[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

сакам само да ги поздравам сите педерчиња ..
ми се гади од вас "срцки" ^^''

 

СДК - aко умрам или загинам немој да ме жалитее!

 

...before sleeping.

Јас морам да се исповедам пред да си легнам,иначе ќе се вртам во кревет цела ноќ.
Што толку изедов ПОЛА ЧОКОЛАДО за добра ноќ.И морам да признаам колку што е грозно чувството во исто време беше и толкуууу убаво..Ахх!
Зовите ме дебела.
Чао.

 

Мислам дека тука на форумот еден на друг си влијаеме - де се инспирираме де се демотивираме за да пишуваме. Но, ете некогаш од банални причини (не можам, немам време), не пишуваме, а исто и меѓуредови читаме. Верувам дека форумов повеќе предизвикува убави чувства отколку неубави. Порано многу повеќе пишував во дневникот, а сега гледам дека тука ми е полесно некако, па како што напиша еднаш Rainbow, предноста на форумов е што можиш да си вртиш страници и од пред 1-2 години, да ѕирниш што си напишал, како си размислувал. Многу постови мои сум ги копирала со датум и време и сум ги зачувала за да ги ископирам и залепам во дневникот - да ми го потполнат времето што поминало, но сепак некако се одбележало.

Да си кажам нешто за времево:
И пролетта си дојде, ама некако во Скопјево наеднаш си замина, си дојдоа некои си летни температури (или чекај некој ќе ми рече: ако ова ти го сметаш за жешко, а во ск си...), па ги соблековме сите новокупени сакоа оти е жешко, бараме само место под сенка и ладна вода и тоа е тоа - не не‘ интересира ништо друго освен да отидеме до факултет/работа, па дома, па ручек, па интернет (па осеќаш дека грбот те боли - 1-2 сати стоиш искривено), па некој разговор по телефон, миеш чинии и правец в кревет. Уф, ама звучи досадно. А толку многу сакавме сонце. Изгледа понекогаш и од убавите работи се заситуваме. хм.. Чекај, надвор нешто чудно се случува (мајка природа пак ни подари облаци - can't help it), не‘ потсетува дека всушност не можеме без сонцето и лошо се чувствуваме без него? А кој/што е сонцето во вашиот свет? (ако веќе одиме метафорично?)

. . .

И сево ова што го напишав, го напишав оти така ми дојде. Знам да бидам непотполна, а во главата имам уште многу мисли. Изгледа треба да се научам како да ги запишувам, па ете нека бидат и во скратена форма.

п.с. Денов ми беше баш исполнет и весел и дружељубив - пиев нес кафе со уште 10 колешки (филолошки, if you know what I mean), ама од оној што го прават по кафичите и го шмркнав за минут - па се замислив: Добро бе Брајт, можеш да одиш на кафе почесто.. I mean, why yes no! И така ви велам, на едно такво кафе се радував.

п.с.с. Не го давам станов, си се задомивме со цимеркава

леле, прекинувам со пипиесовиве - ви посакувам добра ноќ!

 

SDK дека го сакам ! I се мраазам себеси што толку многу го сакам а тој не помислува на мене ...Vеќе не се јавува

 

СДК


Always...

 

Јбг и живот и се веќе. Да се давам во солзи веќе не можам, изморена сум ама буквално. Секој ден се трудам да се потсетам дека сепак се минува и дека ќе помине и ова ама крајот никако не се гледа. Има такви моменти како денес кога не сакам да се разбудам од спиење а кога се разбудам се будам со солзи, се враќам во оваа бедна реалност. Не сакам и не можам веќе. Како да се наоѓам во ќорсокак, ни можам напред а ниту назад. Господи само дај ми сила да издржам, да не направам нешто за што после ќе жалам.

Не сакам повеќе ништо, не се надевам повеќе на ништо. Што биде нека биде...

 

Се издигав ко вампир во 2 саат. Морав да станам, јебига, ме чека работа па ке го факам патот во Скопје. Пут под ноге.

Искрено ми е страф малку пошто ке протестираат Албанците, плус самичко ке бидам. Ама ајде... се тешам некако, ке биде се во ред.

 

4:45 сабајле, а мене око не ми се затвора. Всушност умирам за спиење ама пусти страв не ме пушта да спијам. Не е лесно да знаеш дека пред некој ден, странец ти влегол дома... си прошетал низ куќа - како да е негова, и си излегол без никој да го чуе. Морничаво е, и не би сакала на никој да им се случи... Да живееш во своја куќа во страв, е најлошото чувство на свет. Куќата ми беше најбезбедното место од сeкаде до пред некој ден... А сега, ни тука не се чувствувам најсигурно и тоа многу ме плаши ... :/

 

Вознемирувачки е тоа,колку се околу мене е вознемирено,нит сум седнала да учам,само се преипотресувам сеа треба да добијам (паника),изгубив добар пријател,партнерот,не сум мрднала од дома еве има веќе цела недела,трговскиот забораив како изглеа,мајка ми се вознемири,пријателите се вознемирија и највознемирувачкото е тоа што јас воопшто не сум вознемирена,мене се ми е ок

 

Нешто, нешто, се подзамислив.

Многу често, и сега мислете си дека е клише пошто као демек ми рекоа дека секоја цура сака да е необична и да е Амели, ама јас стварно си имам „Амели моменти“ додека шетам. Мислам, кога сум сосема сама со слушалките во увце, да се разбереме.
Е сега не бројам оргазми во дадениот момент (поздрав до лудата ми другарка у случај да чита Фемина, а скоро да сум сигурна дека не чита, кога последен пат во КК ми ги имитираше сите оргазми додека пушевме надвор на дождецот ) ама замислувам многу ствари.
Во последно време замислувам љубов. Многу љубов околу мене, сакам сите да се љубат, ги замислувам како се договараат да се видат на 3та клупа, онаму каде се сретнале пред толку многу години.
Замислувам дека се вљубени. Да бидам искрена, не сите парови кои ги гледам ми изгледаат така. Направиле некоја тмурна фаца, си довикуваат, се караат јавно, некултурно се обраќаат еден на друг, овој ко накиснат петел седнал на клупа а го гледаш маж и пол, и ја моли, а оваа дигнала носот у правец југозапад и нејќе да и чуе, во полош случај си се издераваат еден на друг, си наредуваат....добро бе, зарем кога имаш дечко/девојка ти мислиш дека автоматски го поседуваш или?
Абе кој ти дал право така да се понашаш?!
Ај тоа, ама овие шо трпат ми се помалку јасни.
Нели љубовта требаше да ти создаде дрндање на мешето? Едвај да чекаш да ја зграпчиш и растуриш у првото јавно WC у кафич, и да не знаеш да се заситиш па ја носиш дома? Едвај чекаш да го изненадиш со омилената вечера, да бидеш со него во тишина, ништо да не кажете а сепак да ви е убаво и исполнето времето? Што се вика, као у Шрек, си прдкате заедно и си правите џакузи во када и пак да ви е слатко

И се подзамислив уште нешто. Во една прилика, другарка ми решила - овој е тој, интелектуално ме стимулира, многу е паметен, знае све, нема нешто што не знае...и јас и викам, све супер, јас го почитувам момаков, ама кад ми срце не дрнда што да правам? Умствено ќе ме стимулира у иднина и така филозофирајќи за Емануел Кант или за егзистенцијализмот на Киркегаард, ќе живееме ли?
Поентата ми е, критериумите малку се менуваат, односно олабавуваат. И наречете ме тврдоглава и буквално ѕвер кој делува инстинктивно, ама тоа што он ќе ми рече - леле и јас ги обожавам Incubus, мене леб на маса за детето нема да ми донесе. Поарно нека не знае кои се.

И да се навратам кон љубовта, многу ми се глупи, буквално глупи оние парови кои на вештачки начин ми се - ние све заедно правиме. И кафето го пиеме на ист начин.

Абе ај.

Не знам, може сум глупа јас, ама јас сакам да правиме различни работи, во тоа ја гледам убавината - во надополнувањето, еј ти и цимет ставаш? Јас не, јас ставам прав од малини.
И ги испружуваш нозете на летното сонце, гајле ти е што не пиете идентични пијачки, битно стапалата ви се пржат под истото сонце, заедно. И да нема тензии, да не се нарекувате со битанги и цело животинско царство, да има почит, да има одговорност, да има страст.

Ако ова што го пишав не може да постои, јас решавам да не љубам. А имам капацитет за љубов, имам. И намеравам да покажам како тоа и колку многу јас знам да љубам. Без слатки зборчиња, со дела.

Уосталом, нели е Friday и нели сме сите in love?!

 

Епа Среќна сум!
Иако со симптоми на хронична ненаспаност, еден куп за учење, двоумење во врска со денешната журка сепак сум среќна.

Се ми е хај...

Си се вратив на стариот начин на живот!
Повеќе вежбање, помалку јадење...Нема леб, нема чипс, нема чоколади... Има житарки, овошје и зеленчук. И убаво ми е.
Реков и пресеков, многу ме радува тоа, сепак сум била човек од збор иако едно време мислев дека не сум...

Па мили мои имајте убав ден ... Јас ќе се заглавам меѓу вируси и бактерии на ова прекрасно ...
А вечер ќе танцувам со

 

14. јануари 1953. – 4. мај 1980.

ПОЧИВАЈ ВО МИР!


А ние наместо да седеме дома, ние на школо, шо ако умрел на денешен ден Друг Тито, што ако умрел Гоце, ние уште малку денови сме имале па требало да идеме на школо. Среќа шо не ни ја продолжуваат годината. Боже, Боже.

 

Дека светот е полн кралици и кралеви, но и просјаци, просјачки стапови, чудни судбини, скршени погледи и огледала. И дека кармата е чуден обрач, кој стега кога најмалку имаме воздух.
Затоа позитивните мисли ги редам во прв ред. Да ми дадат аплауз кога најмалку очекувам.
Си мцкам пица и слушам убави музики. Си го вардам цвеќенцето на балкон, си комбинирам дневни расположенија со ноќни воздишки, вино на лулашка и сирење со пипер и димена шунка, разговори за идните случувања, тридневно гушкање во вода на југ, љубовните Цезариа Евора движења, тесни влечки, уште потесен кревет, ама затоа збесната енергија, еден куп прашалници и одговори, градење пробисвет кој или ќе не’ наполни со благотија и мекост, или ќе не остави со прстињата во уста.
Дека едно деде се искапа со кечап на клупите кај Стоилко и му дадов влажна марамица, а тој низ процепнатите два три заба на шала ми рече - Е море дејче, вака жената ми се секираше, сега нема кој! Да си жива и здрава, маж да си дочекаш да те варди... И ми падна толку мака, толку тешко, истовремено толку лек воздух на мудрост почувствував. Како кога некој ти го бакнува образот со стрпливост. Полека, те отпечатува како негова аура. Да научиш, што значи да се има почит. Кон постари, кон помлади, да не расудуваш без да бидеш гневен. Ама не се може. Лицемерно е да се биде толку чесен денес. Не оди. Има сопки, има подбивања, има гордост, има суета еден куп. Има лажни солзи, уште полажни насмевки. И така, си протлеав низ купишта размислувања, ко жарче кога се согорува на логорски оган после бурна вечер.
Му кажувам на светот - не те сакам, кога навистина не го сакам.
Па кога го љубам, го љубам со сите свои импулси, дишење забрефтано од умор и слатка радост. Некако мора да се движи кругот.
И како што момциве знаат да речат:
We were the kings and queens of promise
We were the phantoms of ourselves
Maybe the children of a lesser God
Between Heaven and Hell...

http://www.youtube.com/watch?v=OyMyRYvNST4

 

СДК дека полошо денов не можеше да ми почне! Брат ми ме бомбардираше со лоши вести три секунди откако ме разбуди, па и три дали поминаа.
Сум сонувала глупости, а кога отворив да видам што значи дојдов до заклучок дека се уште поголеми глупости.






Возев велосипед, па ме касна едно куче, ама како е можно, не ми иде во глава никако. Нешто како моментот кога Едуардо ќе сфати дека си е сам на себе мајка.

Лошо е кога одеднаш ќе дознаеш дека некој што ти се појавил во животот пред некое време, ти сменил се` од црно на бело за некој месец си заминува засекогаш од државава. Уште не сум свесна што се случува, но кога ќе замине ќе ми биде премногу жал...

 

^ Гоу Вајлд, покажи им!

Е сега, јас станав од слични побуди, додуша мојов сон беше толку глуп и чуден, се наоѓав во темнина на плоштадот Македонија кој беше раскопан, заграден, и Вардар беше поместен од својот тек, течеше негде кај што се наоѓа Телеком сега, водорамно накај Музејот (за независност, самостојност, небрежност, случајност...), а јас во темнина одев за да ја пречекорам реката, за жал не сум можела. Дали беше `Скопје 2014та` или пустош од една војна, ај донт ноу. Во една напуштена, недоизградена куќа, живеев со моите другарчиња од основно, се буткавме кој каде да спие, значи покатаклизма сон не сум сањала искрено ... па разбуди се, па пак сврти се, пак некој ужасно неповрзан и туп сон беше на повидок, оу мај гад ...

Желим речи, што од сонот, што од моите соседи кои ја поседуваат машината за будење на соседи, ме разбудија од овие катаклизмични соништа, да ви кажам и подобро. Еднаш да ми направи нешто добро таа бучна машина ...
Поубаво денов што ми почна вака порано, ваљда нема ништо да пропуштам сега.
Вечер ќе ја имаме нашата сабота. Еден ден порано, де. Ваљда нема да ни се смени текот и расположението само затоа што сакаме да уживаме порано.


Не е на арно да си толку паметен, какви соништа можеш да сонуваш ...

 

sakam da kazam deka imam uste samo 62 dena do skopje, se izvinuvam ama neso ne mi raboti mk

 

Се ближи матура, вчера бев на проба за фустанот, денес си го земам цел готов сосе марамата за на раце, додека да влеземе во хотелот. Ќе пишам впечатоци кога ќе се видам цела, онака генерална проба пред матурската вечер

Исполнувањето на обврските ме прави среќна. Ми пишува дека секогаш го завршувам она што ќе го почнам, и тоа е факт. Исто пишува дека материјалната сигурност ми е најважна... важна ми е, многу, една од најважните, но не и најважна. Ме гледаат како материјалист, што можеби така делувам на моменти, но не сум. Чувствата не ги гледаат. Не дека си ги чувам за мене или нешто, едноставно не ги покажувам баш кон саканите, само кон него, но тој е дечко. Знам, и таа ми е мајка, таа сестра, тој татко, таа другарка итн. но ја сум таква што прво чекам на другиот да покаже, па ја. А тоа моето љубовче го прави, и возвраќам. Додека другите се прво чекаат на мене. Не, тој прво ми ја докажа љубовта и ме стимулираше да ја возвраќам нонстоп како тој така и ја, па затоа сега и самата му ја покажувам, уф ама го сакам слатко душиче. Наааајубав е. Тоа однесување кон домашниве не ме прави класичен материјалист. Но изгледа ќе бидам успешен финансиски менаџер. Парољубец? Не знам, можеби. Но не сум фокусирана само кон тоа.

Многу ми се оди на одмор. Во последно време се тоа го зборам со сите во моево окружување. Ми се ближи и роденденот. Денес е 4ти, за точно 2 месеци ми е роооооденден, ќе полнам 18. Многу сум среќна поради некои настани што ми се во исчекување.

Сакам динамика, кога имам што да правам. Можеби е напорно, но не сакам монотонија. Иако има денови кога само сакам да одмарам, да се релаксирам, дома да седам, и да лежам и уживам. Но во целост, сакам исполнети денови.