Сакам да кажам... (без цитирања)

Каков его манијак треба да бидеш упорно пред сопствените деца да се претставуваш како добра и напатена личност, а сите околу тебе се најлоши
За секое дете сопствените родители се најдобри, ама дај жено намали со глумење жртва и во ситуации каде што најмалку си невина

 

Незнам за вас, ама кога ќе дознаам дека некој извршил самоубиство у секунда ми станува одбивен.

 

Трагикомично ми е кога ќе ми речат: "А ти сакаш некој директно и отворено да ти кажи дека не сака да се дружи со тебе повеќе?"
Па нормално дека сакам отворено, не ми се верува колку нормализирано стана заминувањето без збор, преќутувањето, избегнувањето комуникација. Попрво би те изгубиле ко личност отколку да пробаат да комуницираат и да поправат некоја ситуација. Па ти ако немаш друга работа чуди се што се случило со личноста со која до вчера наводно било сѐ океј, а сега бега од тебе ко ѓавол од крст.
Искреност? Што беше тоа?

 

Најослободувачкото чувство досега беше моментот кога сфатив дека работите во најголем степен зависат од мене. Факултет, работа, возење, снаоѓање во животот, комуникација, реалции..

 

За сега мирно ми е, повеќето ми се на игнор. Тие можат да ме цитираат цел живот ако сакаат. Јас можам да не се замарам што кажале некои. Е сега, дека ми се може и на вас ви се може,јас сакам така,вие не.

 

Зошто постојат злобни нелуѓе пукам од лутина

 

Додека сакав да завршам со училиште и да бидам голема....
Сега кога веќе на 29г сум со 10г работен стаж...сакам да сум на училиште....

 

Кога ќе ми излезат мемории по фб/инста од пред 3-4г и ќе ми текне колку бев среќна и исполнета со себе тогаш, таква носталгија ме фаќа за тие убави денови...
Вистина колку работи се менувале несвесно, тек ако си вратиш филм наназад сфаќаш дека многу се сменило.

 

Eден од многуте настани кои ќе ги помнам од тинејџерските години беше абортусот на другарка ми.
Имаше тројка со нејзиниот дечко и уште еден нивен другар. Сакаа да експериментираат, но дечишта незрели, не ги знаеа последиците, па така случајно се случи бременост. Се сеќавам беше 2012 година, неколку недели пред Нова Година. Само два дена подоцна веста се рашири како чума. Типциве на цело училиште гордо разгласија што се случило. Највпечатлив спомен од таа предновогодишна ,,еуфорија" ми е токму моментот додека вееше снег, како со дуксерка ѝ ја покривам главата дур влегувавме во автомобилот на татко ѝ. Додека соучениците ја снимаа со мобилен и громогласно се смееа. Таа година, професорите запознаени со ситуацијата предвреме ни заклучија оцени, па така тие последни недели од полугодието не се појавивме во училиште, ниту јас ниту таа. Тоа беше времето кога за првпат ја видов рефлексијата на општествената сенка. Искриволочена, грда, катраносана. Ги видов сите колоритни лица на подвоените стандарди и позадината на машките инстинкти. Не кажав на никој. Се сочувствував како мене да ми се случило, но не покажав. Поттиснав.
Лани за првпат после долго време ја видов на автобуска постојка. Плава, насмеана, ама во сините очи ѝ се претопуваше тага. Тага на едно дамнешно време. На една изгубена младост по коридорите на психијатриските одделенија.

 

Преку ден зафатеноста со обврските не дава простор за премногу размислување. Но кога ќе падне ноќта почнуваат кошмарите. Стравовите, црните мисли и преголемото анализирање прават хаос во мозокот и започнуваат битките кои ги водам во себе и против себе.

 

Милијарда „стаклени извини“ не вредат ич.
Грбот ќе ми остане свртен дур не го чујам она вистинското кое ќе дојде од срце.

 

Побескорисно нешто од плаќање ИКСА на факултет нема.

 

Дали ми се допаѓа промената? - Не.
Дали мораше да дојде до ова? - Да.
И не ми е гајле кој и што ќе изгубам веќе, јас сум од сега на прво место.

 

Не е љубов се што гледате, затоа пазете кому му завидувате

 

Никад не сум сакала да учам, бар не она присилно да знам дека морам да седнам и да бубам. Увек се прашувам од кај треба да почнам, подвлекувам скоро па се, па после кога листам по книгиве сфаќам дека ме фаќа паника пошо све иам подвлечено, у стилу битно е.
Едина работа шо одувек ја практикував, тон пари за убави тетратки, фини фломастери и наџиџурени пенкалца шо после втората буква магично се трошат. Е јбг

У глобала све е ок, паника као паника увек е присутна у мојот живот исто као и стресот, пошо нели треба од нешо да се умре.
Се трудам да сум нормална, два пати неделава баш добро и се напив, па некако ми е фино шо сега одмарам. Со книгата до глава.

Иначе Скопје нема никаков живот, а не па ноќен и упорно го повторувам ова после секое искачање и оп, ме глеаш следен викенд пак давам шанса. Али тоа збори за мене као чоек наравно, верувам у корекција и си гаам надеж за боље.

и така, останете ми со здравје, мора да се учи за да има простор за вечер да се . Балансот е клучен у животот

 

Кога беше малата точно месец, 12 дена бев сама, мм беше на терен, еднаш не праша дали нешто треба. Малата е 2 месеци, досега в раце ја зела вкупно 5-6 пати од кои 2 пати денес. Е извини госпоѓо свекрво, ама ако мислиш дека нешто помагаш, не ми треба твојата помош. Слободно да си продолжиш како што си тераше досега.

 

И оваа вечер повторно добив ладен збор од тебе и оваа ноќ тагата ја потопи насмевката. Твојата недостапност триумфираше над мојата љубов... Каде исчезна нашата љубов, страста во доцните часови и прегратките наутро? Додека душава се грчи од внатрешен плач, а солзиве се готват да ги накитат очиве со тажен сјај, знај, премногу ми значиш!

 

Во шкаф ја сместив есенско - зимската облека пошо ме излажа денешниот дожд и заладување.
Очекувам од утре температури над 30 степени...

 

Пострашно од тоа некој да те изненади негативно со неговите постапки е да го направи тоа што секогаш си верувал дека нема да го направи, иако гледаш дека сѐ оди во таа насока. Сакајќи да неверуваш, стануваш жртва на својата заблуда. Кога си во право во проценката, но не сакаш да веруваш дека си во право жалиш и за постапката на другиот и за тоа што си дозволил некој така да се однесува, иако цело време си бил свесен дека ќе го направи тоа што го направил...“Не, нема да се случи, тој не е таков“. Е, баш е таков и ти го знаеше тоа цело време, но, сакаше да веруваш дека тој не е таков, дека овој пат ќе е поинаку. Вистинска уметност е да знаеш колку да дадаш и кому, а сепак да не ја следи вулгарната пресметана филозофија јас-на-тебе-колку -треба, за ти да ми дадеш толку-колку-што-треба, те, како да дадеш повеќе, а сепак да не биде на твоја штета. Ако „играш“ на сигурно ќе бидеш „како сите други“, ако сакаш да дадеш повеќе ќе излезеш наивен. Која е средината воопшто? Има ли средина?

 

Сонував како Апасиев седнал на престол, на висока кралска столица пред Собрание.
Сабајле кога се разбудив бев утоп и помислив види мајката што патриота ќе бев што оваа мисла олку ме возбуди? Кога оно...циклусот. Знамето на Македонија.