[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

лелеее бе девојки колку е убаво да се шета и купува,па облечи слечи па пак
само кога би било така,се да е онака како во цртаните филнмови што се девојките,шопинг,па шетајне едно друго хахахаха убаво е да си женско па доста само машките си прават како сакат
ахаххах
баш е супер бити гирл

 

Се вратив од земјата без интернет чекајте импресии од утре ....
Сега рацете ми се уморни ма и мозокот, а и телото
Повторно ќе ве читам

 

СДК .... Јака сум, затоа што сум свесна за своите слабости... Жива сум, затоа што сум борец... И се смеам затоа што многу добро ја познавам тагата...

Денешниот ден ме мотивираше многу да се променам..многу малку, али за мене преммногу

Од утре... ДРУГА СТОИМЕНОВСКА

 

СДК нема поубава вечер од онаа која е придружена од длабоки воздишки, потсетување на убавите малечки мигови, кога со поклонот за роденден ми снимаше и касета со неговите омилени песни, кога го чекав на клупа во 8 приквечер, да ги вдишам благуњастите раце, и да се стопам во неговите очи, сосем несвесна дека таа детска љубов ќе прерасне во љубов која ќе трае и врежи во секоја моја клетка. И оние денови кога се криевме низ ливади и полиња за да си ги научиме нашите тела, тогаш кога мислевме дека снегот е топол, зашто ние бевме. И оној пат кога плачам незнаејќи како поинаку да кажам те сакам, а тој заспива на моите гради, и за крај, ги брои деновите до првото будење покрај него, во неговата куќа, во неговата соба, на нашиот кревет.
Ова е мојата љубов.
Чудо е.

 

Во средно си бевме четири другарки. Секогаш и секаде заедно.

Со едната малку се оддалечивме кога си фати дечко за озбилно. Тоа ми беше прво оддалечување со некој што толку го сакам, тешко и болно, ама некако го надминав. Не престанавме да контактираме, туку така, се чувствував како некој да ми ја „земал“. Иако се гледавме повремено, ми беше чудно кога ми се јави, ми кажа дека ќе се мажи, и дека сака да и бидам старосватица. Тогаш сфатив дека сепак сум и најблиска, само се имаше затворено со саканиот, си беа доволни сами на себе. Сепак бев многу среќна, и со задоволство ја прифатив „функцијата“. И сега не се гледаме премногу често, ама заедно сме за добро или зло, знам дека можам да се потпрам на неа, а знае и таа дека може да се потпре на мене.

На почетокот на годинава се мажеше таа со која најлесно интелектуално успевам да се врзам. Знае да е лоша, и тешко сфатлива, ама за некој што го сака дава се што има, има страшно силен карактер, и во голема мера ми влијаеше да се изградам во она што сум денес. Еден голем дел од мене и должам. Мене ме крстеше пред свадба затоа што не бев крстена, а кога правев свадба ја третирав исто како таа што ми беше старосватица, едноставно затоа не можев никако да ги делам. И не можам да објаснам колку многу бев среќна кога изрази желба да и бидам старосватица.

Деновиве бев на одмор, и само што отидов, ми се јави мојата старосватица, значи последната од четирите другарки, и ми кажа дека ќе се мажи. Таа со која се разликуваме како лето и зима, ама само со неа од сите другарки се чувствувам како да сум сама, значи во совршено природна атмосфера, што не можам да ја објаснам никако. Не е многу долго со саканиот, ама страшна љубов и страст е тоа нивното. И конечно денес кога се прибрав, отидов да ја видам, и сака да и бидам старосватица. Ме расплака, упм.

И не можам да објаснам колку ми е мило што ги имам во животот. Некои луѓе ни викаа дека другарствата од средно завршуваат по запишувањето на факултет, а јас тврдев дека нашето ќе остане. Некои други, меѓу кои и мајка ми, викаа дека пријателствата од средно траат цел живот. А мајките секогаш се во право, нели?

 

Коментари, слики, објави за оној Владо. Или како и да се вика.
Боже мој. Да немав појма како се пишува, на фејсбук ќе се научев, дефинитивно.
Сите најнови инфромации, вести, ше шират побрзо од ураган и цунами заедно.

А јас си ја сакам оваа еуфорија. Најпосле сум си исполнета.
Не дека сега сум нешто повеќе инспирирана, ама мислам дека ќе се префрлам на поезија. Мора да ги запишам стихчињата што ми се мотат низ главата.

И да ви кажам, оваа еуфорија ми е најслатката која сум ја почувствувала цел мој живот.
Не е енормно да завршиш осмолетка, ама интересно е.
А истовремено и жално.
Колку и да не сакам - се приближувам кон поголемите. Оние чиј свет не го разбирам воопшто.

 

сакам да казам дека ми е досадно многу

 

па да ти кажам и мене ми е многу досадно и ме факаат паники тоа ти е со да праиш

 

Оваа ноќ јас останувам трета смена со дада ми. Абер нема детево за спиење. :geek:
Што ќе беше оваа работа бре. Преку ден немаме гајле со неа, ама чим дојде вечер, спиење - ма јок бре!
Постов го пишувам со една рака, со другата ја придржувам неа. Бар да сакаше да лежи, ама и тоа не, само во раце . Ама кога ќе попуштат рацете, лета на кревет

Имајте фина вечер. Ве поздравуваме ние две

 

Си мислам колку лошо ни влијаат постарите.
Некои од мали те учат на зборовите "Не!" "Не можеш!" "Немој!!"
Да, сме начисто, забрана е забрана, знам дека не треба да замислувам желба во штекери со водени раце, ама самите зборови треба да имаат некое продолжение што ќе ги дообјасни.
За тоа сме сега свесни, но кога сме биле мали? Кога целото богатство го гледавме во 5 денари за чунга-лунга мастика...
Е, тогаш друга прича.
Истото важи и за воспитувачите/учителите/наставниците/професорите. Те учат на некои морални принципи, те казнуваат ако не се придржуваш кон нив, а пред очи го прават токму истото.
Си влегол веднаш по професорот, те запишува, си закаснал на час. Тој доаѓа 20 минути по ѕвончето, шо ве ебам, ќе ве сечам.
Или учиш факултет, пример политички науки, завршуваш и сфаќаш дека гадно си ја наебал. Како да си проучувал некоја научно-фантастична приказна, а сега кога си завршил ти текнало да се вратиш во реалноста. Си живеел во заблуди и лажни убедувања.
А, толку си закржлавен што се плашиш да одиш сам против сите, зошто има некој и над тие сите.
Значи си заробеник во сопствената слобода.

Значи не сме ништо поразлични од нашите родители, зошто за неколку години ќе бидеме истите. Така функционираме.
Сега само што имаме интернет и се чувстуваме поблиски едни со други.
Или подалечни.

 

Колку се сменив од кога почнав да го читам форумов.
Ќерка ми (ако имам секако) ќе ја терам да чита форуми.
Колку научив тука, и колку си ја развив свеста, ни самата не знам. Станав многу open-minded, читав различни мислења за различни области, формирав мои. Иако некои до сега сигурно сум ги сменила, нели како растеш така се менуваш, веројатно во секој смисол. Иако сум релативно малечка, сепак, јас не би била јас и не би размислувала исто да не беше форумов.
Не сакам да пишувам примери од лични причини, зашто има некој што ме чита на форумов, и не знам зашто се осеќам ко да ме шпиунира, и не знам што, али не ми е исто.
Никогаш не сум сакала да раскажувам на сите за мои чувства, и важни работи. Сум кажувала на 2-3 личности во кои што сум имала доверба и тоа.
Всушност колку што помалце луѓе знаат за твојата среќа - толку подолго трае.
А што некој се обидува да ме осудува, без да знае ни за едно малечко делче од мене, тоа е друго.
Немам намера да се правдам пред некој, се што правам го правам со некоја моја причина (а можеби и не).

Знам дека нема никаква врска со муабетов, не знам како да го завршам во моментов, али ми текна нешто што не можам никако да го сфатам.
Зашто би се самоповредувал некој? Ако има некој на форумов кој може да ми го објасни тоа, може да ми прати ЛП па ќе се убедуваме.(pretty sure дека тука прочитав за таков случај. Девојко, just don't. Не дозволувај глупите американски филмови да влијаат врз тебе for fucks sake. И ако имаш tumblr, немој да ги читаш тие депресивни слики/статуси. Мораш да поминеш преку тоа. И извини ако ти судам без да знам. I mean no harm.) Зашто јас стварно не можам да сфатам, колку и да сум тажна, не задоволна од изгледот на моето тело, зашто би си го уништувала уште повеќе? Тоа останува тука до крајот на мојот живот, и еден ден кога моето дете би ме прашало зашто и што го предизвикало тоа, јас не знам што би му кажала. Нема разумна причина за самоповредување, и каква и да е депресија не треба да доведе до таа ситација. Милион начини на коишто можеш да се испразниш. Или можда само сум too much coward, лично јас за таков чекор.

Зборот ми беше дека форумов беше дел од некој вид на мое оформување како личност и не верувам дека ми наштети.
Не знам зашто, ама вака кога пишувам имам навика да употребувам англиски фрази и да мешам. Дури и тоа што го пишувам го мислам на англиски. Dafuq. Се обидов колку толку да ги отфрлам, зашто стварно не личи на форум така да пишувам ал, кој признава пола му се простува.
Стил на изразување под влијание на филмови и 9гаг. Супер.

Spoiler

и песни mainly.(Па како да пишам mainly на македонски?

И, бев многу среќна периодот 09.04.2012-20.04.2012.
18 ми беше посебен. Хааах, сеуште сум во дилема за ова.
Си ја сакам сликата за во алманах.

I make no sense.
..веројатно ме сфати некој.

и едит; не знам што ми е, филозофирам во 1;46. Дете иди спиј, ќе ти треба.

 

Срамови сум, сериозно.
Дури и ова го пишувам петнаесетина минути од што сум грев.
Како лиќ е го погледнам целиот клас после вечерва?
Што ли ќе слушнам утре, што сум правела. Шупливо дрво сум мометнално.

 

СДК дека тажно е чувството да не сакаш да се вратиш во татковината е како да се вратам бе луѓе па тоа ти е општ хаос таму

 

Не ми се верува колку мајка ми може да препознае што ми се случува. Општо со неа воопшто не сум блиска, ниту имам потреба од некоја блискост, а таа сирота сите овие години додека сум во пубертет се труди да оствари некој близок контакт со мене, а ја како идиот се однесувам. Навистина.

Периодов ми е многу лош и гледам се повеќе од моите да го прикријам тоа, дома да се однесувам како ништо да не е и да ја залепам онаа лажна насмевка се со цел да не ги загрижувам. Никогаш не сум плачела пред мајка ми за лични проблеми, ниту сум и барала совет. Едноставно денес односно сабајлево сфатив дека она потајно знае дека нешто се случува со мене.. ама сфаќа дека за тоа не сакам да зборам.

Сабајлево кога станав ме пречека на маса кафе а под него порака дека јас сум суштество на кое таа најмногу се горде. Не, не можев да го испијам кафето од тоа што ме потресе пораката. Некако солзите сами си дојдоа..

..пораката значаше нешто повеќе од тие неколку зборови.

 

Се осеќам неразбрано , несфатено ...

Како повеќе на никој да не му е гајле зошто ова си го рекол , ова вака си го направил а не така , па ти задоцни ,не дојде ,ме погледна вака , а не така, ми вети , па рече па одрече , ама нели требаше ...
Аман веќе . И јас се уморив !
Се уморив од тоа да бидам силна , да исправам и работи што не се исправаат , да се правдам за работи за дела и зборови за кои не осеќам вина . И најмногу ме фрустрира фактот што ова би сакала да го истурам да им го извикам колку што ме држи глас во лице на личностите кои придонесуваат да ми е вака .
Во тој ред од најблиските моите , до некои другарки , до него ...
Наместо тоа јас си го истурам бесот овде на место кај што нема инволвираните да го видат и да ме слушнат ДОСТА МИ Е !!!

НИКОЈ ВЕЌЕ НЕ ТЕ ПРАШУВА ЗОШТО ? ! Сите брзаат да судат !

И мрчам многу мрчам и свесна сум , ама навистина имам доволно причини ...

 

Остана уште точно една недела...

 

Моментот кога он и лајкуе слики на другарка ти

 

Се враќаш од излегување, носејќи смртоносно убави, но неудобни чевли и оп стапнуваш на кал. Чувството ко на 7мо небо да си.

 

СДК дека мојата најголема грешка е тоа што бев премногу добра спрема луѓето кои денеска тврдат дека сум лоша и злобна .