Имам само омилени чувтсва што ми се раѓаат во одреден период од годината кои не се воопшто поврзани со времето.

Го сакам периодот кога спуштам прозор, а улицата е навлажнета и празна.
Кога излегувам надвор без да се вратам за да си го земам палтото. Или кога опуштено си ѕенѕам во соба на некоја рандом песна и ветре што се искрадува низ пукнатините на прозорот ме гали по вратот и зад ушите, а ја главна улога во свој филм со лесна ткаенина на себе се преродувам.
Ги сакам и летните денови кога седам до доцна во ноќта за да го дочекам утрото, затоа што е најубав дел од деноноќието, кога небото е портокалово со примеси на жолто и црвено, кога почнува развижувањето на сообраќајот и тук-таму по некој залутан пешак на патот. Сакам да го вдишам мирисот на тазе косена трева и звукот на косилката, или паѓање на лисјата, нивното раскинување на љубовта со дрвјата, или дожд на сред лето...
Моментот кога одиш по улица и ја бркаш својата сенка по асфалтот.
Велам јас немам омилено период, имам само омилени чувства што се раѓаат.

 

Сега пред малку влегов дома, глата почна да ме чеша од лак
Битно јас си се бендисав на слика, остало није битно
Денес имав преубав ден, едно нешто ми се ослободи од душата, сликата, си се бендисав и онака кефој сум, сега се чека фустанот
После сликање, мртви гладни, кај една другарка "демек" на кафе, се шо изваде на маса, маф напрајвме во рок од 5 секунди, засрамота
Како и да е си ги сакам, уште малце време ни остана

Имајте убава вечер

 

Поминаа 109 дена од 2012.

За овие 109 дена направив две многу големи работи. Прекинав две долги врски, една со блиска другарка, една љубовна. Втората траеше 162 дена, што и не е така многу, но првата траеше дури 1679.
Скоро пола деценија помината со една личност, во постојано дружење, во секојдневно гледање. Пукна како меур од сапуница по четириесетминутна караница. Од тука го заклучив следново: Луѓето се менуваат. Или подобро кажано, луѓето имаат способност да ги менуваат луѓето. И тоа не е лошо, се додека тие луѓе негативно влијаат врз нив и ги менуваат на полошо. Како што беше случајов.

Од љубовнава врска, не толку долга, но иста по важност, излегов спонтано. Излегов индиферентна и навистина не ми беше гајле. По неколку дена, сфатив дека ми беше убаво со него. По неколку недели, сфатив дека ми недостасува понекогаш. По 51 ден сингл, сфатив дека некои работи едноставно се такви. Без некој конкретна причина, не одат, и мора да прекинат. Some things are meant to be, others aren't. Нашево беше од вториве.

Колку што ми одеше 2011, толку не ми оди 2012.
Сепак, не губам надеж, остануваат 257 дена од 2012.


be good to me, the rest of you, please

 

Сдк дека повеќето мои врсници имаат желба затоа да ја видат Америка и да го доживеат тој убав американски сон ,некои имаат желба да го прошетаат целиот свет за нивна срека таа желба им станува реалност секоја им чест,да имаш вакви големи желби и да ти се исполнат е голема работа .Често се случува и мене да ми рече некој абе оди и ти за америка да видиш што е живот , искрено ама баш искрено мене ништо не ме врзува во овој град ама ниту ме влече срцево нешто за да заминам во Америка ,јас и немам толку големи желби моите желби се сосема малечки па некои од нив се нормални што секој би си ги посакал да му се случат,секој посакува да заврши факултет ,да има добра кариера,да си има вистински и добри пријатели,да си пронајде искрена љубов ,да замине на одмор на некое убаво местенце покрај море за да се ослободи од грижи и пусто секојдневие ,ако ништо друго барем еден викенд надвор од градот во кој живее на било кое место во природа со добро друштво ...закчлучок од мое искуство малечките желби потешко се исполнуваат ,потребно е повеќе среќа за тие да станат реалност .
Откако веќе некое време ми се случуваат не толку убави работи и повторно започнувам борба со мојата меланхолија и депресивност се запрашав што е тоа што всушност би ми причинила радост и за кое вреди да се живее и низ мисливе ми помина само една слика на прекрасно малечко бебенце со убави сјајни плави очиња и плава косичка ,е да за тоа вреди да се живее ама за бебенце ќе си почекам уште многу .

 

дали ја донесов вистинската одлука? дали е вистинска таа одлука која толку ме расплака? дали е паметно што избрав да не сум среќна, за доброто на сите...па и за мое добро? не сум толку силна и низ ова да поминам...не сум Господе...

 

Мразам семафори.

Кога се брзам некаде, по некоја ,,коинциденција'' ги фаќам сите можни семафори на патот до таму кај што треба да стигнам, на црвено. Седиш до прозоророт, немоќна да направиш нешто и постојано погледнуваш во мобилниот колку е саатот, и се прашуваш нервозно и нестрпеливо: ,,Дали ќе стигнам на време?''
Ги гледаш сите околу тебе навидум опуштени а ти цело време мислиш на семафорите и го очекуваш зеленото светло. Мошне деликатна тема, да, да.

Денеска фатив точно 7 семафори на црвено.
Проклети да се.

 

Не се обидувајте да бидете различни. Само бидете добри, бидејќи денес да бидеш добар е доволна разлика

 

Требало некој да ми покаже а? Мојот свет моментално, уствари не со месеци веќе, се движи по еден прав пат, 7-8 км долг. Напред назад, 3 пати во ден. И толку е досаден што дури нема кривина на него, прав е бе, прав !
Досадно црвено школо во него јас, некои стари песни и копии од „Klee„ и тоа аматерски! Ако де си велам, и тоа ќе помине. Преко пута, ти! Иронија, случајност или шо знам шо.
Финтата е што, кога долго време чекориш по ист,прав пат..забораваш да погледнеш наоколу и да видиш дали некаде до тебе има кривина која би можела да се фати.
Моите раце не се научени да маневрираат кривини, а ти си ми една скриена, остра кривина.
Мора да имаш уште малку трпение да ми се прилагодат рацете, да ја фатат тактиката. Чудна сум знам, ама ќе ти објаснам се кога ќе се најде момент за тоа.
Убаво ми изигра завчера, доби многу. Ама... знаеш..лесно се откажувам јас кога се работи за љубов и врски. После него, многу лесно се откажувам. Знам дека не сакаш и не сакам тоа да се случи затоа, чувај ме!

 

Го знаеш она чувство кога покрај себе ја имаш саканата особа,кога секое сабајле се будиш во неговата прегратка,го гледаш сјајот во неговите поспани очи,го чувствуваш треперењето на неговото срце знаејќи дека чука само за тебе и дека те сака бескрајно,до крајот на светот до вечноста и повеќе,се чувствуваш сигурно,силно,сакано,во своето сопствено гнездо,со некој што ти значи се,некој толку прекрасен што те тера да затреперуваш?

Јас не.