[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

Пишувам, бришам..незнам ни самата што точно сакам да напишам.
Сакам да го искажам ова што го имам во себе но незнам како. Многу работи се случија во последно време. Повеќе не ми е гајле или можеби само се залажувам, сигурно е тоа инаку зошто постојано би мислела на.. Во некои моменти навистина не ми е гајле и ете се обидувам, но не ми иде некако. Повторно и повторно се навраќам кога треба да одам напред и да го оставам минатото. Како требало да биде нека биде..

Spoiler

Можеби бев малку нејасна, но ми требаше да го напишам ова за да се олеснам.

 

Се тресам, студено ми е, ме мава некоја треска, ми се гади, главата ке ми пукне.
Будна сум уште од 7 и нешто не ми дава да се смирам.
Туку...што ме зачудува сум си јас самата и моето однесување.
Дали другите станаа поемотивни или јас станав whatever?
Сабајлево, тетка ми, малку насолзена, се поздравува пред да тргнат со тетин ми на пат, а јас едвај рака да пружив за поздрав и ја гледав со поглед како да велам „Ајде, мавни ми се веќе од дома.“
А не го сакам тоа! Сакам да сум она мало детенце кое буквално и` се закачуваше за нога при секое заминување, кое навечер липаше и се давеше во солзи поради неа, кое трчаше на телефон да и` го слушне гласот и да направи два реда муабет...
Друго, не сум била на гробот на баба ми со месеци, небаре е некој туѓинец, а не личноста која ме израсна од буквално ништо, која се притресуваше на секое мое поткашлување. Ми фали сега да ме види ваква и да почне со нејзините „лекции“ кои на времето ме нервираа. Сега се` би дала да ја видам седната на креветот покрај мене, зборувајќи ми што да облекувам во зима за да не настинам, завршувајќи го муабетот со „Ти прашај ме и слушај ме мене, јас сум ти паталец.“, да ме бакне во образ онака сочно, како и секоја баба и полека да се врати на своите обврски, задавајќи ми прекорен поглед на излегување.
Неможам па, едноставно неможам да појдам да ја посетам, а да ме пречека мермерна плоча наместо широко раширени раце и ситно суштество среќно што ме гледа...
Трето, повредувам некои кои никогаш не би сакала. Ненамерно, несмислено. Дури ни самата во моментот не сум свесна дека го правам тоа.
Не. Не се сакам ваква, а постојано сум. Постојано грешам и губам бесценети нешта. До кога?
Се прашувам дали еден ден ке се разбудам иста како гореспоменатата плоча. Ледена, прашлива, испукана и напуштена.
Може тоа и го заслужувам, а можеби и само ми треба трошка надеж и шанса дека се` може да биде како некогаш. Но по стоти пат ке речам: Неможам сама да се борам, за борба не е доволен само еден...

Туку, сум се распишала, а мајка ми квицка од другата соба да сме оделе на лекар.
Ах бре женче, не е ова болест. Едноставно, сето она што ми се собирало на душа, пукнало и сега ме разјадува. Ке помине. Со помош на оние личности кои ми се најпотребни, верувам дека ке бидам подобро за брзо време. А сега да си го испијам веќе оладениот чај и марш на доктор.

 

...Еднаш кажав, ама еве за сите оние заспани души, еден краток рипит: „ ОваЈа Калиопе, многу мерак ми прави, ја намирисав уште од врата (коа пристигна на Фемина) дека ќе подарини убавини на форумов “

...Утрово чудесии ме згрчија, по не знам кој пат ме натераа да си ја преиспитам суштината на ветровитите одлуки за дигнат нос.
Колку тврдоглавоста е моќно оружје во расцепување на залепената хармонија врз мускулното ткиво?
Колку сме силни да не бидеме совршени?
Хм...


Веројатноста да подигнеш карпа со наталожен прав од непромислени реплики и да ја фрлиш далеку од тебе е некако рамна со повторно заседание на АСНОМ.
А не вреди. Зошто тогаш, зошто??

Инатот да го преиначиш во работи кои куќарчето ќе ти го направат кутиче во зен, да бидеш храбар својството на излуденост поради несакан тек на нештата да го подголтнеш и заќутиш.
Тешко е?...Појма немам.
Јас сум убедлив борец во темнината, упорен заштитник на моите идеи до граници на бесмисленост.
Оваа нус појава што ме разбуди и утрово, што ме алармира дека некаде грешам полека ги притиска моите кочници. Преиспитување мора да има!

А мора да имате и убав ден сите вие

 

СДК дека стварно не можам да ја поднесам вторава смена!
Како би си легнала замотана во јорган и две претходно стоплени ќебиња, па и едно шише со топла вода...



Ама мора да се оди во школо, ептен се мрчи за изостаноци и тоа со право, не викам не. Ама пусто, ептен ме мрзи. Ќе наминам изгледа до кај матичната неделава, само да ми поминат часовите по ликовно, не сакам да ги губам.

 

Добарр и убав ден да ми имате сите
еве ме мене пак,отидов кај моите се видов поседов и опет назад,добар дан туго еве врачам ти се ја е работава! малку лабаво оваа недела од следната ќе си седнам редовно да учам кај и да е еве го и вториот колоквиум - лета времето
на запад ништо ново,се е исто,есен,жолти лисја,некогаш носталгија некогаш не,но се на се убаво е .
ја осеќам миризбата на топлите пити кои ќе ги јадам, а потоа пак на обврски.
се чувствувам стабилно и моќно,незнам но има,има нешто во мене овој период,неможам да се пожалам,но сепак не си човек ако нешто не ти недостасува.
сватив дека некој луѓе за жал неможат да поминат преку минатото па онака ми го наметнуваат мене.АА НЕ ! благодарам,јас завршив со моето ...
имам уште да кажам но некако го немам потребните зборови..
ајде доста нека е
бидете поздравени

 

Ајм бек ин Скопје.. Охрид си беше на старото место, со истите кафичи и истите луѓе.. Звучи досадно, ама мене не ми беше, со него поинаков ми е градот

бек ту факулти нау.. и овде си имат убајна, не велам не
Башка, ептен се затрескав за Таксират, ама само за kaiser chiefs не ми се одит, иако од 600 денари би имала карта.. туф... we shall see in the end!

Имајте убав ден

 

Ако се стави под лупа овој свет ништо чудно во причината за талогот да се најдат предрасудите. Пошо нема ништо полошо од нив! Ако за добрите и малку поразбраните луѓе тоа е труење на мозокот, за оние понеразбраните и за оние сиромашни души тоа ти е како хигенска мерка.
Освен со нив, нивниот ситен дух си го полираат и со оној синдром „кисело грозје„, еден од мојте најомразени!

Предрасудите, како причина за многу крвопролевања и нетрпеливост меѓу луѓето, сеуште се развелкуваат од еден до друг и се пренесуваат како некоја заразна болест. Како еден вид на чума.
Неспособноста на некој поединец да процени некој друг според најзабележителните белези, оние што ретко кој нема да ги воочи, навистина е жална и долна. Но кој да му суди?

 

Само што донирав 100 денари за Ивана П. и ми останаа в моб некои 20 -30 ден.не дека сум голем хуманитарец, но онолку колку што ми дозволуваат средствата знаам вака да донирам по некој денар ,туку е вака секојденвно се бараат средства за донација, а секојденвно слушаш кој колку заработил од филм од ова или она по 2 милиони годишна заработка, и ќе донираат неколку пати и толку. Некои од нив па ич не донираат или ќе донираат заради публицитет и во нашава државича има богаташи али се прашувам дали еднаш донирале поголема сума ..како и да е девојчето нека се излечи па секој со совеста

 

Денот по утрото се познава! Ако е така тогаш ова ќе биде лош ден.
А не сакам да биде така.Само стискам заби и берам се во себе за да не им подлегнам на лошите препреки.
Се трудам да го надминам ова со песна, можеби полесно ќе мине вака.

ова е пат од кој не смееме да свртиме
ова е пат кој не смееме да го изгубиме
ние идеме до крај ааај ааај!

http://www.youtube.com/watch?v=IVECeACUDo8

А се мислам дека и песната ке рече аман од мене.Сигурно едно 50 пати ја ислушав утрово и упорно продолжувам само ќе видеме до кога

 

Станав по втор пат теткааааааааа имам внукк јеееееееееееееееееееееееее heppyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

 

Стигна плата

 

Ни Пепелашка не е така наивна драги мои, штикла толку лесно не паѓа

 

СДК дека положив мааааааатематика

 

Пире од костени рулз!

И да... Ќе одиме на ручек кај тетка му.
Срам ми е, истовремено не ми е.


Ќе одам вечер на промоција, утре на филм, ќе се дрзнам да се запијам, ќе си повторам во себе дека е најважно да се љуби, труби и да се имаат чисти чевли, да се знае дека секое семејство е лудо на свој начин, дека радоста треба да се сподели до небото, за утрешните виножита да бидат пошарени... И дека понекогаш желбите не држат заковани за овој земен свет...
Којзнае што следува.
Мене ми е убаво, да бидам ваква.
Стагнирачки самосвесна. Следниот чекор - баш да видиме!
Сонував воз кој брза, вода што ме следи, солзи на туѓи лица, мошне непријатни глетки. И знам дека тоа е мојот внатрешен немир кој како змејска опашка и здив, мора да се реши со некакво испилување.
На нови нешта.

Траскање глупости, дефинитивно ми оди од рака денес.

 

Сдк форумов има температура!

 

Стварно не можам да го раберам ова „чекирање“ на фејсбук.
Petranka Petrovska is in Café Bar Pribilci with Stojka Stojkovska.
Што изиграваат луѓево? Gossip Girl Location Map? Што мора па секој да знае каде и со кого јас во моментов пијам кафе?
Сериозно, добивам впечаток дека луѓево живеат за другите, а не за себе. И дека не отишле на кафе затоа што им се пие, туку за да се чекираат на фејсбук и сите да знаат каде се во моментов.
Ana Karenina is at Home with her Lap Top and her Coffee.

 

сдк симпатијата да ги најде де
демек онака филмскиии ќе се појави у кафичот ау бу, пс ај лав ју

 

Чудно што секогаш за другите сме попаметни а за себе сме секогаш во двоумење и како некое непишано правило го избереме сизиовиот пат

 

СДК одма во моментов да се трансофрмирам во тоа што сакам да бидам и после да видам како ќе се однесува аааааааа полудеЌу мајке ми




http://www.youtube.com/watch?v=T-sxSd1uwoU&ob=av2e

 

Ојеееее сите имаме некој посебен момент кој мора да се сподели на ФБ. Него се согласувам со АнаКаренина нареден пат на пазар кога ќе сум ќе си се чекирам. А да, ако не момантот кога си ги менуваме гаќичките да го направиме посебен , па да споделиме.

Доста мрчам, денес пат останав дома. Сум ви кажала дека сум човек кој се приврзува страшно за работите? Премногу се приврзувам, срце не ми дава да фрлам некое парталче, да пуштам некој момент во минатото итн. Не , јас цврсто се држам до минатото и спомените.
Цела сум со секундарен исполепена. Вчера и денес лепам чизми, правам ташни, ме фатил некој МОМЕНТ на креативност. Туф заборавив на вистинското место да споделам.
Дома гости колку ви душа сака. Интересни ми се пријателките на мајка ми кои разговараат со мене како да сум нивни врсник. ЕДната секогаш била таква со мене. Помнам кога бев мала и велеше на мајка ми- Ај донеси ми ја на неколку дена муабет да си направам. Е, така лесно да ми одеше муабетот и со врснициве ми мои.
Уживам во кафето, можеби преблаго за мој вкус, црпкам со лажицата од кремов и не , не е Нутела. Ал дај шта даш, мора да се живи.