[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Сонцееееееееееееееееееее Кога сонцето грее батериите ми се напунети до даска Супер расположение и сила за се
Денеска spcial day сите моторџии од неколку града се во нашиот град, интересно ке биде , шуте малку и ојде да ги гледам

 

Недела ми е многу лежарен ден. На сите ученици така ми се чини. Уште една сабота за учење остана, наредната роденденот , понаредната ЕКСКУРЗИЈА Знам уште од напред дека засекогаш ќе ми се врежат НЕ многу убави спомени таму, но ќе има и убави Сите ќе одат во диско, јас не ... Кое фустанче да го ставам таму , кога немам ни еден Не ми купија, ни ми сошија, батали...
А историја ме гризе самата потсвест што оценка ќе е? Кој да учи физика ? Јас , многу нормално
Ах, бе, колку можи душава да ми се олесни со еден пост и омилената песна во позадина.
И сега што треба да сме тажни ? Секако дека не? Ај на главното да преминам.
Ако си тажен прочитај го ова, ќе ти издвои убава неделна блага насмевка ( особено 6 поточка )

Спојлер

http://www.top.mk/blog/36050/koga-si-tazhen-prochitaj-go-ova/

Нема потреба да си тажен/ на верувај.

А да, поздрав до сите ученици. Имам убава вeст,уште месец дена и преживеана е уште една сезона на „ Савајвер“ Кој на екскурзија, кој на саеми, натпревари, олимпијади ..., само још месец дана
Недела има само една мана, после неа е понеделник А тоа значи да се исклучи комјутер, фемина, фејсбук и да се фатат книгите за уши

 

СДК дека толку многу ме повреди мајка ми, како никој до сега. Кавгава почна од глупост, а до каде заврши. Не ме разбираат, тоа ми е најтешко. Сите стануваат такви какви што велеа дека никогаш нема да бидат. Ми се споија некои жички и мислам дека до вечер нема да можам да престанам да плачам.

 

СДК... Кога некој би ме прашал дали сум среќна, веројатно ќе речам не скрос. Природа, мајке ми, не оти нешто ми фали. Од страв да не ме залажи онаа глупава зелена светлинка па да тргнам по умот нејзин.

А всушност, кога би требало да опишам, ќе нема доволно силна воздишка како онаа која ја готви моево срце. Воскликнав, и велам, доволно е, среќата е на моја страна. Зграпчувам дел сончеви зраци и тркнувам по уште сочни бакнежи.

И кога животот секогаш би бил добар како што е убав, ќе немаме сила ни за љубов. Љубовта ќе ни е нешто најобично, најпросто, како што е прост обичнион бел лист хартија...
Всушност, и тој е необичен, и сложен, кога над него се мислиш што повеќе да истуриш од себе!?

 

Денес му се радувам на денот, се гордеам со себе и убаво ми е што не го преспав утрото.
Стравот кој го чувaв толку години во себе го пуштив да излезе.Феноменално чувство!Убаво е кога ќе го сториш онаа од кое најмногу си се плашел.

Убав сладолет, убав фудбал, уште поубав срцката моја ( man of the match ).
Сега се чека 1 Мај.Леле 2 дена сама со друшто ми изгледаат како the best days of my life Овој месец дефинитивно живеам за тие 2 дена.
Ден по ден, месец по месец еве се ближи и крајот на учебната година.Уште Мај да го истеглам и после све четри у вис.Е тек после ќе се живее за Август.Мавнете ми една да не си мавнам сама

Фемина веке ми стана шпанско село, воопшто не сум во тек со ништо,ве читкам само колку без ич.Обврските си го прават своето, а јас се трудам да превтасам се и мора да кажам дека супер ми оди за сега
Вие останете ми со здравје и убави вака какви што сте па се читаме во некоја следна прилика

 

Уште на некои неделата им е најдосаден ден? Не разбирам, бидејќи при вакво сонце, јас губам ориентација за минути и часови, а не камоли за денови!

~ Најутринско гушкање со внуката! Ги прочитавме сите приказни, си раскажавме како си поминавме вчера, ме гушкаше бидејќи и купив нови боички, измислуваше приказни за тоа дека ќе дошла Скопје со бус! Абе како погача во движење е - само образи и очи со големи трепки е!
Следуваше утринско кафе покрај езеро, тогаш кога само 2-3 маси се фатени и нема џагор. Блесаво звучи, но се осетив како на одмор да сум некаде, како прав турист му се радував на секоја голтка кафе и поглед накај езерото. Сонцето ми го топли грбот, тој ми трепка со очите (поголеми трепки од моите има!) и ми се смешка и вели: Ах, љубов моја... и така душата ми се исполува со радосна топлина...

~ Попладнево го грабнав точакот и се се возев низ маалата. Ги посетив местата каде што најмногу време потрошив од детството играјќи. За жал, сменето е. Големиот стар орев кој ни беше како куќа на сите деца, го сечеа, а местото веќе го заградиле. Туку, си се вратив назад, си ја сликав куќата од сите страни, да си ја имам на слика, оти само дома си е дома; тато го сликав - секогаш смирен со книгата во рака - сакам да си имам и од него слики, да можеме да споредуваме подоцна колку му обелела брадата, а колку сепак нема брчки!

~ И така, вечер следува филмски маратон, пуканки, муабети, по некое винце, по некој бакнеж...

И недела да ми ти бил најдосаден ден... хмм.. не верувам. Нека биде се‘, само досадно не! Не заборавајте - the time is now!

 

Ни минутка не сум спиела, како зомби сум .
Некако денот не е толку лош, со оглед на тоа што око не сум склопила. Гледање фудбал по цел ден, ѕверење во монитор моментално. Прозорец отворен и мирис на пролет, преубаво . Не е лошо, не се жалам. Како црешка на шлагот маченцето по веќе еднонеделно отсуство од дома се појави. Гајле ми е што е недела, мене уствари недела ми е убав ден. Камо среќа секој ден да беше недела и камо среќа секој ден да беше вакво времето .

 

Еее се секавам кога јас се радував како на Дедо Мраз на празников кој сега ми се чини толку глупав. Се кладам дека 80% од децата кои ке го слават, кои ке се собираат некаде немат поим каков празник е. Како и да е, само сакав да кажам дека ми е прееееееееееееемногу мило што конечно сонцето во мојот град се покажа како што треба, пече цел ден удира во глава, а јас не знам дали да се смеам или да плачам што веке половина од девојчињата облекоа куси панталонки и маички без ракави и без прерамки, а јас со боди и кошула на 3/4 ракави денес излегов на кафе. Сватив дека ни тие не се складно облечени а ни јас богами. Сега одам да се спремам, да јадам и одам со дечко ми за Дојран малку. А утре? Е утре Солун, Космос, Бершка, Страдивариус, Зара, и H&M пазете се, доагам со пари и големи желби. Хев а факинг најс сандеј.

 

Разгледував слики и направив една ретроспекција на времето, од тогаш до сега. Низ вениве ми струеја спомените, се нурнав низ времето и преку слики помирисав во времето пред неколку години.
Колку работи се промениле , а колку останале исти, колку утра се раздениле одтогаш, а тек уште колку утра ќе се раѓаат, само за убаво нека се. Утре планирам во 5 да излезам да трчам како што правев летото, да, нека ме направат налудничава ја ќе вдишувам утрински воздух трчајќи во пет часот, who's gonna stop me?
Ги минувам последните месеци/денови во средно, кој би рекол? Времево лета ко лудо, како вчера да бев на екскурзија Охрид за полуматура, како вчера да беше денот кога со тато одевме да се запишам во прва година. Ах , летна времето, она што ќе остане се само спомените. Ме чека напорен период, а после тоа еден одмор и за мене започнува нов живот. Што ли ќе донесе со него? Ќе пораснам и ќе се осамостојам целосно ли тогаш? Ќе ми недостасуваат ли многу работи? Ќе научам многу нови работи, ќе запознаам многу нови луѓе, само со лесна нека е.
Денов ветува многу, треба да го преуредам регалот и да видам што како со алиштата, времево не части со сонце , па време е да се извадат летните алишта.
Животот тече како река, време е да направам избор и одлука со што ќе пливам низ неа.

 

Викендов ми помина цел во шетање, буквално ретко кога дома се прибрав. Ахх пак ќе речам, моментот кога ќе се избањаш и освежиш...непроценлив. Утре го правам последниот тест по математика (добро ако не се рачуна она на факултет) во мојава досегашна кариера, па... посакајте ми среќа. Веројатноста е...најспецифична тема што досега ја имам учено, истото го реков и лани.

 

Новата песна на Владо наш навистина ме разочара.

 

Неделна, предроденденска генералка низ дома.
Home alone сум викендов, па единствено радиото ми помага во работата. Антена баш знае како да ме размрда со музиката, па летам низ дома со правосмукалката, крпите и политурата.
Мајка ми често ми вели дека таа жичка во мене сум ја наследила од баба ми. Баба беше најсредената и најпедантната жена која ја познавав.

Листата на обврски е долга, а времето е кратко. Тие две работи секогаш одат обратно пропорционално.
Кафе паузата пред фемина ми е секогаш добредојдена.
А после ваква долга генералка, одам под туш, пакувам куферот и заминувам со друштво на планина.
Следните неколку дена ќе бидат во знакот на скарата, пивото, кафето, кикириките и друштвените игри.

За крај, ви испраќам цветови од лаванда.
За нивниот мирис да го смири вашиот дух.


Имајте убави празници!

 

СДК дека прекрасно поминав на свадбата се изнаиграв се видов со братучеди кој ги немам одамна видено, си запознав и еден дечко абе цела ноќ се скапавме правејќи муабет, нон стоп на секое оро еден до друг и на крајот дознавме дека сме трети братучеди
А да и си добив два пара штикли и еден пар машки чевли во десната нога
сеа ногава ми е отечена и модра
Невестата беше прекрасна, насмеана, весела..
Само жалам што не почекавме да го фрла бидермаерот... кој знае можеби јас ќе го фатев

 

СДК... Дека нема ништо поубаво,кога нешто работиш со срце, кога со срце му се посветуваш некому а тој ти возвраќа со иста мера. Ти благодарам господе што ми прати ангел кои сите овие 6 години ме чува во неговото срце...таму ми е најубаво = во срцето на дечко ми

 

Нешто не оди како што е планирано, нешто не штима.
Одамна да почнев со некои работи сеа удобно ќе си лежев по бањарка у постела, ама мојата неупорност, а силна волја и задоволство ме попречија. Не бе, не барам шајче за да се оправдам, сама сум крива за некои ситуации и еве да кажеме т.н сплет на околности(how yes no).

И то.. сеа си се нервирам, ама ај за некое време ќе си речам еј море будалче требаше да се задоволиш со тоа што го имаше, а не да бараш уште, уште.. Да бе, ама тоа ќе го речам понатака, додека сега жичките си ги прецвикувам.

Некад човека не го препознавам, некогаш не можам да го одгатнам.
Многу е контрадикторен со самиот себе.
Оксиморонски настроен.
Ни самите не знаеме како си го филуваме животот, ама битно ставај брате уште еден слој у, уште еден, и ај уште еден мегаломански, и траас, после прередувај затоа што некаде не штима или си го погрешил слојот или па целиот живот си го испратил во провалија.
И ајде почнувај од почеток. Велиме нова страница вртиме, нов почеток стартуваме, ама си милуваме да си ги повторуваме грешките колку и да ни се апатични. Ја еве, рака на срце признавам дека некогаш тие грешкички сакам да си ги вкусам безразлика што се горчливи, чисто колку да не мислам дека у животов тече саде мед и млеко..

 

Јас веќе си истерав еден фамилијарен мај, за вас не знам.

Искусив како е да си дете-единче во фамилија, сестра ми ја спакуваа и ја испратија уште во петокот по викендици и одморалишта и цел викенд сите висат околу мене како ламби. Сакаш да јадеш? А што сакаш да ти направам? Ајде оди спремај си се ти, јас ќе соберам што јадеше. Ти го пуштив бојлерот и ти однесов крпа во купатило, можеш да се бањаш. Да не ми беа родители, ќе си помислев дека ми се лижат и им треба нешто. Чудни ми беа дури.

Денеска трас-трус, право во природа. Малку фреш еир, раат да видам од прашиништа и жештини. Таму милина, сенкички, внатре ладничко... мх, мх. Па уште кога носиш и добра книга со тебе, милина. Земав да си преспивам, штета што имаше премногу луѓе околу мене и нормално се дереа како надвор да колат кокошка, а не како да печат стек. Ајде простено, атер дека ме најадоа со скарата.
Па цел ден одење наваму-натаму, сестра ми дури поцрнела од Сонцето. Братучед ми се дереше на цел глас БУБИИИИИИИИИИИИИИИИИИ на секое ливче, и пола ден го поминав во мавање тревчиња со влечалки. Битно беше интересно.

На крај, како да не е доста цело јадење, фамилијарно застанавме пред една слаткара и си купивме по еден сладолед. И додека си седевме во колата, сите испрашинети и никакви од ,,чистата,, природа, си лижевме сладолед како да не сме изеле пред тоа купишта скара. Луѓе си минеа, деца трчаат со ролерки и велосипеди, Сонце заоѓа, а ние како во некој филм, уште кабриолет да имавме. Сите со наочари од смоки , дека само такви чуваме во кола, и си лижеме бате, гајле ни беше дали утре некој е прва или втора смена, дали работата на мајка ми ќе се искуца или јас ќе научам за глаголи. Убавко, убавко.

Сега бањање и правец во кревет. Беше дооооооолг ден.

 

... јас мојот пат до жичарницата на Водно морам макотрпно да го заработам, за другите не знам.
- Кога ќе се возиме драги?
- Кога ќе се качиш пешки до средно Водно, драга.


Речено-сторено, јас и магаренцето во тој поглед сме први пријатели, посебно кога ќе ни стават префикс НЕ пред глаголот може(ш).
Мојот ултиматум - да се оди по асфалт; набрзо зажалив што го помислив и предложив. Коли фрчеа како ненормални, се наголтав издувни гасови, па и милениумското автобусче...
А на средно Водно, редици и колони автомобили. Типично курчење и сељанчизам од одредени индивидуи, штиклици, пудра и обетки колку просечна глава на новороденче... Но добро, направија голема услуга, сите муви, брмчалки и бубалки се лепат по парфеми и лак за коса, па чист беше воздухот за дишење.

Тен - екстра црвено ракче.
Мама ми рече дека можеби вечно ќе останам ваква.

Море уште неколкупати вака до Водно, има да биде турбо капсула за топење салце плус гратис солариум.
За шминка и нокти ќе се обратам кај оние штиклосаните, со екстра блескав дијамантски сјај на усни, кој се прелеваше на сонцето.

 

Пред некој ден посакав да се најдам под некое дрво со лулашка, во дебела сенка, блиску езерце, и денеска се ми се оствари освен делот со водата, но нема врска. Си го сместив задникот во претесната за мене лулашка, ал небитно, и уживав.
Топол ветер, а пред мене зеленило и пресветло сино небо. Скоро совршена глетка. Велам скоро, затоа што мразам совршенство и избегнувам да го користам тој поим. Некако после негово споменување, автоматски заигрува правилото на баланс, црно-бело, и се случува некое сра*е, чисто за рамнотежа, нели.

Лудница од месец ме чека, права лудница.
Од сега се прашувам.
http://www.youtube.com/watch?v=qG3Km-EG8b8

 

e, dojde den i da se prasam zasto ziveam jas? dojde den da ne znam kade se naogjam...

Si dojdov do rabota, srediv se po doma, iscistiv, izbrisav prasina, sadevi.. zedov da im napravam vecera na "roditelite" , nemase nisto doma, istrcav na prodavnica da kupam nesto za vecera, potrosiv 200 denari, imase uste malku zejtin doma, mislev ke mi stigne, ama ne, trci pak na prodavnica po zejtin, na brat mi cigari, potrosiv se na se 400 denari, ama ako.. ne mi bese maka, mislam prv pat bev taka zanesena, srekna, si peev i go pravev istoto.

Se sto pravam e od srce, ne mi e gajle sto treba da rabotam 2 dena za tie pari ako na vasite lica vidam nasmevka, i za prv pat posle dolgo vreme da sedneme da jademe bez guzvi, raspravii..

Ama NEEE .. koga si dojdoa moite mi rekoa " cccc , detinska rabota e ova, ne si trebala da praves nisto, zosto ova go kupe? od kaj pari? "

A , ako ne napravam za jadenje nebitno pojadok ili rucek ili vecera , ako ne iscistam doma, velis, "samo pred lap top sedis, kaj go zemame na tioj saat! edna dusa na koj -poprvo da pogode?? ( i se pocnuva so placenje)"

Dobro, navistina ne ve razbiram... vo stvarnost, izvini majko, imas prosto dete, ne razbira kako tecat rabotite. koeficient na inteligencija - 0

i dobro velis .. da mi go ebe nekoj umot!