Многу обожавам кога луѓе ги сфаќаат трпеливоста и толерантноста како зелено светло да прегазат човек. Уште повеќе сакам кога ќе се соочат со реалноста дека секој има граници до кај што ќе трпи. А највеќе што ми прави мерак е кога ќе го видам нивното surprised pikachu лице кога некој ќе им каже не и ќе им ги расипе сите експлоататорски планови.
Понекогаш ми доаѓа да ги затворам сите профили на социјалните мрежи, чисто само да видам кој ќе има храброст да заѕвони на телефон за да провери дали сум добро....
Не сум расист ама не ги можам црнциве. Не се бањаат, значи многу мирисаат грозно толку грозно што ми предизвикува нагон за повраќање. Немаат осет за култура,си прдат во полн бус. Немам ни штипка за нос да си ставам,среќа е што прозорецот е отворен иначе би се угушила. Наспрема сето ова многу се нападни, излезе видео за сексуално вознемирување од нивна страна кон патничка во автобус,а пред некој ден мене еден ми се пушти во бус и покрај моето игнорирање тој си продолжи да ме вознемирува. Толку се страшни и одвратни тоа е чудо едно, не сум расист сакам еднаквост,сакам прифаќање на вера и нација и боја на кожа, со чест на исклучоци но џабе им се телефони и скапи златни саати ако основната хигиена не им е на прво место.
Од објективнa автоанализа емпатијата никогаш не ми била силна страна. Немам топло срце за секој. Се грижам само за оние што ги сакам, а тие се помалку од прстите на раката, но цел универзум
Повторно минувам низ ранлива фаза од животот. Знаев дека не може сѐ да биде совршено. Дека животот не е рамна линија. Знаев дека нешто ќе се заебе кад - тад, и бев во право. Овие две недели не знам која сум. Се чувствувам осамено. Многу. Немам никој до мене. Бројот на пријатели драстично се намали ради тривијални причини и некако се чувствувам изгубено. Празно. Сешто правам е со сила. Пред два дена направив нешто што знам дека никогаш не би го направила да сум во ,,здрав" state of mind. Не се препознавам. Си го гледам одразот и сфаќам дека ако животот не ми ги врати крилјата ќе пропаднам ова лето. Ќе овенам до степен да ме снема скрос. Вечерва сум излезена и сум на место каде што не треба да бидам и ќе направам работа која исто така не смеам да ја направам. Ама алкохолот ќе покрие сѐ. Тагата, болката, осаменоста. Ќе го донесе утрото и така повторно во круг.
Веќе и на форумот не можам да си ги искажам вистинските чувства, боље дневник да си пишувам бар нема кој да ме напаѓа и да му сметаат моите мислења.
За некои нови правила на работа и сама пекав кога почнаа многу муцки да прават колегите и да ме местат ко намерно. И си ги добив и сега мене не ми одговараат. И сите што сакаа да ме наместат сите сами си се наместија,си добија отказ.
Денес добив само убави вести, а сепак јас сеуште незадоволна од себе си. Ваљда егото ми зема се повеќе замав, а не се договоривме баш така. Ќе биде се во ред, само да верувам во себе.Толку ли е тешко?
За едни е да хејташ или да искажиш свое мислење. Кој како сака. Не можам, значи ме напнуваат луѓе шо по ден 100објави. А се укчучам на фб и цел ден слики на почетна од ист човек. Посебно млади мајки, јас сфаќам дека му е мило, ама секој ден по 10 слики од бебето објавување и напнување не е на арно. Затоа има опција да избришиш пријател. Толку е патење од внимание или пак не знам шо е.
Во книжарата ме научија дека цело време идам по жолти маркери да си купам што уште на влегување кога ќе ме видат ми вадат одма маркери да не се мачам да барам.
